Bijna 11 jaar en genderdysofoor?
Ik ben nu sinds een week heel hard op zoek naar (h)erkenning en ervaringen en adviezen.
Nu hier aanbeland en ik gooi er toch even een topic tegenaan. Ik twijfelde of ik hem hier neer moest zetten of in een andere groep gezien de puberteit waar ze nu in zit.
Vorige week kwam mijn dochter met een brief naar beneden en hierop de mededeling dat ze zich geen meisje voelt en dat het voor haar fijn zou zijn als ze aangesproken gaat worden met hij/hem. Daarbij stond geschreven dat het misschien over 3 /4 jaar wel anders voelt, maar nu is het zo.
Oke slik. Deze zag ik niet aankomen. Ze schreef dat ze zich al zo voelt sinds ze 7 of 8 is, maar daar heb ik mijn twijfels bij. Ik zal zo even verder uitleggen waarom ik sowieso twijfel, maar ik wil eerst duidelijk hebben dat ik haar absoluut serieus wil nemen.Het maakt mij echt niet uit wie of wat ze is. Ze is mijn kind en ik hou hoe dan ook zielsveel van haar. Afgelopen dagen voeren we veel gesprekken samen. Ik heb haar verwezen naar Jong&Out om daar te kunnen chatten/schrijven met andere gelijkgestemden. Ik heb al gebeld met het steunpunt van het VUMC, een afspraak gemaakt voor morgen bij de huisarts samen met mijn dochter voor een verwijzing voor professionele begeleiding, ook al een praktijk gevonden waar ik dan met haar naartoe wil gaan.
Op school heeft ze het ook verkondigd, eerst aan wat vrienden en ook aan de juf, maar aangezien er wat nare opmerkingen kwamen, had de juf besloten (zonder mij even in te lichten, niet erg handig) om het gesprek in de klas aan te gaan en te vertellen dat mijn dochter dus nu als jongen door het leven wil, met hem/hij aangesproken wil worden en ook met de zo ineens bedachte jongensnaam. Woensdag hebben we een gesprek op school, want ik vind het niet erg prettig dat er zo ineens allerlei acties worden uitgezet terwijl ik daar rustig met mijn dochter naartoe wil werken en daar echt wel professionele hulp bij wil hebben.
Dat gezegd hebbende.....
Mijn meisje, ik denk dat ze tot ca haar 5e/6e jaar alleen maar jurkjes en rokjes wilde dragen. Daarna was een broek ook wel oke. Vorig jaar voorjaar wilde ze vooral crop-tops aan en in de zomer liep ze met fleurige bucket-hats, leuke jurkjes en wilde ze perse van die korte stoffen jumpsuits. Toen ze 8 was wilde ze haar haar iets korter (ze had zulke mooie lange dikke lokken), maar ze was daarna helemaal overstuur omdat het in haar beleving te kort was en zoals ze huilend zei "Ik lijk wel een jongen"
Sinds een jaar of 2 is (zoals ongeveer alle meiden tegenwoordig) bi of lesbisch. Geen probleem daarmee, ik heb er nog eentje van bijna 22 die samenwoont met haar vriendin. Ze heeft allemaal meisjes-vrienden, geen jongens-vrienden
Al sinds kleine dreumes was ze al heel verlegen en onzeker en dat is altijd gebleven. Wat dat betreft een kopie van mijn man. Het werd echter steeds erger/meer en bepaalde dingen in hoe ze is/doet laat me vermoeden dat er iets in zit van het ASS. Ze trekt zich steeds meer terug, is enorm gevoelig voor drukte/veel prikkels en mijdt dit dus ook.
Daarvoor hebben we hulp ingeschakeld, ze gaat starten met een jongerencoach om haar te helpen assertiever en meer zelfvertrouwen te krijgen.
Het afgelopen jaar is ze enorm gegroeid in lichamelijk opzicht. Ze is behoorlijk lang en krijgt al borsten en heeft al veel haargroei. Haar oksels scheert ze al en haar benen wilde ze afgelopen zomer eigenlijk ook al scheren, want "dat is toch geen gezicht bij een meisje"
In haar klas waren er al 2 meiden die zeiden Non-binair te zijn en ik heb afgelopen zomer wel eens een app gesprek gelezen tussen haar en haar vriendin waarbij ze allebei zeiden dat ze Non binair waren. Ik heb dat zo gelaten, geen aandacht aan besteed verder.
Sinds een paar weken heeft ze haar haar kort en sinds de zomer wil ze ineens wat andere kleding, meer een beetje Baggy en stoer. Roze/rokjes/jurkjes zijn uit den boze. Voor het eerst dat ik in dat opzicht verandering zie.
Ik twijfel dus. Ligt er niet compleet wat anders aan ten grondslag? De verlegenheid/onzekerheid en de faalangst die er als dreumes/peutertje al was. Alle veranderingen, ze is nu 8ste groeper, druk met keuzes maken voor het voortgezet onderwijs. De ontdekkingstocht wat betreft identiteit, de hormonen, de puberteit. Ze was al mega-onzeker en deze elementen maken het nou niet meteen makkelijker.
Dan komt er nog even bij dat het lijkt alsof het tegenwoordig bijna gehyped wordt. Het is dagelijks wel te vinden op social media en zodra je op je jonge leeftijd met jezelf overhoop ligt dan wordt dat meteen van stal gehaald. Als je dan al wat onzeker bent en mega beinvloedbaar dan ben je hier wellicht nog gevoeliger voor?
Nou, zoals ik in mijn eerste zin al schrijf ben ik dus op zoek naar (h)erkenning, adviezen en ervaringen
Ik denk dat dit tegenwoordig ook gewoon een optie is, zoals je vroeger alto kon zijn. Zo lang ze, sorry, hij, fysiek niets permanent laat veranderen, kan het weinig kwaad, toch? Ik zou het maar laten gebeuren.
Hi ja dat lijkt me behoorlijk schrikken als je kind op die leeftijd daar mee komt. Mijn zoon (geboren dochter) was twee toen hij het eerst tegen iemand anders zei en toen tegen ons. Tot die tijd liep hij in schattige jurkjes maar dat had ik voor hem uitgezocht natuurlijk. Wij konden heel rustig aan doen. Eerst eens jaren zowel jongens- als meisjes speelgoed en kleding aanbieden en kijken wat het kind wilde. Op zijn zesde zaten we bij genderteam VU en die raadden ons aan heel rustig aan te doen. Dus de transitie kwam pas veel later, Het eerste moment dat hij zich genderdysfoor verklaarde is al 20 jaar geleden
Maar goed, nu jullie. Je kan twijfelen maar op zich denk ik dat als je kind bij een genderteam komt, zij er echt wel uithalen of het echte genderdysforie is heel diep verankerd in het wezen van het kind of iets anders. Daar nemen ze echt de tijd voor en gaan niet over één nacht ijs.
Soms denk ik wel eens dat er met name bij meisjes van rond de 11, 12, 13 jaar iets kan spelen als extern geïnduceerde genderdysforie: bij mijn zoon is het intern: zijn hersenen klopten niet met zijn lichaam. Maar ik kan me zo voorstellen dat jonge meisjes die zich lichamelijk tot vrouw aan het ontwikkelen zijn, ervoor terug schrikken zich hiermee te identificeren: dat zou dan een manier zijn om onder het traditionele vrouwbeeld en objectificatie uit te komen. Zeker als ze zich niet trans maar non-binair verklaren. Maar goed je kind zegt dat zhij het al van het zevende jaar voelt, dus ja, Dat is het wellicht ook niet.
Meld je bij de huisarts, ga op wachtlijsten staan in vol vertrouwen dat ze echt geen crosshormonen gaan geven als ze ook maar enigszins twijfelen. Meld je ook aan bij Transvisie Zorg, die hebben begeleiding en praatgroepen. Er is ook een facebookgroep ouders van transkinderen.
Boven alles: jij en je kind hoeven alles nog niet zeker te weten en zeker nog geen beslissingen te nemen. sterkte.
Jeetje Arrow, wat loop je hard van stapel met het direct inschakelen van allerlei instanties. Artsen, ziekenhuizen, professionele hulp. Ik zou daar als kind erg van schrikken en me er overweldigd door voelen. Ze is nog maar 11, ze gooit een proefballonnetje op, een experiment zoals kinderen van die leeftijd wel vaker doen. Het lijkt mij wat voorbarig om al die specialistische hulp in te gaan zetten. Hoe komt het dat je daar meteen toe over bent gegaan ?
Je dochter zegt zelf dat het over 3 a 4 jaar wel weer anders kan zijn. Daarmee geeft ze zichzelf ruimte om het een en ander te ontdekken zonder zich vast te leggen. Is het misschien een mogelijkheid om gewoon in jullie gezin en op school mee te gaan in haar wens om met ‘hij’ aangesproken te worden en met haar zelfgekozen naam en er verder niet zo’n gedoe van te maken ? Ik vind de aanpak van haar juf niet eens zo gek. Wel serieus nemen, maar er geen enorm ding van maken.
Zonne2017 schreef op 09-10-2023 om 21:19:
Jeetje Arrow, wat loop je hard van stapel met het direct inschakelen van allerlei instanties. Artsen, ziekenhuizen, professionele hulp. Ik zou daar als kind erg van schrikken en me er overweldigd door voelen. Ze is nog maar 11, ze gooit een proefballonnetje op, een experiment zoals kinderen van die leeftijd wel vaker doen. Het lijkt mij wat voorbarig om al die specialistische hulp in te gaan zetten. Hoe komt het dat je daar meteen toe over bent gegaan ?
Je dochter zegt zelf dat het over 3 a 4 jaar wel weer anders kan zijn. Daarmee geeft ze zichzelf ruimte om het een en ander te ontdekken zonder zich vast te leggen. Is het misschien een mogelijkheid om gewoon in jullie gezin en op school mee te gaan in haar wens om met ‘hij’ aangesproken te worden en met haar zelfgekozen naam en er verder niet zo’n gedoe van te maken ? Ik vind de aanpak van haar juf niet eens zo gek. Wel serieus nemen, maar er geen enorm ding van maken.
ik heb geen ziekenhuis ingeschakeld maar contact gezocht met het steunpunt van het VUMC. Dat zijn ervaringsdeskundigen die ik om advies heb gevraagd.
Ik heb maar 1 arts "ingeschakeld" en dat is de huisarts die nodig is voor een verwijzing. Ik heb ook niet "al die specialistische hulp" ingeschakeld, maar het is 1 praktijk waar ze dan terecht zou kunnen wat alleen maar fijn is omdat ze al zo lang kampt met
allerlei issues (faalangst, problemen met de executieve functies, enorm prikkelgevoelig etc). Zelf vindt ze het alleen maar heel fijn om met de gevoelens waar ze mee worstelt ergens terecht te kunnen. Ook voor ons als ouders vind ik het prettig om dan ergens terecht te kunnen
Ik vind die hele verandering die ze nu teweeg brengt niet zomaar iets en ik vind het nu al een behoorlijk "ding" mede door de vragen die ik krijg van ondermeer ouders naar aanleiding van de mededeling van de juf dat mijn dochter nu als jongen door het leven gaat en met een andere naam aangesproken gaat worden.
Hoe heb jij dat zelf dan aangepakt met jouw kind?
Lexus schreef op 09-10-2023 om 20:51:
Hi ja dat lijkt me behoorlijk schrikken als je kind op die leeftijd daar mee komt. Mijn zoon (geboren dochter) was twee toen hij het eerst tegen iemand anders zei en toen tegen ons. Tot die tijd liep hij in schattige jurkjes maar dat had ik voor hem uitgezocht natuurlijk. Wij konden heel rustig aan doen. Eerst eens jaren zowel jongens- als meisjes speelgoed en kleding aanbieden en kijken wat het kind wilde. Op zijn zesde zaten we bij genderteam VU en die raadden ons aan heel rustig aan te doen. Dus de transitie kwam pas veel later, Het eerste moment dat hij zich genderdysfoor verklaarde is al 20 jaar geleden
Maar goed, nu jullie. Je kan twijfelen maar op zich denk ik dat als je kind bij een genderteam komt, zij er echt wel uithalen of het echte genderdysforie is heel diep verankerd in het wezen van het kind of iets anders. Daar nemen ze echt de tijd voor en gaan niet over één nacht ijs.Soms denk ik wel eens dat er met name bij meisjes van rond de 11, 12, 13 jaar iets kan spelen als extern geïnduceerde genderdysforie: bij mijn zoon is het intern: zijn hersenen klopten niet met zijn lichaam. Maar ik kan me zo voorstellen dat jonge meisjes die zich lichamelijk tot vrouw aan het ontwikkelen zijn, ervoor terug schrikken zich hiermee te identificeren: dat zou dan een manier zijn om onder het traditionele vrouwbeeld en objectificatie uit te komen. Zeker als ze zich niet trans maar non-binair verklaren. Maar goed je kind zegt dat zhij het al van het zevende jaar voelt, dus ja, Dat is het wellicht ook niet.
Meld je bij de huisarts, ga op wachtlijsten staan in vol vertrouwen dat ze echt geen crosshormonen gaan geven als ze ook maar enigszins twijfelen. Meld je ook aan bij Transvisie Zorg, die hebben begeleiding en praatgroepen. Er is ook een facebookgroep ouders van transkinderen.
Boven alles: jij en je kind hoeven alles nog niet zeker te weten en zeker nog geen beslissingen te nemen. sterkte.
Dank voor je reactie. Jeetje wat een jonge leeftijd waarop zich dat uitte. Mijn dochter zegt het al te hebben sinds ze 7/8 was, maar dat heeft ze tot voor een maand of 3 geleden op geen enkele wijze laten blijken. Niet in haar kleding/haar/spel/interesse.
Jouw advies staat haaks op dat van de schrijver na jou 
Ik heb me gemeld bij de huisarts en vanuit daar kijken we verder. Inderdaad kijken of er sprake is van genderdysforie of toch iets anders. Voordat ze dat dan duidelijk hebben ben je zo al een hele tijd verder. Ik hoorde dat de wachttijd bij bijv het vumc 2 tot 3 jaar is
Zonne2017 schreef op 09-10-2023 om 21:19:
Jeetje Arrow, wat loop je hard van stapel met het direct inschakelen van allerlei instanties. Artsen, ziekenhuizen, professionele hulp. Ik zou daar als kind erg van schrikken en me er overweldigd door voelen. Ze is nog maar 11, ze gooit een proefballonnetje op, een experiment zoals kinderen van die leeftijd wel vaker doen. Het lijkt mij wat voorbarig om al die specialistische hulp in te gaan zetten. Hoe komt het dat je daar meteen toe over bent gegaan ?
Je dochter zegt zelf dat het over 3 a 4 jaar wel weer anders kan zijn. Daarmee geeft ze zichzelf ruimte om het een en ander te ontdekken zonder zich vast te leggen. Is het misschien een mogelijkheid om gewoon in jullie gezin en op school mee te gaan in haar wens om met ‘hij’ aangesproken te worden en met haar zelfgekozen naam en er verder niet zo’n gedoe van te maken ? Ik vind de aanpak van haar juf niet eens zo gek. Wel serieus nemen, maar er geen enorm ding van maken.
Tja de wachtlijsten zijn zo lang dat het kind voldoende tijd en ruimte krijgt om zichzelf op welke manier dan ook te ontdekken hoor. Dingen duren jaren. Schrijf je je niet in, en is er wel sprake van diepgevoelde langdurige genderdysforie bij het kind, dan sta je over een tijd jaren achter met alle problemen die het kind daarmee krijgt. Ik denk dat het verstandig is het wel te doen maar alle mogelijkheden open te houden
Peaches schreef op 09-10-2023 om 20:43:
Ik denk dat dit tegenwoordig ook gewoon een optie is, zoals je vroeger alto kon zijn. Zo lang ze, sorry, hij, fysiek niets permanent laat veranderen, kan het weinig kwaad, toch? Ik zou het maar laten gebeuren.
Het weer "terugdraaien" mocht het toch anders zijn uiteindelijk is ook niet zo heel erg makkelijk denk ik
En nee een operatie is sowieso de komende jaren nog geen onderwerp, maar ik vind de sociale transitie ook al behoorlijk heftig en daar komt dan uiteindelijk meer bij kijken dan alleen het aanspreken. Ik moet haar dit jaar gaan aanmelden voor voortgezet onderwijs, wat geef ik door? Ze zit op korfbal, gaat ze dan als "heer" of als "dame" spelen en in welke kleedkamer gaat ze dan? etc etc
Arrow schreef op 09-10-2023 om 22:06:
[..]
Het weer "terugdraaien" mocht het toch anders zijn uiteindelijk is ook niet zo heel erg makkelijk denk ik
En nee een operatie is sowieso de komende jaren nog geen onderwerp, maar ik vind de sociale transitie ook al behoorlijk heftig en daar komt dan uiteindelijk meer bij kijken dan alleen het aanspreken. Ik moet haar dit jaar gaan aanmelden voor voortgezet onderwijs, wat geef ik door? Ze zit op korfbal, gaat ze dan als "heer" of als "dame" spelen en in welke kleedkamer gaat ze dan? etc etc
ja ik zou persoonlijk ook niet te snel tot een sociale transitie over gaan. Ik raad je echt ook aan lid te worden van de fb groep 'ouders van transgender kinderen'. Daar komen mensen met dezelfde dilemmaś. Als je wilt, kun je me ook een pb sturen
Lexus schreef op 09-10-2023 om 22:12:
[..]
ja ik zou persoonlijk ook niet te snel tot een sociale transitie over gaan. Ik raad je echt ook aan lid te worden van de fb groep 'ouders van transgender kinderen'. Daar komen mensen met dezelfde dilemmaś. Als je wilt, kun je me ook een pb sturen
Nee dat wil ik zelf ook eigenlijk niet, maar zij wel, ze gaat kneiterhard dus daar wil ik echt wel wat klankbord voor
peebee komt er aan
Het zou kunnen dat ze zich inderdaad geen meisje vrouw voelt en neem haar daarom serieus door er met haar over te praten.
Ik ben het met je eens dat de juf te snel geweest is.
Verder zou ik afwachtend zijn want een meisje zijn als je +/- 10 t/m 14 bent is gewoon niet altijd leuk. Je lijf verandert terwijl je geest er nog niet aan toe is. Menstruatiepijn kan erg zijn. Meisjes vinden zichzelf vaak onnodig lelijk etc. De kans bestaat dat ze zich wel een meisje voelt maar dat niet wil zijn.
Ik vind het wel kwalijk dat de juf op school al zo ver is gegaan, zonder enig overleg of ruggespraak met jullie. Dat lijkt me wel een pittig gesprekje waard.
Misschien heb ik het gemist
Maar wil je dochter ook zelf hulp ?
Roos55 schreef op 09-10-2023 om 22:23:
Misschien heb ik het gemist
Maar wil je dochter ook zelf hulp ?
Ja, ze vindt het sowieso fijn om er met iemand over te kunnen praten en dan vooral met iemand die er echt ook wel veel van weet.
Boarn schreef op 09-10-2023 om 22:23:
Ik vind het wel kwalijk dat de juf op school al zo ver is gegaan, zonder enig overleg of ruggespraak met jullie. Dat lijkt me wel een pittig gesprekje waard.
Dat hebben we woensdag in de planning staan
Volgens mij doe je het goed .
