Beste vriendin uit huis geplaatst. Jeugdzorg wilt niet meewerken aan contact
hoi allemaal. Helaas is vorig jaar het beste vriendinnetje van me dochter uit de klas meegenomen door jeugdzorg. Vandaag gesprek gehad voor de uitslag van het perspectief onderzoek. Uitslag ze kan niet terug. Oke is dan contact mogelijk. Enkel alleen met de familie. Het kwam erop neer dat het vriendinnetje niet bezig is met mijn dochter mits er specifiek naar gevraagd wordt. En haar leven opnieuw aan het opbouwen is. Wat ik begrijp, maar wat ik niet begrijp is dat ze zeggen dat het meisje dat alleen maar vraagt om ons een fijn gevoel te geven. Dus meepraat. Ik snap dat het soms lastig te peilen is bij kinderen of het een eigen mening is of niet. Hun denken namelijk van niet. Het komt erop neer dat mijn dochter haar maar moet vergeten. Ze krijgt namelijk 5 jaar verlening en contact met mijn dochter zal er niet inzitten. Hoe ga ik dit mijn dochter vertellen? Ja haar vriendin zit ergens anders is een soort van nieuw leven begonnen maar mijn dochter blijft achter, iedere avond huilend in bed. . Ik ben radeloos. Dit meisje voelde als een dochter voor me, waren ook 24/7 samen 
Ik lees dat jeugdzorg privacy dus niet erg hoog opneemt als zelfs ouders van vriendinnen op de hoogte worden gehouden.
Luna33 schreef op 16-01-2024 om 15:02:
[..]
Ja ze woonde al bij opa en oma om redenen. Oma weggevallen en blijkbaar is opa niet genoeg in staat waar niemand het over eens is maargoed ze zit op een fijne plek dat doet ons deugd maar contact zou fijn zijn. Zou toch jammer zijn als die twee meiden van elkaar vervreemden. Heb zelfs aangegeven haar in huis te willen nemen maar ik ben niet neutraal genoeg
Ik denk dat de problematiek van dit meisje veel groter is dan je doorhebt. Volgens mij zet pleegzorg als het kan juist vaak in op pleegzorg binnen het eigen netwerk. Als ze dat nu geen goed idee vinden dan denk ik dat er heel wat speelt. Hartstikke verdrietig, vooral voor het meisje en ook voor je dochter.
Ik ben het wel eens met iedereen die hier zegt, maak er niet teveel drama van en help je dochter om nieuwe vriendinnen en activiteiten te zoeken. En probeer misschien te voorkomen dat ze zich weer helemaal op 1 vriendin richt want als die dan gaat verhuizen krijg je hetzelfde probleem...
Temet schreef op 16-01-2024 om 15:46:
Als de beide meiden eenmaal een smartphone hebben kunnen ze het contact zelf onderhouden. Maar zo ver is het nu vermoedelijk nog niet. Het regelen van een echte omgangsregeling is inderdaad teveel gevraagd. Vraag het adres van dat meisje zodat je dochter dat meisje een kaartje kan sturen. En kijk of er onderling afspraken gemaakt kunnen worden over brieven/e-mails/skypecontact. En dan als het stof een beetje is neergeslagen dan kunnen er misschien afspraken gemaakt worden zodat de meiden elkaar kunnen ontmoeten. Ik zou ook proberen rechtstreeks afspraken te maken met de pleegouders, zonder dat de pleegzorgwerker of de gezinsvoogd er tussen zit, want dat vertraagt de boel.
Woont ze in de buurt?
Zonder overleg met voogd en pleegzorgwerker mag een pleegouder dat niet zomaar regelen. Helemaal niet bij een nieuwe uithuisplaatsing.
Wel zou ik er als pleegouder veel aan doen om het contact met het bestaande netwerk te onderhouden, omdat ik het belang daarin erg hoog acht.
Weet je met welke pleegzorgorganisatie er gewerkt wordt? Misschien kun je via hen in contact komen met de pleegzorgwerker en anders via de voogd. Dat is degene die beslissingsbevoegdheid heeft.
Sterkte. Wat een hartverscheurende situatie voor de kinderen. Jammer dat dit contact er niet is, ze kunnen zoveel aan elkaar hebben....(maar ik ken de situatie niet dus misschien is er met een reden gekozen voor geen contact).
AnnaPollewop schreef op 16-01-2024 om 17:43:
Ik heb bij pleegzorgvoorlichting wel eens gevraagd hoe men omging met knuffels en huisdieren bij uithuisplaatsing van een kind. Dat vond iedereen maar een stomme vraag, het ging hier om het redden van een kind! Dan maak je je toch niet druk om alles wat het kind lief is en waar het houvast aan ontleent? Je gaat toch niet als pleegouders voor een konijn of cavia zorgen?! Nee, stel je voor. Enfin.
Ik vind dit ook wel weer hard van pleegzorg, alles voor het kind, maar niet met het kind. En jouw kind heeft gewoon pech, die moet je het maar gewoon goed uitleggen en dan went ze er wel aan. Pech gehad. Ach ja, kinderen hechten immers nergens aan, geven niet echt om vrienden of vriendinnetjes en hechten, dat doen ze zo weer aan de volgende hoor…
OK, tot zover mijn frustraties. Ik ben geen professional en wat weet ik er verder van, misschien is het juist wel heel goed allemaal.
Ik Snap je verwondering. En die deel ik met je mee! Wij (man en ik, pleegouders) hebben juist aangegeven dat een huisdier hier ook welkom is, als dat zo uitkomt. Knuffels ed zijn juist vanzelfsprekend. Wij doen erg veel moeite met het contact met familie (vrienden was op leeftijd van onze pleegdochter nog niet aan de orde, anders hadden we dat erg belangrijk gevonden!). Juist dat we daar zo instaan, vond onze pleegzorgorganisatie erg belangrijk. Het is dus ook net wie je treft. Al vind ik het bizar dat er zo tegen jullie aangekeken werd. Wat ik me echter wel voor kan stellen is dat bij een plotselinge uithuisplaatsing (denk aan politie, instanties) er geen tijd is voor huisdieren en knuffels. Al is dat laatste juist zo belangrijk! Onze dochter kwam alleen met de (verkeerde voor het seizoen) kleding die ze aan had, voor de rest had ze niks bij. Dat is later gekomen. Soms is er 1 prioriteit: kind veilig uit huis halen. Maar later zou er wel ruimte voor moeten zijn. Ik vind jouw vraag dus volledig normaal en zelfs als aspirant-pleegouder getuige van inzicht in de behoefte van het kind!
Ik zit het even terug te lezen en zie nu dat het vriendinnetje vorig jaar uit huis is geplaatst. Dat is dus niet van vorige week, maar ook niet 3 weken geleden dan neem ik aan? En jouw dochter komt niet meer buiten, ligt elke avond huilend in bed?
Misschien toch maar een bezoekje aan de huisarts/praktijkondersteuner eraan wagen? Ook al gaat het om haar beste vriendinnetje, ik denk dat zelfs kinderen van wie de ouder of broertje/zusje overlijdt, doorgaans sneller weer op de been zijn.
En ik heb nog een vraag: in hoeverre was de familie van vriendinnetje er bij mee dat ze zoveel bij jullie over de vloer kwam? Je zegt in je openingspost 24/7, en dat ze als een dochter voor je was. Dat is ook vrij ongebruikelijk, heeft daar nooit iemand wat van gezegd?
Is het gebruikelijk dat jeugdzorg buren op de hoogte stelt van de resultaten van hun onderzoek? Ik vind dat wat wonderlijk. Want als ik het goed begrijp zijn jullie buren van de opa van het meisje? Het meisje woonde bij opa?
Als ze het kind plots uit de klas weghalen en een eind weg verhuizen zal dat niet voor niks zijn. Het klinkt niet als een uithuisplaatsing die in goed overleg met opa heeft plaatsgevonden. Dan zou het kind wel gewoon bij opa opgehaald zijn geworden. Tussen de regels door lees ik dat jij (TO) daar aan twijfelt. Je schrijft namelijk ergens dat niemand het er over eens is dat opa niet voldoet. Ik neem aan dat jeugdzorg het daar wel over eens is, maar dat je anderen bedoeld (jezelf? andere buren?).
Het kind is uit huis gegaan bij haar ouders en bij opa en oma gaan wonen met redenen. Oma is overleden. Opa kan (vervolgens) dusdanig slecht voor haar zorgen dat ze haar uit de klas moeten plukken en in pleegzorg plaatsen. Het kind heeft dus heeel veel meegemaakt. Nu bouwt ze een nieuw leven op. Dat gaat kennelijk goed en ze vraagt een jaar later niet meer naar haar oude vriendinnetjes.
Door de manier waarop je schrijft kan ik me voorstellen dat juist contact met jullie voor haar belastend is. Jij beschouwt haar als een dochter, je wilde haar in huis nemen maar het mocht niet, je onderhoud contact met jeugdzorg over haar onderzoeken, je hebt twijfels over de uithuisplaatsing/geschiktheid van opa, je woont enkele deuren van haar oude woning, je dochter huilt zichzelf al een jaar in slaap, je dochter komt niet meer buitenshuis. Dat klinkt niet als een onbezorgd en neutraal terrein voor dat meisje om in te spelen, maar als een vat vol emoties en tegenstrijdigheden. En ik kan me zomaar voorstellen dat het dit getraumatiseerde kind aan draagkracht ontbreekt om daarmee om te gaan. Ook al bedoelen jullie het waarschijnlijk nog zo goed.
Wat je je dochter moet vertellen? Dat het vriendinnetje weg is en niet meer terugkomt. Heel verdrietig, mag ze best om treuren, maar zo gaan de dingen soms. Als ze zo depressief blijft zou ik wel hulp voor haar zoeken. Ik snap dat de manier waarop het gegaan is heel abrupt was. Maar (basisschool)vriendschappen veranderen wel vaker door verhuizingen, schoolwisselingen ed. Het hoort ook een beetje bij het leven. Dat mag best verdrietig zijn. Maar een jaar rouwen klinkt wel wat extreem.
Even voor bovenstaande posters; vorig jaar hoeft geen jaar geleden te zijn he, drie weken geleden was het nog vorig jaar. To, kun je toelichten hoe lang je dochter en haar vriendinnetje geen contact hebben?
To, via wie weet jij wat er speelt? Hoor je dat via opa? Neem aan dat jeugdzorg en pleegzorg jou niet benaderen/informatie geven?
Apiejapie schreef op 17-01-2024 om 10:21:
Even voor bovenstaande posters; vorig jaar hoeft geen jaar geleden te zijn he, drie weken geleden was het nog vorig jaar. To, kun je toelichten hoe lang je dochter en haar vriendinnetje geen contact hebben?
To, via wie weet jij wat er speelt? Hoor je dat via opa? Neem aan dat jeugdzorg en pleegzorg jou niet benaderen/informatie geven?
Daarom vroeg ik mij ook al af: waarschijnlijk geen 3 weken geleden, want dan zeg je eerder dat dan 'vorig jaar'.
Apiejapie schreef op 17-01-2024 om 10:21:
Even voor bovenstaande posters; vorig jaar hoeft geen jaar geleden te zijn he, drie weken geleden was het nog vorig jaar. To, kun je toelichten hoe lang je dochter en haar vriendinnetje geen contact hebben?
To, via wie weet jij wat er speelt? Hoor je dat via opa? Neem aan dat jeugdzorg en pleegzorg jou niet benaderen/informatie geven?
Daar heb je idd gelijk in. Ik zou dan schrijven 'een paar weken geleden' of 'vorige maand' vandaar dat ik uitging van ca 1 jaar geleden. Maar TO hoeft natuurlijk niet zoals ik te schrijven 
Maar ook dan sta ik nog achter de rest van mijn post. TO klinkt niet als 'neutraal terrein' in deze hele situatie waardoor ik me afvraag hoe gezond het onderhouden van contact voor het kind is. Ik geloof helemaal dat TO het beste voor heeft, maar 'het beste' is soms ook afstand houden. En heel cru gezegd vind ik de belangen van dochter van TO ondergeschikt in dit verhaal.
De dochter van TS is ook geen cliënt van jeugdzorg, jeugdzorg heeft daarom geen zorgplicht naar haar toe. Ook geen informatieplicht naar haar ouders. Strikt zakelijk gezien staan zij buiten dit hele verhaal en zijn ze daar geen partij in. Jeugdzorg moet doen wat het beste is voor het vriendinnetje. Dat is niet per se hetzelfde als wat het beste is voor de dochter van TS.
Je kunt zelf niets veranderen aan de situatie zoals die is, hoe verdrietig ook.
Je kunt wel je dochter helpen om haar leven weer op te pakken en de ruimte voor het verdriet af te bakenen.
MamaE schreef op 17-01-2024 om 10:43:
De dochter van TS is ook geen cliënt van jeugdzorg, jeugdzorg heeft daarom geen zorgplicht naar haar toe. Ook geen informatieplicht naar haar ouders. Strikt zakelijk gezien staan zij buiten dit hele verhaal en zijn ze daar geen partij in. Jeugdzorg moet doen wat het beste is voor het vriendinnetje. Dat is niet per se hetzelfde als wat het beste is voor de dochter van TS.
Je kunt zelf niets veranderen aan de situatie zoals die is, hoe verdrietig ook.
Je kunt wel je dochter helpen om haar leven weer op te pakken en de ruimte voor het verdriet af te bakenen.
Volgens mij was dit ook de vraag en reden voor dit topic. Tenminste, zo lees ik het.
To, ik zou dochter (als ze dit wil) een brief laten schrijven of een kaartje. Pleegzorg en pleegouders kunnen dan inschatten hoe en wat. Maar voor verwerking van kind, misschien zelfs op latere leeftijd, kan het ongelooflijk helpend zijn wanneer mensen laten weten dat ze niet vergeten wordt. Maar ik ken kind en situatie niet, dat is alleen speculeren en heeft geen zin. Maar voor beide kinderen kan een brief/kaartje wel helpend zijn.
Apiejapie schreef op 17-01-2024 om 10:49:
[..]
Volgens mij was dit ook de vraag en reden voor dit topic. Tenminste, zo lees ik het.
To, ik zou dochter (als ze dit wil) een brief laten schrijven of een kaartje. Pleegzorg en pleegouders kunnen dan inschatten hoe en wat. Maar voor verwerking van kind, misschien zelfs op latere leeftijd, kan het ongelooflijk helpend zijn wanneer mensen laten weten dat ze niet vergeten wordt. Maar ik ken kind en situatie niet, dat is alleen speculeren en heeft geen zin. Maar voor beide kinderen kan een brief/kaartje wel helpend zijn.
Dat kan zeker en dat zou ik ook overwegen. Wel met de notie dat het misschien niet direct wordt gegeven/gelezen en dat er misschien ook geen antwoord komt.
Schrijven kan wel een helende werking hebben. Je hebt iets dan uit je hoofd gehaald en opgeschreven, woorden eraan gegeven. Dat kan helpen om het los te laten of in ieder geval in een laatje te stoppen. Dat je er soms nog wel aan denkt, maar het niet meer je leven beheerst.
Apiejapie schreef op 17-01-2024 om 10:49:
[..]
Volgens mij was dit ook de vraag en reden voor dit topic. Tenminste, zo lees ik het.
To, ik zou dochter (als ze dit wil) een brief laten schrijven of een kaartje. Pleegzorg en pleegouders kunnen dan inschatten hoe en wat. Maar voor verwerking van kind, misschien zelfs op latere leeftijd, kan het ongelooflijk helpend zijn wanneer mensen laten weten dat ze niet vergeten wordt. Maar ik ken kind en situatie niet, dat is alleen speculeren en heeft geen zin. Maar voor beide kinderen kan een brief/kaartje wel helpend zijn.
Dat denk ik ook! Ik ben zelf wel nieuwsgierig naar mensen die mij als kind gekend hebben behalve mij ouders, die zou ik wel eens willen terugzien. Hoe zij mij als kind zagen en mijn ouders (die best wel vreemd zijn).
troelahoep schreef op 17-01-2024 om 11:16:
[..]
Dat denk ik ook! Ik ben zelf wel nieuwsgierig naar mensen die mij als kind gekend hebben behalve mij ouders, die zou ik wel eens willen terugzien. Hoe zij mij als kind zagen en mijn ouders (die best wel vreemd zijn).
Ik denk dat dat in normale situaties helpend kan zijn. Dit is geen normale situatie. De verantwoordelijken geven aan dat het beter is voor vriendin om zich op haar nieuwe leven te richten. Ik kan me voorstellen dat in deze situatie het disruptief is voor vriendin om in het oude leven te “blijven hangen”. Hoewel ook deze mensen feilbaar zijn, zou ik dat toch volgen. Zij moeten met vriendin dealen, zij zien haar gedrag en reacties in deze nieuwe situaties en zij moeten er ook mee omgaan
