Beste vriendin uit huis geplaatst. Jeugdzorg wilt niet meewerken aan contact

Ik zou de gestelde grenzen respecteren. Het is echt verdrietig voor je dochter, maar de restricties worden niet voor niets opgelegd en het welzijn van het meisje lijkt me nu prioriteit te hebben.

wat zegt je dochter er zelf over 

Mischa83 schreef op 16-01-2024 om 15:10:

[..]

Ja snap ik, is ook een ingewikkelde situatie en zeker op die leeftijd.

Aan dochter vertellen dat meisje nu op een plek woont waar beter voor haar gezorgd wordt en ze fijn op kan groeien. Dat het moeilijk is om haar niet meer te zien maar helpend dat we weten dat het goed met haar gaat. Zoiets? Verder ook de tijd geven denk ik om te verwerken.

Ik denk dat dit over het vertellen de beste tip is.

Ik heb bij pleegzorgvoorlichting wel eens gevraagd hoe men omging met knuffels en huisdieren bij uithuisplaatsing van een kind. Dat vond iedereen maar een stomme vraag, het ging hier om het redden van een kind! Dan maak je je toch niet druk om alles wat het kind lief is en waar het houvast aan ontleent? Je gaat toch niet als pleegouders voor een konijn of cavia zorgen?! Nee, stel je voor. Enfin.

Ik vind dit ook wel weer hard van pleegzorg, alles voor het kind, maar niet met het kind. En jouw kind heeft gewoon pech, die moet je het maar gewoon goed uitleggen en dan went ze er wel aan. Pech gehad. Ach ja, kinderen hechten immers nergens aan, geven niet echt om vrienden of vriendinnetjes en hechten, dat doen ze zo weer aan de volgende hoor…
OK, tot zover mijn frustraties. Ik ben geen professional en wat weet ik er verder van, misschien is het juist wel heel goed allemaal.

Nu jouw dochter. Soms raak je op die leeftijd je beste vriend of vriendin kwijt door een verhuizing, vroeger kon je dan hooguit bellen of schrijven. Hard was het sowieso, echt naar. Nu zijn er social media maar daar zijn beide kinderen nog te jong voor. Is het misschien wel een optie om eens te bellen of te schrijven? Of mag dat ook al niet? Je dochter zal er mee moeten leven, daar is inderdaad niks aan te doen. Het is rot en heel naar en ook heel eenzaam, stel ik me zo voor. Alsof je partner je ineens in de steek laat en niks meer laat horen, maar dan onder dwang.
Haar vriendin zal gerust niet naar haar vragen, die is nu alleen aan het overleven bij vreemde mensen (en is alles kwijt wat haar lief en vertrouwd was) en dan is het misschien inderdaad makkelijker om even niet terug te denken aan vroeger. Of ze vraagt er wel naar maar ze vertellen dat jullie niet, dat kun je dan alleen achteraf weten. Daar zou ik mijn dochter maar niet mee lastig vallen, allebei is een naar idee tenslotte.
Het zal je dochter maar weinig troosten maar soms komt het contact later, als volwassene, weer terug en kan het leuk zijn om weer eens samen op te trekken. En wie weet daalt het stof wat neer en kan er over een jaar wel wat. Maar daar heeft ze nu ook weinig aan. Ik zou eerlijk zijn, en zeggen dat het inderdaad heel naar en verdrietig is. Kun je misschien een foto van dat meisje neerzetten ergens? Zodat ze niet totaal verdwenen is alsof ze er nooit geweest is? En toch op zoek naar nieuwe vriendinnen, bezigheden en hobbies, want afleiding helpt. Maar laat vooral ruimte voor het verdriet, en steek  nu niet veel energie in pogingen om het contact toch in stand te houden. Dat geeft alleen maar frustratie en valse hoop.

Het is je dochter niet ontgaan dat haar vriendin in een heel moeilijke situatie zat. Daar kun je op voortborduren, denk ik.
Haar vriendin woont nu ver weg, heeft heel erg veel aan haar hoofd (school, ouders, grootouders, wennen in een andere woonplaats enz enz). Dat neemt alle ruimte in haar hoofd in.
Het is verdrietig voor je dochter dat het loopt zoals het loopt en vriendin is er ook verdrietig over dat haar leven loopt zoals het loopt.
Voor nu is ze uit beeld, dat is verdrietig voor je dochter.
Leren om met overmacht om te gaan is voor niemand leuk en wordt ook niet leuker. 
Fijn dat je dochter jou heeft om haar verdriet mee te delen en ook fijn dat het met vriendin naar omstandigheden goed lijkt te gaan.

Het idee van Evaluna om dochter een brief te laten schrijven aan vriendin (met contactgegevens) vind ik heel goed idee. Dan kunnen zowel opa als vriendin het op hun eigen moment openen en ter sprake brengen.  Het meisje heeft dan de contactgegevens en kan dan ook weer op een voor haar geschikt moment contact opnemen. Want wat zal ze veel dingen hebben die haar aandacht vragen! Ook al is het dan wat of veel later, je houdt de opening voor contact.

maar als vriendin niet terugschrijft, is dat weer een teleurstelling. En mogelijk tot die tijd extra spanning. 
Het is heel rot voor je kind. Die moet hierom rouwen. Er staat van alles op het internet dat daarbij kan helpen. Maar voor nu zou ik uitgaan van de situatie zoals die is: vriendin is een nieuw leven aan het opbouwen na een zware tijd. En daar is helaas nu geen ruimte voor jouw kind.

opa weet dat je kind graag contact wil, de instanties ook. Als het in het belang van vriendin is, zijn er mogelijkheden. En inderdaad, ze zijn bijna oud genoeg om zelf contact te zoeken via socials. 

Maar tot die tijd zou ik niet meer onrust creëren met “misschien neemt ze nog wel contact op” en mijn kind ondersteunen bij het rouwen om deze vriendschap. 

Mischa83 schreef op 16-01-2024 om 15:10:

[..]

Ja snap ik, is ook een ingewikkelde situatie en zeker op die leeftijd.

Aan dochter vertellen dat meisje nu op een plek woont waar beter voor haar gezorgd wordt en ze fijn op kan groeien. Dat het moeilijk is om haar niet meer te zien maar helpend dat we weten dat het goed met haar gaat. Zoiets? Verder ook de tijd geven denk ik om te verwerken.

Dit, eigenlijk. Natuurlijk is het heel verdrietig, maar soms verlies je mensen, zelfs beste vrienden, uit het oog. Ik denk dat de meeste van ons geen contact meer hebben met ons beste vriendinnetje van toen we 10 waren. Ik wil daarmee jouw dochters verdriet niet wegwuiven, want dat mag er zeker zijn, en het is een enorm pijnlijke situatie, maar maak het (vooral ook voor jezelf) ook niet te groot. 

Ik vind je dochters reactie ook wel heel extreem. Ze komt zelfs niet meer de deur uit, zeg je. Sensitief en hooggevoelig, ja, maar zit daar verder niets achter? Misschien vind je dochter het fijn om met iemand te praten die buiten de situatie staat. 

Ik denk sowieso dat het voor haar gezond is om het idee van contact nu even geheel af te sluiten. Dus niet meer erachteraan bellen of vragen stellen of zoeken naar oplossingen. Maar wat Mischa hierboven zegt. 

Ik ben in mijn jeugd vaak verhuisd en op die manier een aantal keer vriendinnetjes kwijt geraakt. Op dat moment was dat een gegeven, mijn ouders deden er helemaal niet moeilijk over en moedigden vriendschappen eigenlijk helemaal niet aan (ze ontmoedigden ze zelfs). Dus ik had er op dat moment eigenlijk ook niet veel moeite mee dat ik vriendinnen kwijt raakte, vreemd genoeg werkt het dan blijkbaar zo. Ik weet nog dat er een vriendinnetje uit de oude woonplaats destijds contact heeft gezocht toen ik een jaar of 10 was (stond zelfs voor de deur, terwijl we 200 km verderop waren gaan wonen), en dat mijn ouders mij dat meisje hebben laten wegsturen. Later heb ik dat mijn ouders wel behoorlijk kwalijk genomen, maar op dat moment.....tja. Mijn ouders zeiden dat en ik deed dat dus gewoon. 

Wat ik wil zeggen is dat het misschien helpt om het niet te zwaar te maken voor je dochter, hoe sneu het ook is. Ik zou haar verdriet niet bagatelliseren, maar ook niet teveel bevestigen of voeden. Zou kunnen dat Jeugdzorg daar ook bewust op in zet bij het vriendinnetje en dat dit meisje een beetje was als ik vroeger. Je dochter een brief naar haar vriendin schrijven is een mooi idee. Alleen al het idee dat je het van je af kan schrijven is goed, denk ik. Maar schep geen verwachting dat er iets terugkomt, dus dat ze het echt alleen doet met het idee: misschíen leest mijn vriendin het.

. Je dochter een brief naar haar vriendin schrijven is een mooi idee. Alleen al het idee dat je het van je af kan schrijven is goed, denk ik. Maar schep geen verwachting dat er iets terugkomt, dus dat ze het echt alleen doet met het idee: misschíen leest mijn vriendin het.

Inderdaad geen verwachtingen scheppen, vooral voor haar zelf om het af te sluiten. Je zou zelfs kunnen overwegen om haar een afscheidsbrief te laten schrijven en die niet te versturen.

Dat is lastiger vorm te geven, ik weet niet of ze dat kan. Afscheidsbrieven worden ook wel aan zee meegegeven of verbrand, maar dat is meer spiritueel en dat moet je dan zelf wel kunnen dragen / uitstralen.

Als de brief bij opa in de kast ligt is het ook prima. 

En een nieuwe invulling zoeken voor haar vrije tijdsbesteding. Want ze mist haar maatje. Is er een hobby die ze leuk vindt? Of de scouting? Daar leer je ook veel mensen kennen. 

Je zou eens kunnen zoeken op de term 'levend verlies'.
Die term wordt meestal in andere situaties gebruikt (zoals een ouder die je niet meer ziet na een scheiding), maar lijkt me in deze situatie ook prima opgaan.
Rouwen als iemand nog leeft, is anders dan als iemand overlijdt.
In dit geval lijkt het me heel passend dat je dochter moet rouwen om wat ze kwijt is geraakt (de vriendschap).
Er bestaat ook een boek ("Onzichtbaar verdriet") met allemaal creatieve manieren om het rouwproces vorm te geven. 

Ik vind de houding van jeugdzorg erg hard, dat ze bepalen met wie het kind wel en niet contact mag hebben. Maar daar zal dan wel een reden voor zijn. Een nieuw leven opbouwen op haar nieuwe plek is inderdaad ook belangrijk.

Ik zou je dochter ruimte geven voor haar verdriet, maar dat tegelijkertijd ook begrenzen in tijd/ruimte/frequentie. Want niet meer buiten komen, dat is niet normaal en ook geen gedrag dat je als ouders moet faciliteren. Hoe verdrietig ook, het leven gaat ook door. Er zijn meer vriendinnetjes. Ze moet gewoon naar school en ook daarnaast kan ze een hobby hebben. Voor haar sociale leven volledig afhankelijk zijn van dit vriendinnetje is niet gezond. Dus naast het verdriet dat er zeker ook mag zijn, ook inzetten op verdergaan met leven en het invullen van haar leven zonder dit meisje.