acceptabel gedrag bij adhd - autisme etc.
Wat vinden jullie acceptabel gedrag bij klasgenoten met adhd, autisme etc?
Voorbeeld: onze zoon heeft een jongen in zijn klas met adhd. Een enthousiast type, druk, schreeuwerig, bravour, krijgt A 1x playmobil voor zijn verjaardag dan krijgt hij 2x playmobil voor zijn verjaardag, ook al is dat niet waar.
Onze zoon is het tegenovergestelde, rustig, kat uit de boom kijkend, wacht op zijn beurt met vertellen of iets zeggen.
Door het drukke, schreeuwerige gedrag van zijn klasgenoot (en nog meer jongens die zo zijn) krijgt onze zoon niet echt de kans om zijn zegje te doen. Hij wordt overschreeuwd en komt niet toe aan zijn verhaal. De betreffende jongen schreeuwt soms in zijn oor of in zijn gezicht. Onze zoon zegt bijv. tegen hem: heb jij het ook zo warm. Wordt er keihard geschreeuwd, warm, warm, warm. Het gaat nergens over.
Dan denk ik als ouder: hoort dit nu bij het gedrag van een adhd-er, of wat is dit. Onze zoon voelt zich er sowieso niet prettig bij. Eerst zei hij niets terug bij dat geschreeuw, inmiddels heeft hij ontdekt dat hij terug moet schreeuwen om hem te stoppen. Maar dat vindt onze zoon echt niet leuk, en ik zie mijn zoon ook liever niet schreeuwend tegen een ander kind op het schoolplein.
Wat denken jullie ervan? Wat is acceptabel gedrag in geval van klasgenoten met adhd of ook autisme bijv., is er een grens? Ik denk zelf de grens die mijn zoon aangeeft en dat de klasgenoot (ook al heeft hij adhd of wat dan ook) ook moet weten wat acceptabel is of niet. Je wilt rekening houden met de ander, maar adhd of autisme hoeft geen vrijbrief te zijn voor onacceptabel gedrag, toch?
Moederkareltje schreef op 18-06-2024 om 21:49:
even terug dan naar mijn eerste reactie "Ik denk het helaas wel in gedrag als je bepaalt gedrag vertoont. De ongeschreven norm waar het woord normaal vandaan komt is namelijk dat je niet in elkaars gezicht schreeuwt. Doe je dat wel dan ben je niet normaal bezig. En dan noemen ze je kind waarschijnlijk niet normaal."
Ik heb het over gedrag dat niet normaal is. Ik zeg nergens mensen met adhd zijn niet normaal. Die kunnen zich ook best normaal gedragen. Mijn man heeft add en meestal gedraagt hij zich normaal maar soms is hij wel erdoor te chaotisch en te vaak alles kwijt en dan zegt hij ook nog dat ik het verplaatst heb en dan zeg ik hem ik vind dit echt niet normaal.
Je hebt blijkbaar andere ladingen aan woorden. Dat kan. Je mag het naar vinden. Vervelend dat het zo overkomt.
Je praat het mooi goed. Klopt je zegt het niet letterlijk maar het duidelijk dat je het wel bedoeld. Want als iemand dan vraagt of iemand die blind is dan niet normaal is zegt jij: nee die is OOK niet normaal.
En uitleggen wat normaal is doe je ook niet. Ik zou oppassen met zomaar mensen van niet normaal zijn bestempelen. Zoals al gezegd: jouw normaal is niet perse het normaal. Door te zeggen dat iemand niet normaal is kwets je mensen onnodig.
PinkFlower schreef op 18-06-2024 om 21:56:
[..]
Je praat het mooi goed. Klopt je zegt het niet letterlijk maar het duidelijk dat je het wel bedoeld. Want als iemand dan vraagt of iemand die blind is dan niet normaal is zegt jij: nee die is OOK niet normaal.
En uitleggen wat normaal is doe je ook niet. Ik zou oppassen met zomaar mensen van niet normaal zijn bestempelen. Zoals al gezegd: jouw normaal is niet perse het normaal. Door te zeggen dat iemand niet normaal is kwets je mensen onnodig.
Allemachtig normaal is maar een verzameling van de normen die we met elkaar bedacht hebben. Er zijn weinig mensen die daar allemaal aan voldoen. Ik ben zelf ook niet normaal. Of beter gezegd ik ben zeker niet normaal om het bij mezelf te houden. En dat vind ik niet eens erg.
Lieve help, ik geloof dat ik weer eens onbedoeld een hele discussie heb ontketend over het woord 'normaal'. Dat was niet mijn bedoeling. Zoals ik al schreef hebben zowel mijn dochter als ikzelf autisme. En ja, gebrek aan acceptatie is een ding. Nog steeds. En daar ben ik niet trots op. Mijn dochter is zich echt wel bewust van haar 'anders zijn' en heeft het daar geregeld moeilijk mee. 'Normaal zijn' is haar grootste wens. En nu vermoed ik dat ik onbedoeld heb bijgedragen aan haar zelfbeeld als kind dat 'niet normaal' is.
Ik wilde niemand pijn doen, echt niet. Dus mijn oprechte excuses aan alle mensen die dat wel zo hebben ervaren.
En ja, ik weet dat dit soort aandoeningen niet over gaan. Maar de meeste mensen die dit hebben kunnen echt wel leren om zich enigszins aangepast te gedragen. En ja, dat kost tijd, moeite en energie, maar dat is geen reden om het niet te doen. In het gezicht schreeuwen is een hele asociale manier van mensen behandelen. Dat hoeft onder geen enkele omstandigheid geaccepteerd te worden. Ook niet bij kinderen met een diagnose.
Je kunt kinderen zeker leren om rekening te houden met elkaar. Maar de gevoelens van de ander mogen er óók zijn. En als iemand aangeeft iets niet leuk te vinden, dan houd je daar rekening mee. Zoals ik nu ook weer geleerd heb dat het woord 'normaal' niet bij iedereen even goed valt.
Niet alles gelezen.
Maar ik snap dat je je afvraagt hoe hiermee om te gaan.
Mijn eerste vraag is: als het gedrag dat lastig is zou stoppen, zou deze klasgenoot dan wel een prettige vriend/speelmaatje/klasgenoot zijn voor je zoon?
Als dat zo is: bel de ouders en maak het bespreekbaar:
" hallo ouders, ik merk dat jullie zoon vaak hard schreeuwt. Mijn zoon heeft daar moeite mee. Kunnen we hier een oplossing voor verzinnen?
Ik heb zelf een zoon met autisme die ook storend gedrag vertoond. Achteraf ziet hij wel dat het niet handig is dat hij dergelijke dingen doet.
Ik heb gaandeweg gemerkt dat leeftijdsgenoten hem echt uit de weg gaan. En dat ouders ook geen moeite doen. En dat doet pijn, want mijn zoon wil ook contact, maar hij weet niet goed hoe.
Ik zou het dus als ouder van een kind met en diagnose zeer waarderen als andere ouders mij opbellen en eerlijk en helder zeggen (niet beschuldigen!) waar hun kind last van heeft. Zodat we naar een oplossing kunnen zoeken die voor beide partijen werkt. Denk aan (ander onderwerp hoor): geen 3 uur spelen maar 1 uurtje. Zodat het voor beiden leuk blijft.
Ik gok dat de ouders van de klasgenoot ook echt wel weten dat het gedrag niet handig is en hier ook wel mee bezig zijn. Hoe fijn is het dan dat een andere ouder met je meedenkt en begrip toont.
Ik bedoel trouwens NIET dat jouw zoon over zijn grenzen moet gaan. Als het toch niet werkt, en beide partijen hebben het geprobeerd, dan is het wat het is en mag hij ook afstand nemen.
Succes!
Hier werd om de drie maanden van tafelschikking / groepje gewisseld. Wie moeite had met een tafelgenoot die erg wiebelde, wist dat het na drie maanden hier geen last meer van had; dat maakte het ‘ongemak’ draaglijker. Wel belangrijk om het bij de juf te melden anders is de noodzaak tot wisselen minder groot.
Pfff ik vind wel dat bernadetdk hard wordt aangepakt door sommigen. Alsof je je niet eens mag afvragen of het acceptabel gedrag is. Ik heb zelf ook een zoon met ADHD; ook hij viel anderen soms echt lastig met zijn gedrag. Tja, dat gebeurt. Je hoeft je niet te schamen of je schuldig te voelen (wat ik vaak wel deed) maar je moet wel bepaald gedrag proberen aan te leren. Wat ik tegenwoordig in opvoeding is dat ouders vinden dat hun kinderen nergens in geremd mogen worden. Wat mij betreft gaat dat te ver. Kinderen moeten leren rekening te houden met anderen; leren uit de weg te gaan, leren dat er bepaalde situaties zijn waarin iets niet kan. Ouders moeten hun kinderen niet perse overal mee naar toe hoeven nemen. Bij kinderen met ADHD of iets anders is dit vaak nog veel moeilijker, Ze moeten extra veel moeite doen om zich een beetje te leren aanpassen. En zeker op jonge leeftijd hebben andere kinderen daar ook last van.
Het gedrag wat zij beschrijft vind ik zeker niet acceptabel. Anderzijds is het logisch dat het lastiger is om die prikkels/impulsen te onderdrukken. Daar moet je rekening mee houden. Als ouders ook; in welke situatie je je drukke kind brengt; je probeert zo veel mogelijk rekening te houden met anderen; je zorgt voor prikkelvermindering; je zorgt er voor dat ze ook op zijn tijd goed energie kwijt kunnen. Alles om het gedrag zo veel mogelijk in goede banen te leiden. Want: Nee, bepaald gedrag is niet acceptabel. Maar het is ook een kwestie van geven en nemen.
Moederkareltje schreef op 18-06-2024 om 21:23:
dus kunnen we nooit meer zeggen doe eens normaal man. Normaal lijkt een vies woord te worden zo. Iedereen weet toch wel wat dat ongeveer betekent normaal.
Dat mocht ik van mijn moeder inderdaad nooit zeggen, want: wat is normaal? Dat was 40 jaar geleden.
Auwereel schreef op 18-06-2024 om 21:55:
[..]
Hier worden twee groepen onderscheiden, maar het kunnen ook dezelfde inderen zijn die adhd hebben èn niet tegen prikkels kunnen.
Mijn zoon pikte alle prikkels in de klas op en werd daar helemaal druk van in zijn hoofd en ging dan ook druk gedrag vertonen. Hij vond het heel fijn als de klas rustig was, dan werd hij zelf ook rustig. Hij is ooit gediagnosticeerd met adhd, maar is nu de stilste en rustigste persoon die ik ken.
Vlak voor iemand gaan staan schreeuwen, gebeurt dat in de klas met de leerkracht erbij, of als de leerkracht niet in de buurt is? Kinderen die zo intimideren ken ik nog uit mijn kindertijd, die hoopten dat ik dan ging huilen, konden ze om lachen. Ik weet niet wat voor labeltje die kinderen hadden, maar de kinderen met adhd die ik ken, deden heel druk, maar lieten niet dit van dit type onvriendelijk gedrag zien.
Iemand vlak in het gezicht schreeuwen hoeft niet alleen in dat soort situaties voor te komen. Het gebeurt ook tijdens het voetballen op het schoolplein bv en in the heat of the moment, vol in de emotie je emotie (boosheid/ blijheid) eruit gooien. Het kan ook jouw scenario zijn, dat weet ik natuurlijk niet, maar het kan dus ook een andere oorzaak en reden hebben.
Dat betekent niet dat de schreeuwer in het gezicht dat niet moet afleren, maar om ze meteen als intimiderende pesters neer te zetten is wat kort door de bocht.
Inmiddels heeft zoon het volgende geprobeerd. Ik vind dat zeker gezien zijn trainingen op weerbaarheidsgebied voor hem echt een zeer groot compliment waard.
- Schreeuw niet zo hard, ik ben niet doof ofzo (hielp niet)
- Hou es op man, dit is niet leuk (hielp niet)
- Ga eens weg met die open mond en dat gehijg bij mijn oor (kind schreeuwde toen niet, maar kwam op hem af met open mond zonder geluid bij zijn oor want je wilt niet dat ik in je oor schreeuw)
- Hou je bek (kind heel verbaasd, he, mag je niet zeggen)
- Hou je smoel (dat heeft mijn zoon teruggeschreeuwd, dat hielp)
Helder, dat is dus de manier om hem te stoppen. Is mijn zoon er blij mee, nee. Ben ik er blij mee, nee. Leert hij er veel van, ja.
Mevrouw75 schreef op 11-07-2024 om 09:49:
[..]
Dat mocht ik van mijn moeder inderdaad nooit zeggen, want: wat is normaal? Dat was 40 jaar geleden.
Ook een ontzettende dooddoener natuurlijk. Als je niet je gevoelens/zorgen/ergenis mag uiten over je iets minder doorsnee medemens.
Ik ken ze wel hoor, 'niet-normale' adhd'ers en autisten, die zich door de jaren heen behoorlijk bewust zijn geworden van hun beperking en toch behoorlijk irritant blijven. Ik vind het vooral zielig, want ze zijn én beschadigd door negatieve feedback hun hele leven, én blijven hinderlijk in hun gedrag. Heb iemand in mijn omgeving die daarnaast zeer intelligent is en verbaal heel sterk is, die vraagt continu aandacht voor het gekwetste zelf vanwege diens beperking (combi adhd/autisme). Dat vergt best wel wat van je begrip kan ik je vertellen. Heel raar als je als volwassenen nog steeds inhoudelijk een dialoog hebt in de trant van 'Hou je bek' 'Hee, dat mag je niet zeggen'.
Mevrouw75 schreef op 11-07-2024 om 09:49:
[..]
Dat mocht ik van mijn moeder inderdaad nooit zeggen, want: wat is normaal? Dat was 40 jaar geleden.
Ik heb mijn zoon ook altijd meegegeven op te passen wanneer mensen heel 'normaal' waren. Schertsend weliswaar maar wel er aantoevoegend dat dat soms juist hele enge mensen kunnen zijn.
troelahoep schreef op 11-07-2024 om 11:58:
[..]
Ook een ontzettende dooddoener natuurlijk. Als je niet je gevoelens/zorgen/ergenis mag uiten over je iets minder doorsnee medemens.
Ik ken ze wel hoor, 'niet-normale' adhd'ers en autisten, die zich door de jaren heen behoorlijk bewust zijn geworden van hun beperking en toch behoorlijk irritant blijven. Ik vind het vooral zielig, want ze zijn én beschadigd door negatieve feedback hun hele leven, én blijven hinderlijk in hun gedrag. Heb iemand in mijn omgeving die daarnaast zeer intelligent is en verbaal heel sterk is, die vraagt continu aandacht voor het gekwetste zelf vanwege diens beperking (combi adhd/autisme). Dat vergt best wel wat van je begrip kan ik je vertellen. Heel raar als je als volwassenen nog steeds inhoudelijk een dialoog hebt in de trant van 'Hou je bek' 'Hee, dat mag je niet zeggen'.
Ik moest gewoon wat anders zeggen dan: Hé! Doe effe normaal!, je kan ook zeggen: Stop met schreeuwen! ‘Raak me niet aan!’ Etcetera etcetera. Is ook veel duidelijker trouwens en je uit ook nog eens je je gevoelens als je zégt dat je bepaald gedrag niet wil hebben (je kan dan heus zeggen dat je het hinderlijk vind, dat jouw persoonlijke ruimte ingenomen word, je oren pijn doen, jij ook eens wat wil zeggen). “Doe ff normaal” ís ook hartstikke vaag.
En als jij als moeder tegen dat jongetje zou zeggen: ‘Zo dicht bij het gezicht van iemand anders is echt niet fijn. Niet meer doen, gewoon afstand houden van elkaar’, misschien helpt dat niet gelijk met 1 keer zeggen, maar na meerdere keren zou het kwartje toch moeten vallen. Eigenlijk zouden zijn ouders dat moeten zeggen, maar daar heb je geen invloed op.
Lizzyliz schreef op 11-07-2024 om 16:06:
En als jij als moeder tegen dat jongetje zou zeggen: ‘Zo dicht bij het gezicht van iemand anders is echt niet fijn. Niet meer doen, gewoon afstand houden van elkaar’, misschien helpt dat niet gelijk met 1 keer zeggen, maar na meerdere keren zou het kwartje toch moeten vallen. Eigenlijk zouden zijn ouders dat moeten zeggen, maar daar heb je geen invloed op. En anders bij de juf aankaarten. Dat zij dat tegen dat jongetje zegt.
"Eigenlijk zouden de ouders dit moeten zeggen". Er zit al weer een oordeel in.
Let op! Je hebt geen idee hoe intensief ouders van een kind met ADHD hier soms al mee bezig zijn geweest, terwijl het maar blijft lijken alsof het NOOIT gezegd wordt tegen het kind.
Heb dus niet het idee dat je aan de hand van het gedrag van het kind kan inschatten hoe deze ouders opvoeden. Echt niet.
