acceptabel gedrag bij adhd - autisme etc.
Wat vinden jullie acceptabel gedrag bij klasgenoten met adhd, autisme etc?
Voorbeeld: onze zoon heeft een jongen in zijn klas met adhd. Een enthousiast type, druk, schreeuwerig, bravour, krijgt A 1x playmobil voor zijn verjaardag dan krijgt hij 2x playmobil voor zijn verjaardag, ook al is dat niet waar.
Onze zoon is het tegenovergestelde, rustig, kat uit de boom kijkend, wacht op zijn beurt met vertellen of iets zeggen.
Door het drukke, schreeuwerige gedrag van zijn klasgenoot (en nog meer jongens die zo zijn) krijgt onze zoon niet echt de kans om zijn zegje te doen. Hij wordt overschreeuwd en komt niet toe aan zijn verhaal. De betreffende jongen schreeuwt soms in zijn oor of in zijn gezicht. Onze zoon zegt bijv. tegen hem: heb jij het ook zo warm. Wordt er keihard geschreeuwd, warm, warm, warm. Het gaat nergens over.
Dan denk ik als ouder: hoort dit nu bij het gedrag van een adhd-er, of wat is dit. Onze zoon voelt zich er sowieso niet prettig bij. Eerst zei hij niets terug bij dat geschreeuw, inmiddels heeft hij ontdekt dat hij terug moet schreeuwen om hem te stoppen. Maar dat vindt onze zoon echt niet leuk, en ik zie mijn zoon ook liever niet schreeuwend tegen een ander kind op het schoolplein.
Wat denken jullie ervan? Wat is acceptabel gedrag in geval van klasgenoten met adhd of ook autisme bijv., is er een grens? Ik denk zelf de grens die mijn zoon aangeeft en dat de klasgenoot (ook al heeft hij adhd of wat dan ook) ook moet weten wat acceptabel is of niet. Je wilt rekening houden met de ander, maar adhd of autisme hoeft geen vrijbrief te zijn voor onacceptabel gedrag, toch?
Bekijk het eens van de andere kant. Die jongen met ADHD is zich er namelijk waarschijnlijk heel goed bewust van. Mijn dochter in iedergeval wel. En dat maakt haar heel verdrietig. Want zij ziet ook wel dat het kinderen afschrikt.
Probleem is dat ze het echt niet onder controle heeft. En elke keer als ze weer zo impulsief reageert (en dat is die hele dag door) is ze weer boos op zichzelf. Er over nadenken kan ze namelijk daarna pas. En dan ligt ze 's avonds weer huilend in bed. Omdat ze verdrietig is dat ze ADHD heeft. En verdrietig dat kinderen haar daardoor afwijzen.
Dus misschien is het een beter idee als je ze eens een echt gesprek laat hebben. Dan begrijpen ze wellicht beter van elkaar waarom ze zijn wie ze zijn. Wederzijds begrip zorgt voor wat meer geduld met elkaar.
Na het herlezen merk ik niet dat je zoon er hier last van heeft, maar jijzelf
Zoals aangegeven hebben kinderen op het spectrum al een laagzelfbeeld, veelal door volwassenen
En nu ga ik in jouw (en anderen) hun ogen super hard klinken, of vervelend klinken, of ik ben diegene die het bericht schrijft wat je allicht niet wilt horen
Zoek het eens bij jezelf?
Jij ervaart last en zit je te verwonderen over het kind, ik lees nergens dat je zoon niet weet hoe hij moet omgaan met dit jongetje of er zelf last van ervaart
Speelafspraakjes niet langer bij jou thuis een optie?
Je kan ook eerlijk zijn tegen de moeder, ze heeft het echt vaker gehoord
" Ik kan niet tegen dat geschreeuw, dat ligt bij mij, bij ons thuis mag er absoluut geen stem verheft worden (of zoiets), heb jij handvaten hoe ik dit kan stoppen? / vind je het erg als we de speelafspraken enkel bij jou doen?"
Of nog eerlijker "Zodra kinderen afwijken van de norm, merk ik dat ik zelf vastloop. Het ligt dus niet enkel bij jouw zoontje waarom ik de speelafspraken wil verschuiven naar jouw huis, het is zo'n beetje bij al die spectrum kinderen, een heleboel dus. Ik wil niet bepalen voor mijn zoon met wie hij omgaat, ik wil jouw zoon geen minderwaardigheidscomplex geven en ik weet er te weinig vanaf om zonder irritaties speelafspraken uit te zitten. En ik wil mij niet irriteren aan een kind"
Ik heb 2 van zulke gesprekken gehad
Bewondering voor de moeder en super gezellig dat het kind nu wekelijks bij ons is in alle drukte
Soms kan je ergens niet mee omgaan, dat is okay, maar probeer het echt bij jezelf te houden
Vooraf: het gaat mij echt niet om druk gedrag of geschreeuw bij jongens. Dan ben ik niet duidelijk geweest denk ik, daar gaat het mij helemaal niet om. Dat is helemaal okay zolang er niet gekwetst wordt.
Wél het geschreeuw recht in het gezicht van mijn zoon. En in het gezicht bedoel ik op 10 cm afstand. Dat komt heel agressief en intimiderend over en dat vindt mijn zoon absoluut niet fijn. Daarin heeft hij een terecht punt. Onze zoon heeft overigens al verschillende weerbaarheidstrainingen achter de rug waar hij leert rustig te reageren of stop te zeggen. Helaas werkt dat niet. Daarbij vind ik het niet goed als hij met gelijke munt terug moet betalen, dat wil ik mijn kind niet meegeven richting het vo.
Vandaar mijn vraag, wat is acceptabel en wat niet. De leerkracht kan een heleboel sturen en bijsturen.
Bernadetdk schreef op 18-06-2024 om 10:05:
Vooraf: het gaat mij echt niet om druk gedrag of geschreeuw bij jongens. Dan ben ik niet duidelijk geweest denk ik, daar gaat het mij helemaal niet om. Dat is helemaal okay zolang er niet gekwetst wordt.
Wél het geschreeuw recht in het gezicht van mijn zoon. En in het gezicht bedoel ik op 10 cm afstand. Dat komt heel agressief en intimiderend over en dat vindt mijn zoon absoluut niet fijn. Daarin heeft hij een terecht punt. Onze zoon heeft overigens al verschillende weerbaarheidstrainingen achter de rug waar hij leert rustig te reageren of stop te zeggen. Helaas werkt dat niet. Daarbij vind ik het niet goed als hij met gelijke munt terug moet betalen, dat wil ik mijn kind niet meegeven richting het vo.
Vandaar mijn vraag, wat is acceptabel en wat niet. De leerkracht kan een heleboel sturen en bijsturen.
Ik vroeg je wat je wilde met dit topic? Want wat wij wel of niet acceptabel vinden, maakt toch eigenlijk niet zoveel uit? Jij hebt heel duidelijk waar voor jou de grens ligt. En dat lijkt me prima. Daarover zou ik dan in gesprek gaan met de leerkracht, om te kijken wat alle betrokkenen hier aan zouden kunnen doen.
En je zoon aanraden om meer afstand te nemen en hem uit de weg te gaan. Omdat deze jongen dit waarschijnlijk nu niet helemaal onder controle kan krijgen.
Aan de andere kant; het schooljaar zit er bijna op. Zitten ze volgend jaar weer bij elkaar in de klas? Ik zou het geloof ik dan bewaren en een afspraak maken met de nieuwe leerkracht.
Bernadetdk schreef op 18-06-2024 om 10:05:
Vooraf: het gaat mij echt niet om druk gedrag of geschreeuw bij jongens. Dan ben ik niet duidelijk geweest denk ik, daar gaat het mij helemaal niet om. Dat is helemaal okay zolang er niet gekwetst wordt.
Wél het geschreeuw recht in het gezicht van mijn zoon. En in het gezicht bedoel ik op 10 cm afstand. Dat komt heel agressief en intimiderend over en dat vindt mijn zoon absoluut niet fijn. Daarin heeft hij een terecht punt. Onze zoon heeft overigens al verschillende weerbaarheidstrainingen achter de rug waar hij leert rustig te reageren of stop te zeggen. Helaas werkt dat niet. Daarbij vind ik het niet goed als hij met gelijke munt terug moet betalen, dat wil ik mijn kind niet meegeven richting het vo.
Vandaar mijn vraag, wat is acceptabel en wat niet. De leerkracht kan een heleboel sturen en bijsturen.
Nou dat vind ik een hele terechte vraag. En ik kan me ook voorstellen dat het in het curriculum van pedagogische academisch zou moeten worden opgenomen hoe leerkrachten hier mee om zouden moeten gaan. Ik zag in de klas van mijn zoon dat er wel zes of zeven hele drukke kinderen waren die ontzettend veel aandacht van andere kinderen en de leerkracht vroegen. Waarschijnlijk konden die kinderen daar niets aan doen want adhd of autisme of iets anders. Maar andere kinderen, wellicht ook met een labeltje, meer stille verlegen kinderen, kwamen hierdoor veel minder aan bod en werden nog stiller en verlegener.
En dan kan je zeggen: ja dan moeten ze dat maar leren hoor. Echt? Willen we zo dat de maatschappij in elkaar zit? Terug naar de apenrots waar degene die het hardst van zich afbijt de meeste aandacht krijgt?
Ik zeg niet dat de drukke kinderen moeten inbinden of zo, ik denk wel dat leerkrachten inderdaad handvatten mogen krijgen hoe ze alle leerlingen tot hun recht kunnen laten komen in zulk soort situaties.
En dan komt inderdaad de vraag op waar de grens ligt wat te tolereren is. Ik denk dat het niet aangaat dat op het individuele meer verlegen kind af te wentelen.
Bernadetdk schreef op 18-06-2024 om 10:05:
Vooraf: het gaat mij echt niet om druk gedrag of geschreeuw bij jongens. Dan ben ik niet duidelijk geweest denk ik, daar gaat het mij helemaal niet om. Dat is helemaal okay zolang er niet gekwetst wordt.
Wél het geschreeuw recht in het gezicht van mijn zoon. En in het gezicht bedoel ik op 10 cm afstand. Dat komt heel agressief en intimiderend over en dat vindt mijn zoon absoluut niet fijn. Daarin heeft hij een terecht punt. Onze zoon heeft overigens al verschillende weerbaarheidstrainingen achter de rug waar hij leert rustig te reageren of stop te zeggen. Helaas werkt dat niet. Daarbij vind ik het niet goed als hij met gelijke munt terug moet betalen, dat wil ik mijn kind niet meegeven richting het vo.
Vandaar mijn vraag, wat is acceptabel en wat niet. De leerkracht kan een heleboel sturen en bijsturen.
Als het gericht op jouw kind is is het natuurlijk anders dan wilde weg in de klas irritant gedrag vertonen. En ook label kinderen zijn ook gewoon kinderen en kunnen ook strondvervelend zijn. Alles afschuiven op een label en met handschoentjes aanpakken vind ik ook onzin. Slaan wil je een kind niet leren dat snap ik. Misschien onder judo stoppen zodat hij zo een kind in een houdgreep kan leggen tot die aftikt. Onder het mom van stoeien maar eigenlijk even terug laten zien dat er niet te sollen valt en ze afstand moeten houden.
Praktisch gezien maar is het echt schreeuwen of ervaart jouw kind het als schreeuwen? Ik weet dat anderen vinden dat ik hard praat, maar voor mijn gevoel praat ik helemaal niet hard.
Ik zou zeggen: wil je niet zo schreeuwen. Mijn trommelvliezen doen pijn. Ik schrok me rot. Ik vind dit echt niet leuk.
Het lijkt mij dat als iemand tegen wie je schreeuwt alleen maar over trommelvliezen wil praten en verder niets, je al gauw óf ophoudt met schreeuwen óf tegen een ander gaat schreeuwen die makkelijker is.
Bernadetdk schreef op 18-06-2024 om 10:05:
Vooraf: het gaat mij echt niet om druk gedrag of geschreeuw bij jongens. Dan ben ik niet duidelijk geweest denk ik, daar gaat het mij helemaal niet om. Dat is helemaal okay zolang er niet gekwetst wordt.
Wél het geschreeuw recht in het gezicht van mijn zoon. En in het gezicht bedoel ik op 10 cm afstand. Dat komt heel agressief en intimiderend over en dat vindt mijn zoon absoluut niet fijn. Daarin heeft hij een terecht punt. Onze zoon heeft overigens al verschillende weerbaarheidstrainingen achter de rug waar hij leert rustig te reageren of stop te zeggen. Helaas werkt dat niet. Daarbij vind ik het niet goed als hij met gelijke munt terug moet betalen, dat wil ik mijn kind niet meegeven richting het vo.
Vandaar mijn vraag, wat is acceptabel en wat niet. De leerkracht kan een heleboel sturen en bijsturen.
Ah, dank je voor de opheldering! 
Schreeuwen in iemands gezicht is eigenlijk nooit acceptabel gedrag in mijn ogen en daar mag je kind best duidelijk "stop" tegen zeggen
Of, als hem dat beter ligt in een rustige toon "Ik waardeer dit echt niet, kan je hier nu mee stoppen?"
En ook jij kan aangeven "dit is een beetje luid, doe maar wat zachter" (of iets in die trant)
Ook een kind met adhd kan en mag gecorrigeerd worden als het gedrag te ver gaat
En nu zou een kind met adhd dat niet snel zo zien en vast weer gaan schreeuwen en dan ligt de volgende stap bij jullie
Accepteren jullie het gedrag een beetje (als in, je weet dat het erin zit en dat je voorlopig moet herhalen) of wordt de vriendschap op een lager pitje gezet
Maar nogmaals, handvaten aan de moeder of vader vragen, kan ook best, dit kind heeft al een labeltje, ze zijn op de hoogte
En als je het dan bij jezelf en je kind houdt, kunnen ze best in wat handvaten voorzien denk ik
Bij mijn nichtje (hier inwonend, middenbouw) moet je echt hele harde grenzen zetten, als in, hand op de borst en heel duidelijk zijn, dan erbij blijven tot ze uit haar emotie is en even peilen of ze het zelf ook zo ervaart
Ouders bij wie ze regelmatig speelt weten dit, ze ziet grenzen niet zo goed maar bedoelt niets kwaads
En naarmate ze ouder wordt, leert ze meer signalen herkennen en nu heeft ze een boel leuke vriendinnen en dito ouders gevonden
Maar dat kwam eigenlijk ook pas nadat ik signalen van andere ouders ontving en doorhad dat speelafspraken en de klas pas echt leuk werden, als er een handleiding meegegeven werd
Goed dat er weerbaarheids cursussen zijn geweest
"Nee" en " Stop" zeggen is altijd waardevol om te kunnen
In iemands gezicht schreeuwen is nooit acceptabel en zou ik ook niet per se willen scharen onder 'overenthousiast gedrag'. Het is heel intimiderend en bedreigend.
Ikzelf en mijn kind hebben autisme. Ik weet van mezelf dat ik soms onbewust en onbedoeld te veel ruimte in kan nemen en dat zie ik vaak niet of te laat.
Ik praat ook vrij hard zonder dat door te hebben, maar als mensen er wat van zeggen, let ik er wel extra op.
Juist een kind met ADHD heeft hierbij begeleiding nodig. De spiegel dat zijn/haar gedrag een bepaald effect heeft op anderen. Dat speelt bij autisme ook wel in bepaald opzicht. Een kind moet dat toch op de een of andere manier leren. En dat kost misschien veel meer tijd, moeite en herhaling dan bij een 'normaal' kind, maar het is wel nodig.
Want met dit gedrag ga je er later in je leven en in de maatschappij ook niet komen.
MamaE schreef op 18-06-2024 om 17:56:
. En dat kost misschien veel meer tijd, moeite en herhaling dan bij een 'normaal' kind, maar het is wel nodig.
Want met dit gedrag ga je er later in je leven en in de maatschappij ook niet komen.
Het zou fijn zijn als er gesproken over neurodivergent en niet neurodivergent. Mijn kind met waarschijnlijk adhd is niet minder normaal.
MamaE schreef op 18-06-2024 om 17:56:
In iemands gezicht schreeuwen is nooit acceptabel en zou ik ook niet per se willen scharen onder 'overenthousiast gedrag'. Het is heel intimiderend en bedreigend.
Ikzelf en mijn kind hebben autisme. Ik weet van mezelf dat ik soms onbewust en onbedoeld te veel ruimte in kan nemen en dat zie ik vaak niet of te laat.
Ik praat ook vrij hard zonder dat door te hebben, maar als mensen er wat van zeggen, let ik er wel extra op.
Juist een kind met ADHD heeft hierbij begeleiding nodig. De spiegel dat zijn/haar gedrag een bepaald effect heeft op anderen. Dat speelt bij autisme ook wel in bepaald opzicht. Een kind moet dat toch op de een of andere manier leren. En dat kost misschien veel meer tijd, moeite en herhaling dan bij een 'normaal' kind, maar het is wel nodig.
Want met dit gedrag ga je er later in je leven en in de maatschappij ook niet komen.
En beseffen dat het stoornissen zijn die niet over gaan en dat ook met begeleiding niet alles aan te leren is, helaas.
ik vind het een dood normale vraag. Wie vind het wel leuk als er een kind keihard in het gezicht van je kind schreeuwt. Andere leerlingen hoeven geen slachtoffer te zijn van een kindje wat anders is dan het gemiddelde. Kan je nog meer voorbeelden noemen? Is dit het ergste wat hij doet , in gezicht schreeuwen? Als het nog erger word dan vraag ik me af of hij wel op die school thuis hoort, tussen kinderen die zijn diagnose niet snappen. Het is namelijk voor beide niet leuk en het zou fijn zijn als elk kind een fijne leeromgeving heeft wat aangepast aan hem/haar is.
Gingergirl schreef op 18-06-2024 om 20:16:
[..]
En beseffen dat het stoornissen zijn die niet over gaan en dat ook met begeleiding niet alles aan te leren is, helaas.
Inderdaad 100% gelijk. helaas
Due-scimmie schreef op 18-06-2024 om 20:09:
[..]
Het zou fijn zijn als er gesproken over neurodivergent en niet neurodivergent. Mijn kind met waarschijnlijk adhd is niet minder normaal.
Ik denk het helaas wel in gedrag als je bepaalt gedrag vertoont. De ongeschreven norm waar het woord normaal vandaan komt is namelijk dat je niet in elkaars gezicht schreeuwt. Doe je dat wel dan ben je niet normaal bezig. En dan noemen ze je kind waarschijnlijk niet normaal.
