acceptabel gedrag bij adhd - autisme etc.
Wat vinden jullie acceptabel gedrag bij klasgenoten met adhd, autisme etc?
Voorbeeld: onze zoon heeft een jongen in zijn klas met adhd. Een enthousiast type, druk, schreeuwerig, bravour, krijgt A 1x playmobil voor zijn verjaardag dan krijgt hij 2x playmobil voor zijn verjaardag, ook al is dat niet waar.
Onze zoon is het tegenovergestelde, rustig, kat uit de boom kijkend, wacht op zijn beurt met vertellen of iets zeggen.
Door het drukke, schreeuwerige gedrag van zijn klasgenoot (en nog meer jongens die zo zijn) krijgt onze zoon niet echt de kans om zijn zegje te doen. Hij wordt overschreeuwd en komt niet toe aan zijn verhaal. De betreffende jongen schreeuwt soms in zijn oor of in zijn gezicht. Onze zoon zegt bijv. tegen hem: heb jij het ook zo warm. Wordt er keihard geschreeuwd, warm, warm, warm. Het gaat nergens over.
Dan denk ik als ouder: hoort dit nu bij het gedrag van een adhd-er, of wat is dit. Onze zoon voelt zich er sowieso niet prettig bij. Eerst zei hij niets terug bij dat geschreeuw, inmiddels heeft hij ontdekt dat hij terug moet schreeuwen om hem te stoppen. Maar dat vindt onze zoon echt niet leuk, en ik zie mijn zoon ook liever niet schreeuwend tegen een ander kind op het schoolplein.
Wat denken jullie ervan? Wat is acceptabel gedrag in geval van klasgenoten met adhd of ook autisme bijv., is er een grens? Ik denk zelf de grens die mijn zoon aangeeft en dat de klasgenoot (ook al heeft hij adhd of wat dan ook) ook moet weten wat acceptabel is of niet. Je wilt rekening houden met de ander, maar adhd of autisme hoeft geen vrijbrief te zijn voor onacceptabel gedrag, toch?
Het probleem is dat iemand met ADHD best weet dat het gedrag niet acceptabel is maar vaak niet anders kan. Het overkomt hem. Achteraf kan hij dan best voelen dat bepaald gedrag niet handig is, maar die eerste impulsieve reactie is op die leeftijd vaak nog niet onder controle.
Wat wil je met dit topic?
op school is er ook een rol voor de leerkracht om het evenwicht in de groep te houden. Zorgt de leerkracht er bijv voor dat jouw zoon de beurt krijgt om iets te vertellen in de kring, waarbij de anderen luisteren. Bespreekt de leerkracht wat wel/niet acceptabel gedrag is (in zijn algemeenheid, of na afloop), zijn er afspraken over hoe we met elkaar omgaan etc.
Bespreek ook met de leerkracht wat dat doet met jouw zoon en wat hij nodig heeft. Leer je zoon grenzen aangeven en welke stappen daarin zijn: stop, hou op. Aan de leerkracht vertellen.
Natuurlijk allemaal ook afhankelijk van de leeftijd.
Ik vind dit sowieso acceptabel kind gedrag?
Tenminste, dit klinkt als basisschool kinderen en daar hoor ik een boel schreeuwen tegen elkaar op het schoolplein 🤷
Maar goed, aan het kind van een ander kan je weinig veranderen
Dus, laten we even het onderwerp weerleggen naar de eigenlijke oorzaak
Je geeft aan dat je kind er last van heeft, het staat niet speficiek genoemd in je OP, dus ik ga er maar even gemakshalve vanuit dat hij veel klaagt over z'n vriendje en dat dit geen projectie van een volwassene op een kind is
Waarom kan je kind dan niet voor zichzelf opkomen en aangeven dat hij eigenlijk niet wilt omgaan met dit jongetje?
Misschien is een cursus zelfverdediging iets voor hem?
Dan kan hij zelf leren zijn grenzen aan te geven en weg te lopen van kinderen waarmee hij niet wilt omgaan
Geeft jou ook weer wat rust en kan je die 2 gewoon laten en hoef je er niet bij te zitten
Of hebben we het over kleuterleeftijd en dien je het nog te begeleiden en erbij te zijn?
Dan is het helemaal normaal gedrag
In groep 3/4 (en bij de kleuters) oefenen ze nog met "stil zijn" met een zandlopertje hier op school
Los van wel of niet acceptabel gedrag. Dit gedrag gaat hij nog heel vaak tegenkomen. Ook als hij lang en breed volwassen is. Dan zijn er ook mensen die het volume standaard op standje schreeuwen lijken te hebben. Zijn er collegas die altijd direct roepen zonder eerst de beurt te vragen.
Ik denk dat het goed is dat hij dus op school de kans krijgt daarmee te oefenen. Prijs hem dat hij terug schreeuwt. Dat is namelijk een prima manier om er mee om te gaan. Zolang zoon met anderen nog gewoon op normale toon praat is dat vooral een uiting van begrijpen dat verschillende kinderen een andere benadering nodig hebben. In feite krijg je dan een heel sociale zoon.
Ik vind dit topic eerder niet acceptabel, als moeder met adhd en moeder van kind met waarschijnlijk adhd.
Misschien eens inlezen in adhd. Dat iemand weet hoe het hoort, wil niet zeggen dat dit altijd lukt. De hersenen van iemand met adhd of autisme werken gewoon anders. En het is aan de leerkrachr om er voor iedereen fijne plek van te proberen te maken
Het gaat niet om wat de ander doet (met of zonder ADHD of autisme), het gaat erom hoe jouw kind daarop leert te reageren of handelen.
De wereld zit vol met mensen die niet handelen zoals je zelf zou willen, het is aan jou om daar adequaat mee om te leren gaan. En dat begint als kind.
Schommelstoel schreef op 18-06-2024 om 07:47:
Het gaat niet om wat de ander doet (met of zonder ADHD of autisme), het gaat erom hoe jouw kind daarop leert te reageren of handelen.
De wereld zit vol met mensen die niet handelen zoals je zelf zou willen, het is aan jou om daar adequaat mee om te leren gaan. En dat begint als kind.
Het is aan ouders om hun kind te leren op de goede manier te reageren op anderen, kinderen en volwassenen. In de privésfeer kan je dat nog bijsturen als er een moeilijke situatie is met een bekende op school ben je er niet bij en zou je kind tips kunnen geven over hoe te handelen als Pietje weer eens in zijn gezicht schreeuwt.
Er ligt op de basisschool ook een taak voor de leerkracht om advies en reacties op te merken en te begeleiden en sturen, zodat iedereen zich veilig voelt in de klas.
Het is een proces van jaren het begint als ze klein zijn en tegen de tijd dat ze volwassen zijn komen ze soms nog weleens advies vragen hoe ze met het rare/lastige/onaangepaste gedrag van X om moeten gaan.
Het is heel moeilijk. Er zijn altijd irritante kinderen of mensen. Mijn ouders leerden mij altijd negeren, negeren, negeren. Maar dat helpt soms niet. Heb toen een keer een vervelende jongen die altijd mij zat te klieren keihard met mijn etui op zijn hoofd geslagen. Toen hield hij op. Dat had hij denk ik niet verwacht.
Due-scimmie schreef op 18-06-2024 om 07:02:
Ik vind dit topic eerder niet acceptabel, als moeder met adhd en moeder van kind met waarschijnlijk adhd.
Misschien eens inlezen in adhd. Dat iemand weet hoe het hoort, wil niet zeggen dat dit altijd lukt. De hersenen van iemand met adhd of autisme werken gewoon anders. En het is aan de leerkrachr om er voor iedereen fijne plek van te proberen te maken
Het blijft een moeilijk gesprek maar het is wel hoe een ander de persoon met adhd of iets anders waarneemt en last kan hebben van het gedrag. Let op, ik zeg gedrag, niet de persoon.
Als je er dan weinig vanaf weet of nooit direct mee te maken hebt is dit geen gekke vraag.
Het is aan de leerkracht om het in de klas en op het schoolplein in goede banen te leiden.
En nee, het is geen acceptabel gedrag maar om het af te leren is er sturing en tijd nodig. Zonder sturing leer je niet dat het niet acceptabel is, de tijd is nodig omdat de impulsen onder controle krijgen ook nog eens langer duurt. In iemands gezicht schreeuwen is hinderlijk gedrag.
Als ouder met adhd met kinderen met adhd zal deze vraag idd pijnlijk zijn, zeker, vooral ook omdat je steeds geconfronteerd wordt met je beperking waarvan je zelf prima weet dat het hinderlijk gedrag is dat je laat zien maar dat je op dat moment de impuls niet beheerst. Maar niemand die ziet en erkend dat je op dat moment enorm je best aan het doen bent om het niet te doen. De buitenwereld ziet alleen dat gedrag.
Het zijn tegengestelde dingen en dat schuurt aan beide kanten.
Beste Bernadet,
Wist je dat heel veel kinderen met ADHD al op jonge leeftijd een stevig negatief zelfbeeld hebben? Dat komt o.a. doordat ze veel vaker dan andere kinderen te maken hebben met een negatieve houding/oordeel van anderen (klasgenoten, brusjes, leerkrachten, ouders, andere volwassenen...)
Een andere oorzaak is dat ze best wéten wat wel of geen gepast gedrag is, maar niet in staat zijn dit ook altijd toe te passen. En dat ze vaak ook dingen best kunnen, maar niet altijd en op iedere gewenst moment.
Als een peuter zijn emoties niet onder controle heeft vinden we dat schattig. Is het een 8 jarige ADHD-er dan is het een irritant rotkind dat niet is opgevoed. Terwijl dat kind er dus net zo min iets aan kan doen en het hetzelfde nodig heeft als die peuter: begrip, geduld, steun en net zo lang positieve sturing tot het wel lukt.
Misschien helpt het je zoon als je dit aan hem uitlegt
Als docent VO en moeder van twee Adhd’ers (type 1) zeg ik:
ADHD of ASS is geen excuus om je te misdragen. Een kind met ADHD weet ook wel hoe hij zich moet gedragen, het heeft alleen duidelijk grenzen nodig waarbinnen hij/zij kan bewegen en dat is op school aan de leerkracht om te begeleiden.
Mijn leerlingen met adhd mogen een wiebelkussen, fidgets, staand werken. Ze mogen niet door de klas lopen en schreeuwen en al zeker niet in iemands oor.
Leerlingen in de klas krijgen bij een waarschuwing hun naam op het bord (zodat ze zelf zien dat ze een waarschuwing hebben, vinden ze fijn), bij een tweede waarschuwing een kruisje en bij de derde eruit. Die derde is nooit nodig. Een spontane adhd’er krijgt niet direct een waarschuwing wanneer hij in enthousiasme er iets uitflapt. Met een van mijn leerlingen heb ik een alledaag zelfstandig naamwoord afgesproken zodat hij weet dat hij iets deed wat eigenlijk niet de bedoeling was maar dat ik niet hoef te zeggen dat hij zijn mond moet houden (om het negatieve erin te voorkomen).
Heeft een kind met adhd/ass op een bepaald moment teveel last van prikkels dan hebben sommige kinderen bij ons een time-outkaart. Die mogen ze tien minuten inzetten om te ontprikkelen. Kinderen die dat niet hebben laat ik soms even thee halen, of plakband bij dr conciërge, tafel schoonmaken. Soms komen ze na een pauze druk binnen, dan laat ik ze opnieuw even binnenkomen.
Verder is het aan jou als ouder om je kind te leren hoe om te gaan met situaties die je niet zo prettig vindt. En introverte kinderen worden vaak vergeten in de klas. Bespreek eens met de leerkracht hoe zij ervoor kan zorgen dat je zoontje ook zijn zegje kan doen.
Ik heb in mijn klas zowel kinderen met adhd als kinderen die slecht tegen druk gedrag kunnen en ik herken het spanningsveld wel, maar ik zie daarin voor alle kinderen een opdracht. Ze zijn allemaal wie ze zijn, ze zijn allemaal onderdeel van de klas en ze moeten allemaal (oefenen met) rekening met elkaar houden.
Voor de één betekent dat oefenen met impulscontrole en goed leren kijken naar anderen ('Zie je het gezicht van Pietje? Ziet hij er blij uit? Zou hij het dan nog leuk vinden?') en voor de ander betekent dat leren omgaan met milde irritaties, de aandacht naar jezelf verleggen of voor jezelf leren opkomen. Als kinderen daardoor teveel overvraagd worden probeer ik het makkelijker te maken, door bijvoorbeeld een koptelefoon in te zetten, situaties meer te structureren of iets te veranderen in de klassenopstelling.
Ik zou afhankelijk van de situatie dus bij je eigen zoon of bij de leerkracht beginnen TO. Dat andere jongetje doet waarschijnlijk wat hij kan en mag er ook zijn. Bovendien heb je op zijn gedrag sowieso geen invloed.
Je kan je zoon (en jezelf) ook leren je niet zo te ergeren aan een overenthousiast klasgenootje. Er zitten nog ca. 25 andere kinderen in de klas, laat hem zich concentreren op een van die in plaats van dit jongetje dat hij niet leuk vindt.
