Papa weinig thuis
Hoi allemaal,
Ik moet echt even mijn hart luchten.
Mijn partner en ik hebben een dochter van 1,5 jaar. Dolgelukkig zijn we met haar. Nu is het helaas wel zo dat het de laatste maanden wat minder soepel loopt tussen mijn partner en mij. Hij heeft een baan waarbij die + - 65 a 70 uur maakt. Daarnaast heeft die hobby’s. Dit samen kost veel tijd. Hierdoor komt eigenlijk de volledige zorg van onze dochter op mij terecht. Ik geniet enorm van haar, maar het valt me erg zwaar. Ik werk zelf parttime, maar alles, het huishouden, de ochtenden en het naar bed brengen s’avonds, naar de opvang brengen en halen, koken, afwas de hele mikmak. Zelf heb ik geen tijd voor sport, ook al zou ik dat graag willen. Het voelt zo egoïstisch.
Ik heb hier vaker een gesprek over gevoerd, maar hij lijkt alles belangrijker te vinden. Bij elk feestje of iets in het weekend moet die er bijzijn. Hij is af en toe thuis maar ik vindt zelf echt nauwelijks. Hierdoor groeien we uit elkaar. Ik irriteer me aan hem, en hij aan mij omdat ik 24/7 op mijn tenen loop en hem dit aangeef. S’nachts hoeft hij er ook nooit uit, omdat die vaak al hele korte nachten heeft i.v.m. werk. Hij blijft vervelende opmerkingen maken dat het allemaal wel meevalt. Alsof het allemaal zo simpel en makkelijk is. En als ik erover begin dat het me pijn doet omdat het hier thuis niet allemaal vanzelf gaat, zegt die; je moet het ook echt elke dag horen he. Ik verlies onze relatie en mezelf. Geen tijd voor mezelf om heel even geen moeder te zijn of aan te moeten staan. Al is het maar een uurtje in de week…
Heeft iemand tips voor me hoe ik dit aan moet pakken?
Liefs
Ik denk dat hij gewoon veel minder uren moet gaan werken (kan dat niet dan een andere baan zoeken, gezin hoort op 1 te staan en met zo bizar veel uren werken kan hij er gewoon niet voor jullie zijn) en dat hij bv in plaats van 2 avonden sporten/op pad gaan daar 1 van maakt zodat je ook een avond hebt voor jezelf. Zo komt er meer tijd voor jou en wordt hij ook minder moe. Ik zou zo concreet mogelijk zijn naar hem toe. Sterkte!
Blomke82 schreef op 08-06-2024 om 07:27:
Heel herkenbaar, hier is (en was) man ook gemiddeld 70 uur pw aan het werk. Is er voor jou op financieel gebied geen mogelijkheid om fulltime huisvrouw te worden?
Ik werd bewust fulltime huismama, zodat we het konden handelen. Als je de tijd die je nu werkt dan aan het huishouden kan besteden heb je echt tijd voor veel quality time met je kindje. Regel 1 ochtend of middag per week oppas, of 1 dag per week naar de opvang voor je me-time. Ik deed ze ook regelmatig ff een dag of dagdeel weg. En dan niet om het huishouden te kunnen doen (dat kon prima tussendoor als ze er waren) maar echt puur voor mezelf ontspannen.
En onthoud ook, als ze naar school gaan kom je om in de me-time. Het is ff een tijd waar je door moet en die moet je voor jezelf zo makkelijk mogelijk maken. Durf oppas te vragen!
Dat is een heel riskant voorstel met de huidige wet en regelgeving die alleen maar ongunstiger gaat worden voor niet werkenden. Er wordt steeds meer naar toe gewerkt dat je financieel onafhankelijk bent.
Geen pensioen opbouw, nu zitten we in een gunstige conjunctuur en zijn de banen er, dat gaat weer omdraaien, er dan weer tussen komen indien nodig is erg lastig.
Maar ook het gevoel bij 'huisvrouw' kan voor de partner heel naar zijn, de financiële verantwoordelijkheid kan heel zwaar drukken. Want die kan niet kiezen voor de minder zware maar iets minder betalende baan.
Zelf zou ik diep ongelukkig zijn geworden van huisvrouw zijn: afhankelijk van het inkomen van een ander, minder contacten voor mezelf
Maar ook wat als je er om wat voor reden ook alleen voor komt te staan om voor het gezinsinkomen te moeten zorgen. Je partner verliest zijn baan en komt niet meer aan het werk. Zelf gescheiden maar in mijn omgeving ook overleden partners door zelfdoding, ziekte of vermissing.
Wat deed je partner op de dag dat hij ouderschapsverlof had? Zorgde hij dan voor jullie kind zodat jij weg kon? Of bleef jij dat eigenlijk doen? In dat laatse geval een gemiste kans natuurlijk.
En kan je loslaten? Als hij moet "oppassen" (wat sowieso een verkeerde term is als je als vader of moeder voor je kinderen moet zorgen) en hij kiest ervoor om dan meteen zijn ouders in te schakelen, tja, dan is dat zijn manier. Het gaat er ook om dat je elfde dingen belangrijk vind en daar afspraken over maakt. Mijn ex vond het net als ik belangrijk dat onze kinderen gezond aten, maar als hij dan een keer moest koken werd er Chinees gehaald. Ik heb er toen nooit aangedacht om de inhoud van de afspraak ook te bespreken. Dus niet alleen "jij kookt" maar ook "jij kookt volgens de regels die we beiden belangrijk vinden". En als die regels dan ineens niet zo belangrijk meer blijken te zijn, hadden we terug naar de tekentafel gemoeten.
Ik vraag me ook wel af waarom iemand met kleine kinderen een baan wil waarbij er nauwelijks tijd is om door te brengen met die kinderen en dan ook nog allerlei hobby's en feestjes viert alsof er geen kinderen zijn.
Hoe ziet zo iemand zijn ouderschap? Hoe wil je dat je kinderen terugkijken op hun jeugd? Wat vind je belangrijk? Dat je kinderen alles hebben of dat je kinderen fijne herinneringen opbouwen aan waardevolle tijd samen?
MamaE schreef op 08-06-2024 om 12:37:
Ik vraag me ook wel af waarom iemand met kleine kinderen een baan wil waarbij er nauwelijks tijd is om door te brengen met die kinderen en dan ook nog allerlei hobby's en feestjes viert alsof er geen kinderen zijn.
Hoe ziet zo iemand zijn ouderschap? Hoe wil je dat je kinderen terugkijken op hun jeugd? Wat vind je belangrijk? Dat je kinderen alles hebben of dat je kinderen fijne herinneringen opbouwen aan waardevolle tijd samen?
Het schijnt zo te zijn dat met de komst van kinderen mannen meer gaan werken. In mijn idee is dat een ander ingeprent idee (het voelt als ‘moeten’) van ‘zorgen voor je gezin’.
Zelfs bij de zorgzame types op mijn werk zie ik het (en mijn man ging ook zo doen) en na wat gesprekken leek het erop dat mijn huis-tuin-en keukenpsychologie bij hun wel redelijk te kloppen.
Wat ik nu wel cru vind, is dat kind die periode toen ze anderhalf was echt niet meer herinnert, maar wel nu, de momenten dat haar moeder een weekend langer wegblijft na een kamp. Ze herinnert zich dus een moeder die af en toe haar snor drukt en níet de vader die toen bijna altijd zijn eigen gang ging.
Er word nu wel erg met de vinger naar vader gewezen maar Milja2024 was er toch zelf ook bij.
Zij wist dat haar man veel weg was voordat ze zwanger was. Ze hebben samen niet echt besproken hoe te doen na geboorte alleen dat als het teveel zou worden hij hobby zou moeten minderen en nu durft Milja dat niet aan te geven want het is een teamsport. Dan was die "afspraak" voor de zwangerschap al niet houdbaar.( toen was het ook al een teamsport)
Beiden zijn verantwoordelijk voor de situatie, en beiden lijken andere verwachtingen te hebben die niet goed met elkaar zijn gecommuniceerd.
Tijd voor duidelijke communicatie waarin verwachtingen van beiden uitgesproken worden zonder de ander te willen veranderen.
Mevrouw75 schreef op 08-06-2024 om 12:42:
[..]
Het schijnt zo te zijn dat met de komst van kinderen mannen meer gaan werken. In mijn idee is dat een ander ingeprent idee (het voelt als ‘moeten’) van ‘zorgen voor je gezin’.
Zelfs bij de zorgzame types op mijn werk zie ik het (en mijn man ging ook zo doen) en na wat gesprekken leek het erop dat mijn huis-tuin-en keukenpsychologie bij hun wel redelijk te kloppen.
Wat ik nu wel cru vind, is dat kind die periode toen ze anderhalf was echt niet meer herinnert, maar wel nu, de momenten dat haar moeder een weekend langer wegblijft na een kamp. Ze herinnert zich dus een moeder die af en toe haar snor drukt en níet de vader die toen bijna altijd zijn eigen gang ging.
Ja, oké, werken is ook een vorm van zorgen voor je gezin natuurlijk, maar uiteindelijk als je terugkijkt op je jeugd dan denk je aan de dingen die je ouders met je deden, niet aan de dingen die ze voor je kochten.
En daarbij is zelf hobby's hebben en feesten vooral eigenbelang. Dat is niet erg, want als je niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor een kind zorgen, maar het gaat wel om de balans. Wij gaan beiden af en toe een paar dagen alleen of met vrienden weg en ons kind vindt dat heel normaal. Zij gaat ook wel eens een paar dagen zonder ons weg; logeren of op kamp of zo.
Mijn vader nam vroeger juist vaak op woensdagmiddag vrij om wat leuks met ons te doen. En later werkte hij een hele tijd elke week over op de dag dat wij training hadden. Dan kwam er wat extra's binnen zonder dat het hem tijd met ons kostte.
De vraag is voor mij: hebben jullie het er over gehad hoe de verdeling vwb verzorgings/opvoed/huishoudelijke taken voordat er spraken was van een kind? Zo ja: zijn er beloftes waar je aan kunt refereren? Zo nee: is hij voor rede vatbaar?
Lexus schreef op 08-06-2024 om 13:02:
De vraag is voor mij: hebben jullie het er over gehad hoe de verdeling vwb verzorgings/opvoed/huishoudelijke taken voordat er spraken was van een kind? Zo ja: zijn er beloftes waar je aan kunt refereren? Zo nee: waarom niet?
En dan nog. Ook als je geen afspraken hebt gemaakt ben je een egoïst als je vrouw aangeeft dat ze het anders wil omdat ze de taakverdeling niet volhoudt en je wuift dat weg. Zelfs als je heel expliciet hebt afgesproken dat hij voor zijn carrière als minister-president gaat en jij gaat thuis voor de kinderen zorgen.
Dus of ze het er voor de geboorte of wegdoen van de pil er over gehad hebben doet niet zoveel ter zake, in mijn optiek.
Mevrouw75 schreef op 08-06-2024 om 13:10:
[..]
En dan nog. Ook als je geen afspraken hebt gemaakt ben je een egoïst als je vrouw aangeeft dat ze het anders wil omdat ze de taakverdeling niet volhoudt en je wuift dat weg. Zelfs als je heel expliciet hebt afgesproken dat hij voor zijn carrière als minister-president gaat en jij gaat thuis voor de kinderen zorgen.
Dus of ze het er voor de geboorte of wegdoen van de pil er over gehad hebben doet niet zoveel ter zake, in mijn optiek.
Ja ben ik met je eens, het gaat me ook niet zo zeer over een oordeel daarover (dat waarom niet? haal ik weg) als wel het feit dat als bepaalde taken eenmaal zo zijn gegroeid, het lastiger is dat patroon te veranderen. Als zij altijd al de was en de plas deed vraagt dat een andere aanpak dan dat hij bepaalde heeft beloofd en het nu niet na komt.
Maar waar hoor: wees een vent en pak het evenredig deel van je huishoudelijk en opvoedtaken op.
MamaE schreef op 08-06-2024 om 12:37:
Ik vraag me ook wel af waarom iemand met kleine kinderen een baan wil waarbij er nauwelijks tijd is om door te brengen met die kinderen en dan ook nog allerlei hobby's en feestjes viert alsof er geen kinderen zijn.
Hoe ziet zo iemand zijn ouderschap? Hoe wil je dat je kinderen terugkijken op hun jeugd? Wat vind je belangrijk? Dat je kinderen alles hebben of dat je kinderen fijne herinneringen opbouwen aan waardevolle tijd samen?
Precies dat.
Ik zie dat bij (vriendje van) onze zoon. Mijn man doet veel met onze zoon. Sleutelen, dagje weg, samen hond uitlaten, zoon helpen bij klusjes enz enz . Heel veel alledaagse dingen. Vriend van zoon komt uit een gezin waarbij vader altijd weg is vanwege eigen zaak. Jongen heeft materialistisch gezien bizar veel. Maar zou zo graag het contact hebben met zijn vader zoals onze zoon dat heeft met mijn man. Dat spreekt die jongen ook uit. Mijn man staat er altijd voor open om beide jongens bijv te leren sleutelen, dagje weg enz. Maar kan uiteraard zijn vader niet vervangen (wil man ook niet). Maar je kunt materialistisch gezien zoveel hebben, maar dat vervangt nooit de kostbare tijd samen.
linn19 schreef op 08-06-2024 om 12:56:
Er word nu wel erg met de vinger naar vader gewezen maar Milja2024 was er toch zelf ook bij.
Zij wist dat haar man veel weg was voordat ze zwanger was. Ze hebben samen niet echt besproken hoe te doen na geboorte alleen dat als het teveel zou worden hij hobby zou moeten minderen en nu durft Milja dat niet aan te geven want het is een teamsport. Dan was die "afspraak" voor de zwangerschap al niet houdbaar.( toen was het ook al een teamsport)
Beiden zijn verantwoordelijk voor de situatie, en beiden lijken andere verwachtingen te hebben die niet goed met elkaar zijn gecommuniceerd.
Tijd voor duidelijke communicatie waarin verwachtingen van beiden uitgesproken worden zonder de ander te willen veranderen.
Nee, hierbij ga je uit van een begripvolle man, die meedenkt over hoe je het samen op kan lossen om zijn aandeel te nemen en zijn verantwoordelijkheid. Daar lijkt bij deze man geen sprake van te zijn.
BritgetJones007 schreef op 08-06-2024 om 16:05:
[..]
Nee, hierbij ga je uit van een begripvolle man, die meedenkt over hoe je het samen op kan lossen om zijn aandeel te nemen en zijn verantwoordelijkheid. Daar lijkt bij deze man geen sprake van te zijn.
Ik ga niet uit van een begripvolle man ( wat Milja schrijft over hem komt hij idd niet erg begripvol over.
Ik ga uit van de minimale en vage communicatie die Milja en haar man hebben gevoerd over de gevolgen ( tijdsverdeling) bij de komst van een baby.
Ik schreef al eerder dat ik me ook afvraag of Milja en haar man wel een goede match samen zijn.
Ik ga uit van duidelijkheid scheppen door communicatie en of dat dan tot een werkbare oplossing leid of dat Milja zal moeten leren accepteren dat man niet gaat meebewegen rolt daar dan ook wel uit. Als beiden hun verwachtingen maar kenbaar kunnen maken, waarbij Milja juist vraagt hoe zijn verwachting was/is.
Interesse in hem valt dan niet onder gezeur.
to, je schrijft over zijn sport en dat je het lullig vindt om hem erop aan te spreken minder te sporten als hij niet minder wil werken.
Wat is er overgebleven van team ouders? Team geliefden? Iedereen en alles is belangrijker dan jij, jouw gevoel en de zorg voor je kind.
Vanuit mezelf redenerende zou ik zo'n partner nooit verkiezen, tenzij ik geld heel belangrijk zou vinden. Dat vind ik niet, ik vind een leuk leven samen vele malen belangrijker dan een duur huis, dure kleding, dure vakanties, etc.
Ik neem ten minste aan dat hij veel geld binnenhaalt met zoveel werken en dat hij jou op die manier compenseert voor het complete afwezig en betrokken zijn. Als het niet om het inkomen draait en hij werkt zoveel, dan ben je zijn hobby aan het faciliteren.
En jij alle andere losse eindjes mag uitzoeken.
Waar zit jouw winst in dit verhaal? Prima als meneer veel wil werken, maar dan wil ik dat als partner ten minste gecompenseerd zien. Zodat dat geld ingezet kan worden voor een schoonmaker, tuinman, strijkservice, oppas aan huis, kapper aan huis en nog wat meer dingen. Dan heeft dat geld voor mij ten minste nog een functie.
En is het toch hobby, dan gaat hij maar een normale baan zoeken. Waar hij ongeveer net zoveel verdient, maar ten minste zijn steentje aan het huishouden en de opvoeding van zijn kind kan bijdragen.
Ik ken dit soort vaders wel. Ze willen wel een kind. Want dat hoort bij het volwassen plaatje van het gezin. Maar geen enkel besef dat je leven definitief veranderd daarna. Deze man leeft gewoon zijn leven zoals altijd. Dat kind is daarbij gekomen. Naast tal van andere belangrijke zaken die gewoon doorgaan.
Waarom zou hij veranderen? Jij bent er toch? Een inwonende nanny en huisvrouw die 24/7 beschikbaar is. Waarschijnlijk heeft hij gewoon weinig met kleine kinderen. Genoeg mannen die het pas leuk vinden als de kinderen naar de bassischool gaan hoor.
To zijn dochter is geen prioriteit in zijn leven. En jij ook niet. Geen woorden maar daden...
