Dringend advies nodig, problemen met zoon van anderhalf laten slapen
Lieve mensen, ik heb dringend advies nodig. Hopelijk vind ik iets wat ik nog niet heb geprobeerd.
Mijn zoontje word in december 2 en heeft sinds een week moeite met naar bed gaan. Toen hij nog kleiner was heb ik deze periode ook gehad, nachten lang was ik bezig hem terug te leggen, ik bleef consequent en haalde hem niet uit bedje maar bleef hem dus terug leggen.
Deze dagen heb ik alles maar dan ook alles geprobeerd!! Hij blijft liggen als ik hem neer leg en over zin ruggetje aai, maaar.... Zodra ik de kamer neig uit te lopen staat hij op begint met schreeuwen gooit zijn folie op de grond maar ik verlaat op dat moment alsnog de kamer. Nu heb ik de methode toegepast waar ik om de zoveel tijd terug kom naar zijn kamer om hem weer neer te leggen, en er dus steeds meer tijd tussen laat voordat ik terug kom. Hij stop niet met huilen al duurt het 30 minuten. Doordat het nu al een paar dagen zo gaat is hij helemaal hees en schor, het is echt een steek in mijn hart maar wil consequent blijven! Dit is het geval bij ieder slaapje, middag en avond.
Ik schrijf nu ook midden in het moment en ben al 2 uur aan het proberen hem te laten slapen. Ik heb echt door de dagen heen verschillende dingen geprobeerd dus neem me niet kwalijk als iemand met een voorstel komt en ik zeg dat ik dat al geprobeerd heb.
Ik weet het echt niet meer... de enige manier dat hij gaat slapen is dat ik bij hem blijf staan maar dit is niet te doen! Natuurlijk ben ik hartstikke moe, me handen vol aan het huishouden en werk naast voor mn kleine zorgen. Maar ik ben emotioneel meer gesloopt. Het doet me zo pijn als ik hem zo van streek hoor maar ook omdat ik niet weet wat nog te doen. Klinkt heel zwak maar ik ben nu op het punt dat ik met mijn handen in het haar zit en wel kan janken. Ik zal hoe dan ookniet opgeven want Ik wil mijn kleine niet de controle geven dat hij zelf kan bepalen wanneer hij naar bed gaat of wil slapen. Ik probeer zo mijn best te doen consequent te blijven omdat ik weet dat het anders alleen maar moeilijker word.
Ook nu zit ik weer te wachten voordat ik zo weer na hem toe ga om hem terug neer te leggen en is hij aan het huilen en roepen. Ik ben hier dus iedere dag mee bezig bij ieder slaapje is het feest.
Phoe het valt me heel zwaar, heeft iemand nog advies of tips voor mij?
Ik weet het allemaal even niet meer, ik doe zo mijn best maar ik sta echt op het punt dat ik wel kan janken van vermoeidheid en onmacht.
Excuses als mijn bericht chaotisch is of met fouten maar ik schrijf jullie nu in the heat of the moment.
Valeria schreef op 28-06-2021 om 14:44:
Hier werkte het het beste om er gewoon bij te blijven (op mijn bed of op de bank beneden) en hem daarna over te tillen naar zijn eigen bed. Daar had hij behoefte aan. Toen hij wat ouder werd begon hij in zijn eigen bed, maar kwam hij vaak klagen dat hij niet kon slapen. Hij lag dan soms al een uur in bed. Dan mocht hij op de bank komen liggen, want ik wist dat hij dan binnen 5 minuten zou slapen. Het is langzamerhand vanzelf minder geworden en nu hoeft er niemand meer bij te zijn.
Iedere dag 2 uur proberen om een kind te laten slapen 'zoals het hoort' of er een paar minuten bij gaan liggen? Die keuze was voor mij niet moeilijk.
Dat is dus het lastige... als ik hem in een andere omgeving leg bij ons, op de bank samen, of samen in bed gaat hij dus echt niet slapen, zelfs als baby deed hij dit nooit. Een keer is hij in slaap gevallen bij mij op het matras maar toen was hij echt extreem moe, maar anders gaat hij echt niet slapen hij blijft gewoon wakker een echte die hard die niet opgeeft 😅 dus dat duurde nog wel langer dan 2 uurtjes.
Alleen in zijn bed ging hij echt slapen ( en normaal altijd zonder moeite). Maar ik ga het wel toepassen om nu gewoon bij hem te blijven tot hij slaapt, want niet alleen is het vermoeiend, het breekt mijn hart echt als ik hem zo hoor en zit dan constant in een tweestrijd met mezelf. Ik denk dat dat ook een hoop rust voor ons beide creëert want nu kunnen we allebei wel janken😭.
De kinderen sliepen hier bij de ouders op de kamer en later bij mij op de kamer. Zoon tot een jaar of 10/11, bij vlagen sliep hij al naar eigen keuze eerder in zijn eigen kamer, vanaf een jaar of vier.
Dochter heeft het langer volgehouden maar die had een angststoornis. Kinderen willen graag bij jou zijn. Dat is een heel natuurlijke zaak en geeft ze een gevoel van veiligheid. Dat eigen kamertjesgedoe is eigenlijk onnatuurlijk.
AnneJ schreef op 28-06-2021 om 15:36:
De kinderen sliepen hier bij de ouders op de kamer en later bij mij op de kamer. Zoon tot een jaar of 10/11, bij vlagen sliep hij al naar eigen keuze eerder in zijn eigen kamer, vanaf een jaar of vier.
Dochter heeft het langer volgehouden maar die had een angststoornis. Kinderen willen graag bij jou zijn. Dat is een heel natuurlijke zaak en geeft ze een gevoel van veiligheid. Dat eigen kamertjesgedoe is eigenlijk onnatuurlijk.
Is ook absoluut zo hoor ben het met je eens, maar het zijn toch dingen die hij moet leren want mama heeft ook werk, huishouden en dingen die gedaan moeten worden. Later zal hij ook niet bij mij op de kamer kunnen slapen en later heeft mama ook geen tijd om te wachten tot hij in slaap valt. En daar probeer ik hem gewoon op voor te bereiden. Maar voor nu doe ik het wel eerst zo dat ik gewoon bij hem blijf zitten want kwil wel dat hij zich prettig en veilig voelt, en zodra hij zich wat zekerder voelt zal het zelf in slaap vallen ook beter gaan denk ik. (Hoop ik).
Ik weet niet hoe donker zijn kamer is, maar een nachtlampje is ook prettig voor een peutertje; als hij dan s’nachts droomt en wakker schrikt kan hij zich oriënteren. Ik snap dat dit alleen helpt voor zijn inslaap problemen als zijn kamer pikdonker is, maar zo wie zo prettig voor hem.
Ach dit klinkt zó herkenbaar.
Lang verhaal kort: uiteindelijk heb ik er een periode aan toe gegeven.
Heel goed gekeken wat haar specifieke behoeften was op dat moment. Ene keer was het nabijheid, de andere keer honger, niet lekker in haar vel, wat dan ook.
Daarna merkte ik dat ze beter in haar vel kwam en dan ging ik weer wat meer van haar vragen. En op een bepaald moment ontdekte ik dat een bedritueel niet voor haar bestemd is. Dus het is bij haar beneden tanden poetsen, boekje lezen etc en dan naar boven. In bed leggen en weglopen. Meteen.
Blijf ik langer dan een halve minuut hangen gaat ze niet slapen.
En nu gaat het een stuk beter. Ze is inmiddels bijna 3 en kan prima zelfstandig in slaap vallen. Ene nacht lukt het haar om door te slapen, andere nacht ligt ze bij mij.
Ik maak er geen drukte meer om. Scheelt zó veel stress.
Vergeet niet: ze zijn nog zo klein. Hij heeft je nog zo ontzettend nodig. En ja, dat is soms zwaar. Maar echt het scheelt je onder aan de streep zo ontzettend veel stress.
watervogel schreef op 28-06-2021 om 16:50:
Ik weet niet hoe donker zijn kamer is, maar een nachtlampje is ook prettig voor een peutertje; als hij dan s’nachts droomt en wakker schrikt kan hij zich oriënteren. Ik snap dat dit alleen helpt voor zijn inslaap problemen als zijn kamer pikdonker is, maar zo wie zo prettig voor hem.
Precies dat dacht ik ook ik heb een aardbeien lampje voor hem maar hij bleef daardoor wakker en spelen in zijn bed, hij sliep altijd heel prettig in een donkere kamer. Nu heb ik deze week weer geprobeerd met het nachtlampje maar daardoor ging hij zelfs niet meer liggen maar bleef hij staan.
Rachel, ik denk dat hij nog te jong is om hem zulke dingen te leren. Kennelijk is hij nu in de fase "verlatingsangst" gekomen. Daar komt hij van af door het constante vertrouwen dat er iemand is. Niet door hem alleen te laten.
Echt, dit is tijdelijk, later wil hij je er echt niet meer bij naast zijn bed.
Regendrup. schreef op 28-06-2021 om 16:53:
Ach dit klinkt zó herkenbaar.
Lang verhaal kort: uiteindelijk heb ik er een periode aan toe gegeven.
Heel goed gekeken wat haar specifieke behoeften was op dat moment. Ene keer was het nabijheid, de andere keer honger, niet lekker in haar vel, wat dan ook.
Daarna merkte ik dat ze beter in haar vel kwam en dan ging ik weer wat meer van haar vragen. En op een bepaald moment ontdekte ik dat een bedritueel niet voor haar bestemd is. Dus het is bij haar beneden tanden poetsen, boekje lezen etc en dan naar boven. In bed leggen en weglopen. Meteen.
Blijf ik langer dan een halve minuut hangen gaat ze niet slapen.
En nu gaat het een stuk beter. Ze is inmiddels bijna 3 en kan prima zelfstandig in slaap vallen. Ene nacht lukt het haar om door te slapen, andere nacht ligt ze bij mij.
Ik maak er geen drukte meer om. Scheelt zó veel stress.
Vergeet niet: ze zijn nog zo klein. Hij heeft je nog zo ontzettend nodig. En ja, dat is soms zwaar. Maar echt het scheelt je onder aan de streep zo ontzettend veel stress.
Ik ben blij met jullie reacties echt waar! Ik kom nu ook op het punt ( wat mij meteen rust geeft) dat ik er gewoon even aan toe kan geven. Door CB kreeg ik een beetje het gevoel dat dat taboe was. Maar mijn moederhart zegt ook dat hij me gewoon extra nodig heeft deze dagen en dat ga ik ook gewoon doen.
Ik vind het fijn dat ik nu weet dat er nog opties zijn, want ik zag het even niet meer, en zoals ik al zei werd dit als taboe beschouwd als ik aangaf bij hem te blijven en liever te troosten.
Ik ga hem lekker de comfort geven die hij nodig heeft en ik ook op dat moment, want het liefst blijf ik ook bij hem op zo'n moment.
Slofje schreef op 28-06-2021 om 17:03:
Rachel, ik denk dat hij nog te jong is om hem zulke dingen te leren. Kennelijk is hij nu in de fase "verlatingsangst" gekomen. Daar komt hij van af door het constante vertrouwen dat er iemand is. Niet door hem alleen te laten.
Echt, dit is tijdelijk, later wil hij je er echt niet meer bij naast zijn bed.
Juist! Ik dacht ook dat het nu verlatingsangst was maar wist het niet zeker, sommige zeiden dat hij mijn grenzen aan het testen was, maar mijn gevoel dacht toch dat dat niet het geval was, dus daardoor krijg je een beetje het idee van wat weet ik nou? Ik ben net moeder van de eerste, maar jullie advies en reacties bevestigen mijn gevoel.
Ik ga absoluut jullie advies toepassen en ben erg blij te horen dat ik wat meer mag toegeven aan mijn gevoel.
Trouwens, raden jullie het uit bed halen juist af of aan?
Ik blijf zowieso in zijn kamertje maar soms wil ik hem gewoon optillen vasthouden en knuffelen.
Slaap laat zich niet dwingen.
Inmiddels 17 jaar geleden was ik net zwanger van de tweede toen bij de eerste de slaapproblemen begonnen.
Oudste wilde niet meer slapen in de middag en ook in de avond niet. Advies gevraagd bij het consternatiebureau waar ik te horen kreeg dat en kind tot de derde verjaardag echt nog moest slapen in de middag. Kind was net 2 geworden.
Iedere middag ging ik haar in bed leggen en na 2uur was ik helemaal over de zeik en dochter ook maar geslapen was er niet. Vaak was ze dan tegen 17.00 uur zo moe dat ze dan als ik stond te koken even in de box een slaapje deed met als gevolg dat ze in de avond fit en vrolijk was en voor 21.00 niet ging slapen. Advies van het consternatiebureau was dat ze wel uiterlijk om 19.30 in bed moest liggen en moest slapen.
Stress stress stress. Uiteindelijk had ik hier een keer een doorgewinterde moeder van 3 kinderen op bezoek die het getob aanzag en de wijze woorden sprak: Waarom moet x nog slapen van jou als het echt zo'n strijd is elke dag ga dan eens kijken wat er gebeurt als ze niet in bed gaat.
De volgende dag heb ik haar niet in bed gedaan maar heb haar in de wagen gezet voor een wandelingetje. Na 3 dagen en moeilijk moment om 17.00 uur was ze erdoorheen en ze heeft nooit meer een middagdutje gedaan en de stress was weg. In de avond was ze zo moe dat ze het in bed leggen prima vond.
Om gedoe met de kenau van het cb te voorkomen heb ik wel steeds die vragenlijsten die je kreeg bij controles ingevuld zoals gewenst. Keihard zitten liegen dat kind nog sliep van 13.00 tot 15.00.
Dit zou ik niet bespreken met het consultatiebureau. Daar heb je nog mensen die menen dat samen slapen niet goed is voor de 'individuatie' of dat het gelegenheid geeft voor sexueel misbruik.
Haaknaald schreef op 28-06-2021 om 17:20:
Slaap laat zich niet dwingen.
Inmiddels 17 jaar geleden was ik net zwanger van de tweede toen bij de eerste de slaapproblemen begonnen.
Oudste wilde niet meer slapen in de middag en ook in de avond niet. Advies gevraagd bij het consternatiebureau waar ik te horen kreeg dat en kind tot de derde verjaardag echt nog moest slapen in de middag. Kind was net 2 geworden.
Iedere middag ging ik haar in bed leggen en na 2uur was ik helemaal over de zeik en dochter ook maar geslapen was er niet. Vaak was ze dan tegen 17.00 uur zo moe dat ze dan als ik stond te koken even in de box een slaapje deed met als gevolg dat ze in de avond fit en vrolijk was en voor 21.00 niet ging slapen. Advies van het consternatiebureau was dat ze wel uiterlijk om 19.30 in bed moest liggen en moest slapen.
Stress stress stress. Uiteindelijk had ik hier een keer een doorgewinterde moeder van 3 kinderen op bezoek die het getob aanzag en de wijze woorden sprak: Waarom moet x nog slapen van jou als het echt zo'n strijd is elke dag ga dan eens kijken wat er gebeurt als ze niet in bed gaat.
De volgende dag heb ik haar niet in bed gedaan maar heb haar in de wagen gezet voor een wandelingetje. Na 3 dagen en moeilijk moment om 17.00 uur was ze erdoorheen en ze heeft nooit meer een middagdutje gedaan en de stress was weg. In de avond was ze zo moe dat ze het in bed leggen prima vond.
Om gedoe met de kenau van het cb te voorkomen heb ik wel steeds die vragenlijsten die je kreeg bij controles ingevuld zoals gewenst. Keihard zitten liegen dat kind nog sliep van 13.00 tot 15.00.
Dit is absoluut een goed voorbeeld voor mij, ik merk nu ook dat ik me veeel te veel heb laten leiden door wat CB allemaal zei, sommige dingen zijn natuurlijk correct en goed, maar het ging van advies geven steeds meer richting moeten. En goed dat je het zegt van die vragenlijst ik zou die de 19e moeten krijgen dus dan zal ik aan je berichtje denken als ik het invul!
Slofje schreef op 28-06-2021 om 14:31:
Leg er een matras voor jezelf naast. Als hij slaapt kun je weg. Elke dag leg je het matras een paar centimeter verder weg. Zo heb ik het ook gedaan bij mijn oudste.
Ik kan je verzekeren dat hij nu prima in slaap valt zonder ouder erbij. Hij is 19 trouwens. Maar alleen in slaap vallen lukt al sinds zijn 3e. Gewoon praktisch zijn, je doet wat nu nodig is. Komt het volgende probleempje, dan los je dat tegen die tijd weer op.
☝🏻Deze tip, ik wilde dezelfde geven. Ook met 2 een drama. Inmiddels 18 en no worries meer met slapen!
En uit bed halen, dat dan weer liever niet. Ik legde wel indien nodig mijn hand op zijn rug/buik en bleef maar zeggen: "Ga maar lekker slapen", op oersaaie toon. Want het hoefde geen feestje te worden.
En onderschat je eigen inzicht en gevoel niet. Het CB is soms goed in het nog onzekerder maken van onervaren ouders. Probeer voorzichtig zelf dingen uit en kijk wat werkt. Het ouderschap bestaat uit 20 jaar experimenteren. 😉
