Dringend advies nodig, problemen met zoon van anderhalf laten slapen
Lieve mensen, ik heb dringend advies nodig. Hopelijk vind ik iets wat ik nog niet heb geprobeerd.
Mijn zoontje word in december 2 en heeft sinds een week moeite met naar bed gaan. Toen hij nog kleiner was heb ik deze periode ook gehad, nachten lang was ik bezig hem terug te leggen, ik bleef consequent en haalde hem niet uit bedje maar bleef hem dus terug leggen.
Deze dagen heb ik alles maar dan ook alles geprobeerd!! Hij blijft liggen als ik hem neer leg en over zin ruggetje aai, maaar.... Zodra ik de kamer neig uit te lopen staat hij op begint met schreeuwen gooit zijn folie op de grond maar ik verlaat op dat moment alsnog de kamer. Nu heb ik de methode toegepast waar ik om de zoveel tijd terug kom naar zijn kamer om hem weer neer te leggen, en er dus steeds meer tijd tussen laat voordat ik terug kom. Hij stop niet met huilen al duurt het 30 minuten. Doordat het nu al een paar dagen zo gaat is hij helemaal hees en schor, het is echt een steek in mijn hart maar wil consequent blijven! Dit is het geval bij ieder slaapje, middag en avond.
Ik schrijf nu ook midden in het moment en ben al 2 uur aan het proberen hem te laten slapen. Ik heb echt door de dagen heen verschillende dingen geprobeerd dus neem me niet kwalijk als iemand met een voorstel komt en ik zeg dat ik dat al geprobeerd heb.
Ik weet het echt niet meer... de enige manier dat hij gaat slapen is dat ik bij hem blijf staan maar dit is niet te doen! Natuurlijk ben ik hartstikke moe, me handen vol aan het huishouden en werk naast voor mn kleine zorgen. Maar ik ben emotioneel meer gesloopt. Het doet me zo pijn als ik hem zo van streek hoor maar ook omdat ik niet weet wat nog te doen. Klinkt heel zwak maar ik ben nu op het punt dat ik met mijn handen in het haar zit en wel kan janken. Ik zal hoe dan ookniet opgeven want Ik wil mijn kleine niet de controle geven dat hij zelf kan bepalen wanneer hij naar bed gaat of wil slapen. Ik probeer zo mijn best te doen consequent te blijven omdat ik weet dat het anders alleen maar moeilijker word.
Ook nu zit ik weer te wachten voordat ik zo weer na hem toe ga om hem terug neer te leggen en is hij aan het huilen en roepen. Ik ben hier dus iedere dag mee bezig bij ieder slaapje is het feest.
Phoe het valt me heel zwaar, heeft iemand nog advies of tips voor mij?
Ik weet het allemaal even niet meer, ik doe zo mijn best maar ik sta echt op het punt dat ik wel kan janken van vermoeidheid en onmacht.
Excuses als mijn bericht chaotisch is of met fouten maar ik schrijf jullie nu in the heat of the moment.
AnneJ schreef op 28-06-2021 om 17:22:
Dit zou ik niet bespreken met het consultatiebureau. Daar heb je nog mensen die menen dat samen slapen niet goed is voor de 'individuatie' of dat het gelegenheid geeft voor sexueel misbruik.
Helemaal mee eens Anne, ik heb ook een heleboel dingen gehoord van het CB en sommige dingen maken ze je toch echt wel bang mee om keuzes te maken, en ookal ben ik moeder van mijn eerste, ik ken mijn kindje ook goed en weet vaak ook wel wat oke en niet oke is maar sommige dingen dacht ik dat is wel heeel erg vergezocht, en ook een beetje van: ze is een jonge moeder wij weten het wel. Ik ben jong maar niet achterlijk...Ben blij dat mijn gevoel toch bevestigd is door jullie.
Slofje schreef op 28-06-2021 om 17:45:
En uit bed halen, dat dan weer liever niet. Ik legde wel indien nodig mijn hand op zijn rug/buik en bleef maar zeggen: "Ga maar lekker slapen", op oersaaie toon. Want het hoefde geen feestje te worden.
En onderschat je eigen inzicht en gevoel niet. Het CB is soms goed in het nog onzekerder maken van onervaren ouders. Probeer voorzichtig zelf dingen uit en kijk wat werkt. Het ouderschap bestaat uit 20 jaar experimenteren. 😉
Precies dus eigenlijk gewoon een beetje wat ik nu al doe maar dan niet weglopen inderdaad.
Ja fijn dat je het zegt want dat deed het CB veel bij mij, zoals ik zei ook vaak denkende ze is een nieuwe jonge moeder, uiteindelijk wist ik het allemaal beter dan dat ze dachten sommige dingen heb ik ook anders gedaan dat dat ze zeiden en werkte goed voor mijn kleine. Dus ik ga zeker meer op je gevoel af, dankjewel!
ik nam vaak de was mee en ging dan bij de commode staan te vouwen. Eerst zei ik nog iets en dan steeds minder. Ook heb ik een poos daar gestreken in de deuropening. Dat ik boven was vond hij toen voldoende.
Ik was bij mijn oudste kinderen ook zo bang dat ik ze zou verpesten en wat zou iemand er wel niet van kunnen denken als wij ........
Bij ons vierde kind deden wij een stuk losser. Hij was ook een lastige slaper en wij hebben altijd tijd genomen om bij hem te gaan liggen of hij in ons bed. Toen hij wat ouder werd klom hij 's nachts zijn eigen bed uit om stilletjes tussen ons in te gaan liggen.
En weet je wat. Het kwam helemaal goed. Hij is nu 11 en slaapt eigenlijk nooit meer bij ons.
Super fijn jullie berichtjes, En dat het helemaal geen kwaad kan om het gewoon los te laten en lekker bij hem te blijven. Ik was inderdaad bang hem te verpesten maar na jullie berichtjes kijk ik daar heel anders na, ik voel me gelijk ook een stuk beter, Oprecht bedankt!❤
Rachel. schreef op 28-06-2021 om 17:10:
[..]
Juist! Ik dacht ook dat het nu verlatingsangst was maar wist het niet zeker, sommige zeiden dat hij mijn grenzen aan het testen was, maar mijn gevoel dacht toch dat dat niet het geval was, dus daardoor krijg je een beetje het idee van wat weet ik nou? Ik ben net moeder van de eerste, maar jullie advies en reacties bevestigen mijn gevoel.
Ik ga absoluut jullie advies toepassen en ben erg blij te horen dat ik wat meer mag toegeven aan mijn gevoel.
Nee nee nee. Hij test je grenzen niet af. Grenzen tast en stretcht hij overdag, als hij 's nachts heeft kunnen bijtanken (en dus ontwikkelen).
Hij test nu vooral het vertrouwen dat je hem geeft. Hij leert het echt wel zelf, echt waar. Ik wilde dat ik eerder op het punt was gekomen om het te accepteren zoals het is. En daardoor heeft ze geleerd dat ik er áltijd voor haar ben. En heeft ze nu geleerd (let wel: ze is bijna 3 dus echt al een stuk ouder) dat ze soms moet wachten of dat ze soms wél heel even moet huilen om haar prikkels te verwerken en dat ik daar niet áltijd bij kan zijn. Ze weet namelijk dat ik echt wel naar haar toe kom, DAT heeft ze geleerd van mij de afgelopen periode dat ik wat meer nabijheid heb gegeven.
Rachel. schreef op 28-06-2021 om 17:14:
Trouwens, raden jullie het uit bed halen juist af of aan?
Ik blijf zowieso in zijn kamertje maar soms wil ik hem gewoon optillen vasthouden en knuffelen.
Ga op je gevoel af.
Probeer je zoontje te leren lezen naar zijn behoeftes.
Hier is het soms dráma als ik bij d'r op de kamer blijf en stug blijf vasthouden. Dan ga ik liever 5 minuutjes naar beneden "even lekker knuffe mama". En dan gaan we weer naar boven, opnieuw, hetzelfde ritueel. Dus naar boven brengen, kus en knuffel en weglopen. 9 vd 10x slaapt ze dan. En die andere keer? Nou dan slaapt ze bij ons verder.
Nu is het trouwens zo dat ze soms een half uur ligt te zingen/praten tegen de knuffel/mopperen/boos doen.
Dat laat ik (inmiddels) gebeuren. Slaapt ze binnen 30 min? Prima, heeft ze haar dag op haar manier verwerkt.
Roept ze mama? Dan ga ik erheen.
Is ze overstuur? Komt ze even mee naar beneden.
Ze heeft ook veel last van night terrors, die weet ik inmiddels gelukkig te filteren tussen alle andere signalen die ze heeft. En dan reageer ik weer anders.
Het is echt aftasten, leren dat je op verschillende signalen anders reageert en vooral: leren vertrouwen op je eigen gevoel.
Sorry voor mijn vele reacties achter elkaar. Ik herken je berichten alleen zo erg, dat ik wilde dat iemand mij dezelfde woorden destijds had verteld.
Dan had ik eerder durven vertrouwen op mijn gevoel en was ik minder diep gegaan.
Gelukkig sprak iemand me heel streng toe en ging ik eindelijk op mijn moedergevoel af. Diegene ben ik nog steeds dankbaar 
!
Ik had zoon, ruim 1 jaar, net in die tijd goed op de regel. Hij sliep om 20.00 uur en werd dan wel een paar keer wakker maar na wat drinken sliep hij zo weer door in zijn eigen bed.
Dus op familiebezoek in herkomstland van ex wilde ik dat zo houden want ik zou na 3 weken alleen teruggaan en dan had ik zelf meer rust met een fulltime baan en een kleintje.
Echter mijn schoonmoeder vond het niet kunnen. Je laat zo'n kleintje niet alleen liggen. Wie weet loopt er wel een kakkerlak, of er vliegt wat naar binnen of er komt toch ineens een rat of muis uit het trappenhuis naar zo'n kamertje. Dus ze pikte het niet. Ze stuurde de andere kinderen via het raam door het kamertje naar binnen en binnen de kortste keren lag zoon weer ergens bij iemand op schoot.
Eigenlijk begonnen er toen bij mij weer kwartjes te vallen. Ik had al eerder meegemaakt dat in exotische natuurgebieden en elders, andere mensen je veiligheid zijn. Dat zijn wij in onze comfortabele huizen vergeten.
En het is zoveel relaxter als je daar gewoon aan toegeeft en je werkjes er omheen plant.
Ik ben juist heel blij met je berichtjes (iedereen hun berichten) ik heb er enorm wat aan en kan me zeker voorstellen dat je dat die tijd ook graag had gehad, daarom ben ik deste meer dankbaar dat jullie zo met me mee denken en me helpen🌸🤗.
Fijn dat het je helpt!
En als je er dan weer eens doorheen zit: laat het weten! Ervaren we allemaal zo eens in de zoveel tijd (of juist vaker wel dan niet), het is oke. Soms helpt gewoon ventileren.
Ik heb 1 zo'n vriendin waarbij ik zonder remmen kan spuien. Over alles en nogwat. En zij bij mij. Is vaak echt het enige wat ik nodig heb, die uitlaatklep !
AnneJ schreef op 28-06-2021 om 19:55:
Ik had zoon, ruim 1 jaar, net in die tijd goed op de regel. Hij sliep om 20.00 uur en werd dan wel een paar keer wakker maar na wat drinken sliep hij zo weer door in zijn eigen bed.
Dus op familiebezoek in herkomstland van ex wilde ik dat zo houden want ik zou na 3 weken alleen teruggaan en dan had ik zelf meer rust met een fulltime baan en een kleintje.
Echter mijn schoonmoeder vond het niet kunnen. Je laat zo'n kleintje niet alleen liggen. Wie weet loopt er wel een kakkerlak, of er vliegt wat naar binnen of er komt toch ineens een rat of muis uit het trappenhuis naar zo'n kamertje. Dus ze pikte het niet. Ze stuurde de andere kinderen via het raam door het kamertje naar binnen en binnen de kortste keren lag zoon weer ergens bij iemand op schoot.
Eigenlijk begonnen er toen bij mij weer kwartjes te vallen. Ik had al eerder meegemaakt dat in exotische natuurgebieden en elders, andere mensen je veiligheid zijn. Dat zijn wij in onze comfortabele huizen vergeten.
En het is zoveel relaxter als je daar gewoon aan toegeeft en je werkjes er omheen plant.
Heb je inderdaad helemaal gelijk in!
Regendrup. schreef op 28-06-2021 om 20:38:
Fijn dat het je helpt!
En als je er dan weer eens doorheen zit: laat het weten! Ervaren we allemaal zo eens in de zoveel tijd (of juist vaker wel dan niet), het is oke. Soms helpt gewoon ventileren.
Ik heb 1 zo'n vriendin waarbij ik zonder remmen kan spuien. Over alles en nogwat. En zij bij mij. Is vaak echt het enige wat ik nodig heb, die uitlaatklep
Precies dat is het ook want het vergt veel van je, ook emotioneel.
Als het me weer even te veel wordt zal ik het zeker laten weten, want ik merk dat het me goed doet en oplucht het er even uit gooien en bespreken, dankjewel.😃
Vooral onze middelste had dit ook maar dan rond 3 jaar.
Ik bleef in het begin echt naast haar bedje zitten, haar handje vasthoudend of mijn hand op haar buik/rug. Stapje voor stapje ging ik steeds iets verder weg zitten. Ik nam lekker een boek mee, even een rustmomentje voor mezelf 😉 Op een gegeven moment ging ik op de gang iets doen, was vouwen ofzo, daar waar ze me nog net kon zien. Daarna ging ik dat op onze kamer doen en zij tegen dochter; slaap lekker, mama is hiernaast, ik ben dichtbij, ik hoor je als er iets is etc. En uiteindelijk kon ik gewoon weg. Ook s'nachts werd ze nog wel eens wakker. Dan had ik natuurlijk geen zin om er weer bij te gaan zitten dus voor die momenten had ik een extra matrasje naast mijn bed liggen. Op een gegeven moment ging ze daar uit zichzelf liggen en merkte ik dat soms pas s'morgens. Ideaal.
