Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Er is er inderdaad eentje te veel door jou verwend. En dat is je man.
Je baby snapt nog niet eens dat dat ding rechts van hem aan hem vastzit - en die zou dan al snappen wat manipuleren is? Onzin dus. Iets wat oude mensen vaak zeggen, zonder verstand van zaken.
Het is gewoon echt hartstikke zwaar, als je baby zo continue wil aangeven dat hij iets nodig heeft en je weet niet wat dat is. Met een derde ben je soms wat laconieker, maar misschien is het wel slim om bij de huisarts aan te geven dat dit niet te doen is. Hou desnoods op je Telefoon bij hoeveel en waar hij huilt, zodat je het wegwaaien kunt voorkomen. Wat het ook is, je kind voelt zich niet fijn en jij hebt ervaring genoeg om te merken dat dit echt extreem is.
En claim je ruimte. Je bent fysiek nog niet eens helemaal hersteld van de bevalling. Spaar jezelf door de discussie niet aan te gaan; ik heb beneden nodig. En jouw hulp. Hier is een pak oropax, dit zijn de tips die werken (rust, voorspelbaarheid, vasthouden), succes ermee!
Heel erg bedankt allemaal. Heel veel vragen ook. Als jullie het niet erg vinden ga ik die in mijzelf beantwoorden en er iets mee doen, want veel te moe om alles te beantwoorden. Sorry.
Vandaag was ook weer een kutdag. Vannacht dus amper geslapen. Vandaag hadden de meiden studiedag en zou mijn man naar kantoor gaan, maar er stond teveel file, dus hij bleef uiteindelijk toch thuis. Iets leuks gereserveerd voor die meiden, want hele dag thuis is dus geen goed plan nu, maar ze moesten wel even gebracht. Man weer heel moeilijk doen want hij had net op dat moment iets heeeeeel belangrijks en bladiebla. Baby kon ook absoluut niet even bij hem blijven, dus in plaats van tien minuten fietsen moest ik uiteindelijk 40 min met baby in de wagen (enkele reis) maar gaan lopen van hem (ik durf niet auto te rijden met zo weinig slaap). Toen iedereen klaar stond kotst baby precies alles en iedereen onder. Toen heb ik gewoon de duurst mogelijke taxi besteld. Dat we praten moeten is mij in ieder geval duidelijk. Ik ben onder behandeling van de pop poli in verband met het slechte slapen en het huilen. Misschien kunnen zij wel eens met hem praten. Ik heb het zelf wel geprobeerd al de laatste weken, maar dan wordt het vooral een wedstrijdje wie het meest zielig is. Mijn man vindt namelijk ook dat hij het heel zwaar heeft.
In iedere baan kan een man/vrouw calamiteitenverlof opnemen. Dit was nou typisch zo'n moment geweest om dat te doen. Man die oudste twee wegbrengen en jij de rommel opruimen na de braakactie van de kleine.
Echt (sorry voor de felle taal) wat een hork is die man van jou.
Heb geen kleine kinderen meer maar als er hier wat gebeurt waarbij ik acuut hulp nodig heb dan stamp ik het "kantoor" in een onderbreek de vergadering.
2 weken geleden nog gedaan. Ik was al aan het koken en had mijzelf gesneden. Met de bloederige theedoek in beeld gaan staan de collega's zeiden zelf: Kees voor jou is de vergadering ten einde, jij moet even de BHVer gaan uithangen.
Ook jou man kan ivm de thuissituatie later aansluiten in de vergadering omdat hij even de kinderen wegbrengt. Zijn collega's zijn hopelijk op de hoogte van de huilbaby?
Ahh meisje toch. Hierbij even een heel dikke knuffel 
.
Met zes weken ben je net kraamvrouw af. Zelfs zonder huilbaby is dat een pittige tijd zonder al te veel ritme. En dan ook nog twee andere kinderen! Ik snap dat je echt de energie niet hebt om een goed gesprek aan te gaan met je man, ook al heeft hij dat blijkbaar wel nodig. Hij ziet uit zichzelf helaas niet dat het nu even niet om hem gaat. Is er een familielid of vriend van hem die aan ‘jouw’ kant staat van wie hij de boodschap misschien wel aanneemt?
Wat heftig om te lezen allemaal. Een huilbaby is retezwaar, echt killing. Je bent moe, op, leeg van binnen. Ik heb het echt “overleefd” door samen te doen. Man deed nachtvoedingen, nam zoontje meteen over na het werk. Ik zorgde de hele dag voor hem. Liep dagelijks oneindig veel kilometers van voeding tot voeding. Wat een nare tijd. Het scheelde dat het mijn eerste kindje was. Maar jij hebt er drie waarvoor je klaar moet staan.
Hoe moet dat wel niet voor jou zijn? Ik lees enorm veel onbegrip en zelfs tegenwerken van je man. Sorry maar hij is echt egoïstisch. Kan niet tegen huilen… wie wel? Jij nu nog wel, zeg je. Maar dit hou je ook niet lang vol. Ik heb nu zelf een burn out. Door gesprekken met de psycholoog is gebleken dat het eigenlijk ontstaan is tijdens de huilperiode van zoontje. Het vraagt zoveel van je lichaam en mind.
Ik heb echt met je te doen. Tijd dat man echt in actie komt. Ik snap dat je geen puf hebt, maar kom voor jezelf op. Laat desnoods iemand anders het doen die joi goed kan verwoorden. Hopelijk opent dat zijn ogen. Want dit hou je niet vol meid.
Een dikke knuffel! Hou je taai.
Oh to......ik heb echt met je te doen. Ik erger me helemaal kapot aan je man. Echt, dit kan niet!
Wat een narigheid. Heb je hulptroepen die je in kunt schakelen? Vraag vriendinnen, familie, buren om je een paar uur te ontlasten. Geef ze oordopjes mee.
De meeste mensen willen je best helpen als je de vraag maar stelt.
Ik zou het in elk geval zo doen.
Bellen met ouders, schoonouders weet ik veel wie en hulp vragen. En laat hen dan met je man spreken want dit slaat nergens op. Jij MOET nu minimaal twee nachten goed kunnen slapen. Heel veel sterkte TO
Mlah! schreef op 12-10-2021 om 17:32:
Wat een narigheid. Heb je hulptroepen die je in kunt schakelen? Vraag vriendinnen, familie, buren om je een paar uur te ontlasten. Geef ze oordopjes mee.
De meeste mensen willen je best helpen als je de vraag maar stelt.
Ik zou het in elk geval zo doen.
Goede tip!
Op de één of andere manier heb je als moeder het gevoel dat je het zelf moet doen, dat het jouw last is om te dragen en zeker anderen niet tot last moet zijn met jouw probleem.
Maar achteraf gezien had ik dat gevoel compleet uit moeten schakelen en alles moeten pakken wat ik pakken kon, want wat ben ik er aan onderdoor gegaan. Ik heb veel te laat geleerd dat op een huilbaby passen helemaal niet zo'n grote belasting is; het is maar tijdelijk en je weet hoe groot het plezier is dat je er een ander mee doet. Ik weet zeker dat hulp uit onverwachte hoeken komt als je durft te vragen
Leene schreef op 12-10-2021 om 17:37:
Bellen met ouders, schoonouders weet ik veel wie en hulp vragen. En laat hen dan met je man spreken want dit slaat nergens op. Jij MOET nu minimaal twee nachten goed kunnen slapen. Heel veel sterkte TO
Vooral dit. Laat zijn ouders hem er maar op aanspreken dat hij zijn gezin in de kou laat staan.
Het is toch van de zotte dat TO alles moet regelen terwijl ze nog niet eens echt bijgekomen is van de bevalling?!
Inderdaad, echt, vraag anderen om hulp! Ik heb laatst schoonzus een middag uit de brand geholpen toen ze echt óp was van het gehuil van haar dochtertje. Rondje lopen door de buurt, beetje knuffelen op de bank (en tussendoor het gehuil zoveel mogelijk negeren) kostte mij uiteraard ook wat energie, maar het was voor haar echt een middag bijtanken. Als je m’n zus, dochter, schoonzus of vriendin was, zou ik je met heel veel liefde helpen!
Ik snap gewoon echt niet dat je man niet (meer) bijspringt Ook niet voor de oudsten blijkbaar trouwens, want het zou al de wereld schelen als ‘ie alle zorg daarvoor tijdelijk zou overnemen (oftewel, vanmiddag zelf even in die auto was gesprongen).
Man even subtiel dit topic voorschotelen?
Mijn ouders zouden morgen komen, maar ze hebben helaas net afgezegd 
Hopen dat baby vannacht een beetje mild is.
Hierboven wordt het mooi omschreven denk ik; ik heb ook het gevoel alsof ik het zelf moet oplossen. Ik heb zelfs het gevoel alsof het mijn schuld is dat het zo gaat. Sinds de geboorte probeer ik dan ook heel vrolijk te doen, alsof het fantastisch is, en dat ik zo gelukkig ben nu. Ook ter compensatie van man denk ik. Die klaagt zich namelijk de dagen door en zegt constant dingen als ‘zo had ik het me niet voorgesteld’, ‘de andere waren niet zo’, ‘wat doen we toch verkeerd’. En hij heeft er dus ook een handje van om de schuld bij mij te leggen. Ook dat ik zo slecht slaap. Hij vindt namelijk dat ik eigenlijk overdag niet zou moeten slapen, want daardoor kan ik in de nachten niet goed met baby meeslapen. Als hij baby in de weekenden even meeneemt kan ik vaak ook niet slapen (hij gaat altijd net als ik door mijn slaap heen ben), dus echt dankbaar is dat niet echt.
oh, pfff. Twee kinderen, een baby en een kleuter
Laat je die onzin echt niet aanpraten. Hij doet alsof hij het slachtoffer is. Bah! Sorry ik kan hier zo slecht tegen. Je doet het hartstikke goed! Jij staat er nog.
Maar ik denk ook dat je je niet vrolijker hoeft voor te doen dan dat je bent. Het is gewoon zwaar en je hebt hier echt hulp bij nodig. Probeer het te bespreken met vriendinnen, familie, buren. Dan komt hulp vanuit hoeken waarvan je het niet verwacht.
