Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Een baby verwennen is een achterhaald praatje van de oudere generatie. Er is al aangetoond dat een baby nog niet de capaciteit heeft om te manipuleren, dus zal nooit huilen omdat het geleerd heeft dat het dan iets krijgt.
Hij huilt omdat dat de enige vorm van communicatie is. Pak hem maar lekker op, hoor, daar doe je echt niets verkeerd mee.
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 11:35:
[..]
Je slaat de spijker op z’n kop. Alles begon in eerste instantie als ‘goed bedoeld’ en dingen verdelen waar we allebei beter in zijn (hij kan helemaal niet tegen te weinig slaap), een uiteindelijk zijn we nu dus hier beland. Uit praktisch oogpunt ben ik overdag maar boven en in de nacht beneden. Man vindt ook dat ik hem teveel heb verwend, omdat ik hem altijd vrijwel meteen pak. Maar als ik hem eerst laat huilen dan is baby helemaal over z’n toeren en dan duurt het nog langer totdat hij weer rustig is.
Inmiddels heb ik echt de energie niet meer om nieuwe afspraken te maken of te gaan discussiëren. Gewoon accepteren kost echt minder energie.
Zusterclivia schreef op 12-10-2021 om 11:37:
[..]
Moppie, als zo'n baby huilt heeft hij iets nodig. Dat kan betekenen een vieze luier, honger, warmte of hij wil gewoon bij jou (of iemand anders) plakken. Jouw baby oppakken omdat deze zich niet fijn voelt is absoluut GEEN verwennen. Dat is alleen maar goed ouderschap.
Als het wel verwennen is, dan zou je kunnen zeggen dat jouw man de baby verwaarloosd want hij vindt zijn eigen comfort belangrijker dan dat van jullie baby...
Ik lees het anders. Man voelt zich teveel verwend, omdat moeder altijd de eerste is die de baby meteen pakt om te voorkomen dat baby te ver over zijn toeren gaat. Het is de derde van TO en haar man, vermoed toch wel dat hedendaagse jonge ouders weten dat je een baby niet kunt verwennen door hem te vaak op te pakken.
Als eerst een virtuele knuffel 
Het is niet niks....
Daarnaast....
Ik zou wel degelijk even wat energie inzetten om je man een flinke schop onder z'n kont te geven.
Ik ga mee in de eerdere reacties. Je kunt niet zomaar uitchecken omdat je er gewoonweg niet tegen kan dat je baby huilt.
Hij was er zelf bij neem ik aan toen de keuze voor nog een kindje werd gemaakt door jullie beide?
En daarbij ook nog eens de belangrijkste ruimte in huis opeisen, belachelijk...
Praktische tip, schaf een noise canceling headphone aan. Het zal als je kindje echt hard huilt niet zorgen dat je niks hoort, maar het maakt het wellicht iets dragelijker. En ook dan kan je man een deel van het bij zich houden en troosten op zich nemen...
En ook, hoe kan je nog wat meer hulp inschakelen om wel even tijd alleen te hebben, je moet ook aan jezelf denken. als ik je buurvrouw was zou ik met liefde je baby even overnemen, ermee wandelen enz
Als laatst, blijf aan de bel trekken bij de huisarts en cb, laat ze maar gek van je worden, als er wel iets onderliggende is komt dat vanzelf boven. Laat je niet wegsturen.
Onze oudste was geen huilbaby maar heeft wel veel gehuild en het duurde tot aan dat ik weer moest gaan werken voor we wisten wat het was.
Puur omdat we ook weggewuift werden bij huisarts en cb met "het hoort erbij" nou niet dus...
Bakblik schreef op 12-10-2021 om 11:57:
[..]
[..]
Ik lees het anders. Man voelt zich teveel verwend, omdat moeder altijd de eerste is die de baby meteen pakt om te voorkomen dat baby te ver over zijn toeren gaat. Het is de derde van TO en haar man, vermoed toch wel dat hedendaagse jonge ouders weten dat je een baby niet kunt verwennen door hem te vaak op te pakken.
Zo las ik het ook even (en ik dacht al: hé, dat inzicht heeft hij dus wel), maar de volgende zin maakt dat onwaarschijnlijk: de verwende vader lijkt toch echt te vinden dat het verwennerij is om een huilende baby van zes weken op te pakken.
Agen schreef op 12-10-2021 om 12:02:
[..]
Zo las ik het ook even (en ik dacht al: hé, dat inzicht heeft hij dus wel), maar de volgende zin maakt dat onwaarschijnlijk: de verwende vader lijkt toch echt te vinden dat het verwennerij is om een huilende baby van zes weken op te pakken.
Ik ben bang dat het allebei wel klopt. Hij vindt dat ik hem te snel pak en hij zal het ook wel makkelijk vinden dat ik hem pak ipv dat hij dat moet doen, maar ook het zelf pakken kost mij minder gedoe. De eerste weken zei ik wel ‘nu ben jij aan de beurt hè’, maar dan vervolgens hoorde ik hem een uur zuchten en steunen en met de minuut geïrriteerder worden. Hem om de paar seconden weer wegleggen en oppakken, want werkt niet. Ook dan kreeg ik daarna een kind wat al over z’n toeren was (en man dus daarbij). Dan kan je het nog beter zelf doen.
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 12:12:
[..]
Ik ben bang dat het allebei wel klopt. Hij vindt dat ik hem te snel pak en hij zal het ook wel makkelijk vinden dat ik hem pak ipv dat hij dat moet doen, maar ook het zelf pakken kost mij minder gedoe. De eerste weken zei ik wel ‘nu ben jij aan de beurt hè’, maar dan vervolgens hoorde ik hem een uur zuchten en steunen en met de minuut geïrriteerder worden. Hem om de paar seconden weer wegleggen en oppakken, want werkt niet. Ook dan kreeg ik daarna een kind wat al over z’n toeren was (en man dus daarbij). Dan kan je het nog beter zelf doen.
Sorry, maar ik krijg niet bepaald een hoge dunk van je man....
Bakblik schreef op 12-10-2021 om 11:57:
[..]
[..]
Ik lees het anders. Man voelt zich teveel verwend, omdat moeder altijd de eerste is die de baby meteen pakt om te voorkomen dat baby te ver over zijn toeren gaat. Het is de derde van TO en haar man, vermoed toch wel dat hedendaagse jonge ouders weten dat je een baby niet kunt verwennen door hem te vaak op te pakken.
Hm... dat kan ook. Dat man gewend is dat hij niets hoeft te doen. Maar ipv wel iets doen, omdat het nu wel moet, doet hij liever niets.
Achjeej meisje toch
een huilbaby, net bevallen, je gierende hormonen, slaap tekort: dat zijn allemaal dingen die onwijs veel van jou vragen. Ik denk dat je vandaag nog, eigenlijk gewoon nu, naar je man toe moet lopen en heel eerlijk mag zeggen dat je het niet meer red. Dat hij teveel vraagt van jou en je herstellende lichaam.
En houd je niet groot, als je wil huilen mag dat. Laat hem maar zien dat het echt menens is en dat hij óók zijn verantwoording thuis moet nemen. Dat je dit niet meer kan en bang bent dat je er helemaal aan onderdoor gaat. Vertel hem wat je van hem verwacht om ervoor te zorgen dat het ook met jou goed gaat.
Het is niet niks he, en dat mag je best toegeven. Dat je niet kan douchen en eten terwijl je man vanuit huis werkt is niet normaal. Ga dat ook niet goedpraten voor jezelf. Je moet echt voor jezelf zorgen meisje. Niet alleen voor jezelf belangrijk, maar ook voor je kinderen. Als jij straks een burnout of een depressie hebt, dan heeft je gezin niks meer aan je. Zorg daarom ook goed voor jezelf mama!
Ik heb zelf een refluxbaby gehad en weet nog goed hoe ont-zet-tend zwaar dat was en ik wil je dus een hele dikke digitale knuffel geven. Hier was het schipperen en ellende tot het moment dat ze zelf kon gaan zitten en dus zelf haar slokdarm en strottenklep rust kon geven.
het kan dus nog wel even duren voor er echt verbetering komt en ik wil je dan ook 1 belangrijk tip geven: stop met hoe het nu gaat. Je gaat er écht aan onderdoor en dat moet je echt proberen te voorkomen. Luid de noodklok en laat man z'n verantwoordelijkheid nemen. Ga beneden zitten ipv boven, kom voor jezelf op en onderneem actie. Als je het niet doet loopt je batterij nog verder leeg en het herstel duurt dan extra lang.
Ik weet dat je hier niet om vraagt dus sorry als het heel irritant is maar krijgt je baby nog koemelk?
En verder hier ook een man die ook heel slecht het huilen trok. Ik nam het dan ook liever over maar dat is echt retezwaar. Mijn man nam dan ook liever heel veel huishoudelijke taken over, daar was ik wel echt heel blij mee. Is baby op een of andere manier tevreden te krijgen? In auto of draagzak? Zijn er eventueel vriendinnen vrienden opas omas die soms even met baby in draagzak kunnen lopen?
Een vriendin van me huurde soms een oppas in, ze was dan gewoon zelf thuis, maar dan kon ze even douchen of een uurtje gaan liggen. Klinkt decadent maar anders was ze er echt aan onderdoor gegaan.
En is het mogelijk ergens in huis een bureau voor je man neer te zetten? Wij wonen klein en hebben in lockdown de babykamer een bureau gegeven, baby sliep toch nog op onze kamer. Zo had man een rustige plek om te werken.
Zusterclivia schreef op 12-10-2021 om 11:37:
[..]
Moppie, als zo'n baby huilt heeft hij iets nodig. Dat kan betekenen een vieze luier, honger, warmte of hij wil gewoon bij jou (of iemand anders) plakken. Jouw baby oppakken omdat deze zich niet fijn voelt is absoluut GEEN verwennen. Dat is alleen maar goed ouderschap.
Als het wel verwennen is, dan zou je kunnen zeggen dat jouw man de baby verwaarloosd want hij vindt zijn eigen comfort belangrijker dan dat van jullie baby...
Helemaal mee eens. Vooral met het vetgedrukte, laat je nooit aanpraten door niemand niet dat je je baby moet laten huilen, gwn op je moeder gevoel afgaan en die geeft aan dat de kleine je nodig heeft.
Vialiva schreef op 12-10-2021 om 12:17:
[..]
Sorry, maar ik krijg niet bepaald een hoge dunk van je man....
Same here
Nou over je man is al veel gezegd TO. Voor het grootste deel ga ik daar wel in mee. Maar ik snap ook dat jij geen puf hebt om daar de strijd nog over aan te gaan.
Maar een baby die veel huilt terwijl jij hem draagt en hij de hele tijd bij je is daar is wat mee!!! Echt veel baby's zijn wel stil als je ze voedt of draagt. Dat wij in het westen niet gewend zijn om 24 uur per dag met een baby rond te sjouwen zal waar zijn maar als ze maar stil zijn.
Krijsen terwijl hij gewoon bij zijn moeder is.. heeft vaak lichamelijke oorzaken. Of een reflux of een koemelk allergie of gewoon pijn van bijvoorbeeld een supersnelle bevalling of juist een rampen bevalling met een vacuüm pomp oid. Hoe ging je bevalling. Ik heb kinderen gezien die helemaal overstrekt in bed lagen, sommigen zo erg dat ze hun rug kromden als een banaan. Ik heb veel goede ervaringen gehoord van een osteopaat en met onze oudste dochter ( rampenbevalling) ben ik bij de manueel therapeut belandt, zij huilde overigens niet veel maar lag als een omgekeerde banaan in bed... echt zo raar om te zien. Ik had niet veel verwachtingen van die manueel therapeut, dacht echt wat helpt een duwtje hier of daar nu maar echt .. wonderbaarlijk na een aantal behandelingen was ze helemaal ontspannen en niet meer zo enorm overstrekt met een rare kromming in haar rug. Laat je niet te snel afschepen bij huisarts en CB.
En ik snap dat je geen puf hebt om met je man in discussie te gaan maar kunnen je ouders of schoonouders iets extra's doen? Het gesprek met je man kan dan later wel volgen. 
Hier ook een huilbaby gehad. Vanaf 3 maand ging het beter. Hij is nu bijna 6 maand en huilt een stuk minder.
Mijn eerste tip is om je man een gigantische schop onder zijn reet te geven. Jammer voor hem dat hij het huilen zo vervelend vindt maar zijn verantwoordelijkheid stopt daar niet mee.
Tip 2 is om hem overdag uit de woonkamer te schoppen als hij last van jullie heeft. Laat hem maar lekker op z'n werk werken en als dat niet kan gaat hij maar naar de bieb ofzo. Niet van zijn probleem jouw probleem maken.
Wat hier een heel klein beetje hielp was dragen en nog meer dragen o en nog meer dragen. En baby sliep/slaapt het liefst bij mij of z'n vader dus dan deden wij dat. Hij heeft nog steeds die nabijheid nodig maar slaapt nu wel weer in zijn cosleeper in plaats van bij ons in bed.
De tip van de noise canceling koptelefoon is echt een hele goede! En je hoort je baby echt nog wel maar haalt de scherpe randen er wel af. Blijf hulp van anderen inschakelen en ga dan zelf slapen. Vraag eventueel of zij een rondje willen lopen of bij hen thuis willen oppassen zodat je niet wakker wordt.
Ik hoop niet dat je mijn vraag als vervelend ervaart maar waarom accepteer jij dat je man jou en zijn kinderen zo behandeld?
Het is loodzwaar. Bij ons was de derde een huilbaby. Alles uitgezocht, niks gevonden, maar we kregen hem niet stil. Er hoeft dus geen aanwijsbare oorzaak te zijn. We droegen hem rond met oordoppen in. Het heeft bijna een jaar geduurd, en toen werd het een huilpeuter.
Mijn advies aan jou is: ga zelf weg, zonder kind. Wandelen, naar je moeder, naar een hotel, whatever. Je man zoekt het maar uit, jij bent er dan niet om je te ergeren aan zijn aanpak. Wij regelden ook weleens oppas, die we driedubbel betaalden omdat het natuurlijk echt niet leuk was, maar we móesten af en toe gewoon even samen eruit. En oordoppen voor je man. Dan is het niet zo indringend en lukt het hem misschien wel om zijn aandeel te doen. Is een opname al besproken? Dan kun je in ieder geval een paar dagen bijslapen.
Wij hebben trouwens van het ziekenhuis heel fijne begeleiding gehad toen er geen lichamelijke oorzaak gevonden werd. Daar werd het huilen niet minder van, maar het hielp ons om er beter mee om te gaan en meer op één lijn te komen.
