Zwanger en abortus
hoi,
Ik denk dat ik het gewoon even nodig heb om het even van me af te schrijven.
Wil zijn na een traject weer aangetelt, en hebben al een gezonde zoon uit een voorgaand traject.
Toen ik eraan begon dacht ik dat het was wat ik wilde, helaas ben ik er helemaal niet blij mee en gaat het helemaal niet goed met mij (niet eten, extreme stress en angst). Ik ben al zeker 6 kg afgevallen in een week, ik durf niet meer te kijken eerlijk gezegd naar de weegschaal.
Mijn man en ik staan er daarom ook niet meer achter en hebben een abortus gepland. (ik ben echt heel pril nog, ik weet het pas sinds 1,5 week). Ik voel gewoon aan alles niet de liefde die ik zou moeten voelen en ik denk ook niet dat dat nog komt. Ik heb continue heel sterk het gevoel dat er ook iets niet goed is met het kindje. Ik heb gesproken met arten, Fiom en vertrouwde personen in mijn omgeving. Ik vind het gewoon verschrikkelijk dat ik nu deze keuze moet maken, ik denk hier niet licht over na. Wij denken dan ook dat ons gezin met 1 kindje compleet is. Ik vraag mij af of er mensen hier zijn die wellicht hetzelfde hebben meegemaakt of ervaring hebben met een curretage abortus.
Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 15:06:
[..]
Dat is ook iets wat ik mij op dit moment af begin te vragen. Ik denk onder druk van mijn partner en de leeftijd die meespeelt. Zoals gezegd heeft het hele traject bij mij diepe sporten achtergelaten, ik wilde er ook mee stoppen maar het was nu dus raak. Ik weet hoe makkelijk het is om te oordelen achter een toetsenbord over iemand anders, en ik vind het ook de stomste beslissing die ik ooit heb genomen met de kennis die ik nu heb, maar dat is achteraf. Ik weet zeker dat ik het nu niet aankan met mijn peuter die ik al heb.
Maar kreeg je dan niet halverwege het idee dat dit het toch niet was voor je? En wat vind je partner er dan van, is hij/zij niet boos/teleurgesteld?
Ik snap het overigens wel en ik veroordeel je niet ofzo.
Nick90 schreef op 08-11-2024 om 15:12:
[..]
Maar kreeg je dan niet halverwege het idee dat dit het toch niet was voor je? En wat vind je partner er dan van, is hij/zij niet boos/teleurgesteld?
Ik snap het overigens wel en ik veroordeel je niet ofzo.
Ik heb deze laatste ronde mijn twijfels wel kenbaar gemaakt aan mijn partner, maar wat daaronder zat was toen nog niet zo helder als nu. We dachten dat het ook met alle medicatie die ik kreeg te maken had op dat moment. Mijn man wilde het heel graag, maar hij wil liever mij ook gelukkig zien. Hij heeft uitgesproken dat hij ook gelukkig is met 1 kind en niet ten koste van mij wilt gaan. We zijn ook al ietje ouder.
een zwangerschap kan heel zwaar zijn, ik heb in het eerste trimester ook abortus overwogen, omdat ik niet dacht het nog een dag langer vol te kunnen houden.
Na het eerste trimester ging het gelukkig beter. En de laatste week kreeg ik zelfs weer wat energie.
Ik kan met niet voorstellen dat jullie echt vinden dat het gezin compleet is, anders waren jullie nooit aan dat traject begonnen.
Zwangerschapshormonen kunnen ook wat met je stemming doen. Ga daar vooral mee naar je verloskundige of de POP polie.
Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 15:20:
[..]
Ik heb deze laatste ronde mijn twijfels wel kenbaar gemaakt aan mijn partner, maar wat daaronder zat was toen nog niet zo helder als nu. We dachten dat het ook met alle medicatie die ik kreeg te maken had op dat moment. Mijn man wilde het heel graag, maar hij wil liever mij ook gelukkig zien. Hij heeft uitgesproken dat hij ook gelukkig is met 1 kind en niet ten koste van mij wilt gaan. We zijn ook al ietje ouder.
Oh ik snap het, je kreeg tijdens het hele gebeuren al twijfels en snel daarna bleef er een plakken? Ik kan je niet echt advies geven wbt abortus maar ik begrijp je gevoel wel. Ik wens je veel sterkte en wijsheid❤️
Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 14:54:
[..]
Ik kan je garanderen dat mijn verhaal klopt, ik vind het eerlijk gezegd je reactie daarop een beetje ongepast. Dit is niet een of andere trol account.
Ik was meteen niet blij toen ik de test zag en heb daarop een afspraak bij de huisarts gehad de dag erna. Blijkbaar komt het nooit voor dan, maar ik heb wel die partner die zag dat het niet goed ging met mij en wij praten er veel over met elkaar. Daarbij kwam veel gespreksstof samen aan bod waar we niet eerder bij stil hadden gestaan. Leeftijd, verwachtingen, risico gezien leeftijd, belastbaarheid, onze pittige peuter die we al hebben. Het "geforceerde traject" waar alle romantiek ontbrak door het niet spontane. Ik ben al een keer zwanger geweest en bevallen, dus ik weet wel hoe dat behoord te voelen en dit is het niet. Dat gun ik geen kindje om zo het wereld te komen, vooral als dat gevoel ook niet verdwijnt.
Ik beweer niet dat je een trol bent, maar ik vind wel dat je van 0 naar 100 gaat in een paar seconden. Er is helemaal niks mis mee om het wat meer tijd te geven. Ik weet, dat schreef ik ook al, dat hormonen heel erg veel met je kunnen doen. Maar het vervelende en tegelijk fijne daarvan is dat die ook weer verdwijnen. En is je gevoel dan nog wel hetzelfde? Als je abortus pleegt en toch spijt krijgt kun je het nu vanwege je leeftijd niet nog een keer overdoen. En ja, het zal zeker zwaar zijn, ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen groter dan van 0 naar 1 en de zwangerschap was ook een stuk zwaarder. Maar ik heb nooit spijt gehad van nr. 2. Integendeel. Dus nogmaals, neem iets meer tijd om alles op een rijtje te krijgen.
Ook snap ik niet helemaal dat al die bezwaren die je nu noemt niet eerder besproken zijn. Maar goed, achteraf is het makkelijk praten natuurlijk.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
Dat ze dat niet goed monitoren dan voor iedere behandeling of jullie er wel 100 procent achterstaan. Al dat geld en de tijd van artsen die het kost om die baby's te maken voor mensen die het niet kunnen maar het "wel willen".
Moederkareltje schreef op 08-11-2024 om 17:18:
Dat ze dat niet goed monitoren dan voor iedere behandeling of jullie er wel 100 procent achterstaan. Al dat geld en de tijd van artsen die het kost om die baby's te maken voor mensen die het niet kunnen maar het "wel willen".
Ja daar betaal je toch premie voor?
Ga aub ze snel mogelijk naar de pop- poli in het ziekenhuis voor begeleiding, wat er ook uitkomt. Dit komt na een fertiliteitstraject heel vaak voor. Juist omdat het zo niet-romantisch is.
Maar wil je nou geen kindje meer of wil je geen zwangerschap meer?
Jonagold schreef op 08-11-2024 om 17:04:
[..]
Ik beweer niet dat je een trol bent, maar ik vind wel dat je van 0 naar 100 gaat in een paar seconden. Er is helemaal niks mis mee om het wat meer tijd te geven. Ik weet, dat schreef ik ook al, dat hormonen heel erg veel met je kunnen doen. Maar het vervelende en tegelijk fijne daarvan is dat die ook weer verdwijnen. En is je gevoel dan nog wel hetzelfde? Als je abortus pleegt en toch spijt krijgt kun je het nu vanwege je leeftijd niet nog een keer overdoen. En ja, het zal zeker zwaar zijn, ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen groter dan van 0 naar 1 en de zwangerschap was ook een stuk zwaarder. Maar ik heb nooit spijt gehad van nr. 2. Integendeel. Dus nogmaals, neem iets meer tijd om alles op een rijtje te krijgen.
Ook snap ik niet helemaal dat al die bezwaren die je nu noemt niet eerder besproken zijn. Maar goed, achteraf is het makkelijk praten natuurlijk.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
Ik ben het met deze post helemaal eens en voeg daar nog iets aan toe: vele vrouwen hebben niet het geld of geluk om een 'traject' te betalen of tot een goed einde te brengen. Het moet pijnlijk zijn dat die vrouwen dan zulke verhalen als dit lezen. Want zoals Jonagold al schreef: traject helemaal volbrengen en dan na 1,5 week zeggen: eigenlijk wil ik dit niet. Het is toch niet zoals een klein meisje dat om een pop vraagt en als ze die dan krijgt, er niet blij mee is. Tijdens jullie traject (hoeveel maanden duurt zoiets?) hebben jullie over alle (eventuele) nadelen kunnen nadenken maar niet gedaan of tenminste zeker niet zodanig diep besproken dat ze tot gevolg hadden dat het traject on hold werd gezet. Nu er een gunstig gevolg aan ieders inspanningen is gekomen, zijn jullie na 1,5 week al zeker dat jullie het eigenlijk niet willen. Een kind (laten) maken is toch geen spelletje!
Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Wij zaten in een traject en elke keer bij een positieve test toch de schok: kunnen we dit eigenlijk wel? Helaas werden het miskramen. Toen we wilden overstappen naar een andere kliniek, bleek ik ineens spontaan zwanger, terwijl dat medisch gezien niet mogelijk zou zijn. We waren heel blij, ook omdat we het verdriet van alle miskramen nog in ons achterhoofd hadden. Maar na een week kreeg ik HG. Elke slok water spuugde ik binnen 5 minuten weer uit. Op een zeker ogenblik spuugde ik een combinatie van gal en bloed. Ik lag in het ziekenhuis aan vochtinfusen wegens uitdrogingsverschijnselen. Toen heb ik de artsen gesmeekt om abortus, omdat ik dit niet trok. Ik was nog maar 6 of 7 weken zwanger. Ik heb jankend in de armen van mijn man gelegen, ik ging er echt aan kapot. Godzijdank kreeg ik toen een medicijn waarmee de scherpste randjes van de misselijkheid verdwenen, waardoor ik weer wat kon eten en drinken. Tot aan de bevalling ben ik misselijk geweest en heb ik me schuldig gevoeld over de wens voor abortus. Wat ben ik ontzettend blij dat ik toch die medicatie kreeg en geen abortus heb laten plegen.
Ik wil hiermee zeggen: onze wens was heel groot, maar ik had het die eerste weken zonder de juiste informatie zo ontzettend zwaar, dat ik ook serieus over abortus nadacht. Ik kan me er dus wel iets bij voorstellen.
Wij proberen nu weer dat ik zwanger word, maar ook nu lukt het niet en zullen we naar een kliniek gaan voor een traject (binnenkort eerste afspraak). Mocht het lukken, wordt dat waarschijnlijk weer geen fijne zwangerschap, want er is 80-90% kans op herhaling van die HG, vaak in een ernstigere variant. Het zal me niets verbazen als ook dan de wens voor abortus door mijn hoofd schiet.
Sommige zwangerschappen zijn nou eenmaal heel zwaar, hetzij fysiek, hetzij mentaal. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn. Ik denk dus ook niet dat TO een trol is. Maar TO, laat je wel goed inlichten. Heel veel sterkte, wat je ook kiest.
We hoeven niet op haar schuldgevoel in te praten toch? Dat is echt niet oké in mijn ogen We wonen in een land waar abortus mogelijk is, ook na een traject als deze
Vele vrouwen hebben dat (geld of) geluk niet en niet enkel zij ervaren de consequenties na de geboorte, ook de daaruit geboren kinderen kunnen daarvan de consequenties dragen
Ik ben helemaal voor adviezen als praten met professionals, en dat doet ze ook en daar moeten we haar op vertrouwen
Verder denkt ze goed na en overlegd ze goed met haar partner
Ze zoekt ervaringen en een luisterend oor, laten we die ook haar bieden
Natuurlijk kunnen er tegengeluiden komen op een forum, zeker bij een onderwerp als dit en die tegengeluiden zijn er genoeg in dit topic en mogen er absoluut zijn (zoals gezegd kwam ik hier voor het tegengeluid, juist haar schuldgevoel wegnemen zodat de keuze echt weloverwogen gemaakt wordt, dat schuldgevoel en oordeel heeft ze heus voor zichzelf ook al, heeft ze geen anderen bij nodig)
Ze geeft er ook goed antwoord op de tegen vragen van de forummers
Maar over een keuze over een eigen lichaam hoeven toch geen schuldgevoelens bij ingepraat te worden?!
Laten we dat maar elders gebeuren. hier zijn de vrouwen gelukkig veilig die het nodig hebben
afrodite05 schreef op 08-11-2024 om 21:01:
Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Wij zaten in een traject en elke keer bij een positieve test toch de schok: kunnen we dit eigenlijk wel? Helaas werden het miskramen. Toen we wilden overstappen naar een andere kliniek, bleek ik ineens spontaan zwanger, terwijl dat medisch gezien niet mogelijk zou zijn. We waren heel blij, ook omdat we het verdriet van alle miskramen nog in ons achterhoofd hadden. Maar na een week kreeg ik HG. Elke slok water spuugde ik binnen 5 minuten weer uit. Op een zeker ogenblik spuugde ik een combinatie van gal en bloed. Ik lag in het ziekenhuis aan vochtinfusen wegens uitdrogingsverschijnselen. Toen heb ik de artsen gesmeekt om abortus, omdat ik dit niet trok. Ik was nog maar 6 of 7 weken zwanger. Ik heb jankend in de armen van mijn man gelegen, ik ging er echt aan kapot. Godzijdank kreeg ik toen een medicijn waarmee de scherpste randjes van de misselijkheid verdwenen, waardoor ik weer wat kon eten en drinken. Tot aan de bevalling ben ik misselijk geweest en heb ik me schuldig gevoeld over de wens voor abortus. Wat ben ik ontzettend blij dat ik toch die medicatie kreeg en geen abortus heb laten plegen.
Ik wil hiermee zeggen: onze wens was heel groot, maar ik had het die eerste weken zonder de juiste informatie zo ontzettend zwaar, dat ik ook serieus over abortus nadacht. Ik kan me er dus wel iets bij voorstellen.
Wij proberen nu weer dat ik zwanger word, maar ook nu lukt het niet en zullen we naar een kliniek gaan voor een traject (binnenkort eerste afspraak). Mocht het lukken, wordt dat waarschijnlijk weer geen fijne zwangerschap, want er is 80-90% kans op herhaling van die HG, vaak in een ernstigere variant. Het zal me niets verbazen als ook dan de wens voor abortus door mijn hoofd schiet.
Sommige zwangerschappen zijn nou eenmaal heel zwaar, hetzij fysiek, hetzij mentaal. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn. Ik denk dus ook niet dat TO een trol is. Maar TO, laat je wel goed inlichten. Heel veel sterkte, wat je ook kiest.
Och 
Ik ken wel het gevoel van kunnen we dit wel aan, was ook bang dat ik geen liefde zou voelen omdat ik deze keer wist dat ze niet mijn bloed was, het is goed gekomen maar we doen het nooit meer. Ik geniet wel elke dag van dat kleine mensje en van m'n gezin maar de weg er naar toe was ronduit kut.
Schuldgevoel aanpraten om wat andere mensen wel of niet kunnen, vind ik zeker niet nodig. Het gaat nu even niet om andere mensen. Het gaat puur om TO, haar partner en vooral hun kind in wording. Een kind op de wereld zetten omdat anderen geen kind kunnen krijgen, helpt natuurlijk niemand. Als dit kind eigenlijk te veel is, of niet echt gewenst, dan denk ik dat het beter niet geboren kan worden. Maar ik vraag me af of je na anderhalve week bewuste zwangerschap echt zeker kunt weten dat dat zo is. En dan denk ik direct door: hoe verschrikkelijk zou het zijn als TO de zwangerschap nu laat afbreken en daar later, zodra de hormonen opklaren, spijt van krijgt.
"Maar over een keuze over een eigen lichaam hoeven toch geen schuldgevoelens bij ingepraat te worden?!"
Het is eigenlijk meer de vraag of TO nu wel zo toerekeningsvatbaar is. Sommige vrouwen die wel zwanger zijn geweest herkennen een stemmingswisseling of verandering van mening in die tijd. Ik had zelf bij mijn eerste een prenatale depressie gekregen kon alleen maar huilen en zag het niet meer zitten en kreeg toen pillen. Ik heb er 3 jaar over gedaan om Kareltje te maken zelf dus weloverwogen zou je zeggen. Soms is die moodswing dus tijdelijk.
