Zwanger en abortus

wat een lastig dilemma. Ik snap alleen je eerste zinnen niet helemaal. Zat je in een vruchtbaarheidstraject of een ander soort traject? 
Zou het met hormonen te maken kunnen hebben? 

Wat zeggen de artsen?

Oef, wat een lastige situatie. Het gevaar is dat je gevoel misschien tijdelijk is. Hormonen kunnen bizarre dingen met een mens doen. Ik zou zeker geen overhaaste beslissingen nemen maar echt proberen uit te zoeken wat er aan de hand is. Samen met professionals, bv een psycholoog en/of gyn.

Dat is eigenlijk geen antwoord op de vraag die je stelt, ik heb zelf geen ervaring met abortus. Maar wel met zwangerschap en hoeveel invloed hormonen kunnen hebben. En dat kan ook echt per zwangerschap verschillen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je na een heel traject en bol van de hormonen toch niet direct blij kunt zijn. En dat je er dus nog eens heel erg goed over na wil denken kan ik ook begrijpen. In zo’n traject ben je alleen maar gefocust op dat het MOET lukken. Het kan inderdaad zomaar zijn dat je eigenlijk vindt dat je gezin compleet is.

Maar, je vond dat niet. Anders was je niet opnieuw aan het hele circus begonnen. Dus ik zou echt even de tijd nemen om de hormonen iets te laten zakken en weer even echt te voelen wat je nu eigenlijk wil.

Maar binnen 1,5 week al met artsen, FIOM en mensen in je omgeving gesproken hebben, dat lijkt me wel heel erg stug. Dan heb je niet eens tijd gehad om de positieve test te laten bezinken, of om te bedenken dat je het misschien toch niet ziet zitten. Geen tijd gehad om het er met je partner uitgebreid over te hebben. Dus ergens klopt dit verhaal voor mijn gevoel niet. En je gevoel dat er iets is met het kindje kan ook zomaar een ‘uitleg’ van je hersenen zijn aan je gevoel dat je het toch niet wil. Mensen ‘voelen’ ook vaak of ze een jongetje of meisje krijgen, dat klopt ook lang niet altijd.

Dat gezegd hebbend: een oud-collega van mij is na een fertiliteitstraject bevallen van een kind, waarna ze in een hele zware psychose is geraakt. Die is nooit meer de oude geworden. Dat wil je ook zeker niet. Maar die had tijdens de zwangerschap niet zulke twijfels, dat kwam na de bevalling pas. Ik vind het vooral door de tijd waarin dit allemaal moet zijn gebeurd echt niet heel erg geloofwaardig klinken. En als het toch klopt blijft mijn advies om vooral maximaal de tijd te nemen voor deze beslissing.

ik zou de echo volgende week afwachten, of het op de goede plek zit met een kloppend hartje. Misschien veranderd dat nog je gevoel. 
Hormonen en koudwatervrees zijn best heftig. Het is toch raar dat je eerst de medische molen instapt om bewust een kind te forceren en nu het niet meer wil. Lijkt me ook heel naar voor je man deze omkeer ineens.

Ik vind het ook wel heel snel om binnen 1,5 week na een positieve test met zoveel partijen te praten en zulke zware twijfels te hebben. Je bent niet voor niks dit traject ingestapt. Jullie wilden samen heel graag nog een kind. Dat doe je niet zomaar, zo'n heel traject. Hormonen kunnen rare dingen met je doen. Wacht eerst de echo maar eens af.

Dus je hebt een vruchtbaarheidstraject ondergaan en nu het is gelukt, wil je er weer vanaf? Laten we maar hopen dat het de hormonen zijn, maar anders heb je de wet aan jouw kant.

Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 14:54:

 Ik ben al een keer zwanger geweest en bevallen, dus ik weet wel hoe dat behoord te voelen en dit is het niet.

Dit is een denkfout. Iedere zwangerschap is anders.

Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 14:54:

[..]

Ik kan je garanderen dat mijn verhaal klopt, ik vind het eerlijk gezegd je reactie daarop een beetje ongepast. Dit is niet een of andere trol account.

Ik was meteen niet blij toen ik de test zag en heb daarop een afspraak bij de huisarts gehad de dag erna. Blijkbaar komt het nooit voor dan, maar ik heb wel die partner die zag dat het niet goed ging met mij en wij praten er veel over met elkaar. Daarbij kwam veel gespreksstof samen aan bod waar we niet eerder bij stil hadden gestaan. Leeftijd, verwachtingen, risico gezien leeftijd, belastbaarheid, onze pittige peuter die we al hebben. Het "geforceerde traject" waar alle romantiek ontbrak door het niet spontane. Ik ben al een keer zwanger geweest en bevallen, dus ik weet wel hoe dat behoord te voelen en dit is het niet. Dat gun ik geen kindje om zo het wereld te komen, vooral als dat gevoel ook niet verdwijnt.

Waarom ben je dan nog een keer dat traject ingegaan? 

Jullie zijn heel bewust het traject ingegaan, dat doe je neem ik aan niet zomaar, maar omdat er een sterke wens is voor een tweede.

Ik zou nu niet eerst aan abortus denken, maar eerder aan psychologische hulp. Het komt regelmatig voor dat zwangere vrouwen zich heel slecht voelen, soms is er zelfs sprake van een prenatale depressie. 

Geef je jezelf nog wat tijd ?

Even een tegengeluid

Het is jouw lichaam, het is oké 
Je bent niet de eerste, niet de enige, niet de laatste 
Als het voor jou niet goed voelt en je wilt doorzetten en je hebt dit goed overlegd met je partner (heel belangrijk!) dan is dat echt oké 
Je hoeft jezelf niet te verdedigen, naar niemand, ongeacht keuze, ook niet naar jezelf

Je hebt gepraat, je hebt gevoeld, je hebt nagedacht
Meer kan je niet doen 
Mijn advies? Ga naar die afspraak, maar weet wel dat je dan niet hoeft door te zetten, dat je het een week later opnieuw in kan laten plannen (je schrijft immers dat je nog niet zo ver bent) 
Weet ook dat je die echo NIET hoeft te zien als je dat NIET wilt en al zeker bent, weet ook dat het oké is om verder helemaal niks te horen over de foetus, of het gezond was of niet
Ook is het oké om naderhand toch verdriet te voelen, hormonen doen ook dat met je 

Ikzelf heb geen abortus gehad, maar ben wel met een schoonzus mee geweest naar een abortuskliniek in Haarlem
Ik mocht niet mee de afdeling op natuurlijk, maar zag wel dat vrouwen flink getroost en gehoord werden, vond het heel oordeelloos en schoonzus heeft zich echt geholpen gevoeld  

Hoe dan ook, jullie beslissing en dus sowieso de juiste 
Sterkte gewenst!