Zwanger en abortus

"en gaat het helemaal niet goed met mij (niet eten, extreme stress en angst). Ik ben al zeker 6 kg afgevallen in een week, ik durf niet meer te kijken eerlijk gezegd naar de weegschaal."

Heb je deze extreme stress en angst vaker meegemaakt in je leven? 
Ik heb geen traject ondergaan en heb geen ervaring met abortus. Wel herken ik de storm aan gevoelens door de hormonen van vrouwen in mijn omgeving. Eerst de hormonen tijdens het traject en dan nu de zwangerschapshormonen. Is dit besproken met artsen? 

"Daarbij kwam veel gespreksstof samen aan bod waar we niet eerder bij stil hadden gestaan. Leeftijd, verwachtingen, risico gezien leeftijd, belastbaarheid, onze pittige peuter die we al hebben."

Dit  vind ik dan wel moeilijk om te begrijpen. Het zijn onderwerpen die praktisch ieder stel bespreekt bij een kinderwens, vooral als je al wat ouder bent en al een kind hebt. Maar jullie denken er pas over na als jij zwanger bent en er nu zoveel stress door krijgt. 

Als het kindje echt niet welkom is, is abortus waarschijnlijk de enige optie. Ik zou in de toekomst zeker jullie "pittige peuter" niet opnoemen als reden die meetelt voor de abortus. Al is dat zo, sommige dingen kan je denken maar hoef je niet uit te spreken. 

Wat moeilijk voor je.
Ik heb geen ervaring met curretage/abortus, wel met lastige kwesties en dilemma’s.
Zoals het leest ben je zeker van je zaak en voelt echt dat je het niet aankan.
Ik denk dat van belang is dat je naast je partner een professioneel iemand zoekt, een therapeut, die je vertrouwd en waarbij je steun kan krijgen de komende tijd. De periode waar je door deze moeilijke tijd heen gaat 🙏
Maar misschien ervaar je voldoende steun van vertrouwde personen in je omgeving. Als je goed kan praten met iemand dan is dat ook heel veel waard.
Daarnaast kan je een soort ‘afscheidsfase/rouwfase ritueel gaan maken. Dat kan erg belangrijk zijn voor jezelf.
- Schrijf over je ervaringen in een dagboek/ laptop als je het prettig vind om te schrijven. 
-Of, maak een grote plaat en plak daarop alle dingen die je met deze ervaring bindt. Foto’s, symbolen, kleuren, boodschap voor het vruchtje, boodschap of kracht mantra voor jezelf/ je partner. Vul het helemaal zo in als dat je wilt. Geen regels. Alles wat je wilt.
-Vind je het prettig je stem te gebruiken, zing dan. Schrijf wellicht een nummer. Of zing nummers die in je opkomen.
- Zoek de natuur veel op als je dat prettig vindt.
-Als je het niet weet wat het is wat je aanspreekt, dan kun je daar achterkomen. Door er veel over na te denken, wat sprak je vroeger als 
kind bijv aan?
-Wees mild voor jezelf. Voedt je lichaam en haal het eten in huis wat het beste verdragen wordt.
-Vergeet je partner niet, hij moet hier ook doorheen.

Vraag me als iets onduidelijk is hoor. Veel sterkte gewenst

Beste Daatje1313,
Bij mij verdween de angst volledig tijdens de zwangerschap. Maar ik heb sindsdien van meerdere vrouwen gehoord dat ze tijdens de zwangerschap juist heel bang werden.
Angst wordt aangestuurd door een hormoon. En tijdens de zwangerschap is je hormoonhuishouding anders dan normaal. 
Voor dit soort problemen gedurende de zwangerschap, bestaat de pop-poli. Ga daar alsjeblieft heen voor je iets drastisch doet.
Ik heb niets tegen abortus voor de duidelijkheid. Maar ik denk dat de beslissing voor abortus angst gedreven is in dit geval. En angst is geen goede raadgever.

afrodite05 schreef op 08-11-2024 om 21:01:

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Wij zaten in een traject en elke keer bij een positieve test toch de schok: kunnen we dit eigenlijk wel? Helaas werden het miskramen. Toen we wilden overstappen naar een andere kliniek, bleek ik ineens spontaan zwanger, terwijl dat medisch gezien niet mogelijk zou zijn. We waren heel blij, ook omdat we het verdriet van alle miskramen nog in ons achterhoofd hadden. Maar na een week kreeg ik HG. Elke slok water spuugde ik binnen 5 minuten weer uit. Op een zeker ogenblik spuugde ik een combinatie van gal en bloed. Ik lag in het ziekenhuis aan vochtinfusen wegens uitdrogingsverschijnselen. Toen heb ik de artsen gesmeekt om abortus, omdat ik dit niet trok. Ik was nog maar 6 of 7 weken zwanger. Ik heb jankend in de armen van mijn man gelegen, ik ging er echt aan kapot. Godzijdank kreeg ik toen een medicijn waarmee de scherpste randjes van de misselijkheid verdwenen, waardoor ik weer wat kon eten en drinken. Tot aan de bevalling ben ik misselijk geweest en heb ik me schuldig gevoeld over de wens voor abortus. Wat ben ik ontzettend blij dat ik toch die medicatie kreeg en geen abortus heb laten plegen.

Ik wil hiermee zeggen: onze wens was heel groot, maar ik had het die eerste weken zonder de juiste informatie zo ontzettend zwaar, dat ik ook serieus over abortus nadacht. Ik kan me er dus wel iets bij voorstellen.

Wij proberen nu weer dat ik zwanger word, maar ook nu lukt het niet en zullen we naar een kliniek gaan voor een traject (binnenkort eerste afspraak). Mocht het lukken, wordt dat waarschijnlijk weer geen fijne zwangerschap, want er is 80-90% kans op herhaling van die HG, vaak in een ernstigere variant. Het zal me niets verbazen als ook dan de wens voor abortus door mijn hoofd schiet.

Sommige zwangerschappen zijn nou eenmaal heel zwaar, hetzij fysiek, hetzij mentaal. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn. Ik denk dus ook niet dat TO een trol is. Maar TO, laat je wel goed inlichten. Heel veel sterkte, wat je ook kiest.

Hier twee kinderen. Ook met HG. De tweede keer was inderdaad nog erger dan bij de eerste terwijl ik dacht dat dat niet kon. Totaal 18 maanden gespuugd, gespuugd en gespuugd. Ik heb ook gedacht wat doe ik mezelf aan! Ook ik heb nagedacht over, wat als ik niet meer zwanger ben. De kinderen zijn met stipt 37 weken gehaald omdat ik lag te verteren. Daarna nog kraamvrouwenkoorts overheen gehad. Heb op het randje van de dood gebalanceerd. En daarna pnd. Zwangerschappen zijn voor mij ellendige tijden geweest.

Elke zwangerschap is anders, elke zwangerschap is uniek. Ik zou toch met hulpverlening praten en kijken waar dit vandaan komt. Ik kan mij voorstellen dat je na een traject toch twijfels hebt, maar je bent er niet voor niets aan begonnen. Is het het zwanger zijn, is het nog een kind hebben? Wat is het precies? 

Ik ben erg goed geholpen op de pop poli. Kan je daar geen contact mee zoeken? Zij hebben die deskundigheid in huis.

Ik ben echt pro abortus (al kon ik dat zelf echt niet). Alleen hier zegt mijn gevoel dat er iets anders speelt.

Heeft je huisarts het niet met je over de POP-poli gehad? FIOM ook niet? En waarom niet met de arts van je traject praten? 
De POP-poli is hier helemaal in gespecialiseerd. Zij hebben de juiste expertise in huis om je te helpen. Dat betekent niet dat ze je gaan aanpraten dat je zwanger moet blijven maar wel dat ze kunnen kijken in hoeverre je psyche onder invloed van je hormonen een loopje met je neemt.

Je kan snel terecht bij de poli dus voor je echt over gaat op iets onomkeerbaars: vraag echt zsm een doorverwijzing. Dan nog kan je tot de conclusie komen dat je dit niet wil, en dat is dan ook prima. Dan heb je er iig alles aan gedaan. 

Ik heb nog op dit topic zitten denken en wil nog het volgende kwijt:
Met alle respect voor de posters die to een hart onder de riem willen steken. Vergeef het mij als ik misschien hard ben maar-ik-kan-het-niet. to heeft al een kind, ze weet wat het is om gebroken nachten, misschien een huilbaby, misschien borstvoeding die niet op gang wil komen, misschien problemen met voeding, reflux, noem maar op te hebben. Ze gaat opnieuw een traject in, samen met haar partner. Voor zover ik er iets van weet is dat ook geen lachertje. Stel nog dat het van de eerste keer lukt, dan heb je - als koppel - toch ook al veel moeite gedaan, zowel op lichamelijk als financieel vlak. Ook op mentaal gebied vraagt het veel van je. Er is ook nog de maatschappij die het je letterlijk (de dokters) en figuurlijk (financiële tegemoetkomingen/tussenkomsten) gunt. En dan is het zover en overweeg je abortus. Reeds na enkele dagen. Neen, niet overwegen, die abortus is al gepland. Ik kan daar met de beste wil van de wereld niet bij. Moet de maatschappij dan voor alles, maar echt voor àlles, begrip opbrengen? En zeggen arme to? Ik kan het niet. En hoe ga je dan reageren tegenover mensen die weten dat je met dit traject bezig bent? Zeggen dat het maar niet wil lukken? Want ik vrees dat de waarheid vertellen er niet zal inzitten.

Ik hoop echt dat dit besluit gewoon in een vlaag van zinsverbijstering is genomen, of dat dit topic niet waar is.

Voor een persoonlijke crisis van iemand die je niet kent kan je best begrip opbrengen, ja
Nu maak je van jouw "niet-kunnen" het probleem van TO, moest ik ook leren via dit forum hoor 
Behalve TO vrij bewust een steek willen geven, begrijp ik niet zo goed wat de reactie toevoegd
Er staan hele goede, respectvolle reacties tussen die TO heus aan het nadenken zetten
Van ervaringsdeskundigen die zich precies zo gevoeld hebben waarvan sommige na eenzelfde traject
En waarom je het twee keer zou moeten doen is mij helemaal een raadsel, de reacties gaan toch goed? 

Het is echt niet aan jou om haar een schuldgevoel aan te praten 

Beertje, IK moet niet uitmaken waarover iemand een schuldgevoel heeft (of niet). Terwijl jij mij daarvan beschuldigt. Om nog maar te zwijgen overr 'dat ik TO een steek wil geven'. Komop zeg! Elke TO die met soortgelijk verhaal zou komen, daar dacht ik hetzelfde over, postte ik dezelfde reactie. Dus van een 'steek geven' is totaal geen sprake. Iedereen doet wat hij/zij wil. Maar ik mag toch mijn mening daarover hebben. Of dient het forum enkel om het met elke TO roerend eens te zijn?

Ik geef enkel mijn uitleg over hoe IK het (haar) verhaal zie. Ik zal (neem ik aan) niet de enige zijn die zo over deze situatie denkt. Stel me in de plaats van dokters, verpleegkundigen die bij het traject betrokken waren. Gaan die dat normaal vinden? Ja, als blijkt dat het kindje niet normaal is. Maar eerst gedurende zoveel maanden meewerken en dan na anderhalve week zeggen dat het het eigenlijk toch niet is wat je had gedacht.

Misschien denk je dat ik 100% tegen abortus ben: ik ben helemaal niet tegen abortus, heb zelf ooit ook overwogen om het te laten uitvoeren toen ik door de pil heen én na twee kinderen dacht opnieuw zwanger te zijn, bleek later niet zo. Het gaat niet over die abortus, maar over het feit hoe mensen met een IVFprocedure (en daar op volgende zwangerschap) kunnen omgaan. 

letterkoekje schreef op 09-11-2024 om 14:31:

Beertje, IK moet niet uitmaken waarover iemand een schuldgevoel heeft (of niet). Terwijl jij mij daarvan beschuldigt. Om nog maar te zwijgen overr 'dat ik TO een steek wil geven'. Komop zeg! Elke TO die met soortgelijk verhaal zou komen, daar dacht ik hetzelfde over, postte ik dezelfde reactie. Dus van een 'steek geven' is totaal geen sprake. Iedereen doet wat hij/zij wil. Maar ik mag toch mijn mening daarover hebben. Of dient het forum enkel om het met elke TO roerend eens te zijn?

Ik geef enkel mijn uitleg over hoe IK het (haar) verhaal zie. Ik zal (neem ik aan) niet de enige zijn die zo over deze situatie denkt. Stel me in de plaats van dokters, verpleegkundigen die bij het traject betrokken waren. Gaan die dat normaal vinden? Ja, als blijkt dat het kindje niet normaal is. Maar eerst gedurende zoveel maanden meewerken en dan na anderhalve week zeggen dat het het eigenlijk toch niet is wat je had gedacht.

Misschien denk je dat ik 100% tegen abortus ben: ik ben helemaal niet tegen abortus, heb zelf ooit ook overwogen om het te laten uitvoeren toen ik door de pil heen én na twee kinderen dacht opnieuw zwanger te zijn, bleek later niet zo. Het gaat niet over die abortus, maar over het feit hoe mensen met een IVFprocedure (en daar op volgende zwangerschap) kunnen omgaan.

Die zijn waarschijnlijk een stuk begripvoller dan jij bent. Het is haar lijf en haar leven en als zij zich bedacht heeft voor ze het traject kon stoppen is dat haar recht, ook als deze zwangerschap tot stand is gekomen dmv ivf. 

Wat een heftige situatie dit! Ik denk dat ik zelf de eerste echo zou afwachten. Dit vooral omdat je het gevoel hebt dat er iets mis is met het kindje. Want je bent niet zonder reden de medische molen in gegaan om weer zwanger te worden.

Erg ongepast Letterkoekje. In sommige situaties is zwijgen goud. Dit is zo’n situatie.