Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
Grace82 schreef op 27-07-2021 om 07:34:
[..]
Mijn lichamelijke klachten zijn wel zo behoorlijk dat er is geadviseerd om gewoon in bed te blijven liggen. Al maanden eigenlijk. Maar dat kan dus niet, want dan loopt het in het honderd. Dus in mijn hoofd is het een constante strijd want ik wil ook goed voor de baby zorgen door dat advies (gedeeltelijk) ter harte te nemen. Het is dus niet dat ik vind dat hij mij al een prinses moet behandelen omdat ik zwanger ben, maar omdat dat is geadviseerd. Hij vindt dat onzin, maar hij gaat dus ook niet mee naar dat soort afspraken. Volgens hem is het juist belangrijk om gewoon in beweging te blijven. Extra hulp wil hij niet (wel geprobeerd), omdat hij vindt dat we het wel redden. Dat is ook zo, maar we zijn beide dus bekaf.
Iedereen bedankt voor de adviezen en het meedenken. Het lukt me niet om overal op te reageren, maar ik neem het allemaal mee.
Sla dan nu met je vuist op tafel wat betreft het inschakelen van hulp. Jij mag niks doen (maar je doet het toch, geen wonder dat je man denkt dat het onzin is). Je man kan geen hulp willen, maar hij gaat er niet over. Jij mag niet en hij wil niet, dan moet het dus van buiten komen. Denk dat je hier meer mee opschiet dan hem met de bevalling buiten de deur te houden, want daarmee doe je onomkeerbare schade aan de relatie. Uit wat je schrijft was hij eerder een fijne man en vader. Schrijf hem dan nu niet af omdat hij het ook moeilijk heeft.
eva-luna schreef op 26-07-2021 om 21:01:
[..]
Dat is dan toch wat jij ze aanpraat? Wat nou als een vader er niet bij kan zijn. Wat zou je ze dan vertellen? Waarom überhaupt zware bewoordingen als ‘veilig’ gebruiken tegen je kinderen?
Ik heb werkelijk geen idee of mijn vader bij de bevalling was. Heb het me echt nog nooit afgevraagd.
Misschien moet ik sowieso mijn moeder na 50 jaar eens vragen hoe de bevalling was
TO, praat hierover met je man. Nu, niet net voor de bevalling.
Ja, raar idee. Ik weet dat mijn moeder mijn vader bij de bevallingen weg stuurde, ze kon dat gedoe er niet óók nog eens bij hebben. Dat vertelde ze altijd heel amusant, dus was geen ding ofzo.
En heel vroeger was er toch nooit een man bij?
Lastige situatie, Grace! Ik denk dat je nog even goed moet overwegen voordat je zo'n drastische beslissing neemt, dat hij er niet bij mag zijn.
Het komt op mij over dat hij zelf in de knel zit en vindt dat dat niet gezien wordt. Als je in een burnout zit of dreigt te zitten, ben je overbelast en zie je dingen niet meer goed. Het lijkt erop dat hij door zijn gedrag probeert te escaleren, aan te geven dat het met hem niet goed gaat. Hij vergeet daarbij dat het voor jou op dit moment veel zwaarder is en dat JIJ nu juist alle hulp nodig hebt. Misschien kan hij het wel niet opbrengen om dit nu te geven, en slaat hij als het ware om zich heen om dat duidelijk te maken.
Dat is niet goed, want jij hoort nu op nummer 1 te staan. Dus het is wel heel belangrijk dat je je daar nu op gaat richten: wat heb jij nodig? Lichamelijk, in voorbereiding op de bevalling, maar ook van hem. En maak dat duidelijk naar hem, in plaats van te verwachten dat hij het zelf zou moeten zien. Het komt op me over alsof jullie elkaar nu even door alle vermoeidheid en klachten niet meer kunnen vinden. Dat komt van twee kanten, en daar moet je zeker wat mee. Maar nu uit een soort boosheid overgaan op 'wraak', zo van, 'dan mag jij er niet bij zijn', dat gaat de boel onherstelbaar beschadigen. Dan ben ik bang dat je over een paar maanden inderdaad uit elkaar gaat, terwijl dat misschien niet nodig is als het lukt om straks wat meer rust te hebben. Ik zou je daarom aanraden wel hulp in te schakelen. In het huishouden misschien, zodat hij wat meer zijn rust kan pakken? Maar dit niet zelf overnemen (dus geen ontbijt op bed maken als je zelf moet rusten!), want dan heb jij er juist last van.
Probeer allebei rust te pakken en aan te geven waar je echt behoefte aan hebt. Ga daarna het gesprek met hem aan, misschien ook met professionele hulp erbij. Geef aan hoe je je nu alleen voelt en wat je nodig hebt. Kijk dan hoe hij reageert, ik kan me niet voorstellen dat hij wil dat het zo slecht met je gaat, gebaseerd op wat je schrijft over hoe hij hiervoor was. Escaleren kan altijd nog, maar het zou jammer zijn als het nu stuk gaat, terwijl dat niet nodig zou zijn geweest.
Duiveninhetnieuws schreef op 27-07-2021 om 09:41:
[..]
Sla dan nu met je vuist op tafel wat betreft het inschakelen van hulp. Jij mag niks doen (maar je doet het toch, geen wonder dat je man denkt dat het onzin is). Je man kan geen hulp willen, maar hij gaat er niet over. Jij mag niet en hij wil niet, dan moet het dus van buiten komen. Denk dat je hier meer mee opschiet dan hem met de bevalling buiten de deur te houden, want daarmee doe je onomkeerbare schade aan de relatie. Uit wat je schrijft was hij eerder een fijne man en vader. Schrijf hem dan nu niet af omdat hij het ook moeilijk heeft.
Dit geeft wel een deuk in het vertrouwen in je partner. In moeilijke tijden leer je iemand echt kennen. TO haar man laat nu zien wie hij is. Iemand waar je niet op kunt bouwen. Zodra je hem nodig hebt is hij er niet en wordt het een heel nare man.
De vraag is of je met zo iemand verder moet willen. Misschien draait hij straks bij als de bevalling goed verloopt, de baby lief en rustig is en TO snel herstelt, maar dan nog weet je dat het alleen de omstandigheden zijn die maken dat hij weer even aardig is. Zodra de situatie hem niet zint verandert hij in hetzelfde puberale kind dat geen verantwoordelijkheid aankan.
Het is nu niet het moment om zware beslissingen te nemen, maar ik weet niet of ik dit makkelijk zou kunnen laten gaan. Er is hoe dan ook een heel proces voor nodig om deze relatie weer gezond en leuk te maken.
“Het is dus niet dat ik vind dat hij mij al een prinses moet behandelen omdat ik zwanger ben, maar omdat dat is geadviseerd. Hij vindt dat onzin, maar hij gaat dus ook niet mee naar dat soort afspraken. Volgens hem is het juist belangrijk om gewoon in beweging te blijven. Extra hulp wil hij niet (wel geprobeerd), omdat hij vindt dat we het wel redden. Dat is ook zo, maar we zijn beide dus bekaf.”
Wat hij vindt, is nogal belangrijk. Lijkt altijd doorslaggevend te (moeten) zijn, gaat over professioneel advies heen. Is dit nieuw of was dat eerder ook al zo maar kon je je er toen gemakkelijker bij neerleggen? Ik vind het nogal wat dat iemand medisch advies over een gezond verloop van de zwangerschap van zijn vrouw naast zich neerlegt. Daar dan over zeggen ‘hij voelt zich niet gehoord’ dekt het probleem af. Je kunt ook iets heel anders doen als je je niet gehoord voelt maar dit is zijn strategie: afdwingen. Uit dit verhaal krijg ik eerder de indruk dat er wat minder gepraat en geluisterd moet worden naar man. Hij lijkt me geen man waarbij overleggen werkt: je eindigt altijd met ongelijk. Ik snap dan ook best dat je uiteindelijk zelf ook naar dwangmiddelen grijpt Grace. Maar als jullie in een race to the bottom verwikkeld raken wie over wiens autonomie gaat, ben je natuurlijk wel heel erg ver heen in je relatie.
Hoe gaat dat dan, hulp proberen? Waarom gaat dat niet goed?
Ik lees nergens dat haar man er niet bij mag zijn uit een soort van wraak. Hij kan haar nu niet steunen, sterker nog hij eist voortdurend alle aandacht op en wil zelf gesteund worden.
Dat kun je er niet bij hebben tijdens een bevalling, dan heb je echt de ruimte nodig om met jezelf bezig te zijn en alle mensen in de ruimte zouden daar moeten zijn om steun te bieden en de situatie zo gunstig mogelijk te maken voor moeder en kind.
Het mag en kan dan niet draaien om een man die nukkig en zuur alle positieve energie uit de ruimte zuigt. Ik vind het heel kwalijk dat TO wordt geacht zelfs op dat moment haar man op 1 te zetten, ipv haar eigen belang en het belang van haar kind.
Julali schreef op 27-07-2021 om 10:51:
Ik lees nergens dat haar man er niet bij mag zijn uit een soort van wraak. Hij kan haar nu niet steunen, sterker nog hij eist voortdurend alle aandacht op en wil zelf gesteund worden.
Dat kun je er niet bij hebben tijdens een bevalling, dan heb je echt de ruimte nodig om met jezelf bezig te zijn en alle mensen in de ruimte zouden daar moeten zijn om steun te bieden en de situatie zo gunstig mogelijk te maken voor moeder en kind.
Het mag en kan dan niet draaien om een man die nukkig en zuur alle positieve energie uit de ruimte zuigt. Ik vind het heel kwalijk dat TO wordt geacht zelfs op dat moment haar man op 1 te zetten, ipv haar eigen belang en het belang van haar kind.
Maar hem daar niet bij hebben gaat wel ten koste van hun relatie en zijn band met hun baby.
Julali schreef op 27-07-2021 om 10:46:
[..]
Dit geeft wel een deuk in het vertrouwen in je partner. In moeilijke tijden leer je iemand echt kennen. TO haar man laat nu zien wie hij is. Iemand waar je niet op kunt bouwen. Zodra je hem nodig hebt is hij er niet en wordt het een heel nare man.
De vraag is of je met zo iemand verder moet willen. Misschien draait hij straks bij als de bevalling goed verloopt, de baby lief en rustig is en TO snel herstelt, maar dan nog weet je dat het alleen de omstandigheden zijn die maken dat hij weer even aardig is. Zodra de situatie hem niet zint verandert hij in hetzelfde puberale kind dat geen verantwoordelijkheid aankan.
Het is nu niet het moment om zware beslissingen te nemen, maar ik weet niet of ik dit makkelijk zou kunnen laten gaan. Er is hoe dan ook een heel proces voor nodig om deze relatie weer gezond en leuk te maken.
Dat lijkt mij een beetje onzin. Die man zit tegen overspannen aan.
Je zegt dat ie altijd ligt te zeuren op jullie kind dat er al is. Dat jij je laat afzeiken is jouw keuze, maar je kind kan zich nog niet verdedigen tegen dat toxisch gedrag en pikt die negativiteit op. Ik heb zelf zo'n vader gehad en die impact kan heel groot worden. Het is tijd dat je een aantal grenzen trekt. Verplicht hulp zoeken bv. En neem een poetshulp om jullie beiden te ontlasten.
Julali schreef op 27-07-2021 om 10:46:
[..]
Dit geeft wel een deuk in het vertrouwen in je partner. In moeilijke tijden leer je iemand echt kennen. TO haar man laat nu zien wie hij is. Iemand waar je niet op kunt bouwen. Zodra je hem nodig hebt is hij er niet en wordt het een heel nare man.
De vraag is of je met zo iemand verder moet willen. Misschien draait hij straks bij als de bevalling goed verloopt, de baby lief en rustig is en TO snel herstelt, maar dan nog weet je dat het alleen de omstandigheden zijn die maken dat hij weer even aardig is. Zodra de situatie hem niet zint verandert hij in hetzelfde puberale kind dat geen verantwoordelijkheid aankan.
Het is nu niet het moment om zware beslissingen te nemen, maar ik weet niet of ik dit makkelijk zou kunnen laten gaan. Er is hoe dan ook een heel proces voor nodig om deze relatie weer gezond en leuk te maken.
Natuurlijk heeft het een deuk in het vertrouwen. Maar ik denk dat dat voor beide partijen geldt. Vergeet niet dat "conflicten" in een relatie vaak gevoed worden van twee kanten. Je kan man niet per definitie afschrijven als een nare man. Hij gedraagt zich nu als een nare man. Maar is hij dat daadwerkelijk ook? De periode voor de tweede zwangerschap laat zien dat hij een goede man kan zijn. Hij lijkt nu echt met zichzelf in de knoop te zitten.
De situatie is feitelijk dat zowel TO als haar man tegelijkertijd in een situatie zitten waarbij ze steun, hulp en extra inspanning van de ander nodig hebben. Maar dat kunnen ze nu juist niet aan elkaar geven. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Om nu hun relatie helemaal af te schrijven is inderdaad wat drastisch. Dat er werk aan de winkel is om alles te fixen lijkt mij ook. Beginnende bij praktische hulp in huis om zowel TO als haar man te ontlasten.
Ik kan me wel verplaatsen in de man van TO. Ik kon de periode na mijn bevalling niet aan en veranderde in een niet leuke vrouw. Maar ik zat echt met mezelf in de knoop en kon echt niet meer helder denken, ik was ook echt uitgeput. Mijn man heeft ook wel gedacht van jeetje, is dit nu de ware aard van Aardbei? Aan de ene kant wel, want zo was hoe ik reageerde op onze tegenslag. Maar aan de andere kant was (en ben ik nu weer) de Aardbei voor de zwangerschap wel leuk. Hetzelfde geldt voor de man van TO. Neemt niet weg dat hij wel wat aan zijn problemen moet doen! Zo ben na heel vaak aan de bel trekken eindelijk bij een psycholoog terecht gekomen om te leren beter met dit soort situaties om te gaan. Samen hebben we relatietherapie gehad om deze periode een plekje te geven en te kijken waar ons beider gedrag vandaan kwam. Want nee, ik was echt niet leuk, maar de manier waarop mijn man erop reageerde was ook verre van helpend. Samen hebben we gekeken naar waar ons gedrag vandaan kwam (vanuit onze jeugd, kijk maar eens naar de contextuele benadering van Nagy). Dat was voor ons heel verhelderend en creëerde meer begrip voor elkaar. Mijn punt is, probeer man niet af te schrijven, helemaal niet als hij voorheen wel een leuke man was. Het lijkt zo alsof alles maar leuk moet zijn en dat je bij tegenslag dat wat langer duurt dan maar meteen uit elkaar moet gaan ofzo ipv proberen de situatie te verbeteren. Jullie moeten hulp krijgen om hieruit te komen.
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 10:55:
[..]
Maar hem daar niet bij hebben gaat wel ten koste van hun relatie en zijn band met hun baby.
Het gedrag van die man gaat ook ernstig ten koste van zijn relatie en mogelijk van de gezondheid van zijn vrouw en zijn kind. Hij weet het beter dan medici en dwingt ongezond gedrag af bij zijn zwangere vrouw. Je zult er toch iets mee moeten. Of vind je dat zij het maar moet opsoppen, voor de lieve vrede? Wat zou jouw suggestie zijn? Hoe ziet de echtgenoot in dat hij zich moet neerleggen bij wat medische professionals zeggen dat zijn vrouw nodig heeft?
Niet alles hoeft alleen maar leuk te zijn, zeker niet. Maar het gedrag van deze man gaat een hele grote stap verder dan eventjes niet zo leuk doen.
Hij laat TO, de moeder van zijn kind, die zwanger is van zijn kind, stikken op een moment dat zij zelf niks kan, dat is nogal wat.
Ook is hij constant negatief en kritisch tegen zijn kind, dit heet emotioneel misbruik. Geen gezonde omgeving om in op te groeien voor een klein kind. Daarvan krijg je echt een deuk in je zelfvertrouwen wat de rest van het leven kan doorwerken.
Julali schreef op 27-07-2021 om 11:10:
Niet alles hoeft alleen maar leuk te zijn, zeker niet. Maar het gedrag van deze man gaat een hele grote stap verder dan eventjes niet zo leuk doen.
Hij laat TO, de moeder van zijn kind, die zwanger is van zijn kind, stikken op een moment dat zij zelf niks kan, dat is nogal wat.
Ook is hij constant negatief en kritisch tegen zijn kind, dit heet emotioneel misbruik. Geen gezonde omgeving om in op te groeien voor een klein kind. Daarvan krijg je echt een deuk in je zelfvertrouwen wat de rest van het leven kan doorwerken.
Heb jij weleens iemand meegemaakt die rond overspannenheid zit?
Omnik schreef op 27-07-2021 om 11:05:
[..]
Het gedrag van die man gaat ook ernstig ten koste van zijn relatie en mogelijk van de gezondheid van zijn vrouw en zijn kind. Hij weet het beter dan medici en dwingt ongezond gedrag af bij zijn zwangere vrouw. Je zult er toch iets mee moeten. Of vind je dat zij het maar moet opsoppen, voor de lieve vrede? Wat zou jouw suggestie zijn? Hoe ziet de echtgenoot in dat hij zich moet neerleggen bij wat medische professionals zeggen dat zijn vrouw nodig heeft?
Tja als die al half overspannen is zou ik verder niet al teveel verwachten maar een vriendin of familie vragen om te helpen.
Omnik schreef op 27-07-2021 om 11:05:
[..]
Het gedrag van die man gaat ook ernstig ten koste van zijn relatie en mogelijk van de gezondheid van zijn vrouw en zijn kind. Hij weet het beter dan medici en dwingt ongezond gedrag af bij zijn zwangere vrouw. Je zult er toch iets mee moeten. Of vind je dat zij het maar moet opsoppen, voor de lieve vrede? Wat zou jouw suggestie zijn? Hoe ziet de echtgenoot in dat hij zich moet neerleggen bij wat medische professionals zeggen dat zijn vrouw nodig heeft?
Hij zou eens mee kunnen gaan met een afspraak in het ziekenhuis. Het zou me niks verbazen als deze man, een man in witte jas nodig heeft voordat hij de klachten van zijn vrouw eindelijk serieus neemt.
