Ik voel mij elke dag minder gesteund
Ik plaats hier maar mijn verhaal om even mijn hart te luchten. Ik ben mij er ook zeer van bewust dat mijn gevoel grotendeels overdreven is door de hormonen. Hoop dus dat dit anoniem delen al wat oplucht in plaats van dat ik er allemaal mensen mee moet lastig vallen.
Ik ben 33 weken zwanger van ons derde kindje. Wij hebben twee wat oudere meiden. Terwijl mijn andere zwangerschappen gewoon goed gingen, zit ik bij deze vanaf week 6 al in de ziektewet. Extreme misselijkheid, maar ook constante hoofdpijn. Mijn hb gehalte is veel te laag waardoor ik vrijwel altijd doodmoe ben. Ook bekkeninstabiliteit en het rommelt al weken. Bijna wekelijks lig ik een keer in het ziekenhuis. Met andere woorden; ik ben een wrak.
Wij hebben een druk huishouden met dus twee kinderen, maar ook veel dieren. We hebben een groot huis (met enorme tuin) en mijn man heeft een zware baan. Ik probeer nog zoveel mogelijk te doen, maar eigenlijk lukt dat niet. Het mag eigenlijk ook niet.
Terwijl mijn man in het begin alles deed, kan hij dat al maanden eigenlijk niet meer goed volhouden. Dat resulteert in veel gemopper en boosheid. Dat het te zwaar is en te veel werk. Dat hij veel te druk is. Alles wat ik vraag is hem teveel. Hij wil ook geen hulp vragen, dus ‘stiekem’ doe ik nu toch nog dingen. Daar wordt hij dan meestal ook weer boos van, want slecht voor de baby. Met uitzondering van bepaalde dagdelen en bepaalde klusjes. Hij sport nog steeds vier keer in de week een aantal uur en gaat dan gewoon weg. Op zaterdagochtend vertrekt hij bijvoorbeeld heel vroeg en dan word ik wel geacht om de honden uit te laten, de andere dieren te verzorgen en de kinderen te vermaken. Hij laat mij ook nog elke ochtend de kinderen naar school brengen en in de middag weer ophalen.
Ik voel mijzelf mega nutteloos en ook heel erg bezwaard. Terwijl we alles prachtig onder controle hadden voor deze zwangerschap valt alles nu natuurlijk volledig in elkaar. Ik maak mij ook veel zorgen hoe het dan de laatste weken moet en straks als de baby er is (en ik nog zo slecht ben of nog slechter). Ik voel mij ook behoorlijk eenzaam. Soms ben ik boos op hem dat hij wel gaat sporten terwijl er nog zoveel moet gebeuren, terwijl ik ook snap dat hij dat nodig heeft.
Tips? Herkenning? Ik hoor het heel graag 
Even een update; ik heb (dankzij jullie) een schoonmaakster en een rammenwasser geregeld. Nu nog een tuinman. Ik wil de honden het liefst zelf blijven doen zo lang mogelijk (een beetje beweging is goed voor de baby) en daarnaast kunnen de kids het af en toe doen.
Ze komen aankomende vrijdag, dus gister heb ik (hopelijk) de laatste grote klussen zelf gedaan. Gister is mijn man ook voor het eerst met de kinderen naar sport gegaan. Wel onder luid protest en hij was er ook zeker de hele dag van door in een slecht humeur 😋
Het punt was vooral (waardoor het zo moeilijk was om professionele hulp in te schakelen) dat mijn man het grootste deel dus wel deed zelf, alleen hij mopperde er heel erg bij. Was door de drukte ook erg gestrest en slecht gehumeurd. Daardoor voelde ik mij constant heel schuldig en bezwaard. Ik hoop dat hij nu wat lucht krijgt, en ik daarbij ook. Dan kunnen we misschien toch ook een beetje genieten van het laatste stukje.
Iedereen erg bedankt voor het meedenken in ieder geval.
Begrijpt je man wel dat hij straks met een derde kind ook iets moet gaan inleveren? Jullie zijn al heel lang uit de babyfase en nu belanden jullie er weer middenin. Dat is echt een heel andere belasting dan grotere kinderen die al grotendeels hun eigen leven hebben.
Hebben jullie het hierover gehad toen jullie besloten nog een derde kind te krijgen? Gaat je man ouderschapsverlof opnemen, of structureel minder werken? Hoe zit dat bij jou?
Zo te horen kosten het huis en de tuin en de oudere kinderen al veel energie, dat zal straks als de baby er is niet anders zijn en dan is er nog veel meer werk te doen ivm de baby. Je zal na de bevalling ook moeten herstellen, hoe gaan jullie dat dan doen?
Over dat sporten, ik ben zelf erg sportief en ik weet hoe belangrijk sport kan zijn. Maar het klinkt alsof je man wel erg veel ruimte pakt voor zijn eigen sport en bezigheden. Hij snapt hopelijk wel dat dit geen houdbare situatie is? Hoe gaat hij dat straks doen als hij een derde kind heeft?
Het klinkt alsof het tijd is een diepgaand gesprek te voeren over de taakverdeling bij jullie thuis en de ruimte die jullie beiden hebben voor andere hobby's /sport.
Geregeld! Dat is nog ‘s ff doorpakken Vicky! En mopperen hoort er voor je man kennelijk wat bij? Hopelijk draait hij bij en anders is het negeren geblazen. En als het hem echt niet zint, kan hij zelf ook een andere oplossing regelen.
Ondertussen blijf ik me wel verbazen, net als Wil40: 'Je ligt wekelijks in het ziekenhuis, hebben ze daar geen actie ondernomen zodat er gezinshulp/thuiszorg komt? Er zijn nog 2 kinderen en je hebt diverse ernstige zwangerschapsklachten, vreemd dat je zonder
verdere hulp thuis weer door moet ploeteren.'
Mocht het zich nog een keer voordoen, dan zou ik een gesprek met maatschappelijk werk in het ziekenhuis aanvragen, of met de WMO in de gemeente (dat laatste is niet echt aantrekkelijk). Het bestaat gelukkig wel nog, gezinszorg.
Tsjor
Verder: er zit nogal een verschil tussen je eerste ber9icht en je bericht van vanmorgen. Uit je eerste bericht lijkt het alsof je man niks doet en lekker gaat sporten. Daar komen dan ook de reacties op ('egoïst' etc.). Uit je tweede bericht blijkt dat hij wel heel veel doet, maar mopperend. Om van dat gemopper af te zijn heb je nu een oplossing gevonden, gelukkig. Ik snap de emoties onder je eerste bericht wel, zo voelt het dan even. Maar het beeld is toch net iets anders.
Nog ene paar weken, ik hoop dat je straks met een gezond kindje kunt terugkijken op deze vervelende, zware periode en dat alle ellende dan al snel verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Tsjor
tsjor schreef op 06-07-2021 om 08:37:
Ondertussen blijf ik me wel verbazen, net als Wil40: 'Je ligt wekelijks in het ziekenhuis, hebben ze daar geen actie ondernomen zodat er gezinshulp/thuiszorg komt? Er zijn nog 2 kinderen en je hebt diverse ernstige zwangerschapsklachten, vreemd dat je zonder
verdere hulp thuis weer door moet ploeteren.'Mocht het zich nog een keer voordoen, dan zou ik een gesprek met maatschappelijk werk in het ziekenhuis aanvragen, of met de WMO in de gemeente (dat laatste is niet echt aantrekkelijk). Het bestaat gelukkig wel nog, gezinszorg.
Tsjor
Dat soort hulp krijg je niet makkelijk. De contactpersoon in het ziekenhuis moet beoordelen of je er recht op hebt en als er man, kinderen, familie, buren of vrienden zijn, moeten die het opvangen. Zo ging het in ieder geval in een situatie die ik van dichtbij heb gezien. De drempel voor hulp ligt behoorlijk hoog.
“Gister is mijn man ook voor het eerst met de kinderen naar sport gegaan. Wel onder luid protest en hij was er ook zeker de hele dag van door in een slecht humeur 😋“
Dit klinkt toch niet echt alsof man veel doet met de kinderen. Ik krijg eerder het idee dat TO altijd heel veel gedaan heeft, en nu dat echt niet meer kan de man ook eens mee gaat helpen.
Als dat zo is zou ik eens opnieuw kijken naar de rolverdeling in het gezin. Met drie kinderen kun je niet vier keer per week zonder overleg een paar uur gaan sporten of je verschuilen achter een drukke baan. Je kunt ook zeggen dat die drukke baan afleiding en energie geeft om vervolgens tijd aan je gezin te besteden, in plaats van in je eigen hobbies.
En wat mij wel intrigeert uit de laatste post van TO: waarom heb je nog die laatste zware klussen gedaan terwijl je daar iemand voor hebt ingehuurd? Het hele idee is toch dat je dat juist niet doet?
Waarom zou je gezinshulp krijgen als er gewoon een gezonde man in huis rondloopt?
Kom op hoor, we leven niet meer in de jaren '50, die man heeft zelf gekozen voor een gezin en nog een derde kind. Nu zal hij toch echt moeten leren dat het huis en de kinderen net zo goed zijn verantwoordelijkheid zijn.
'Waarom zou je gezinshulp krijgen als er gewoon een gezonde man in huis rondloopt' Omdat het thuis niet loopt? Investeren in relatief goedkope, kortdurende ondersteunende zorg is goedkoper en efficiënter dan de gevolgen van een relatie die stuk loopt, kinderen die verwaarloosd worden of loslopende honden die het verkeer ontregelen. Of nog erger: een zwangerschap die verkeerd afloopt, omdat de moeder toch teveel gaat doen.
De man heeft niet gekozen voor een vrouw die door haar zwangerschap niets meer kan doen in het huishouden. Wat moet hij dan met die vrouw?
Beiden hadden blijkbaar de afspraak dat hij zou werken (voor het geld, niet als hobby) en dat zij thuis zou zijn.
De lat voor gezinszorg ligt inderdaad heel hoog op dit moment, maar als je niets vraagt weet je zeker dat je niets krijgt. Meestal is de afweging financieel: kunnen mensen zelf hulp betalen of moet 'de gemeenschap' dat doen?
Tsjor
Volgens mij werkt het niet zo Tsjor, ook al heb je misschien een punt vwb kosten en efficiency. Maar wat een onzin dat de man niks kan doen omdat hij werkt. Er zijn talloze alleenstaande moeders (meestal) die naast een drukke baan alle ballen in de lucht houden, en daarnaast nog sporten en gewoon voor hun kinderen zorgen. Waarom zou deze man dat niet kunnen en moet er gezinshulp worden ingeschakeld? Ik zou ook wel gezinshulp willen voor de huishouding, maar dat lijkt me toch niet helemaal de bedoeling.
Dat je werkt betekent toch niet dat je thuis geen taken meer hebt? De meeste ouders combineren hun werk met de zorg voor hun kinderen en het huishouden.
Als je samen voor een derde kind gaat, dan weet je dat je aan de bak moet. Dingen kunnen anders lopen dan je had gehoopt, of samen had gepland. De ene fladdert makkelijk door de zwangerschap, de ander heeft veel klachten en sommige vrouwen belanden zelfs langere tijd in het ziekenhuis.
Als je al twee kinderen hebt, dan weet je dat dit erbij hoort en dat je een periode een tandje zal moeten bijzetten om thuis alles geregeld te krijgen.
Gezinshulp lijkt me in dit geval niet nodig, aangezien de vader nog genoeg energie en tijd heeft voor al zijn hobby's /sport. In die tijd zou hij ook het huis kunnen poetsen, of voor zijn kinderen kunnen zorgen. Het is immers ook zijn huis en zijn gezin, dus ik zou niet weten waarom er dan iemand anders moet worden ingevlogen om taken te doen die hij zelf kan doen?
Ik had een docent vroeger die haar man liet betalen voor de tuinman en de huishoudelijke hulp vanwege zijn gebrek aan fysieke bijdrage in het gezin.
En als je het zelf kunt betalen hoeft het natuurlijk ook niet van de gemeenschap. Maar anders zou het echt wel de inzet waard zijn. Inderdaad om erger te voorkomen. In een situatie van ziekte en opnames in een jong gezin. Dat lijkt me wel een indicatie. Ook al heb je een partner.
Hoe doen al die alleenstaande moeders dat toch? Werken, voor hun kinderen zorgen, het huishouden doen en de tuin op orde maken.
Als je redeneert zoals velen hier doen, dan zouden al die moeders, die alles alleen doen ook een gezinshulp moeten krijgen.
Gek genoeg krijgen ze die nooit, want voor een vrouw is het heel normaal om al die taken met elkaar te combineren. We moeten echt af van het idee dat mannen dit niet zouden kunnen en dat er altijd een vrouw in huis moet zijn om alles op te knappen.
Welkom in 2021.
Ik kon zelf een hulp betalen. En ik was chronisch ziek, en mijn gezin stond onder druk. Anders had ik graag gesubsidieerde hulp gehad, de hulp was mijn 'redding'.
Toen het heel slecht ging maakten ze ook de bedden op en deden de afwas en ruimden de was op.
Julali schreef op 06-07-2021 om 16:46:
Hoe doen al die alleenstaande moeders dat toch? Werken, voor hun kinderen zorgen, het huishouden doen en de tuin op orde maken.
Als je redeneert zoals velen hier doen, dan zouden al die moeders, die alles alleen doen ook een gezinshulp moeten krijgen.
Gek genoeg krijgen ze die nooit, want voor een vrouw is het heel normaal om al die taken met elkaar te combineren. We moeten echt af van het idee dat mannen dit niet zouden kunnen en dat er altijd een vrouw in huis moet zijn om alles op te knappen.
Welkom in 2021.
Als alleenstaande ouder pas je je aan aan wat je kunt. Dan maar minder huishouden of rotzooi tuin.
Ook alleenstaande mannen krijgen overigens geen gezinshulp.
Gezinszorg krijg je niet zomaar, er wordt dan altijd eerst gekeken wat mensen zelf kunnen doen, inclusief de partner. 'Ik wil sporten' is dan geen legitiem argument meer. Maar bijvoorbeeld iemand die niet mag tillen maar wel alleen thuis is met kleine kinderen, dat is dan een probleem. Als het om een langere periode gaat kun je dingen anders regelen, bijvoorbeeld kinderopvang (doen veel alleenstaande ouders). Maar als het om een relatief korte periode gaat (7 weken), dan kost het regelen van kinderopvang alleen al meer tijd, terwijl de problemen accuut zijn. Dan is gezinszorg een noodzakelijke oplossing. Of dat in de situatie van Vicky ook zo zou zijn, kan ik niet beoordelen. Ze heeft nu in elk geval zelf al een oplossing gevonden.
Maar om het belang van gezinszorg weg te zetten 'omdat alleenstaande ouders het ook alleen moeten doen' die redenering klopt dus niet. Bovendien zou je daarmee aangeven dat huishouden echt geen werk is, verwaarloosbaar, maakt niet uit als je het niet kunt doen. Dat is natuurlijk niet zo. Het is wel flexibel: wanneer wil je/kun je het doen; en hoe hoog zijn je eisen? Schuif je een pizza in de over, kook je een goede maaltijd of wil je ook nog experimenteren en variëren? Idem voor alleen andere huishoudelijke klussen. Alleen helemaal niets doen is geen optie, dat hou je niet lang vol.
Tsjor
