Ik voel mij elke dag minder gesteund
Ik plaats hier maar mijn verhaal om even mijn hart te luchten. Ik ben mij er ook zeer van bewust dat mijn gevoel grotendeels overdreven is door de hormonen. Hoop dus dat dit anoniem delen al wat oplucht in plaats van dat ik er allemaal mensen mee moet lastig vallen.
Ik ben 33 weken zwanger van ons derde kindje. Wij hebben twee wat oudere meiden. Terwijl mijn andere zwangerschappen gewoon goed gingen, zit ik bij deze vanaf week 6 al in de ziektewet. Extreme misselijkheid, maar ook constante hoofdpijn. Mijn hb gehalte is veel te laag waardoor ik vrijwel altijd doodmoe ben. Ook bekkeninstabiliteit en het rommelt al weken. Bijna wekelijks lig ik een keer in het ziekenhuis. Met andere woorden; ik ben een wrak.
Wij hebben een druk huishouden met dus twee kinderen, maar ook veel dieren. We hebben een groot huis (met enorme tuin) en mijn man heeft een zware baan. Ik probeer nog zoveel mogelijk te doen, maar eigenlijk lukt dat niet. Het mag eigenlijk ook niet.
Terwijl mijn man in het begin alles deed, kan hij dat al maanden eigenlijk niet meer goed volhouden. Dat resulteert in veel gemopper en boosheid. Dat het te zwaar is en te veel werk. Dat hij veel te druk is. Alles wat ik vraag is hem teveel. Hij wil ook geen hulp vragen, dus ‘stiekem’ doe ik nu toch nog dingen. Daar wordt hij dan meestal ook weer boos van, want slecht voor de baby. Met uitzondering van bepaalde dagdelen en bepaalde klusjes. Hij sport nog steeds vier keer in de week een aantal uur en gaat dan gewoon weg. Op zaterdagochtend vertrekt hij bijvoorbeeld heel vroeg en dan word ik wel geacht om de honden uit te laten, de andere dieren te verzorgen en de kinderen te vermaken. Hij laat mij ook nog elke ochtend de kinderen naar school brengen en in de middag weer ophalen.
Ik voel mijzelf mega nutteloos en ook heel erg bezwaard. Terwijl we alles prachtig onder controle hadden voor deze zwangerschap valt alles nu natuurlijk volledig in elkaar. Ik maak mij ook veel zorgen hoe het dan de laatste weken moet en straks als de baby er is (en ik nog zo slecht ben of nog slechter). Ik voel mij ook behoorlijk eenzaam. Soms ben ik boos op hem dat hij wel gaat sporten terwijl er nog zoveel moet gebeuren, terwijl ik ook snap dat hij dat nodig heeft.
Tips? Herkenning? Ik hoor het heel graag 
Het voor beiden een rotsituatie. Jij wil meer bijdragen, maar kan niet en hij zoekt balans tussen verplichting en ontspanning. Met werk én de verantwoordelijkheid voor huis, kind en dier snap ik dat zijn kontje wat korter wordt.
Ga eens om tafel. Wat is het belangrijkste: de gezondheid van het kind (dus jij gaat stoppen met je schuldig voelen en toch maar weer te veel op je te nemen).
Neem dat als uitgangspunt en kijk vanuit daar hoe je er samen het beste van kan maken. Wat moet er echt gebeuren en wat is bijzaak. En vooral; in kaart brengen waar je hulp voor nodig hebt.
Man kan wel vinden dat dat niet nodig is, maar zo kan het niet langer door. Dit kost je de gezondheid van jou en je baby, de mentale gesteldheid van je man en de onrust die het creëert kan ook niet goed zijn voor de kinderen.
Besteed het huishouden en de honden uit, daar zijn gewoon diensten voor. Kinderen misschien een paar middagen naar de BSO/gastouder/opa/oma?
Precies, hulp inhuren en wel snel. Ik snap wel dat man er niet op zit te wachten, maar dit kan zo ook niet langer.
Dat hij wel de tijd vindt om vier keer per week te sporten staat niet erg charmant, maar dat heeft hij aan de andere kant misschien nu wel gewoon nodig als afleiding om het hoofd een beetje boven water te houden. Maar hij moet toch ook inzien dat als jij nu uitgeschakeld bent, iemand jouw taken moet overnemen. Als hij dat niet kan, moet iemand anders (of meerdere iemanden) het doen.
Stel dat jij 8 weken in het ziekenhuis had gelegen met corona, wat had hij dan gedaan?
Groeten,
Temet
O ja, als je er een beetje mee leven kan zou ik die enorme tuin gewoon laten versloffen. Volgend voorjaar een nieuwe kans.
Groeten,
Temet
We hebben een aantal schoonmaaksters gehad in het verleden, maar dat beviel hem helemaal niet. Hij vindt dat hij het vier keer sneller en beter kan. En ik ben dus al heel lang thuis. Hij vindt dat ik prima de was kan doen zittend op een stoel bijvoorbeeld. Hoe simpel dat ook klinkt; eigenlijk kan ik dat al niet.
Wat betreft de kinderen; die zijn negen en tien. In principe kunnen ze zichzelf wel vermaken, maar je kan ze natuurlijk ook niet volledig aan hun lot overlaten. We deden ook altijd veel samen, eentje heeft dat ook echt nodig, dus daar voel ik mij ook behoorlijk schuldig over.
Vicky85 schreef op 03-07-2021 om 08:57:
Ik ben mij er ook zeer van bewust dat mijn gevoel grotendeels overdreven is door de hormonen.
Hoewel hormonen ongetwijfeld wel een rol zullen spelen in ons functioneren, vind ik het onzinnig om eenzaamheid te verklaren uit je hormoonhuishouding. Dat lijkt me echt "een brug te ver"; om het eens in oorlogstermen te vatten. Daarmee sluit je verhaal naar mijn smaak te zeer aan bij de uiterst kwalijke gewoonte in reactionaire kringen om vrouwen steevast af te schilderen als een risicofactor doordat zij (juist) op ongelegen momenten 'ziek, zwak en misselijk' zouden kunnen geraken.
Ik zou de oorzaak van je probleem puur laten bij waar die ligt: dat wil zeggen de combinatie van een zware zwangerschap, de opstelling van je partner en jouw eigen instelling om alles zelf te willen blijven doen. Goede communicatie kan hier ongetwijfeld soelaas bieden.
Aan je schuldgevoel ligt een foutieve gedachte ten grondslag. Wanneer een zwangerschap er onverhoopt toe leidt dat je veel minder kunt doen dan voorheen, dan is het gewoon noodzakelijk je prioriteiten te verleggen. Zie het 'slechts' als een zeer verstandige investering in de toekomst!
Vicky85 schreef op 03-07-2021 om 09:26:
We hebben een aantal schoonmaaksters gehad in het verleden, maar dat beviel hem helemaal niet. Hij vindt dat hij het vier keer sneller en beter kan.
Bevielen die schoonmaaksters jou wel? M.a.w. is hij een pietlut of hadden jullie echt pech met de schoonmaaksters? Het is nu wel anders, want jij bent aanwezig als de schoonmaaksters er zijn, dus kunt de boel een beetje in de gaten houden. Verder zou ik zoveel mogelijk kijken wat prioriteit heeft, is de tuin echt zo belangrijk?
Weet dat het tijdelijk is, die schoonmaker komt niet voor jaren, maar alleen de tijd dat jij het niet redt. Verder zou ik ook vriendinnen vragen, als je de meest belangrijke klussen verdeeld onder verschillende vriendinnen (maar je ouders/broers/zwagers/zussen/schoonzussen kan natuurlijk ook) dan is het voor iedereen maar een klein klusje. Het zijn nu echt de laatste loodjes en jij moet kunnen rusten en dan kan je bijv. met de kinderen op de bank of in de tuin wat boekjes lezen of een bordspelletje doen.
Als hij het beter kan dan de schoonmakers moet hij het vooral zelf doen, en niet aan jou overlaten. Hoezo zware baan en veel sporten? Echt, ik word hier plaatsvervangend boos om. Wat een egoïstische instelling.
Ik zou er een goed gesprek over hebben hoe jullie dit gaan oplossen, waarbij jij je alleen op jezelf en je kinderen focust. En inderdaad zoveel mogelijk uitbesteden of laten versloffen. Het huishouden is een stuk minder belangrijk dat jouw gezondheid. Sterkte!
Het leest alsof je je keurig aan de feedbackregels houdt, maar je man daar vervolgens niets mee doet. Stoppen dus met ik voel me niet gesteund. Punt is; je trekt het niet meer. Of hij je nou in zijn ogen steun biedt of niet, voor jou is het niet genoeg.
Misschien helpt het als je het minder persoonlijk maakt? Goh man, we gaan vanavond zitten want het gaat helemaal niet goed met mij en de baby. Hoe gaan we dat oplossen. En dan punt voor punt. Huishouden; wat kan hij, wat kunnen de oudere meiden en wat moet je inkopen. Denk aan boodschappen laten bezorgen, bv met een Ah bezorgbundel krijg je een vast boodschappen bezorg moment. Die werkster? Dat is geen keuze. Want hij heeft laten zien het wel te willen maar niet te doen. Dan maar minder goed.
Zo ook de tuin. Wat moet echt en wat kan volgend jaar wel weer. Grond hoeft niet perse zwart te zijn he, en gras dat langer is kriebelt veel minder.
Huisdieren? Die honden kan je niet meer uitlaten. Doet hij dat of ga je iemand inhuren. Idem voor kinderen van en naar school, de was en de rest.
Jij kan het niet meer. Dus heb je zijn medewerking nodig, dat hij zijn rol als vader meer oppakt of uitbesteedt. Dat hij even stopt met sporten omdat zijn vrouw en gezin hem nodig hebben is eigenlijk voor de hand liggend. Maar blijkbaar ziet hij het niet, dus moet je het hem vertellen, in duidelijke woorden.
En ook doen. Dan maar geen schoon huis, eten van thuisbezorgd.nl en een hond die in de tuin poept. Jij moet voor baby en jezelf zorgen en dat kost al energie genoeg zonder dat je de gaten dichtloopt. Laat ze maar vallen, die gaten.
Lukt je dat echt niet, ga dan inkopen. Bijvoorbeeld een werkster die morgen begint en 3 dagen per week komt om je te ondersteunen bij alles. (En waar werkster staat mag je ook een goede vriendin, betaalde buurman of een zich vervelende studente lezen)
Biebel schreef op 03-07-2021 om 13:42 Jij kan het niet meer. Dus heb je zijn medewerking nodig, dat hij zijn rol als vader meer oppakt of uitbesteedt.
Is dat eigenlijk wel zo? Het verhaal is nu “Ik kan mijn man niet overtuigen”. Wat nou als je daar gewoon mee ophoudt en al die praktische dingen waar Biebel ook simpele oplossingen voor aanreikt gewoon regelt. Wat gaat je man doen? Die werkster en de tuinman eigenhandig naar huis sturen? De boodschappenbezorg- en hondenuitlaatservice klemrijden?
Het zou natuurlijk veel fijner zijn als je dit in goed overleg kon doen maar dat lukt kennelijk niet en het belang van jouw gezondheid en die van je kind is veel te groot om de gedachtenkronkels van je man een oplossing in de weg te laten staan. Deel hem gewoon mede dat je het gaat regelen. Het enige is dat je hier natuurlijk wel een budget voor nodig hebt. Ik hoop maar dat dat geen dealbreaker is.
Eerlijk gezegd vind ik het gedrag van je man echt raar. Dit is een tijdelijke situatie en hij moet wat jij zegt serieus nemen en niet denken dat hij voor jou kan bepalen dat het wel meevalt en dat jij het best nog allemaal zelf kunt blijven doen. Dat hij jouw signalen in twijfel trekt, zou voor jou een alarmsignaal moeten zijn, om je minder afhankelijk van hem te maken. Neem jij dan in ieder geval jezelf serieus en pak door!
Je ligt wekelijks in het ziekenhuis, hebben ze daar geen actie ondernomen zodat er gezinshulp/thuiszorg komt? Er zijn nog 2 kinderen en je hebt diverse ernstige zwangerschapsklachten, vreemd dat je zonder verdere hulp thuis weer door moet ploeteren.
Mija schreef op 03-07-2021 om 14:02:
[..]
Is dat eigenlijk wel zo? Het verhaal is nu “Ik kan mijn man niet overtuigen”. Wat nou als je daar gewoon mee ophoudt en al die praktische dingen waar Biebel ook simpele oplossingen voor aanreikt gewoon regelt. Wat gaat je man doen? Die werkster en de tuinman eigenhandig naar huis sturen? De boodschappenbezorg- en hondenuitlaatservice klemrijden?
Ik snap dat je dit zegt, en natuurlijk als kan het als uiterste redmiddel altijd. Maar ik denk dat je door dit zelf te doen blijft uitstralen dat het allemaal aan jou ligt. En dat is niet zo. Je bent getrouwd, hebt samen een huishouden, dan zijn de problemen ook van jullie samen.
Begint het niet bij dat je man laat merken dat het niet kan, en daarover in gesprek gaan, en het echt laten merken?
Anders blijft het iets wat to allemaal regelt en organiseert, en kan man volharden in zijn ‘als ik het maar niet merk’bubbel’.
Biebel schreef op 03-07-2021 om 15:04:
[..]
Ik snap dat je dit zegt, en natuurlijk als kan het als uiterste redmiddel altijd. Maar ik denk dat je door dit zelf te doen blijft uitstralen dat het allemaal aan jou ligt. En dat is niet zo. Je bent getrouwd, hebt samen een huishouden, dan zijn de problemen ook van jullie samen.
Begint het niet bij dat je man laat merken dat het niet kan, en daarover in gesprek gaan, en het echt laten merken?Anders blijft het iets wat to allemaal regelt en organiseert, en kan man volharden in zijn ‘als ik het maar niet merk’bubbel’.
En ik snap ook dat jij dit zegt Biebel. Het is de ideale situatie. Het belangrijkste wat ik wilde zeggen, TS, is dat je als het puntje bij paaltje komt noch zijn begrip, noch zijn toestemming nodig hebt om te weten wat nodig is voor jouw gezondheid en daarvoor te gaan staan. In gesprek gaan kost tijd en moeite en in de tussentijd moet je maar afwachten of en wanneer man het gaat snappen en gaat meewerken. Als ik het goed begrijp zijn de argumenten allemaal al eens gewisseld. Misschien zelfs meerdere keren? Als je een positief resultaat verwacht van nog een keer praten en daarbij heel duidelijk aangeven dat de grens bereikt is, zou ik dit zeker doen. Maar daarbij de boodschap afgeven dat je het hoe dan ook in gang gaat zetten, onafhankelijk van zijn goedkeuring of medewerking, omdat het gewoon niet verder kan op deze manier, lijkt mij inmiddels ook een goed signaal aan deze man. Het kan toch niet zijn dat hij zo vergaand bepaalt dat jij je gezondheid op het spel moet zetten, notabene terwijl je zwanger bent van zijn kind! Het moet hem toch snel duidelijk worden dat daar niet over te marchanderen valt.
Mija schreef op 03-07-2021 om 15:23:
[..]
En ik snap ook dat jij dit zegt Biebel. Het is de ideale situatie. Het belangrijkste wat ik wilde zeggen, TS, is dat je als het puntje bij paaltje komt noch zijn begrip, noch zijn toestemming nodig hebt om te weten wat nodig is voor jouw gezondheid en daarvoor te gaan staan.
We zijn het eigenlijk gewoon eens over de uitkomst, alleen nemen we een andere route
Maakt ook niet uit, als to maar stopt met alle gaten dicht te lopen. Per nu. In het belang van zichzelf en haar kind.
Mija schreef op 03-07-2021 om 14:02:
[..]
Is dat eigenlijk wel zo? Het verhaal is nu “Ik kan mijn man niet overtuigen”. Wat nou als je daar gewoon mee ophoudt en al die praktische dingen waar Biebel ook simpele oplossingen voor aanreikt gewoon regelt. Wat gaat je man doen? Die werkster en de tuinman eigenhandig naar huis sturen? De boodschappenbezorg- en hondenuitlaatservice klemrijden?
Het zou natuurlijk veel fijner zijn als je dit in goed overleg kon doen maar dat lukt kennelijk niet en het belang van jouw gezondheid en die van je kind is veel te groot om de gedachtenkronkels van je man een oplossing in de weg te laten staan. Deel hem gewoon mede dat je het gaat regelen. Het enige is dat je hier natuurlijk wel een budget voor nodig hebt. Ik hoop maar dat dat geen dealbreaker is.
Eerlijk gezegd vind ik het gedrag van je man echt raar. Dit is een tijdelijke situatie en hij moet wat jij zegt serieus nemen en niet denken dat hij voor jou kan bepalen dat het wel meevalt en dat jij het best nog allemaal zelf kunt blijven doen. Dat hij jouw signalen in twijfel trekt, zou voor jou een alarmsignaal moeten zijn, om je minder afhankelijk van hem te maken. Neem jij dan in ieder geval jezelf serieus en pak door!
ook, ja. Waarom laat je hem bepalen wat er wel of niet gebeurt? Het is ook jouw huis en gezin, ook jij mag knopen doorhakken
