Ik voel mij elke dag minder gesteund
Ik plaats hier maar mijn verhaal om even mijn hart te luchten. Ik ben mij er ook zeer van bewust dat mijn gevoel grotendeels overdreven is door de hormonen. Hoop dus dat dit anoniem delen al wat oplucht in plaats van dat ik er allemaal mensen mee moet lastig vallen.
Ik ben 33 weken zwanger van ons derde kindje. Wij hebben twee wat oudere meiden. Terwijl mijn andere zwangerschappen gewoon goed gingen, zit ik bij deze vanaf week 6 al in de ziektewet. Extreme misselijkheid, maar ook constante hoofdpijn. Mijn hb gehalte is veel te laag waardoor ik vrijwel altijd doodmoe ben. Ook bekkeninstabiliteit en het rommelt al weken. Bijna wekelijks lig ik een keer in het ziekenhuis. Met andere woorden; ik ben een wrak.
Wij hebben een druk huishouden met dus twee kinderen, maar ook veel dieren. We hebben een groot huis (met enorme tuin) en mijn man heeft een zware baan. Ik probeer nog zoveel mogelijk te doen, maar eigenlijk lukt dat niet. Het mag eigenlijk ook niet.
Terwijl mijn man in het begin alles deed, kan hij dat al maanden eigenlijk niet meer goed volhouden. Dat resulteert in veel gemopper en boosheid. Dat het te zwaar is en te veel werk. Dat hij veel te druk is. Alles wat ik vraag is hem teveel. Hij wil ook geen hulp vragen, dus ‘stiekem’ doe ik nu toch nog dingen. Daar wordt hij dan meestal ook weer boos van, want slecht voor de baby. Met uitzondering van bepaalde dagdelen en bepaalde klusjes. Hij sport nog steeds vier keer in de week een aantal uur en gaat dan gewoon weg. Op zaterdagochtend vertrekt hij bijvoorbeeld heel vroeg en dan word ik wel geacht om de honden uit te laten, de andere dieren te verzorgen en de kinderen te vermaken. Hij laat mij ook nog elke ochtend de kinderen naar school brengen en in de middag weer ophalen.
Ik voel mijzelf mega nutteloos en ook heel erg bezwaard. Terwijl we alles prachtig onder controle hadden voor deze zwangerschap valt alles nu natuurlijk volledig in elkaar. Ik maak mij ook veel zorgen hoe het dan de laatste weken moet en straks als de baby er is (en ik nog zo slecht ben of nog slechter). Ik voel mij ook behoorlijk eenzaam. Soms ben ik boos op hem dat hij wel gaat sporten terwijl er nog zoveel moet gebeuren, terwijl ik ook snap dat hij dat nodig heeft.
Tips? Herkenning? Ik hoor het heel graag 
Nee, maar daarom ben je toch ook samen? Zodat de ene het kan doen als de ander uitvalt?
Als je alleen maar je werk hebt zoals TO haar man, dan kun je prima een gezonde maaltijd bereiden na je werk en het huishouden doen. Net zoals andere werkende ouders dat dagelijks doen.
Oh maar hij kan en doet het wel, maar het gaat niet van harte. Als ik het goed heb begrepen.
Goed dat je man blijft sporten en zo nog even iets voor zichzelf kan doen.
Minder goed dat hij dit 4 keer per week een aantal uur doet in deze situatie.
Aan man aangeven dat deze frequentie naar beneden moet lijkt me niet meer dan normaal.
Dus je hebt gewoon 3 kinderen. Hij sport maar wat minder hoor, kom op zeg, wat een weggewaaid dakraam.
tsjor schreef op 08-07-2021 om 17:10:
[..]
Als alleenstaande ouder pas je je aan aan wat je kunt. Dan maar minder huishouden of rotzooi tuin.
Ook alleenstaande mannen krijgen overigens geen gezinshulp.
Gezinszorg krijg je niet zomaar, er wordt dan altijd eerst gekeken wat mensen zelf kunnen doen, inclusief de partner. 'Ik wil sporten' is dan geen legitiem argument meer. Maar bijvoorbeeld iemand die niet mag tillen maar wel alleen thuis is met kleine kinderen, dat is dan een probleem. Als het om een langere periode gaat kun je dingen anders regelen, bijvoorbeeld kinderopvang (doen veel alleenstaande ouders). Maar als het om een relatief korte periode gaat (7 weken), dan kost het regelen van kinderopvang alleen al meer tijd, terwijl de problemen accuut zijn. Dan is gezinszorg een noodzakelijke oplossing. Of dat in de situatie van Vicky ook zo zou zijn, kan ik niet beoordelen. Ze heeft nu in elk geval zelf al een oplossing gevonden.
Maar om het belang van gezinszorg weg te zetten 'omdat alleenstaande ouders het ook alleen moeten doen' die redenering klopt dus niet. Bovendien zou je daarmee aangeven dat huishouden echt geen werk is, verwaarloosbaar, maakt niet uit als je het niet kunt doen. Dat is natuurlijk niet zo. Het is wel flexibel: wanneer wil je/kun je het doen; en hoe hoog zijn je eisen? Schuif je een pizza in de over, kook je een goede maaltijd of wil je ook nog experimenteren en variëren? Idem voor alleen andere huishoudelijke klussen. Alleen helemaal niets doen is geen optie, dat hou je niet lang vol.
Tsjor
Ja hoor Tsjor, alleenstaande ouders hebben een verwaarloosd huishouden en onderhouden hun tuin niet, en de kinderen eten alleen maar pizza of andere kant-en-klare troep. Waar haal jij deze onzin vandaan?
Volgens mij bedoelt Tsjor: alleenstaande ouders zien eerder af van de aanschaf van een hond en richten de tuin wat onderhoudsarmer in.
Groeten,
Temet
En regelen kinderopvang.
Tsjor
Ah, dan heb ik dat als alleenstaande moeder met een prachtige tuin verkeerd opgevat 
Sorry daarvoor. Inderdaad geen hond hier, wel een werkster en destijds kinderopvang 😁
Wat een b*llshjit dat alleenstaanden alleen gemaksvoer zouden eten en een tuin met tegels hebben.
Ik doe het af en toe een paar weken alleen en dan draait het hier gewoon door en als ik weg ben dan doet mijn man het. Geen probleem.
Gezinshulp zou niet eens in me opkomen als er nog een gezonde volwassene in huis rondbanjert.
Temet schreef op 09-07-2021 om 11:07:
Volgens mij bedoelt Tsjor: alleenstaande ouders zien eerder af van de aanschaf van een hond en richten de tuin wat onderhoudsarmer in.
Groeten,
Temet
Hier wel een hond, een oerwoud in de voortuin (die wacht al jaren geduldig op een onderhoudsarme inrichting, de achtertuin is wel aan de beurt geweest) en een minder opgeruimd huis dan ik zou willen. Het is best simpel: je kunt in je eentje niet wat je met z'n tweeën kunt. Prioriteiten stellen is belangrijk. En intussen is ook nog eens iedereen anders. Bijvoorbeeld wat betreft verwachtingen en energieniveau. Ik ben bepaald geen Duracell konijn dus bij mij houdt het allemaal niet over.
Maar dat is volgens mij ook wat Tsjor bedoelde. Je richt je huishouden zoveel mogelijk in naar je mogelijkheden. Daarom kan je de situatie van een stel waarvan een partner tijdelijk uitvalt niet zonder meer vergelijken met die van een alleenstaande ouder. Die heeft iha een ander soort huishouden.
Overmigens lijkt mij ook niet dat in de situatie van TS gezinshulp zal worden gegeven. De tuin kan best een half jaartje wachten, en als vader de tijd heeft om 4 x per week te sporten heeft hij in principe ook tijd om een stofzuiger door de tent te trekken en de was te doen.
En als hij dat niet wil moet er iemand worden ingehuurd. Maar niet per se op kosten van de gemeenschap, lijkt me zo.
Groeten,
Temet
Waarom staat het er nou 2 keer?
Overigens: ik las dat je iemand hebt ingehuurd om de ramen te lappen. Dat doet mij eraan denken dat ik volgens mij ongeveer een jaar geleden de ramen heb gelapt.
Waarmee ik maar wil zeggen: niet iedereen legt de lat even hoog, qua huishouden.
Groeten,
Temet
Pejeka, het kan zomaar gebeuren, dat er problemen ontstaan tijdens de zwangerschap, waardoor je moet rusten. Dat gebeurde 'vroeger' ook. Als je dat niet doet kan het zijn dat je je kindje verliest of dat je zelf eraan onderdoor gaat. Zwangerschap is nog altijd een riskante aangelegenheid, die meestal wonderlijk genoeg goed afloopt.
Maar 'vroeger' was het huishouden het terrein van de vrouw en als die uitviel moest dat vervangen worden. Door een gezinsverzorgster. Nu is huishouden een bijna onzichtbare taak geworden die er even bijgedaan kan worden en wordt de rol van mannen in het huishouden groter ingeschat. Niet ten onrechte overigens. Ik ben tijdens mijn zwangerscvhappen maanden opgenomen geweest of moest maandenlang het bed houden. Mijn toenmalige echtgenoot heeft dat gered, met werk en twee kinderen, zonder extra hulp. Het kan dus wel zeker. Stel dat ik een stoere Pejeka was geweest, dan was de kans groot dat mijn kinderen te vroeg waren geboren en overleden (zoals mijn eerste kindje) of weken-, zo niet maandenlang in een couveuse hadden gelegen. De kosten daarvan zijn gigantisch.
Of er dan ook daadwerkelijk hulp nodig is werd/wordt in een keukentafelgesprek vastgesteld. De uitkomst kan zijn wat Temet zegt: in dit geval niet. Soms is het handig als iemand anders dat zegt en het geen echtelijke twist hoeft te worden.
Tsjor
Wat betreft de overbevolking, dat probleem wordt al opgelost: steeds minder mensen krijgen kinderen.
https://www.cbs.nl/nl-nl/visualisaties/dashboard-bevolking/bevolkingspiramide
Tsjor
Man wil enkel de lusten, niet de lasten van een gezin, die zijn voor TO. Als hij iets moet doen tijdelijk zeurt hij net zo lang tot zij een schuldgevoel krijgt. Lekker type.
