Ik ben zwanger, vriend wil geen vader worden maar wil wel samen blijven.
mijn vriend en ik zijn bijna 1 jaar samen en ik ben ongepland zwanger geworden. Ik heb altijd de pil genomen dus was ik nooit ongerust. Ik wist pas dat ik zwanger was nadat het al te laat was voor abortus.
Mijn vriend wilt absoluut geen vader worden en wil dat ik het kind afsta voor adoptie maar ik weet niet zeker of ik dat wel zie zitten. Kan ik gelukkig leven wetende dat er ergens mijn vlees en bloed rond loopt? Ik denk het niet, het voelt gewoon niet goed. Ik wil vaderschap ook niet op hem verplichte en hij mag zijn zien wanneer hij dat wilt (als hij het kind wil erkennen moet hij dat doen, als hij dat niet wilt vindt ik dat geen probleem). Maar als ik kies om het bij te houden voelt hij zich verplicht om er voor het kind te zijn. En dan is het natuurlijk mijn fout dat hij ongewenst vader is geworden. Ik wil niet dat dit onze relatie verpest maar ik vindt dit kind belangrijker dan mijn relatie. Hij zegt ook dat hij graag wilt samen blijven maar vaderschap is volgens hem niks voor hem. Ik denk dat hij (met de juiste insteek) wel een goede vader zou kunnen zijn.
Het lijkt mij zo erg om mijn kind af te staan voor onze relatie te redden, wie weet gaan we binnen 10-20 jaar toch uit elkaar met of zonder kind. Hij zou zich sowieso verplicht voelen om zijn verantwoordelijkheid op hem te pakken. Ik zou het ook fijn vinden als hij dat doet, maar ik wil niet dat mijn kind wordt opgevoed door een vader die het helemaal niet wilt. Dan doe ik het liever in m'n eentje. Hij vindt dat ook niet goed. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Ik mag het kind niet bijhouden en hij pakt de vaderrol op hem.
Ik mag het kind niet bijhouden zonder dat hij er iets mee te maken heeft.
Ik mag het kind alleen afstaan voor adoptie? En dan voor de rest van mijn leven met het besef leven dat mijn vlees en bloed rondloopt.
Laat je goed voorlichten over erkenning, want betekent nu ook meteen gezag.
Mijn alarmbellen gaan af; zijn er meerdere onderwerpen waarin hij bepalend is? Mag jij doen wat je wilt zonder dat je daar reprimande van krijgt, of dat hij je een schuldgevoel aanpraat?
Het duurt vaak een poos voor iemand een verandering kan accepteren. Je gaat door alle fases van rouw. Aanvankelijk verweer je je nog met hand en tand tegen je noodlot maar naarmate je ervaart dat het niet af te wenden is probeer je ermee te leven.
Hij probeert nu nog jou zodanig te beïnvloeden dat jij de moederrol opgeeft zodat het gevaar wordt afgewend, hij zo weinig mogelijk hoeft te veranderen en zijn gewone leventje kan voortzetten.
Ik moet zeggen dat hij zichzelf daarin wel heel erg voorop stelt. Dat probeert hij niet voor niks; hij moet al eerder aanwijzingen hebben gekregen dat je makkelijk beïnvloedbaar bent. De meesten zouden het nieteens proberen om een vrouw een adoptie voor te stellen.
Tatemae schreef op 15-01-2023 om 08:53:
Laat je goed voorlichten over erkenning, want betekent nu ook meteen gezag.
Mijn alarmbellen gaan af; zijn er meerdere onderwerpen waarin hij bepalend is? Mag jij doen wat je wilt zonder dat je daar reprimande van krijgt, of dat hij je een schuldgevoel aanpraat?
Je kunt bij erkenning nog steeds afzien van gezamenlijk ouderlijk gezag. Dat moet je vanaf 1 januari alleen wel expliciet aangeven bij de erkenning.
https://www.rechtspraak.nl/Onderwerpen/gezag/Paginas/default.aspx#uitzonderingen
Het is niet jouw schuld dat je zwanger geworden bent. Seks heb je samen en dan is er altijd een risico dat je er zwanger van wordt. Hoe groot dat risico is dat ligt aan de maatregelen die je samen neemt. Jullie hadden samen kunnen kiezen voor pil + condoom en hij had zichzelf kunnen laten steriliseren.
Daglichtlamp schreef op 15-01-2023 om 09:05:
[..]
Je kunt bij erkenning nog steeds afzien van gezamenlijk ouderlijk gezag. Dat moet je vanaf 1 januari alleen wel expliciet aangeven bij de erkenning.
https://www.rechtspraak.nl/Onderwerpen/gezag/Paginas/default.aspx#uitzonderingen
Klopt, en daarom moet ze zich juist verdiepen in wat welke gevolgen heeft en daarover een mening vormen in haar specifieke situatie
met deze dwingende wil dat jij het kindje moet af staan zou hij bij mij niet eens meer de kans krijgen “er samen voor te gaan”.
dat is geen manier van communiceren en geen gelijkwaardige relatie.
En dan sta je het kindje af, en hij blijft bij je, en dan gebeurt er iets anders - jij wordt ziek bijvoorbeeld. En hij wilde geen zieke partner. Dan sta je daar, zonder zijn steun.
Hij lijkt me geen relatie-materiaal. En een jaar samen is ook erg kort, maar de vooruitzichten zijn niet gunstig.
Weg met deze meneer, er zijn zoveel leuke mannen en voorlopig ben je alleen beter af (met steun van familie en vrienden en Fiom) dan met een dwingeland aan je been erbij.
Nog los van wat je je kind aandoet als je het “weg geeft”, of als je het geboren laat worden in een relatie waar de vader steeds loopt te mokken.
Mijn zus was in een vergelijkbare situatie toen ze met 22 jaar zwanger werd. Ze heeft het een jaar samen geprobeerd (veel strijd) en toen is ze alleen verder gegaan met haar kind. Nooit spijt gehad, en het kind heeft nog steeds een vrij aardige relatie met zijn vader - omdat die de verantwoordelijkheid niet hoefde te dragen, wat hij ook gewoon niet kon.
BlairW schreef op 15-01-2023 om 08:32:
[..]
Maar blijkbaar heeft iedereen hier alleen maar seks met 6 soorten voorbehoedsmiddelen.
Nee hoor, wij hebben alleen maar seks met mannen die zich niet aan hun verantwoordelijkheid onttrekken als er iets mis gaat.
Wat stel jij dan voor? Kindje wegdoen want het is zo zielig voor die vriend? Die vriend vindt wel weer een ander dinnetje om in het gareel te dwingen.
Dat kindje vindt niet een andere moeder.
De vader van mijn oudste wilde ook nog geen kinderen en we zijn toen uit elkaar gegaan. Ik heb alles alleen gedaan. Toen kind vier maanden was had hij toch wel spijt. We zijn toen we samen verder gegaan. We kregen nog een dochter maar zijn na een paar jaar toch uit elkaar gegaan. Hij was verder wel een fantastische vader en heeft daarna nog meer kinderen met zijn huidige partner gekregen.
Deze meneer klinkt in geen enkel opzicht fantastisch.
Als je wilt, kan je je vriend nog de keuze geven tussen latten en de relatie geheel verbreken.
De samenwoning voortzetten, zelfs als hij zich nu bedenkt, is niet handig want dan zit je inderdaad met zo'n mokkend stuk dood gewicht in huis, dan kan je het beter alleen doen.
Inderdaad zou ik denken: of geen erkenning, of alleen erkenning als daarbij meteen wordt verklaard dat er geen gezamenlijk gezag komt. Mocht het later alsnog een geweldige relatie worden dan kan gezamenlijk gezag later nog, maar begin er niet mee.
Temet schreef op 15-01-2023 om 11:18:
Als je wilt, kan je je vriend nog de keuze geven tussen latten en de relatie geheel verbreken.
De samenwoning voortzetten, zelfs als hij zich nu bedenkt, is niet handig want dan zit je inderdaad met zo'n mokkend stuk dood gewicht in huis, dan kan je het beter alleen doen.
Inderdaad zou ik denken: of geen erkenning, of alleen erkenning als daarbij meteen wordt verklaard dat er geen gezamenlijk gezag komt. Mocht het later alsnog een geweldige relatie worden dan kan gezamenlijk gezag later nog, maar begin er niet mee.
Zal wel aan mij liggen maar ik zie in TO niet staan dat ze samenwonen...
MariaC schreef op 15-01-2023 om 11:21:
[..]
Zal wel aan mij liggen maar ik zie in TO niet staan dat ze samenwonen...
Staat er ook niet, net zomin als iets over hun financiële situatie, of ze werken of überhaupt hun leeftijd; dus evengoed wordt er hier advies gegeven aan een zestienjarige.
Ik denk eerlijk gezegd dat sterilisatie geen optie is. Dat doen ze doorgaans niet op hele jonge leeftijd. Zowel niet bij mannen als bij vrouwen.
Er was anticonceptie gebruikt, TS is al over de helft van de zwangerschap toen ze er achter kwam. Dat is heftig, maar met de juiste hulp en steun en heel veel liefde zou het moeten kunnen.
Zou wel fijn zijn als TS zelf nog reageert.
De beste optie lijkt me idd om die kerel af te staan. Je kunt hem niet dwingen om zijn verantwoordelijkheid te nemen, maar hij kan jou sure as hell niet dwingen om je kind af te staan!
Het kan inderdaad zijn dat de omstandigheden niet ideaal zijn omdat to misschien heel jong is of geen inkomen heeft. Maar ook dat zijn aannames. Misschien is ze 33 en heeft ze een prima baan. We weten het niet en daar ligt haar vraag ook niet.
Maar je kind afstaan terwijl je daar zelf niet achter staat omdat je vent dat wilt? Nooit! Je kinderen komen altijd, altijd boven je partner!
