Hebben vaders direct een connectie met de baby?

Nick90 schreef op 14-07-2023 om 18:13:

[..]

Ik herken dit en ben eigenlijk teringboos maar ik heb geleerd dat ik moet zeggen dat het goed ende oké is ook als dat niet is.

En dus sla je nu heel erg door naar dat teringboos zijn. Dat snap ik, dat moet je kwijt. Maar laat je relatie en je kinderen daar niet onder lijden. Probeer te leren de balans te vinden, want als je vooral met die blik naar je vrouw kijkt dan gaat dat jou ook niks goeds brengen.

Als het gaat om je ergernissen, probeer bij jzelf te raden te gaan hoe terecht ze zijn. Verdiep je in deze fase van de zwangerschap om te begrijpen waarom bepaalde dingen nu niet meer lukken. Vraag aan je vrouw, waarom ze niet meer lukken. Ik heb altijd gemerkt dat als ik iets begrijp ik er beter mee kan omgaan.

En pick your battles. Is het echt zo erg dat zij momenteel niet hetzelfde eet als jij?

Nick90 schreef op 14-07-2023 om 18:16:

[..]

Ik hou van m’n vrouw en van m’n zoon en ze mogen eten wat ze willen maar moet ik er dan ook druk over maken?

Nou blijkbaar maak jij je er heel erg druk over, althans dat lijkt zo in dit topic.

Ik ben twee keer zwanger geweest en beide keren kreeg ik het niet voor elkaar om groente te eten. Wat ben ik blij dat mijn man daar niet moeilijk over deed. Ik zou niets lievers hebben gewild dan gewoon gezond eten, want ik wist ook wel dat ik verantwoordelijk was voor die gup in mijn buik.

De eerste zwangerschap heb ik overleefd op een dieet van voornamelijk spareribs, Turkse pizza, döner, thee met suiker en cola. De tweede zwangerschap op frikandellen speciaal, aardbeien met een bus slagroom per dag, guacamole en jalapeno pepers. Inmiddels net bevallen van nummer twee en nu enorme cravings in salades, groentes, melkproducten etc. Ik zeg normaal nooit nee tegen koek en snoep, maar nu walg ik er nog net niet van. Ergens geloof ik dat een lichaam weet wat het nodig heeft en dus stuurt in waar je trek in hebt. 

Voor wat betreft trap lopen. Ja de meeste vrouwen kunnen met 32 weken de trap oplopen. Alleen de energie is vaak wel heel beperkt, dus die ene trap op lopen betekent misschien wel geen energie meer hebben om ook nog even te douchen. Bovendien is traplopen voor het bekken heel vervelend, want dat is al goed verweekt. Ik heb gesport tot de week voor de bevalling, maar bijvoorbeeld de vaatwasser uitruimen of boodschappen doen deed ik liever niet meer. Het veel bukken en draaien leverde overal pijntjes op.

Overigens klinkt het alsof je vriendin ook niet lekker in haar vel zit. Ik zou je aanraden eens een goed gesprek met haar te voeren. Vraag haar eens hoe ze de zwangerschap vind. Misschien kan ze je ook vertellen wat ze zwaar vind en wat ze misschien nog wel kan. Het is namelijk ook fijn als ze nog wel ergens voldoening uit kan halen. Van helemaal niks doen wordt een mens ook niet gelukkig. En wie weet kun jij dan toch iets meer begrip voor haar opbrengen.

Vergeet niet dat het zomer is met warm weer de laatste tijd. Dan gaat het hard met het vasthouden van vocht en het is echt heel vermoeiend voor hoogzwangere vrouwen, het warme weer. Het verschilt ook nog eens enorm per persoon hoe fit je bent tijdens de zwangerschap. 

Dat je vrouw eerst heel licht en gespierd was en nu al 20 kilo is aangekomen, is niet ongewoon. Daar zit waarschijnlijk veel vocht bij, en als ze zo vetloos was, dan zal haar lichaam daar veel behoefte aanhebben om de baby te kunnen borstvoeden straks. 

Nog even mijn ervaringen: ik kwam beide zwangerschappen 25 kilo aan, waarvan er alweer 18 kilo af was 1 dag na de bevalling  Echt waar. Grote baby, grote placenta, veel vruchtwater en veel vocht in het lijf. Toen de baby's 3 maanden oud waren zat ik onder mijn oorspronkelijke gewicht vanwege de borstvoeding. Met 32 weken deed ik niet veel meer dan werk/studeren, om half 7 s avonds was ik supergaar en ik viel na het eten in slaap op de bank. s Nachts sliep ik niet meer zo goed, ik kon niet meer lekker liggen, rare dromen en vaak plassen. Ik was tegen die tijd in de zwangerschap opnieuw misselijk, last van maagzuur wat allebei ook vermoeiend is, ik had een beetje last van bekkeninstabiliteit waardoor lopen pijnlijk werd na meer dan een halve kilometer.Traplopen ging nog wel, maar 1 trap voelde echt wel als 5 trappen hoor. Op het laatst kon ik alleen zittend de trap op en af, anders was het te pijnlijk. Loop jij maar eens met 20 kilo extra gewicht aan je lijf rond de hele dag, dat is echt veel gevraagd.
Wel lief dat je haar naar de Mac brengt, blijf haar een beetje verwennen, dat is echt belangrijk. Wel fijn als je aan haar merkt dat ze het waardeert natuurlijk, maar hou er rekening mee dat zij niet helemaal toerekeningsvatbaar kan zijn vanwege de hormonen.

Ik denk dus ook dat jullie aan de relatie moeten werken, evt. met een bemiddelaar. Ik kan me voorstellen dat het niet meevalt om er 100% te zijn voor je vrouw, ook al zijn de dingen die je vertelt over je vrouw echt niet vreemd voor een hoogzwangere. 

Ik neem mijn bericht, dat je geen Mc Donalds voor haar zou hoeven gaan halen, terug na je beschrijving van hoe ze was. Als ze zo afgetraind was weet ze heus wel wat ze doet en komt het straks goed.
Gewoon een beetje volgen en liefst verwennen. 
Blijft over dat jij eigenlijk wat meer steun van haar wil mbt je eigen dieet? 
Dat is idd nu helaas pindakaas, baby gaat op alle fronten voor. 
‘Teringboos’ klinkt niet goed, wat speelt er toch?
Overigens kunnen (gevoelige?) mannen ook best last hebben van zwangerschap van hun partner hoor en het een hoop doen met hun hormonen.
Dus ook lief voor jezelf zijn 

Nick, het klinkt alsof je een beetje in de knoop zit. Ik hoop dat je eruit komt.

Sterkte

Madamecannibale schreef op 14-07-2023 om 15:31:

[..]

Poe ik lees hier nou niet echt iets schokkends eigenlijk. Een beetje meer begrip voor je zwangere vrouw is wel op zijn plek. Het is echt kut om trap te lopen aan het einde van je zwangerschap (aan het begin soms ook). En gewicht aankomen is ook normaal, de ene vrouw komt meer aan dan de andere. Misschien word het tijd dat je jezelf eens in de spiegel aan kijkt en jezelf vermand. En het hele “ze doet niets” klopt kennelijk ook niet.

Ergernis is toch niet per se of zelfs vooral een teken dat je te weinig begrip hebt voor de ander? Voor mij is het eigenlijk vooral een teken dat bij mezelf de rek eruit is. 

Jonagold schreef op 12-07-2023 om 22:04:

[..]

Ik heb het je al eerder gezegd: ga met je vrouw in relatietherapie. Jullie hebben nog flink wat hobbels en oud zeer te overwinnen, en praten over gevoelens is niet jouw sterkste kant. Maar je hebt ze overduidelijk wel. Ga daarmee aan de slag. Zal niet meer lukken voor die kleine Smurfin zich aandient, maar ik zou daar echt werk van maken. Jouw gevoelens tegenover je vrouw en haar vroegere leugens steken nu weer de kop op. Wat logisch is, ze heeft je nogal beduveld. Jullie hebben dat naar mijn idee nog niet goed genoeg uitgesproken en verwerkt. Maar dat moet je echt achter je kunnen laten (of beter: verwerken, samen!) anders zit het je gevoel voor dit meisje nog heel lang in de weg.

Woord voor woord eens met deze reactie!

Ik (her)ken TO vanuit diverse nicknames en in de afgelopen 2 jaar de meest verdrietige/boze/gefrustreerde topics van hem gelezen. 2 jaar geleden zelfs nog met een andere vrouw de mogelijkheden onderzocht tot mogelijkheden qua bevruchting. Een topic waarin hij schreef nooit een donor te willen etc etc etc. Alle goedbedoelde adviezen werden in de wind geslagen en plots kwam daar weer een topic met wederom een nieuwe nick.

En zie hier, het laatst geopende topic inclusief alle adviezen en verwachtingen welke 2 jaar geleden al werden voorspeld! 

Ik vind het echt helemaal prima als mensen goedbedoelde adviezen en tips naast zich neerleggen, hun leven toch?! Maar nu komt er een nieuw kindje op de wereld, een kind dat er niet om heeft gevraagd überhaupt geboren te worden en dan lees ik dit topic. Sorry hoor, maar mensen worden voor veel minder al verdrietig……….

Nick90 schreef op 18-07-2023 om 16:10:

[..]

Klopt, de rek is eruit, eigenlijk wil ik nu gewoon relaxed de laatste weken doormaken maar het gaat me slecht af. En nu heeft m’n zoon vakantie maar daar doet zij ook weinig mee. Ik houd van mijn zoon maar ik ben ook bang dat ik niet genoeg liefde voor 2 kinderen heb, mijn hart is al vol van m’n zoon en daar moet straks m’n dochter bij. En ik moet haar net zoveel geven als ik hem geef.

Het zijn niet voor niks de laatste loodjes; die zijn het zwaarst! Je hebt ook nog eens extra pech dat de hele structuur eruit is nu. Vakantie is geen voordeel in de laatste fase; als je hoogzwanger en futloos bent, kan je kind beter naar school zijn. Zijn er geen grootouders waar kind een weekje kan logeren? Met een vriendje of neefje naar de camping? Kindervakantiewerk? Een leuk kinderkamp?

Liefde voelen en druk ervaren zijn twee verschillende dingen. Probeer dat los van elkaar te zien. Het feit dat je bang bent het niet goed aan te kunnen, is iets totaal anders dan of je van je vrouw en je kinderen houdt. 

Zorg daarom dat je ook aan jezelf blijft toekomen: jij hebt je energie ook hard nodig om nu en na de geboorte een stabiele, steunende partner en vader te zijn. Want dat zal ook nog een tijd onwennig en chaotisch zijn voor jullie hele gezin. Je kunt niet alleen eisen stellen aan jezelf. Je moet ook rusten en energie opdoen en daarbij moet je jezelf en zowel je kwaliteiten als je behoeften en tekortkomingen serieus nemen. Je bent gewoon wie jij bent! Ik zou nu niet je vrouw aankijken maar een beroep doen op familie, ouders, broers en zussen of vrienden die ook kinderen hebben, van de leeftijd van je oudste bijvoorbeeld, ouders van vriendjes? Wees eerlijk over je eigen belastbaarheid en vraag om hulp! Realiseer je dat je het niet vraagt omdat jij of je vrouw tekort zouden schieten maar omdat jullie steun verdienen van mensen die van jullie en jullie kind houden.

Gun ook jezelf de ruimte en de tijd om deze enorme verandering door te maken. Dit gaat niet van het ene moment op het andere. Je rol verandert. Je gezin verandert. Ik snap best dat je bang bent en dat hoef je ook niet weg te drukken en tegelijkertijd kun je ook in gedachten houden dat je vast vaker bang bent geweest dat iets totaal niet zou kunnen lukken en dat je je er toch op de een of andere manier doorheen hebt geslagen en dat het uiteindelijk op zijn pootjes terecht is gekomen. Adem in adem uit en heb vertrouwen in jezelf en je probleemoplossend vermogen! 

Oh en over dat bang zijn dat je niet genoeg liefde hebt voor die tweede! Ik kan me nog ontzettend goed herinneren dat ik daar ook wat bang voor was! Ik hield zo ontzettend veel van mijn eerste dat ik me gewoon niet kon voorstellen dat ik net zoveel van de tweede kon houden. Ik was er echt een beetje bezorgd over dat nummer twee niet zou kunnen concurreren met de eerste. Maar het bleek heel anders te werken. Het is geen verdelingsvraagstuk. Je energie natuurlijk wel maar de liefde niet. Ik liep ook voor nummer twee weer helemaal over van liefde en op de een of andere manier waren ze gewoon allebei het allerliefste kind van de wereld. Dat kan natuurlijk niet maar het was toch zo. 

Liefde voor je eigen kinderen is niet eindig. Tijd en energie en aandacht zijn dat wel. Dat moet je soms verdelen, maar dat neemt de liefde voor het kind niet weg, echt niet.
En dat geldt ook voor één kind. Ik houd zielsveel van haar, maar ik heb niet 24/7 tijd voor haar (en zij ook niet voor mij) en om haar aandacht te geven en dingen met haar te doen. Dat doet helemaal niks af aan de liefde die ik voor haar voel.
Mensen met zes kinderen houden ook van al die kinderen even veel. Maar per kind hebben ze er wel minder tijd voor dan mensen met één of twee kinderen.
Echt, geen zorgen, dit komt wel goed hoor. Als je dat kleine meisje straks in je armen hebt. 

RoodVruchtje schreef op 18-07-2023 om 16:24:

[..]

Woord voor woord eens met deze reactie!

Ik (her)ken TO vanuit diverse nicknames en in de afgelopen 2 jaar de meest verdrietige/boze/gefrustreerde topics van hem gelezen. 2 jaar geleden zelfs nog met een andere vrouw de mogelijkheden onderzocht tot mogelijkheden qua bevruchting. Een topic waarin hij schreef nooit een donor te willen etc etc etc. Alle goedbedoelde adviezen werden in de wind geslagen en plots kwam daar weer een topic met wederom een nieuwe nick.

En zie hier, het laatst geopende topic inclusief alle adviezen en verwachtingen welke 2 jaar geleden al werden voorspeld!

Ik vind het echt helemaal prima als mensen goedbedoelde adviezen en tips naast zich neerleggen, hun leven toch?! Maar nu komt er een nieuw kindje op de wereld, een kind dat er niet om heeft gevraagd überhaupt geboren te worden en dan lees ik dit topic. Sorry hoor, maar mensen worden voor veel minder al verdrietig……….

Ja, ik weet ook onder welke nicks hij hiervoor heeft geschreven. En juist daarom weet ik dat hij zelf zijn ergste vijand is.

Nick, voor mensen met autisme zijn baby’s zo ongeveer het meest onvoorspelbare en daardoor ontregelende wat er op deze aarde bestaat. Je zoon zag je maar heel beperkt in zijn jonge jaren, dat is niet te vergelijken met hoe het leven straks voor je gaat zijn met 24/7 een baby in je leven. Heb je (nog) begeleiding? Weet je vrouw hoe ze met je om moet gaan als je gestresst raakt? Zo nee, regel dan nu zo snel mogelijk iets van een coach. Iemand bij wie jij je hart kunt luchten, die je kan vertellen of wat je voelt en denkt en verwacht allemaal wel realistisch is en die je kan helpen je mentale flexibiliteit wat op te vijzelen. Want ik zie aan hoe je reageert op de veranderende omstandigheden dat het je allemaal nu al ontzettend beangstigt. En dat is logisch. Maar in een gezin met een pas bevallen vrouw moet de man echt even de stabiele factor zijn. Ook voor jullie zoon, ook voor jullie honden. Jij moet zelfvertrouwen uitstralen, de rust bewaren, zaken kunnen regelen. Jij kunt het je niet permitteren om uit te vallen of overspannen te raken. Hoe begrijpelijk dat ook zou zijn.

Realiseer je dat de eerste 2 jaar met een baby niet voor niks ‘tropenjaren’ worden genoemd. Die zijn heftig, niet te plannen, niks loopt volgens verwachting en je loopt voortdurend achter de feiten aan. Door slaapgebrek ben je allebei ook niet op je best (understatement). Dat is heel vervelend, maar niks om over in paniek te raken want het hoort erbij en zo gaat het bij iedereen. Echt, zoek nu al hulp voor jezelf en je vrouw. Schakel ook zoveel mogelijk hulptroepen in. En plan echt ook zo snel mogelijk weer avonden/weekenden voor jou en je vrouw alleen in. Anders raak je elkaar heel snel kwijt ben ik bang. Omdat er al zoveel speelt bij jullie en jullie relatie (nog) zo kwetsbaar is.

We hebben hier op het forum best wel eens geknald, maar je mag me altijd een pb sturen om stoom af te blazen of om te checken of je dingen wel goed ziet. Ik heb een volwassen zoon met autisme, zoals je misschien weet, en ik maak mezelf wijs dat ik hem best aardig begeleid  . En zijn voormalige vriendin erbij. Het wordt lastig, heftig, een rollercoaster, maar als je dat van tevoren weet hoeft dat geen onoverkomelijk probleem te zijn. Ik hoop dat je hier blijft schrijven en dat je zo af en toe alle wijze reacties en goede adviezen tot je door laat dringen en er je voordeel mee doet. Want er zitten hier een hele hoop mensen die alleen maar het beste met jou en je gezin voor hebben. Doe daar je voordeel mee.