Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Hoe gaat het nu eigenlijk met je to? Heb je een beetje rust nu? Ik neem aan dat je hem niet meer gesproken hebt? En dat dat betekent dat je alles nu op een rijtje aan het zetten bent?
To, ik vind dat je het goed hebt aangepakt. Het is logisch dat je contact hebt opgenomen met zijn familie. Niet alleen omdat je boos en geschrokken bent, maar ook vanuit zorg over zijn gedrag en het feit dat hij al ouder is. Je bent niemand verplicht om informatie achter te houden.
Blue projecteert volgens mij zijn eigen problemen en historie op jou, daar hij ooit in de schoenen van jouw vriend heeft gestaan.
Diyer schreef op 12-10-2021 om 22:52:
Hoe gaat het nu eigenlijk met je to? Heb je een beetje rust nu? Ik neem aan dat je hem niet meer gesproken hebt? En dat dat betekent dat je alles nu op een rijtje aan het zetten bent?
Het gaat. In mijn poging om alles op een rijtje te krijgen word ik met momenten nog steeds van links naar rechts geslingerd. Er heerst vooral een gevoel van verdriet en ongeloof, maar met momenten ben ik ook echt boos. Ik snap er niks van en denk dat ik het ook nooit zal snappen.
Hij zoekt nog wel contact, soms poeslief dan weer haat, maar ik negeer hem compleet. Ik ben blij dat zijn broer en vriend nu de 'taak' hebben opgepakt om op hem te letten en dat ik daar niet meer mee bezig hoef te zijn. Hoe het de komende tijd zal gaan ik weet het niet maar hoop beetje bij beetje mezelf weer terug te vinden en de juiste keuzes te maken.
Ik denk dat je binnen de mogelijkheden die je hebt, het beste hebt gedaan dat je kon doen. Ben ook blij dat je mensen in je omgeving hebt die het zo goed oppakken.
Hoop dat je hierdoor wat meer rust hebt gekregen en beter kan focussen op jezelf en op wat jij wil met deze zwangerschap.
Dat je zo verbaast bent over zijn reactie nu, blijkt wel dat 1,5 jaar latten geen goede basis is om elkaar goed te leren kennen. Want dit gedrag van hem komt heus niet zomaar uit de lucht vallen. Dit is gewoon zoals hij is. Geen fatsoenlijke vent die zijn zwangere vriendin zo zou behandelen.
Mocht je besluiten het kindje te houden, wat ik overigens goed zou kunnen begrijpen, dan zou ik er wel voor kiezen het ook echt alleen te doen. Om zodoende zo weinig mogelijk last van hem te hebben. Want die kans is er natuurlijk.
Kataravrouw schreef op 13-10-2021 om 09:59:
Dat je zo verbaast bent over zijn reactie nu, blijkt wel dat 1,5 jaar latten geen goede basis is om elkaar goed te leren kennen. Want dit gedrag van hem komt heus niet zomaar uit de lucht vallen. Dit is gewoon zoals hij is. Geen fatsoenlijke vent die zijn zwangere vriendin zo zou behandelen.
Mocht je besluiten het kindje te houden, wat ik overigens goed zou kunnen begrijpen, dan zou ik er wel voor kiezen het ook echt alleen te doen. Om zodoende zo weinig mogelijk last van hem te hebben. Want die kans is er natuurlijk.
Dat is het hem nu juist. Zelfs zijn broer die hem zijn hele leven al kent en vriend die hem sinds jaar en dag kent, kennen hem niet zo en zijn geschrokken van zijn gedrag. Dit is niet de persoon die zij kennen en waar ik een relatie mee had. Het is alsof er ineens een knop bij hem is omgegaan waardoor hij totaal de weg kwijt is nu. Het gedrag komt dus wel degelijk uit de lucht vallen. En nee dat geeft hem absoluut geen recht om mij nu zo te behandelen. Maar niemand uit zijn directe omgeving zal zeggen dat dit is wie en hoe hij is.
Het lijkt wel een psychose als ik je zo lees.
Maya81 schreef op 13-10-2021 om 07:22:
[..]
Het gaat. In mijn poging om alles op een rijtje te krijgen word ik met momenten nog steeds van links naar rechts geslingerd. Er heerst vooral een gevoel van verdriet en ongeloof, maar met momenten ben ik ook echt boos. Ik snap er niks van en denk dat ik het ook nooit zal snappen.
Hij zoekt nog wel contact, soms poeslief dan weer haat, maar ik negeer hem compleet. Ik ben blij dat zijn broer en vriend nu de 'taak' hebben opgepakt om op hem te letten en dat ik daar niet meer mee bezig hoef te zijn. Hoe het de komende tijd zal gaan ik weet het niet maar hoop beetje bij beetje mezelf weer terug te vinden en de juiste keuzes te maken.
Het best haalbare voor nu denk ik. Goed aangepakt! Hopelijk ontstaat er gaandeweg wat rust en helderheid. Het is hoe dan ook een enorm moeilijke situatie waarin je verstrekkende beslissingen moet nemen. Eigenlijk moet je 'kiezen tussen twee kwaden' en je hebt geen idee hoe de toekomst eruit ziet. Valt niet mee. Zorg dus goed voor jezelf en hou je taai!
Maya81 schreef op 13-10-2021 om 13:21:
[..]
Dat is het hem nu juist. Zelfs zijn broer die hem zijn hele leven al kent en vriend die hem sinds jaar en dag kent, kennen hem niet zo en zijn geschrokken van zijn gedrag. Dit is niet de persoon die zij kennen en waar ik een relatie mee had. Het is alsof er ineens een knop bij hem is omgegaan waardoor hij totaal de weg kwijt is nu. Het gedrag komt dus wel degelijk uit de lucht vallen. En nee dat geeft hem absoluut geen recht om mij nu zo te behandelen. Maar niemand uit zijn directe omgeving zal zeggen dat dit is wie en hoe hij is.
Top dat je alweer zo netjes reageert op iemand die suggereert dat jij deze situatie zelf had kunnen voorkomen.
Ik zou er het geduld niet voor hebben 
Het lijkt me allemaal erg moeilijk maar ik hoop oprecht dat het je lukt om, voor jou, de beste beslissing te kunnen nemen.
yette schreef op 13-10-2021 om 15:11:
[..]
Top dat je alweer zo netjes reageert op iemand die suggereert dat jij deze situatie zelf had kunnen voorkomen.
Ik zou er het geduld niet voor hebben
Sta er zelf soms ook van te kijken dat ik zo rustig kan blijven.
yette schreef op 13-10-2021 om 15:11:
[..]
Top dat je alweer zo netjes reageert op iemand die suggereert dat jij deze situatie zelf had kunnen voorkomen.
Ik zou er het geduld niet voor hebben
Nou, inderdaad. Hier sluit ik me graag bij aan.
HexOpBezemsteel schreef op 14-10-2021 om 07:08:
[..]
Nou, inderdaad. Hier sluit ik me graag bij aan.
en ik ook, chapeau!
Maya81, het is ook wel een heel bijzondere situatie waarin je terecht bent gekomen, met name door de zeer plotse en onverklaarbare gedragsverandering.
Goed dat je de broer hebt ingelicht, ik hoop dat die de zorgen serieus neemt. Mocht het om een psychose gaan (ik zou dat niet zomaar stellen, maar het kan) dan is dat een ernstige kwestie, die gelukkig met een goede aanpak ook oplosbaar is. Maar eenvoudig is dat niet.
Ik hoop dat je ondertussen een dubbele houding kunt aannemen tegenover hem: enerzijds je boosheid, natuurlijk, dit was de grens, zo wil je niet behandeld worden. Aan de andere kant zorgen, of wellicht nieuwsgierigheid naar wat er nu echt aan de hand is, wat is blijvend, wat is incidenteel, wat betekent dat voor zijn opvatting over het aanstaande vaderschap. Dat laatste zal ook van invloed kunnen zijn op je eigen beslissing. Kiezen voor één been (de boosheid) lijkt het gemakkelijkste, omdat dat het duidelijkste is als je alle erge dingen vertelt die hij heeft gezegd. Lopen op twee benen (boosheid, en bezorgdheid gebaseerd op liefde) is iets moeilijker, omdat mensen dat niet zo snel begrijpen. Maar ik denk dat het voor jezelf het eerlijkste is en het meeste recht doe aan de situatie.
Ik zou dus toch op een of andere manier contact met hem (en met zijn broer) houden, alert zijn op andere signalen rondom hem, bijvoorbeeld op het gebied van werk en vriendschap, confronteren met de wisselende boodschappen en je eigen grenzen (zonder heftige ruzie) en toch de vraag stellen wat hij zou willen met het ongeboren kindje. Waarbij jij uiteindelijk wel degene bent die beslist.
Tsjor
tsjor schreef op 14-10-2021 om 13:18:
Maya81, het is ook wel een heel bijzondere situatie waarin je terecht bent gekomen, met name door de zeer plotse en onverklaarbare gedragsverandering.
Goed dat je de broer hebt ingelicht, ik hoop dat die de zorgen serieus neemt. Mocht het om een psychose gaan (ik zou dat niet zomaar stellen, maar het kan) dan is dat een ernstige kwestie, die gelukkig met een goede aanpak ook oplosbaar is. Maar eenvoudig is dat niet.
Ik hoop dat je ondertussen een dubbele houding kunt aannemen tegenover hem: enerzijds je boosheid, natuurlijk, dit was de grens, zo wil je niet behandeld worden. Aan de andere kant zorgen, of wellicht nieuwsgierigheid naar wat er nu echt aan de hand is, wat is blijvend, wat is incidenteel, wat betekent dat voor zijn opvatting over het aanstaande vaderschap. Dat laatste zal ook van invloed kunnen zijn op je eigen beslissing. Kiezen voor één been (de boosheid) lijkt het gemakkelijkste, omdat dat het duidelijkste is als je alle erge dingen vertelt die hij heeft gezegd. Lopen op twee benen (boosheid, en bezorgdheid gebaseerd op liefde) is iets moeilijker, omdat mensen dat niet zo snel begrijpen. Maar ik denk dat het voor jezelf het eerlijkste is en het meeste recht doe aan de situatie.
Ik zou dus toch op een of andere manier contact met hem (en met zijn broer) houden, alert zijn op andere signalen rondom hem, bijvoorbeeld op het gebied van werk en vriendschap, confronteren met de wisselende boodschappen en je eigen grenzen (zonder heftige ruzie) en toch de vraag stellen wat hij zou willen met het ongeboren kindje. Waarbij jij uiteindelijk wel degene bent die beslist.
Tsjor
Ik loop inderdaad nu op 2 benen. Tuurlijk overheerst met momenten de booshei, maar ik weet dat er meer achter zijn gedrag zit. Dit is niet de persoon die ik en zijn omgeving kennen. Ik neem nu even afstand van hem, maar tuurlijk houd ik contact met zijn broer en mocht hij over tijdje ook weer 'normaal' met en over me praten dan sta ik daar ook echt wel voor open. Hoe lomp hij ook gedaan heeft, er zit bij mij nog steeds een stuk liefde en bezorgdheid naar hem. En dat is inderdaad voor veel mensen niet te begrijpen, en dat snap ik zelf soms ook niet. Maar het maakt ook de keuze niet makkelijker wat te doen. Gelukkig heb ik 'nog even' voor ik daadwerkelijk moet beslissen, en ik hoop dat hij ergens weer een beetje bij zinnen komt zodat we het in ieder geval samen kunnen bespreken en ik met een ander gevoel de keus kan maken. En dat zal voor velen als raar in de oren klinken na zijn botte en lompe gedrag.
