Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Precies en je hebt toch samen kinderen die ook een huis, eten, school ed nodig hebben.
Gatekeeper schreef op 08-10-2021 om 18:42:
[..]
Heeft hij je nog niet geblokkeerd?
Nee hij zegt wel steeds dat hij me blokkeert maar doet dit vervolgens niet. Overigens app ik nu bewust niet meer terug.
Goedzo.
Dreigen is echt niet oké.
En iets vertellen of je zwangerschap of je zorgen uiten valt niet onder stalking. De politie zal dus geen stappen ondernemen.
Hoe zou je het vinden dat jij hem blokkeert? Zodat je je op je eigen proces kan focussen en uit de hulpverleningsrol kan stappen?
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 13:24:
[..]
Dank je wel.
Krijg het idee dat bij veel mensen er jaren en jaren overheen gaan voor ze aan kinderen beginnen. Gelukkig zie ik in mijn omgeving dat anderhalf jaar helemaal niet zo snel is. Niemand was er bij en heeft gezien hoe het de afgelopen jaar tussen ons is gegaan. Hoe we na een tijdje de kinderen er bij betrokken want mocht het tussen de kinderen niet klikken dan hield onze relatie ook op. We hebben elkaar op de goede en slechte dagen gezien en we zijn ook gewoon meerdere dagen achter elkaar samen maar hebben inderdaad allebei nog een eigen huis maar daar waren we inmiddels ook volop mee bezig.
Als het allemaal wel goed was gegaan had je niemand gehoord.
Het lijkt wel of ik me moet verdedigen om het feit dat ik zwanger ben. Terwijl het echte probleem zijn complete omslag en gedrag binnen een dag is.
Dat gedrag van hem is de grootste zorg, de vraag of hij dan wel geschikt is als vader komt dan toch wel bij me op. Het lijkt me van groot belang dat je met iemand gaat praten zoals je huisarts.
Wat zeggen jouw kinderen nu? Vragen ze niet naar hem? Ze zullen toch ook wel merken dat er iets gaande is?
Weet jij van de issues die er spelen tussen hem en zijn ex. want als ze alleen communiceren via advocaat dan is dat toch vrij ernstig.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 15:13:
[..]
Ik snap dat het niet zo bedoeld is maar er is een verschil tussen een mening hebben en een oordeel vellen.
Tuurlijk mag jij of iemand anders vinden dat het voor jou te snel zou zijn gegaan, maar oordeel vervolgens dan niet dat dat ook voor mij zou gelden of zo zou zijn. En al helemaal niet als je niet op de hoogte bent van de gehele situatie hoe wij de afgelopen jaar een de jaren na mijn scheiding hebben aangepakt. En iedereen mag van mij zijn eigen visie hebben maar dring jou visie niet op aan een ander. En al helemaal niet aan een persoon die de wanhoop nabij is.
Aan achteraf gelul heb ik nu niks. Ik zit nu met een zwangerschap en een partner die compleet lijkt doorgedraaid wat niemand heeft zien aankomen. En waar ik ook 0,0 begrip of wat dan ook van krijg. Zit zelf aan het puntje van instorten en dan is 'victim blaming' niet de juiste manier. Ik voel me al kut door de hele situatie en dan krijg je nog meer 'verwijten' waardoor je bijna aan jezelf zou gaan twijfelen.
En ik snap echt wel dat het vast allemaal goed bedoeld is. Maar ik vraag niet wat ik had moeten doen. Ik vraag wat kan ik nu nog doen en wilde vooral even mijn hart luchten.
Dat is alleen maar goed dat je je hart kan luchten, dat kan soms ook al helpen om alles op een rijtje te zetten. Bedenken of je het kindje wel of niet wil houden en dan zonder je vriend maar met je andere kinderen verder gaat.
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 19:10:
Wat zeggen jouw kinderen nu? Vragen ze niet naar hem? Ze zullen toch ook wel merken dat er iets gaande is?
Weet jij van de issues die er spelen tussen hem en zijn ex. want als ze alleen communiceren via advocaat dan is dat toch vrij ernstig.
De kinderen vragen nog niks. Mijn kinderen waren afgelopen dagen bij hun vaderen en komende week zouden we elkaar al weinig zien vanwege omstandigheden. Het is nu dus niet gek dat hij er niet is of ik niet daar ben.
Ik weet wat de issues tussen zijn ex en hem zijn. En ik weet wat waarom het contact via vooral via de advocaat loopt. Dat heeft echt vanuit haar en haar vader te maken en niets met zijn gedrag te maken heeft.
Vrouw toch. Je knokt af en toe tegen mensen die hier insinueren dat je te snel gaat of anders gedaan had moeten hebben. Verspilde energie. Probeer je echt op jezelf en je twee kinderen te focussen. Mensen zullen altijd wat van je vinden en achteraf kijkt iedereen de koe in zijn kont.
Natuurlijk jeukt je zorghart. Maar volgens mij is het ook in de zorg gebruikelijk dat je soms echt even stopt omdat de ‘patient’ en jij niet de juiste match zijn. Dat is, hoe verdrietig ook, hier het geval. Overweeg hem zelf te blokkeren, zodat je niet verrast kunt worden of op een slecht moment gaat hopen op een ‘bericht van inkeer’. Want je hebt alle energie voor jezelf en je twee kinderen nodig.
Goed dat je fiom en huisarts hebt ingeschakeld, die kunnen je vast helpen om dingen op een rijtje te zetten.
Yumi schreef op 07-10-2021 om 18:54:
Wat je nog kan doen?
Ik denk dat je voor jezelf moet nagaan of je een alleenstaande moeder met 3 kinderen wil zijn en of je dit alleen aankan.
Sterkte!
Wat mij betreft is het zoeken naar “is deze omslag zo nieuw of was er al langer iets vreemds aan de hand” niet achteraf een koe in de kont kijken, maar juist proberen iets over de toekomst te zeggen.
Als hij altijd zo goed en zo lief was, en ineens is hij een agressieve halvegare, dan ga je denken aan een plotselinge geestesziekte of iets raars in de hersenen. In elk geval: dan is hij au fond een aardige man, dan is herstel misschien denkbaar en dat geeft toekomstperspectief.
Als hij dit gedrag altijd al in zich had maar het gewoon goed wist te verbergen, dan is er geen toekomst met hem voor TO. Dan moet ze maken dat ze uit z’n buurt komt.
Dus het maakt volgens mij wel degelijk iets uit of TO hem echt zo goed kende als ze dacht. Ik kan daar niet over oordelen, maar ik vind het ook niet helpend om helemaal voorbij te gaan aan de kritische reflectie op mogelijk gemiste signalen.
Jeetje, sterkte 
Ik wil je nog een hart onder de riem steken en aanraden om wel in je omgeving te praten. Deze ellende wordt jou aangedaan, zonder dat jij iets verkeerds hebt gedaan. Schaam je niet en zoek steun. Laat je niet isoleren.
Viva-amber schreef op 09-10-2021 om 08:11:
Ik wil je nog een hart onder de riem steken en aanraden om wel in je omgeving te praten. Deze ellende wordt jou aangedaan, zonder dat jij iets verkeerds hebt gedaan. Schaam je niet en zoek steun. Laat je niet isoleren.
Dank je. Ik weet dat ik niks verkeerds heb gedaan, maar toch voelt het met momenten wel zo en is er ook zeker met momenten een gevoel van schaamte. En ik weet dat het niet nodig is.
Maya81 schreef op 09-10-2021 om 08:34:
[..]
Dank je. Ik weet dat ik niks verkeerds heb gedaan, maar toch voelt het met momenten wel zo en is er ook zeker met momenten een gevoel van schaamte. En ik weet dat het niet nodig is.
Schaamte is zeker niet nodig. Je hebt niets verkeerd gedaan door iemand van wie je houdt te geloven en te vertrouwen.
