Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 13:04:
Allereerst wil ik zeggen bedankt iedereen voor de reacties.
Het feit dat velen zeggen dat anderhalf jaar kort is om al aan kinderen te beginnen vind ik erg makkelijk. Dat is ook voor velen een persoonlijke keuze en dat zeg ik niet om mezelf of wat dan ook goed te praten. Er hoeft geen jaren over heen te gaan om te weten dat je het wil, of dat het goed voelt om die stap te maken. Hoe het tempo in een relatie gaat is denk ik voor iedereen heel persoonlijk. In de relatie met mijn ex heeft het ook geen jaren geduurd voor de eerste er was.
Zelfs na 10 jaar stabiele realiteit kan het nog totaal anders uitpakken dan verwacht. De reden dat we volgens velen 'zo snel' hebben besloten om er voor te gaan heeft ook met onder andere mijn leeftijd te maken.
De eerste keer dat ik van hem zwanger bleek (en dat was vrij vroeg in de relatie) was het voor ons beide onverwacht en schrikken want hij zou gesteriliseerd zijn dus hoe kan dat dan? Na onderzoek bleek dat er bij hem toch nog zwemmers te vinden waren en er dus nog wel degelijk een mogelijkheid was.
Dat wij nog niet samen in 1 huis wonen wil niet zeggen dat onze levens totaal langs elkaar heen leefden. Hij was vaak genoeg dagen en nachten hier en andersom, en ook de kinderen werden hierin meegenomen. We hebben voor we de definitieve knop omzetten naar we gaan het nog een keer proberen goed met elkaar gepraat en ook met de kinderen. Want ook zij hebben een stem in het verhaal over waar te wonen en dergelijke. Hij zou hier bij mij in trekken en de eerste gesprekken met de makelaars voor zijn huis waren ook al geweest. Het is echt niet zo dat we vorige week besloten hebben o we gaan ervoor en na een 1 of 2 gesprekjes besloten er voor te gaan. Hier is meer dan een jaar overheen gegaan.
Dat hij ineens zo veranderd is in zijn gedrag van de een op de andere dag heb ik nooit aan kunnen zien komen. Niets in zijn gedrag en doen leek te wijzen naar hoe zich nu nog opstelt. Ja hij werkte veel maar zelfs dat verklaard die plotselinge wenteling in 'haat en woede' naar mij niet.
Ik heb voor mezelf nu even afstand van hem genomen en ga proberen om de komende dagen alles op een rijtje te krijgen en bij mezelf weer wat rust te vinden. Want alle emoties slingeren me van de ene naar de andere kant en een 'juiste' keuze kan ik nu voor mezelf niet maken. Ik moet eerst voor mezelf de rust terug krijgen in mijn hoofd om een keus te maken die niet uit emotie word gemaakt.
Misschien helpt het om even je hart te luchten bij een vriendin of de praktijkondersteuner van je huisarts?
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 11:47:
[..]
Ik vind zo wie zo na 1,5 jaar besluiten om voor een kindje te gaan, ontzettend snel. Hoe goed ken je elkaar dan helemaal? En dan ook nog van beide kanten kinderen hebben ook.
Wanneer werd je voor het eerst onbedoeld zwanger van hem?
Zulke dingen heeft TO niks aan he...
Rot voor jou en alle kinderen wanneer daar ook een goede band mee was. Die krijgen het ook rauw op hun dak.
Rachel. schreef op 08-10-2021 om 13:14:
[..]
Zulke dingen heeft TO niks aan he...
Toch wel...zich realiseren dat ze zelf in deze ook een aandeel heeft in de nu ontstane situatie.
yette schreef op 08-10-2021 om 13:12:
[..]
Misschien helpt het om even je hart te luchten bij een vriendin of de praktijkondersteuner van je huisarts?
Dit lijkt mij ook een goede tip inderdaad, het klinkt verschrikkelijk wat je nu doormaakt en werd er zelf ook wel beetje verdrietig van. Maar zoals je zegt eerst rust in je hoofd creëren nu en miss gaat dat iets beter met professionele hulp, daarmee zeg ik niet dat je achterlijk bent ofzo hoor maar meer je hebt dat steuntje nodig nu, en daarna kun je kijken wat je opties zijn en wat jezelf wilt. Maar je gedachtes en emoties liggen nu erg overhoop wat heel normaal en begrijpelijk is, dus rust creëren en alles even op een rijtje zetten is belangrijk nu, en dus des noods met hulp.
Ook jij hebt iemand nodig om me te praten en dat zou je hoofd al een stuk leger kunnen maken waardoor je meer overzicht krijgt voor jezelf en jezelf ook daadwerkelijk de vragen van "Wat wil je zelf?" Kunt stellen.
Ik hoop dat het snel beter met je gaat en vind het enorm rot voor je hoe je er nu zo alleen voor staat, heel veel sterkte! En zoek die hulp op voor jezelf, je moet nu even je koppie omhoog houden en voor jezelf kijken wat je daar bij helpt om je koppie omhoog te houden. Aan je vriend heb je nu even helemaal niks, makkelijker gezegd dan gedaan maar daarom ben nu even niet met hem bezig zet hem heel even uit je hoofd en wees nu met je zelf alleen bezig.
Heel veel sterkte, stap voor stap, adem in adem uit... het komt uiteindelijk wel goed of dat nu met hem of zonder hem is.
🧡 
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 13:23:
[..]
Toch wel...zich realiseren dat ze zelf in deze ook een aandeel heeft in de nu ontstane situatie.
En nu? Wat kan ze daar nu mee dan? Tenzij ze een tijdmachine heeft ja dan kan ze er iets mee ja..
Rachel. schreef op 08-10-2021 om 13:14:
[..]
Zulke dingen heeft TO niks aan he...
Dank je wel.
Krijg het idee dat bij veel mensen er jaren en jaren overheen gaan voor ze aan kinderen beginnen. Gelukkig zie ik in mijn omgeving dat anderhalf jaar helemaal niet zo snel is. Niemand was er bij en heeft gezien hoe het de afgelopen jaar tussen ons is gegaan. Hoe we na een tijdje de kinderen er bij betrokken want mocht het tussen de kinderen niet klikken dan hield onze relatie ook op. We hebben elkaar op de goede en slechte dagen gezien en we zijn ook gewoon meerdere dagen achter elkaar samen maar hebben inderdaad allebei nog een eigen huis maar daar waren we inmiddels ook volop mee bezig.
Als het allemaal wel goed was gegaan had je niemand gehoord.
Het lijkt wel of ik me moet verdedigen om het feit dat ik zwanger ben. Terwijl het echte probleem zijn complete omslag en gedrag binnen een dag is.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 13:24:
[..]
Dank je wel.
Krijg het idee dat bij veel mensen er jaren en jaren overheen gaan voor ze aan kinderen beginnen. Gelukkig zie ik in mijn omgeving dat anderhalf jaar helemaal niet zo snel is. Niemand was er bij en heeft gezien hoe het de afgelopen jaar tussen ons is gegaan. Hoe we na een tijdje de kinderen er bij betrokken want mocht het tussen de kinderen niet klikken dan hield onze relatie ook op. We hebben elkaar op de goede en slechte dagen gezien en we zijn ook gewoon meerdere dagen achter elkaar samen maar hebben inderdaad allebei nog een eigen huis maar daar waren we inmiddels ook volop mee bezig.
Als het allemaal wel goed was gegaan had je niemand gehoord.
Het lijkt wel of ik me moet verdedigen om het feit dat ik zwanger ben. Terwijl het echte probleem zijn complete omslag en gedrag binnen een dag is.
Niemand kan voor jou bepalen hoe het zogenaamd hoort of hoe het beter had kunnen zijn, dat kunnen we allemaal heel goed vanaf de zijlijn roepen maar we weten allemaal dat niks zonder risico gaat, je weet het simpelweg niet van te voren en kun je ook niet weten want er zijn situaties waar dat wel heel goed gaat en een prachtig huwlijk uit voort komt.
Iedereen maakt risicovolle keuzes in het leven zonder dat je 100% weet of het wel of niet goed uitpakt. Iedereen heeft situaties meegemaakt waar het ineens fucked up uitpakt. Maar de key is om te kijken naar het nu, en je hoeft je totaal niet te verantwoorden naar de wereld dat doet de wereld ook niet naar jou. Gewoon stap voor stap even kijken wat je opties nu zijn en wat je nu kunt doen want helaas heeft niemand een tijdmachine.
Ik zou het proberen om het niet zo veroordelend op te vatten. Het is niet iets waar je nu iets mee kan nee, het is wel een punt van aandacht als je weer in rustiger vaarwater zit. Mensen zitten hier niet om te oordelen, maar iedereen heeft wel de ervaring dat je in 1,5 relatie nog met een redelijk roze bril op zit. Je hebt dan eenmaal minder kennis en ervaring van elkaar om objectief te bepalen of er sprake is van een stabiele basis. Die garantie heb je natuurlijk nooit, maar juist met kinderen van beide kanten zou je daar inderdaad voorzichtig mee om kunnen gaan, het zijn helaas gewoon de harde cijfers dat samengestelde gezinnen het minder vaak redden.
Ik vind dit overigens helemaal geen schuldvraag, je zit in een rotsituatie, en dit soort zaken kun je later eens op gaan reflecteren.
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 13:23:
[..]
Toch wel...zich realiseren dat ze zelf in deze ook een aandeel heeft in de nu ontstane situatie.
Ik denk dat wij juist omdat we allebei kinderen hebben al snel besloten om van beide kanten ook langzaam de kinderen er bij te betrekken. Want zou het tussen de kinderen niet klikken dan had onze relatie verder ook geen zin.
Na anderhalf jaar heb je echt wel een beeld van de ander hoe diegene is. Met mijn ex veranderde ook pas na 10 jaar ineens van alles, ga je toch ook niet zeggen dat 10 jaar te kort was, was hoelang wil je wachten dan....
De verandering in zijn gedrag is totaal onverwacht. En dat is het probleem!!! En zoals je misschien al gelezen hebt is de keus echt niet over 1 nacht ijs gegaan.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 13:24:
[..]
Dank je wel.
Krijg het idee dat bij veel mensen er jaren en jaren overheen gaan voor ze aan kinderen beginnen. Gelukkig zie ik in mijn omgeving dat anderhalf jaar helemaal niet zo snel is. Niemand was er bij en heeft gezien hoe het de afgelopen jaar tussen ons is gegaan. Hoe we na een tijdje de kinderen er bij betrokken want mocht het tussen de kinderen niet klikken dan hield onze relatie ook op. We hebben elkaar op de goede en slechte dagen gezien en we zijn ook gewoon meerdere dagen achter elkaar samen maar hebben inderdaad allebei nog een eigen huis maar daar waren we inmiddels ook volop mee bezig.
Als het allemaal wel goed was gegaan had je niemand gehoord.
Het lijkt wel of ik me moet verdedigen om het feit dat ik zwanger ben. Terwijl het echte probleem zijn complete omslag en gedrag binnen een dag is.
Zelfs voor het laten slagen van een samengesteld gezin alleen al is 1,5 jaar niets. En ja ik spreek uit ervaring. Laat staan dat er nog een kind bij komt in die tijdspanne.
En het feit dat hij nu zo reageert , zo anders als dat je had verwacht, wil imo niets anders zeggen dat je hem toch niet zo goed kent als je dacht.
Het probleem is idd dat je zwanger bent, want er komt een kind op de wereld dat mss een vader zal hebben die hem/haar niet heeft gewenst. En die half zusjes/broertjes zal hebben waar hij/zij mss amper contact mee zal hebben/krijgen.
Ik wens je sterkte met het dealen van deze situatie.
Rachel. schreef op 08-10-2021 om 13:30:
[..]
Lieverd niemand kan voor jou bepalen hoe het zogenaamd hoort of hoe het beter had kunnen zijn, dat kunnen we allemaal heel goed vanaf de zijlijn roepen maar we weten allemaal dat niks zonder risico gaat, je weet het simpelweg niet van te voren en kun je ook niet weten want er zijn situaties waar dat wel heel goed gaat en een prachtig huwlijk uit voort komt.
Iedereen maakt risicovolle keuzes in het leven zonder dat je 100% weet of het wel of niet goed uitpakt. Iedereen heeft situaties meegemaakt waar het ineens fucked up uitpakt. Maar de key is om te kijken naar het nu, en je hoeft je totaal niet te verantwoorden naar de wereld dat doet de wereld ook niet naar jou. Gewoon stap voor stap even kijken wat je opties nu zijn en wat je nu kunt doen want helaas heeft niemand een tijdmachine.
Ik vind actief zwanger proberen te worden terwijl de een de burn-out van de ander al van mijlenver zag aankomen toch net iet wat te veel risico om daar dan ook nog een zwangerschap/baby in de mix erbij te doen.
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 13:23:
[..]
Toch wel...zich realiseren dat ze zelf in deze ook een aandeel heeft in de nu ontstane situatie.
ja er zijn altijd mensen die een manier vinden om aan victim blaming te doen. Het enige wat je er op dit moment mee bereikt is dat iemand die al in wanhoop en paniek is, zichzelf nog de schuld gaat geven ook... waardoor ze zich nog rotter gaat voelen.
Maya: sterkte meid, het is een hele nare situatie. Dit is geen edele man.
BlueHeart schreef op 08-10-2021 om 13:40:
[..]
Ik vind actief zwanger proberen te worden terwijl de een de burn-out van de ander al van mijlenver zag aankomen toch net iet wat te veel risico om daar dan ook nog een zwangerschap/baby in de mix erbij te doen.
Maar dat is nu eenmaal gebeurd hee, ik kN me voorstellen dat ze net als iedereen in het leven leert van situaties, maar we hebben hier een gestreste zwangere vrouw waar haar vriend niks van wil weten en ik voel de paniek, ik bedoel maar tis niet prettig om haar dan nog eens met de neus op dingen duwen die wij vinden, snap je wat ik bedoel?
Ik probeer nu even mee te denken wat voor haar nu goed is om te kalmeren want meer stress van iets wat je niet kunt terug draaien lijkt me nu ook niet gezond.
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 13:36:
[..]
Zelfs voor het laten slagen van een samengesteld gezin alleen al is 1,5 jaar niets. En ja ik spreek uit ervaring. Laat staan dat er nog een kind bij komt in die tijdspanne.
En het feit dat hij nu zo reageert , zo anders als dat je had verwacht, wil imo niets anders zeggen dat je hem toch niet zo goed kent als je dacht.
Het probleem is idd dat je zwanger bent, want er komt een kind op de wereld dat mss een vader zal hebben die hem/haar niet heeft gewenst. En die half zusjes/broertjes zal hebben waar hij/zij mss amper contact mee zal hebben/krijgen.
Ik wens je sterkte met het dealen van deze situatie.
Jou ervaring hoeft niet de algemene ervaring te zijn. Ik ken gelukkig ook genoeg andere verhalen in mijn omgeving die wel goed zijn gegaan veel zelfs nog sneller dan anderhalf jaar.
Dat wij deze keus hebben gemaakt hoef ik niet te verdedigen. Net als dat ook een 16 jarig meisje zich niet hoeft te verdedigen als ze ongewenst zwanger word en de jongen er vandoor gaat. En bij ons was het nog niet eens ongewenst.
En zoals ik al zei bij mijn ex kwam de ware aard na 10 jaar pas naar boven ga je ook niet zeggen ja maar 10 jaar is ook wel erg snel he.
Het probleem is hier zijn totale omslag in gedrag, en hoe hij mij nu laat opdraaien voor de lasten. Niet de snelheid waarmee wij onze relatie aan zijn aangegaan die voor jou misschien als snel klinkt. Als de omslag na 5 jaar was geweest had je ook niet gezegd dat we te snel waren gegaan want de omslag bij hem is echt behoorlijk vreemd.
