Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Heeft de ex van je partner hem mogelijk op andere gedachten gebracht ten aanzien van de zwangerschap?
RodeKrullenbol schreef op 08-10-2021 om 15:33:
Is er niet een grote kans dat de ex van je partner hem op andere gedachten heeft gebracht ten aanzien van de zwangerschap?
Waar komt dit vandaan? En mocht het zo zijn, wat kan Maya daarmee? 
Het is al een paar keer eerder gevraagd maar ik zie nergens of je contact hebt met zijn familie? Heeft hij broers en zussen? Hoe gaat het met zijn ouders? Komt er iets in de familie voor aan geestelijke ziekten?
@ Maya, laat gaan joh!
Ik woonde 200 km bij mijn vriend vandaan toen we besloten dat we graag samen een gezin wilden. We zouden wel zien hoe vlot dat lukte. Uiteindelijk ben ik pas twee maanden voor de geboorte van de oudste bij mijn vriend gaan wonen. Ik vond latten namelijk heerlijk 
En daar heeft niemand die ons kende ooit commentaar op gehad.
Dus laat ze hier lekker praten, ze kennen je niet.
Yumi schreef op 08-10-2021 om 15:39:
[..]
Waar komt dit vandaan? En mocht het zo zijn, wat kan Maya daarmee?
Het zou de onbegrepen omslag in zijn gedrag kunnen verklaren.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 15:13:
[..]
Ik snap dat het niet zo bedoeld is maar er is een verschil tussen een mening hebben en een oordeel vellen.
Tuurlijk mag jij of iemand anders vinden dat het voor jou te snel zou zijn gegaan, maar oordeel vervolgens dan niet dat dat ook voor mij zou gelden of zo zou zijn. En al helemaal niet als je niet op de hoogte bent van de gehele situatie hoe wij de afgelopen jaar een de jaren na mijn scheiding hebben aangepakt. En iedereen mag van mij zijn eigen visie hebben maar dring jou visie niet op aan een ander. En al helemaal niet aan een persoon die de wanhoop nabij is.
Aan achteraf gelul heb ik nu niks. Ik zit nu met een zwangerschap en een partner die compleet lijkt doorgedraaid wat niemand heeft zien aankomen. En waar ik ook 0,0 begrip of wat dan ook van krijg. Zit zelf aan het puntje van instorten en dan is 'victim blaming' niet de juiste manier. Ik voel me al kut door de hele situatie en dan krijg je nog meer 'verwijten' waardoor je bijna aan jezelf zou gaan twijfelen.
En ik snap echt wel dat het vast allemaal goed bedoeld is. Maar ik vraag niet wat ik had moeten doen. Ik vraag wat kan ik nu nog doen en wilde vooral even mijn hart luchten.
Ik snap dat je emotioneel bent. Maar probeer mijn reacties eens te lezen zoals ze bedoeld zijn; met begrip voor je situatie dat je in een rollercoaster zit en dat ik voor jou en je kinderen hoop dat er rust komt. Geef je zelfs een virtuele knuffel. Niet iedereen is tégen jou hè. Maar blijkbaar is wat ik schrijf tegen het zere been bij je, wat voor mij niet de bedoeling is. Dat is niet wat ik wil, hoop voor je dat je gauw in rustiger vaarwater komt.
Sterkte gewenst
Bolmieke schreef op 08-10-2021 om 15:43:
Het is al een paar keer eerder gevraagd maar ik zie nergens of je contact hebt met zijn familie? Heeft hij broers en zussen? Hoe gaat het met zijn ouders? Komt er iets in de familie voor aan geestelijke ziekten?
Hij heeft een broer en ook beide ouders zijn nog in beeld. Ik spreek zijn broer en familie ook gewoon. Hij heeft mij nu 'verboden' om ook maar iets tegen zijn familie te vertellen want anders doet hij aangifte bij de politie ergens stalking. Buiten het feit of hij dat daadwerkelijk zou doen zou die aangifte natuurlijk nergens op slaan en hoef ik me daar geen zorgen over te maken en heeft hij daar geen poot in om op te staan. want 1x contact opnemen met bijvoorbeeld zijn broer om mijn zorgen over zijn geestelijke gezondheid uit te spreken is geen stalken.
Binnen zijn familie zijn er geen geestelijke ziekten voor zover bekend.
RodeKrullenbol schreef op 08-10-2021 om 15:33:
Heeft de ex van je partner hem mogelijk op andere gedachten gebracht ten aanzien van de zwangerschap?
Zijn ex en hij kunnen totaal niet door 1 deur. Al het contact van hun loopt via advocaten en schriftjes. Het enige wat zij wil is geld en verder niets meer dan ook niets te maken hebben met hem, met mij of wat dan ook. Met haar is geen normaal gesprek te voeren zonder scheldkannonades, bedreigingen en verwensingen. En dit zijn niet zijn verhalen dit heb ik zelf ook zo ervaren en van vrienden en familie van zowel zijn kant als haar kant hoor ik dit terug. De verandering kan dus absoluut niet komen doordat zij iets gezegd zou hebben.
Desire schreef op 08-10-2021 om 13:52:
Heeft hij broers of zussen waarmee jij ook een goeie band hebt inmiddels? Hij kan je echt niet verbieden antwoorden te zoeken mbt zijn gedrag.
Ik quote Desire ook nog een keer. Vroeg dit eerder ook al. Ken je zijn ouders, broers/zussen, vrienden? Neem met iemand van hun contact op. Al stuur je alleen een appje 'Joh, het gaat niet goed met Piet. Ik neem noodgedwongen even afstand, kun jij eens poolshoogte nemen'. Op die manier kan het zijn dat je antwoorden krijgt. Maar ook en vooral leg je zo de verantwoordelijkheid bij die ander. Waardoor jij je zorg en aandacht bij jezelf kan leggen.
Je hoeft overigens heus niet bang te zijn dat zijn dreigement de politie op je af te sturen ivm stalking stand houdt. Hij is je partner, het is vrij gebruikelijk om contact te hebben met je partner en diens netwerk. Dat is geen stalken maar normaal sociaal gedrag 
Oh, onze berichten hebben zich gekruist. Beschouw de al beantwoorde vragen maar als niet gesteld
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 13:48:
[..]
Jou ervaring hoeft niet de algemene ervaring te zijn. Ik ken gelukkig ook genoeg andere verhalen in mijn omgeving die wel goed zijn gegaan veel zelfs nog sneller dan anderhalf jaar.
Mijn ervaring met een samengesteld gezin is na 10 jaar voor mij persoonlijk positief te noemen. Maar dat is niet geheel vlekkeloos en zonder gedoe gegaan. En bij heel veel anderen ook niet. Het is nu eenmaal een hele uitdaging hoor, om een samengesteld gezin goed en soepeltjes te laten verlopen.
Jullie woonden nog niet samen. Hoe vaak zijn zijn kinderen bij hem ? Je schrijft ook dat de relatie met zijn ex erg moeilijk verloopt. Zijn er nog issues die spelen mss?
Deze situatie vergelijken met een meisje van 16 die ongepland zwager wordt is niet redelijk. Jij bent volwassen en hebt al 2 kinderen.
Er moet een reden zijn waarom hij zo reageert. Kan het zijn dat hij het zijn ex heeft verteld en dat zij dreigt dat hij dan zijn kinderen niet meer mag zien? En dat hij daarom compleet in de stress schiet?
Vraag het anders eens aan zijn ouders? Die kennen hem ook goed. Gewoon eens zeggen dat je je zorgen maakt om zijn gedrag.
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 16:21:
[..]
Mijn ervaring met een samengesteld gezin is na 10 jaar voor mij persoonlijk positief te noemen. Maar dat is niet geheel vlekkeloos en zonder gedoe gegaan. En bij heel veel anderen ook niet. Het is nu eenmaal een hele uitdaging hoor, om een samengesteld gezin goed en soepeltjes te laten verlopen.
Jullie woonden nog niet samen. Hoe vaak zijn zijn kinderen bij hem ? Je schrijft ook dat de relatie met zijn ex erg moeilijk verloopt. Zijn er nog issues die spelen mss?
Deze situatie vergelijken met een meisje van 16 die ongepland zwager wordt is niet redelijk. Jij bent volwassen en hebt al 2 kinderen.
Er moet een reden zijn waarom hij zo reageert. Kan het zijn dat hij het zijn ex heeft verteld en dat zij dreigt dat hij dan zijn kinderen niet meer mag zien? En dat hij daarom compleet in de stress schiet?
Vraag het anders eens aan zijn ouders? Die kennen hem ook goed. Gewoon eens zeggen dat je je zorgen maakt om zijn gedrag.
Niemand weet van mijn zwangerschap. Al helemaal zijn ex niet, want al het contact tussen zijn ex en hem loopt via advocaten. Dus dat daar nog issues liggen dat kun je wel stellen. Niemand mag van hem ook weten dat ik zwanger ben en dat dit nu speelt.
Ik vergelijk mijn situatie niet met een 16 jarige. Ik zeg dat zowel een 16 jarige als ik of welke andere zwangere vrouw die in een lastig parket komt ook maar iemand verantwoording hoeft af te leggen waarom diegene tot die keus is gekomen. Dat een ander het anders zou doen dat kan en is prima. Net als dat de weg die ik of pietje bewandeld heb ook prima is.
Zijn kinderen zijn om het weekend bij hem, en elke dinsdag tot woensdagavond.
We wonen inderdaad nog niet samen maar zoals ik al zei betekend dat niet dat we elkaar nooit zagen. We leven eigenlijk in 2 huizen, de ene keer was ik met of zonder kinderen een x aantal dagen bij hem en dan was hij weer een x aantal dagen bij mij. Ik ken hem dus echt niet alleen van de 'leuke' momenten. We runden eigenlijk een huishouden in 2 huizen. En als we soms een paar dagen alleen in ons eigen huis wilde zijn was dat ook prima.
Deed ik ook zo hoor....eerst 2 huizen enz. Toch is echt samenwonen heel anders en niet te vergelijken met hoe je het nu doet.
Kan ook zijn dat juist doordat zijn relatie met zijn ex zo slecht is, hij mss bang is geworden voor een herhaling?
RodeKrullenbol schreef op 08-10-2021 om 15:51:
[..]
Het zou de onbegrepen omslag in zijn gedrag kunnen verklaren.
Tuurlijk. Of misschien heeft de buurvrouw op hem ingepraat. Of zijn baas. Wie weet was het de postbode. 
Heb je een goed contact met zijn kinderen? Laten zij signalen los over dat het niet zo goed gaat met papa?
Waarom heeft hij zich destijds eigenlijk laten steriliseren?
De tandjes, Maya, wat een kutsituatie, hele dikke knuffel. 
Wat je wel of niet moet doen, is geheel aan jou. Maar ik zou zijn eis dat je het met niemand mag bespreken volkomen naast je neerleggen. Kom nou, hij kan zoveel willen maar de wereld draait niet om hem en zijn eisen.
Ik ben het wel met Viva-Amber (denk ik) eens: dit is wel heel wonderbaarlijk voor een sterilisatie. Is hij eigenlijk terug naar de arts gegaan dat de sterilisatie niet gelukt is? Dat lijkt me toch iets dat je wel gaat aankaarten.
