Als iedereen om je heen zwanger wordt...

afrodite05 schreef op 01-06-2022 om 07:45:

Zo herkenbaar, dit verhaal en de (goedbedoelde) opmerkingen die je krijgt als je de moed en/of energie hebt verzameld om dit verhaal te delen. Even vakantie nemen, er niet mee bezig zijn, die opmerking kreeg ik gisteren van een collega toen ze me namens ons team een bos bloemen kwam brengen als troost na miskraam nr 5. Dat ik zonder ivf in hormonaal gecontroleerde cyclus (dus op specifieke tijden injecties en pillen nemen) überhaupt niet zwanger raak, kunnen mensen zich niet voorstellen.

Blokje, ik wil absoluut je topic niet kapen, maar omdat het mij soms helpt om andere verhalen te lezen waarbij het niet per se goed eindigt ( ik word soms juist verdrietiger als ik de enige lijk bij wie het niet lukt), wil ik kort mijn verhaal delen. Misschien heb je er iets aan. En als je er geen behoefte aan hebt, ook prima.

In 2018 spiraaltje laten verwijderen, ik wist toen al jaren dat ik endometriose had. In maart 2020 hadden we onze eerste afspraak met een gynaecoloog. Een controle echo voor de endometriose wilde ze niet aan (na flink doordrammen kreeg ik die echo pas in februari 2021, waar ik het ongevoelige advies kreeg om ofwel hormonale anticonceptie te nemen ofwel snel zwanger te worden... joh.). Pas in september 2020 kreeg ik toestemming voor iui. De eerste ovulatiedag gemist, dus een maand wachten. Intussen werd elke menstruatie pijnlijker en pijnlijker, letterlijk en figuurlijk. Ik heb uiteindelijk 5x iui gehad in eigen cyclus.

Intussen waren we het onbegrip zo zat en hoorden we goede verhalen over het buitenland, dat we zijn overgestapt naar België. Ik kon daar heel snel (na een paar weken al) terecht. Daar werd onze casus grondiger aangepakt, oa met mri en hysteroscopie, niet zo'n pijnlijke baarmoederfoto die ze in NL willen maken (volgens BE zwaar achterhaald, onnodig pijnlijk). Ik werd aan de anticonceptie geslingerd, want zelf ongesteld worden is funest voor mijn lijf. Intussen kwamen we erachter dat ik ook adenomyose heb. Ivf/icsi opgestart met in juni 2021 een punctie. In totaal heb ik nu 5 terugplaatsingen gehad, 1 verse en 4 cryo's. Helaas eindigden ze allemaal in een miskraam, op de eerste na allemaal in zwangerschapsweek 5. Telkens weer daarna aan de medicatie om mijn hormonen weer stil te leggen, opnieuw een mri, hysteroscopie, opnieuw opbouwen voor een volgende poging. Inmiddels heb ik ook een aantal keer tijdens zo'n hysteroscopie een behandeling gehad waarbij iets in mijn baarmoederspier geïnjecteerd werd, wat de adenomyose zou moeten beteugelen/krimpen. Bij de meeste vrouwen heeft 1 behandeling al effect, bij mij duidelijk nog niet. Ik ben die uitzondering die je niet wil zijn. Ergens tussendoor is ook de vorm van mijn baarmoeder operatief aangepast naar de optimale vorm, ik had een afwijkende vorm. Daar hebben meer vrouwen last van, maar in NL wordt daar niets aan gedaan, omdat men daar niet in gelooft. Ik ken genoeg mensen die in BE de vorm hebben laten aanpassen en daarna zelf zwanger raakten, zonder medische hulp.

Mijn laatste miskraam (nr 5) was afgelopen maandag, dus best recent. In 10 maanden tijd ben ik 5x zwanger geweest, zowel fysiek als mentaal nogal heftig. We hebben nu nog 2 cryo's in België. Maar omdat we graag een ander naar onze casus willen laten kijken, hebben we een kennismakingsafspraak in Duitsland staan. Daar was wel een langere wachttijd, dus in de tussentijd gaan we door in BE. Benieuwd wat ze ons in BE dit keer adviseren. Overigens geen onvrede ten opzichte van BE, want de belofte die de arts maakte (ik krijg jou wel zwanger), heeft ze waargemaakt. Ok, ik heb nog steeds geen kindje in mn armen, maar zo ver is NL nooit gekomen. We hopen dat DE ons kan helpen uitzoeken waarom het telkens mis gaat en wat we daaraan kunnen doen, zodat we niet zomaar onze embryo's voor niets hebben verspeeld, want zo voelt het soms.

Mijn punt is eigenlijk: NL loopt qua gynaecologische kennis en kunde blijkbaar nogal achter op andere landen. Ik lees veel verhalen van vrouwen die in het buitenland veel grondiger worden onderzocht en behandeld en uiteindelijk succes hebben. Ik gun jou (ok, en mezelf natuurlijk) ook dat succes.

Hoe dan ook: ik wens je heel veel succes, geluk en veerkracht, want het is gewoon ontzettend K.

Je eerste alinea is zó waar! 

En je kaapt het topic niet hoor! Ik wil juist ervaringen en gevoelens van anderen lezen, hoe zij er mee om gaan. Want in mijn omgeving kan ik mijn ei niet kwijt. Pun intended

Bij mij moeten alle onderzoeken nog gebeuren, er is vorig jaar september alleen bloed geprikt. Toen ik een inwendige echo zou hebben (oktober volgens mij) was ik net zwanger. Helaas een miskraam. 

Ik ben 3x op een normale manier zwanger geworden, eerste keer miskraam. De 2e keer gaat nu naar de basisschool en afgelopen najaar. 

De gynaecoloog zei toen: als je na een half jaar nog niet zwanger bent dan moet (mag) je weer een afspraak maken. Ik dacht dat ik een nieuwe verwijzing nodig had en voordat je hiervoor bij de huisarts terecht kan ben je ook anderhalve week verder. 

Voor artsen is dit geen spoed natuurlijk, maar voor mij voelt elke week al te lang. Al met al zijn we sinds oktober 2020 bezig. En als het aan vriend lag waren we een jaar eerder al begonnen alleen ik twijfelde. En nu baal ik ervan. 

Ik prijs me gelukkig met onze kleuter, ik sta niet helemaal met lege handen.

En soms denk ik, ik vind dat echt heel moeilijk om te zeggen, laat ook maar. Ik ga wel weer aan de spiraal. Het is goed zo, geen gepruts. Of dat ik denk 'wil ik nog wel een baby?' Het eerste jaar vond ik zo zwaar.

en ik heb momenteel geen baan, mijn uitkering loopt tot oktober en ik ben vorig jaar aan een nieuwe opleiding begonnen.... Moet ik het nog wel willen allemaal? 

maar ik gun het mijn partner zo erg, en een broertje of zusje voor onze peuter. En 2 kinderen lijkt me leuk. En ik wil graag nog een keer zwanger zijn, en dan wel gewoon 40 weken en niet weer een maand ziekenhuis met prematuurtje. Gewoon een normale kraamtijd... 

AlisonH schreef op 01-06-2022 om 09:45:

Ik vond dat ook altijd vreselijk. Ook mijn gynaecoloog zei dat er geen enkel bewijs was dat “loslaten” werkte en dat dat sowieso bijna niet te doen was.
Het is lief bedoeld, dat weet ik, maar het voelde toch altijd alsof je zelf een beetje de schuld kreeg: je bent er te veel mee bezig en dus lukt het niet. Nee, het lukt niet en dus ben ik er veel mee bezig.
Bij mij is het uiteindelijk gelukt, net op hey moment dat we besloten hadden dat dit echt de laatste poging was omdat we er aan onderdoor gingen.

Precies, alsof je 'er teveel mee bezig' bent jouw schuld is waardoor je niet zwanger raakt... 

bleh, ik ben weer ongesteld geworden

Saga schreef op 01-06-2022 om 19:58:

Tegen die mensen zeg ik altijd dat ik zwanger ben geraakt na icsi, terwijl ik met een dikke vette overstimulatie een maand in het ziekenhuis lag aan de zuurstof, op randje ic omdat mijn nieren en longen bijna niet meer functioneerden. In één zin inderdaad
Ik denk niet dat mijn lijf ooit meer stress heeft gehad dan toen.
En bij de 2e was het onze laatste poging, ook niet echt stressvrij.

Dus in mijn geval zou ik zeggen, hoe meer stress, hoe beter ik zwanger wordt haha.

Heftig hoor! Ben je wel goed hersteld?

Nou, vanmorgen (ein-de-lijk) bij een gynaecoloog geweest. Wat een hork. 
Omdat mijn cyclus regelmatig is, en ik vandaag 1 dag (volgens de gemiddelde) overtijd ben moet ik, als ik ongesteld wordt een afspraak maken en dan krijg ik rond de eisprong een (of meerdere) echo's. 
Omdat ik 3x spontaan zwanger ben geworden word ik voor nu niet verder onderzocht. En man ook niet. 
Ja, ik moet afvallen, maarja dat gaat niet in een paar weken, en ok op een gezond gewicht te komen heb ik wel maanden nodig om dat op een gezonde manier te doen. 
 

Max88 schreef op 04-07-2022 om 14:31:

"Omdat mijn cyclus regelmatig is, en ik vandaag 1 dag (volgens de gemiddelde) overtijd ben moet ik, als ik ongesteld wordt een afspraak maken en dan krijg ik rond de eisprong een (of meerdere) echo's.
Omdat ik 3x spontaan zwanger ben geworden word ik voor nu niet verder onderzocht. En man ook niet."

Wat was er horkerig, zijn houding of zijn conclusie vind je niet fijn?
Je krijgt echo's binnenkort, dus er wordt wel íets gedaan. Door het feit dat je zwanger kúnt raken is voor nú onderzoek niet direct nodig, na de echo's zien ze verder. Ik begrijp dat dat voor jou misschien niet is waar je op hoopte.

Zijn houding, hij was erg kortaf. Ik moet maar geduld hebben. 

Dat we al ruim anderhalf jaar bezig zijn en ik eind 30 ben helpt niet echt mee voor mijn gevoel... 

Net een test gedaan: een héél licht streepje! 
Maar vanuit angst om toch weer teleurgesteld te worden durf ik nog niet echt blij te zijn...