Als iedereen om je heen zwanger wordt...
Even onder mijn 2e anonieme nick.. Wat ik met dit topic wil? Geen idee, even van me afschrijven denk ik. Excuses alvast voor de warrigheid. En natuurlijk alvast heel erg bedankt voor het lezen!
Morgen eindelijk een afspraak bij de gynaecoloog. En ik ben best zenuwachtig en ik weet niet waarom.
September 2020 de knoop doorgehakt: we gaan voor een 2e kindje. We hebben al een peuter van 2 en een half.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en nog niks. Mijn klok begint te tikken, ik word bijna 36.
En iedereen om me heen wordt zwanger. Vrienden, zusje, collega's, BNers (tsja, het staat op NU.nl, dus je leest het toch steeds weer).
Ik gun het ze allemaal van harte, maar toch een lichte vorm van jaloezie. En een beetje verdrietig. Ik gun het mezelf namelijk net ietsje meer.
Dit gedrag/gevoel ken ik helemaal niet van mezelf.
Lang verhaal:
Oktober 2020 afspraak gemaakt bij de huisarts om mijn spiraaltje te laten verwijderen. De huisarts kreeg de draadjes niet te pakken, dus ik werd verwezen naar de gynaecoloog. Er was een wachtlijst van ruim 3 maanden, dus toen een verwijzing gevraagd naar een verloskundige. Daar kon ik eind december terecht. Zij had er ook moeite mee maar het lukte gelukkig.
Toen ik in april nog niet ongesteld was geworden ging ik naar de huisarts, ik kreeg medicatie om mijn menstruatie op te wekken.
En gelijk een verwijzing naar de gynaecoloog.
Sinds dien heb ik een hele wisselende cyclus. Dit had ik eerder nooit.
En morgen is het dus zo ver: eerste afspraak bij de gynaecoloog.
Begin 2017 heb ik een missed abortion gehad en moest toen curettage omdat er nog restweefsel zat nadat ik de miskraam moest opwekken met medicatie. Kort daarna zwanger en toen ben ik met 34.5 bevallen van ons kindje. We moesten een maand in het ziekenhuis blijven ivm couveuse en UV-lamp. Dus die start was ook al geen roze wolk. Geen verlof gehad voor die tijd, ik zou zelfs nog een paar dagen moeten werken. Mijn ouder was ernstig ziek en lag de eerste maand na de geboorte van mijn kind in het ziekenhuis en moest daarna revalideren.
Het zou fijn zijn als het gewoon zonder gedoe lukte. En een normale kraamtijd zou ook wel fijn zijn.
Bedankt voor het lezen. 
Ach wat sneu, had zo gehoopt dat het allemaal goed ging.
Heel veel sterkte met alles verwerken. 
blokje ook een knuffel van mij😘
Bedankt voor jullie lieve woorden.
Maand geleden de curettage gehad. Ruim 3 weken gevloeid... En ik had echt last van mijn hormonen, ik was echt een kreng 2 weken lang.
Ik voelde me leeg, verdrietig en alleen.
En een kennis maakte op Facebook haar zwangerschap bekend, een tweeling... Tuurlijk.
Ik gun het haar heus wel, maar toch kreeg ik een knoop in mijn maag. Vooral omdat ze erbij zetten "prayed for one, blessed with two"
Maar ook goed nieuws! Vanmorgen ongesteld geworden! Daar ben ik nog nooit zo blij mee geweest!
Lieve Blokje, hier een positief bericht om je spirit hopelijk een beetje op te houden. Hier een 40+ die de afgelopen jaren genoeg ellende heeft meegemaakt met miskramen en curretages. Inmiddels toch zwanger van 1e kindje nu bijna 16 weken en het ziet er tot nu toe goed uit. Dus houdt moed! Ik begrijp dat het moeilijk is als andere om je heen wel zwanger worden en kindje krijgen, maar ik had al vroeg besloten om hier niet verdrietig om te zijn( wat uiteraard even schakelen is en niet altijd makkelijk) en hier gewoon echt van te genieten. Achteraf ben ik blij dat ik dat zo heb kunnen doen en vol heb kunnen genieten van de zwangerschappen en babies in mijn omgeving. Fijn dat je menstruatie weer op gang is gekomen. Dus kop op houdt de moed er in en ik ga mee duimen dat je gauw zwanger mag worden en dat het goed zal verlopen.
Cilly2 schreef op 11-01-2022 om 13:20:
Lieve Blokje, hier een positief bericht om je spirit hopelijk een beetje op te houden. Hier een 40+ die de afgelopen jaren genoeg ellende heeft meegemaakt met miskramen en curretages. Inmiddels toch zwanger van 1e kindje nu bijna 16 weken en het ziet er tot nu toe goed uit. Dus houdt moed! Ik begrijp dat het moeilijk is als andere om je heen wel zwanger worden en kindje krijgen, maar ik had al vroeg besloten om hier niet verdrietig om te zijn( wat uiteraard even schakelen is en niet altijd makkelijk) en hier gewoon echt van te genieten. Achteraf ben ik blij dat ik dat zo heb kunnen doen en vol heb kunnen genieten van de zwangerschappen en babies in mijn omgeving. Fijn dat je menstruatie weer op gang is gekomen. Dus kop op houdt de moed er in en ik ga mee duimen dat je gauw zwanger mag worden en dat het goed zal verlopen.
Gefeliciteerd!
Ik probeer wel echt blij te zijn voor anderen, en bij 'vreemden' lukt het ook echt, dus mijn felicitatie meen ik echt!
Vooral die uitspraak over het bidden werd ik misselijk van.
Blokje schreef op 11-01-2022 om 12:59:
Maand geleden de curettage gehad. Ruim 3 weken gevloeid... En ik had echt last van mijn hormonen, ik was echt een kreng 2 weken lang.
Ik voelde me leeg, verdrietig en alleen.
En een kennis maakte op Facebook haar zwangerschap bekend, een tweeling... Tuurlijk.
Ik gun het haar heus wel, maar toch kreeg ik een knoop in mijn maag. Vooral omdat ze erbij zetten "prayed for one, blessed with two"
Maar ook goed nieuws! Vanmorgen ongesteld geworden! Daar ben ik nog nooit zo blij mee geweest!
ugh ik krijg jeuk van dat soort uitspraken 
kan zijn had het groene monster spreekt.
bij mij verschilt het, voor sommige ben ik ook oprecht blij, maar soms denk ik ook van gvd 
rot op! waar blijft mijn baby
dat is heel goed nieuws
Update: menstruatiecyclus lijkt best regelmatig, maar de ovulatietesten geven geen duidelijke streep.
Over een paar weken een afspraak bij de gynaecoloog voor verdere onderzoeken en/of behandeling.
Blokje schreef op 24-05-2022 om 19:40:
Update: menstruatiecyclus lijkt best regelmatig, maar de ovulatietesten geven geen duidelijke streep.
Over een paar weken een afspraak bij de gynaecoloog voor verdere onderzoeken en/of behandeling.
Pfff Blokje wat duurt het allemaal lang.
Veel succes, hopelijk kom je in het ziekenhuis weer iets verder.
De vorige keer duurde het zo'n 3 maanden voordat ik een intake had.
Nu kan ik 'al' na 6 weken terecht. De afspraak bij de huisarts duurde ook al een week.
Dus alsnog 2 cyclussen verder.
Vanmiddag belde het ziekenhuis: de gynaecoloog is voor onbepaalde tijd afwezig. Ze kon me wel op de wachtlijst zetten.
Nadat ik mijn frustratie heb geuit mocht ik wel naar een andere gynaecoloog, maar die afspraak is ruim 2 weken later.
Elke maand wachten is een maand te lang...
Ik snap dat ze geen gynaecoloog ergens vandaan kunnen toveren...
Er zit dus bijna 10 maanden tussen de intake en deze afspraak. 
Ach Blokje, dat schiet allemaal niet op zeg... Ik wil je even een hart onder de riem steken. Mijn schoonzus is jaren bezig geweest om in verwachting te raken. Eerst natuurlijk een hele tijd 'op eigen houtje', toen onderzoeken, toen van alles aan kunstgrepen. Ze zijn 5 jaar bezig geweest, zonder resultaat. Toen hebben ze het opgegeven en zijn ze op vakantie gegaan. En toen geschiedde het wonder: in verwachting, gewoon helemaal op de natuurlijke manier! En na de oudste volgde na 2 jaar ook nog een tweeling, ook zonder ingrepen. Dus het kan! En het gebeurt!
Ik duim voor jou dat er binnenkort ook een wonder geschiedt. Of dat nou met of zonder hulp van een gynaecoloog is.
MadgeTheBadge schreef op 31-05-2022 om 17:22:
Ach Blokje, dat schiet allemaal niet op zeg... Ik wil je even een hart onder de riem steken. Mijn schoonzus is jaren bezig geweest om in verwachting te raken. Eerst natuurlijk een hele tijd 'op eigen houtje', toen onderzoeken, toen van alles aan kunstgrepen. Ze zijn 5 jaar bezig geweest, zonder resultaat. Toen hebben ze het opgegeven en zijn ze op vakantie gegaan. En toen geschiedde het wonder: in verwachting, gewoon helemaal op de natuurlijke manier! En na de oudste volgde na 2 jaar ook nog een tweeling, ook zonder ingrepen. Dus het kan! En het gebeurt!
Ik duim voor jou dat er binnenkort ook een wonder geschiedt. Of dat nou met of zonder hulp van een gynaecoloog is.
dat hoor je heel veel, dat zodra mensen het loslaten het dan gebeurt.
niks komt voor zijn tijd!
ik duim ook mee voor je blokje
Marielaveau schreef op 31-05-2022 om 22:37:
[..]
dat hoor je heel veel, dat zodra mensen het loslaten het dan gebeurt.
niks komt voor zijn tijd!
ik duim ook mee voor je blokje
Bij sommige mensen wel, maar bij veel anderen niet. Ik heb het persoonlijk nog nooit gehoord, alleen maar dat de zus van de neef van de collega van de buurvrouw....
Ligt ook aan wat eronder ligt. Als je man geen zaadcellen heeft of een vrouw verstopte eileiders bv, kun je loslaten wat je wil, maar dan krijg je toch echt geen baby (van die man dan).
Zo herkenbaar, dit verhaal en de (goedbedoelde) opmerkingen die je krijgt als je de moed en/of energie hebt verzameld om dit verhaal te delen. Even vakantie nemen, er niet mee bezig zijn, die opmerking kreeg ik gisteren van een collega toen ze me namens ons team een bos bloemen kwam brengen als troost na miskraam nr 5. Dat ik zonder ivf in hormonaal gecontroleerde cyclus (dus op specifieke tijden injecties en pillen nemen) überhaupt niet zwanger raak, kunnen mensen zich niet voorstellen.
Blokje, ik wil absoluut je topic niet kapen, maar omdat het mij soms helpt om andere verhalen te lezen waarbij het niet per se goed eindigt ( ik word soms juist verdrietiger als ik de enige lijk bij wie het niet lukt), wil ik kort mijn verhaal delen. Misschien heb je er iets aan. En als je er geen behoefte aan hebt, ook prima.
In 2018 spiraaltje laten verwijderen, ik wist toen al jaren dat ik endometriose had. In maart 2020 hadden we onze eerste afspraak met een gynaecoloog. Een controle echo voor de endometriose wilde ze niet aan (na flink doordrammen kreeg ik die echo pas in februari 2021, waar ik het ongevoelige advies kreeg om ofwel hormonale anticonceptie te nemen ofwel snel zwanger te worden... joh.). Pas in september 2020 kreeg ik toestemming voor iui. De eerste ovulatiedag gemist, dus een maand wachten. Intussen werd elke menstruatie pijnlijker en pijnlijker, letterlijk en figuurlijk. Ik heb uiteindelijk 5x iui gehad in eigen cyclus.
Intussen waren we het onbegrip zo zat en hoorden we goede verhalen over het buitenland, dat we zijn overgestapt naar België. Ik kon daar heel snel (na een paar weken al) terecht. Daar werd onze casus grondiger aangepakt, oa met mri en hysteroscopie, niet zo'n pijnlijke baarmoederfoto die ze in NL willen maken (volgens BE zwaar achterhaald, onnodig pijnlijk). Ik werd aan de anticonceptie geslingerd, want zelf ongesteld worden is funest voor mijn lijf. Intussen kwamen we erachter dat ik ook adenomyose heb. Ivf/icsi opgestart met in juni 2021 een punctie. In totaal heb ik nu 5 terugplaatsingen gehad, 1 verse en 4 cryo's. Helaas eindigden ze allemaal in een miskraam, op de eerste na allemaal in zwangerschapsweek 5. Telkens weer daarna aan de medicatie om mijn hormonen weer stil te leggen, opnieuw een mri, hysteroscopie, opnieuw opbouwen voor een volgende poging. Inmiddels heb ik ook een aantal keer tijdens zo'n hysteroscopie een behandeling gehad waarbij iets in mijn baarmoederspier geïnjecteerd werd, wat de adenomyose zou moeten beteugelen/krimpen. Bij de meeste vrouwen heeft 1 behandeling al effect, bij mij duidelijk nog niet. Ik ben die uitzondering die je niet wil zijn. Ergens tussendoor is ook de vorm van mijn baarmoeder operatief aangepast naar de optimale vorm, ik had een afwijkende vorm. Daar hebben meer vrouwen last van, maar in NL wordt daar niets aan gedaan, omdat men daar niet in gelooft. Ik ken genoeg mensen die in BE de vorm hebben laten aanpassen en daarna zelf zwanger raakten, zonder medische hulp.
Mijn laatste miskraam (nr 5) was afgelopen maandag, dus best recent. In 10 maanden tijd ben ik 5x zwanger geweest, zowel fysiek als mentaal nogal heftig. We hebben nu nog 2 cryo's in België. Maar omdat we graag een ander naar onze casus willen laten kijken, hebben we een kennismakingsafspraak in Duitsland staan. Daar was wel een langere wachttijd, dus in de tussentijd gaan we door in BE. Benieuwd wat ze ons in BE dit keer adviseren. Overigens geen onvrede ten opzichte van BE, want de belofte die de arts maakte (ik krijg jou wel zwanger), heeft ze waargemaakt. Ok, ik heb nog steeds geen kindje in mn armen, maar zo ver is NL nooit gekomen. We hopen dat DE ons kan helpen uitzoeken waarom het telkens mis gaat en wat we daaraan kunnen doen, zodat we niet zomaar onze embryo's voor niets hebben verspeeld, want zo voelt het soms.
Mijn punt is eigenlijk: NL loopt qua gynaecologische kennis en kunde blijkbaar nogal achter op andere landen. Ik lees veel verhalen van vrouwen die in het buitenland veel grondiger worden onderzocht en behandeld en uiteindelijk succes hebben. Ik gun jou (ok, en mezelf natuurlijk) ook dat succes.
Hoe dan ook: ik wens je heel veel succes, geluk en veerkracht, want het is gewoon ontzettend K.
