Als iedereen om je heen zwanger wordt...
Even onder mijn 2e anonieme nick.. Wat ik met dit topic wil? Geen idee, even van me afschrijven denk ik. Excuses alvast voor de warrigheid. En natuurlijk alvast heel erg bedankt voor het lezen!
Morgen eindelijk een afspraak bij de gynaecoloog. En ik ben best zenuwachtig en ik weet niet waarom.
September 2020 de knoop doorgehakt: we gaan voor een 2e kindje. We hebben al een peuter van 2 en een half.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en nog niks. Mijn klok begint te tikken, ik word bijna 36.
En iedereen om me heen wordt zwanger. Vrienden, zusje, collega's, BNers (tsja, het staat op NU.nl, dus je leest het toch steeds weer).
Ik gun het ze allemaal van harte, maar toch een lichte vorm van jaloezie. En een beetje verdrietig. Ik gun het mezelf namelijk net ietsje meer.
Dit gedrag/gevoel ken ik helemaal niet van mezelf.
Lang verhaal:
Oktober 2020 afspraak gemaakt bij de huisarts om mijn spiraaltje te laten verwijderen. De huisarts kreeg de draadjes niet te pakken, dus ik werd verwezen naar de gynaecoloog. Er was een wachtlijst van ruim 3 maanden, dus toen een verwijzing gevraagd naar een verloskundige. Daar kon ik eind december terecht. Zij had er ook moeite mee maar het lukte gelukkig.
Toen ik in april nog niet ongesteld was geworden ging ik naar de huisarts, ik kreeg medicatie om mijn menstruatie op te wekken.
En gelijk een verwijzing naar de gynaecoloog.
Sinds dien heb ik een hele wisselende cyclus. Dit had ik eerder nooit.
En morgen is het dus zo ver: eerste afspraak bij de gynaecoloog.
Begin 2017 heb ik een missed abortion gehad en moest toen curettage omdat er nog restweefsel zat nadat ik de miskraam moest opwekken met medicatie. Kort daarna zwanger en toen ben ik met 34.5 bevallen van ons kindje. We moesten een maand in het ziekenhuis blijven ivm couveuse en UV-lamp. Dus die start was ook al geen roze wolk. Geen verlof gehad voor die tijd, ik zou zelfs nog een paar dagen moeten werken. Mijn ouder was ernstig ziek en lag de eerste maand na de geboorte van mijn kind in het ziekenhuis en moest daarna revalideren.
Het zou fijn zijn als het gewoon zonder gedoe lukte. En een normale kraamtijd zou ook wel fijn zijn.
Bedankt voor het lezen. 
De 13 weken echo was ook goed! Frummel was behoorlijk bewegelijk 
Verder geen zwangerschapsklachten, geen zere borsten meer.
Blokje schreef op 12-09-2022 om 19:10:
De 13 weken echo was ook goed! Frummel was behoorlijk bewegelijk
Verder geen zwangerschapsklachten, geen zere borsten meer.
Fijn! Hopelijk heb je verder ook een voorspoedige zwangerschap zonder allerlei kwaaltjes!
Wat fijn! Een goede zwangerschap toegewenst.
Inmiddels 19 weken zwanger, bijna op de helft. Hoewel ik er niet onbezorgd van kan genieten vind ik het fijn dat ik nu getrappel/gekriebel in mijn buik voel.
Maar er is één ding wat ik heel stom vind van mezelf en dat zijn mijn gedachten.
Een bevriend stel verwachten hun 2e kindje. Hun eerste kindje is zo'n 10 maanden geboren nadat ik stopte met anticonceptie. Ik gun het ze heus wel, maar bij hun gaat alles vanzelf lijkt het wel, alles gaat perfect volgens het boekje. En dat steekt me. Niet alleen dit, maar ook woning en studie gaat alles van een leien dakje.
Jaloers? Ik haat het
Die gevoelens zijn oké en dat hoort er ook wel een beetje bj denk ik. Bij mijn volwassen kind met peuter ging en gaat het leven ook niet echt zoals bij al haar vrienden en vriendinnen. Alles gaat daar soepel, werk, huis, relatie, zwangerschappen, kinderen zijn geen huilkinderen enz. En nu is bij 1 van hen epilepsie bij een kind geconstateerd. En loopt de relatie bij een ander toch niet helemaal lekker, blijkt de carrière van weer een ander veel stress te geven, zijn er trauma's uit het verleden bij weer anderen omhooggekomen. Niet iedereen praat over dat soort zaken.
Kortom: geef er af en toe aan toe om dat te voelen en bedenk daarna dat zij waarschijnlijk ook zo naar jou kijken. Het gras is niet groener aan de overkant en het ene onkruid is net zo vervelend als het andere.
Max88 schreef op 20-10-2022 om 16:35:
Die gevoelens zijn oké en dat hoort er ook wel een beetje bj denk ik. Bij mijn volwassen kind met peuter ging en gaat het leven ook niet echt zoals bij al haar vrienden en vriendinnen. Alles gaat daar soepel, werk, huis, relatie, zwangerschappen, kinderen zijn geen huilkinderen enz. En nu is bij 1 van hen epilepsie bij een kind geconstateerd. En loopt de relatie bij een ander toch niet helemaal lekker, blijkt de carrière van weer een ander veel stress te geven, zijn er trauma's uit het verleden bij weer anderen omhooggekomen. Niet iedereen praat over dat soort zaken.
Kortom: geef er af en toe aan toe om dat te voelen en bedenk daarna dat zij waarschijnlijk ook zo naar jou kijken. Het gras is niet groener aan de overkant en het ene onkruid is net zo vervelend als het andere.
Bedankt voor je lieve en opbeurende woorden. Ik was bijna bang om het op te schrijven en aangevallen te worden, dat ik dankbaar moet zijn met wat ik heb. Het kan altijd slechter. Maar toch, we krijgen tegenslag na tegenslag te verwerken. Mijn rugzakje raakt behoorlijk vol en dan lijkt inderdaad het gras groener aan de andere kant.
Ik herken het wel Blokje. Bij andere gaat alles zo makkelijk en wij moeten voor alles zo veel extra moeite doen. Mijn vader noemde onze dochter zwaar bevochten toen ze werd geboren en zo voelde het ook echt. We zijn echt heel erg blij en dankbaar voor alles wat we hebben en super trots op onze dochter. Maar als alles wat makkelijker zou gaan waren we waarschijnlijk wel voor een tweede gegaan. Het is goed nu, maar het steekt soms inderdaad wel, maar wij doen maar gewoon lekker ons eigen ding.
Blokje schreef op 20-10-2022 om 22:44:
[..]
Bedankt voor je lieve en opbeurende woorden. Ik was bijna bang om het op te schrijven en aangevallen te worden, dat ik dankbaar moet zijn met wat ik heb. Het kan altijd slechter. Maar toch, we krijgen tegenslag na tegenslag te verwerken. Mijn rugzakje raakt behoorlijk vol en dan lijkt inderdaad het gras groener aan de andere kant.
Ik denk dat eerlijkheid ruimte biedt. Het feit dat mijn oudste open is over de moeites, geeft aan anderen de ruimte om ook open te zijn. Mensen verbergen veel; begrijpelijk maar helaas.
Je rugzak mag vol zijn en je hoeft niet 24/7 dankbaar rond te lopen. Soms is het leven gewoon ff rot en zwaar, zelfs met zoveel moois in je buik.
Mijn opa zei vroeger altijd als het regende: wat vandaag valt, valt morgen niet. Vertrouw er maar op dat ook voor jou/jullie nog goede dingen ( gaan) gebeuren. En weet dat anderen net zoveel te verstouwen hebben, alleen soms anders. Kop op🙂
Als ik dit soort gevoelens heb dwing ik mij iemand te 'zoeken' die het slechter heeft dan mij. Soms moet ik dan iemand in het nieuws nemen maar het helpt mij wel.
Blokje schreef op 20-10-2022 om 22:44:
[..]
Bedankt voor je lieve en opbeurende woorden. Ik was bijna bang om het op te schrijven en aangevallen te worden, dat ik dankbaar moet zijn met wat ik heb. Het kan altijd slechter. Maar toch, we krijgen tegenslag na tegenslag te verwerken. Mijn rugzakje raakt behoorlijk vol en dan lijkt inderdaad het gras groener aan de andere kant.
Geef maar gewoon ruimte aan je gevoelens hoor. Het is soms ook gewoon niet eerlijk. Toen wij al 3 jaar bezig waren voor een 2e en 6 mislukte icsi achter de rug hadden, kregen mijn beide broers hun 3e kind en de zus van mijn man haar 4e. Ai, dat was enorm pijnlijk. En zelfs nu, kan ik soms nog wat moeite hebben. Ik merk dat ik vooral moeilijk vind dat veel mensen niet lijken te begrijpen hoe moeilijk en slopend het is als juist dit stukje in je leven niet vanzelf gaat.
Mijn ervaring is; het blijft altijd een trigger, deze periode heeft je nu eenmaal gevormd als mens. Maar het wordt minder en beter als je leven weer een nieuwe fase ingaat. Maar zoals hierboven ook beschreven, ook de mensen bij wie alles gemakkelijk lijkt te gaan, lukt niet alles, hebben als kind dingen meegemaakt of zullen nog wat voor hun kiezen krijgen. Of, zoals bij mijn schoonzus die echt weinig tegenslag heeft gehad, die raakt van elk klein dingetje van slag, omdat het voor haar heel groot voelt. Tja, diezelfde dingen haal ik m'n schouders over op, ik ken wel erger.
Saga schreef op 21-10-2022 om 09:46:
[..]
Geef maar gewoon ruimte aan je gevoelens hoor. Het is soms ook gewoon niet eerlijk. Toen wij al 3 jaar bezig waren voor een 2e en 6 mislukte icsi achter de rug hadden, kregen mijn beide broers hun 3e kind en de zus van mijn man haar 4e. Ai, dat was enorm pijnlijk. En zelfs nu, kan ik soms nog wat moeite hebben. Ik merk dat ik vooral moeilijk vind dat veel mensen niet lijken te begrijpen hoe moeilijk en slopend het is als juist dit stukje in je leven niet vanzelf gaat.
Mijn ervaring is; het blijft altijd een trigger, deze periode heeft je nu eenmaal gevormd als mens. Maar het wordt minder en beter als je leven weer een nieuwe fase ingaat. Maar zoals hierboven ook beschreven, ook de mensen bij wie alles gemakkelijk lijkt te gaan, lukt niet alles, hebben als kind dingen meegemaakt of zullen nog wat voor hun kiezen krijgen. Of, zoals bij mijn schoonzus die echt weinig tegenslag heeft gehad, die raakt van elk klein dingetje van slag, omdat het voor haar heel groot voelt. Tja, diezelfde dingen haal ik m'n schouders over op, ik ken wel erger.
dit idd, en ja het is ook gewoon ronduit kut en dat mag je vinden.
ik wordt er soms ook niet goed van, maar ik merk ook dat ik er niet met iedereen over wil praten, vaak omdat je dan of van die domme opmerkingen krijgt of dat het zo zwaarmoedig wordt.
heb een vriendin bij wie ik wel mijn hart kan luchten zonder dat het zwaar wordt, vind dat wel fijn omdat zij ook in het zelfde schuitje zit.
mijn moeder zegt altijd elke tegenslag maakt je sterker , zowat wanneer er echt grote tegenslagen komen je het aan kan.
ik heb volgende maand een vervolg afspraak met de gynaecoloog, ben benieuwd
