Vriend weet niet of hij een tweede kindje wil

Met deze post maak ik mezelf wellicht niet populair, maar wil het toch kwijt. Als je nu 39 bent en je dochter 14 maanden was je al aardig aan de late kant met de eerste. Ik weet niet waarom dat zo was en heb ook geen oordeel daarover, maar ik denk dat de verwachting onrealistisch was dat je op die leeftijd nog ff snel twee kindjes achter elkaar krijgt. Het leven kan nou eenmaal anders lopen dan je gepland had. En helaas is nu je man overspannen en is de tijd misschien op. Dat is heel rot. Maar ik denk echt dat je beter kan accepteren dat je 1 kind hebt gekregen dan aan die man gaan trekken. En wie weet, krijg je later alsnog een tweede. 

Deels herkenbaar. Vriend wilde graag een kind, maar vond het ook spannend: kan ik dat wel, blijft er genoeg tijd voor mezelf over? We hebben altijd gezegd, we beginnen met 1 kind, en zien daarna wel, alhoewel mijn wens wel altijd twee kinderen is geweest. Toen dochter er was vond hij het leuk, maar intensief. Maar geleidelijk aan wende hij, groeide steeds meer in zijn rol. Toen dochter 1,5 was ben ik over een tweede begonnen. Hij wist het toen nog niet. Na een paar maanden weer. Toen dacht hij er wel klaar voor te zijn. Maar toen kwam er een moeilijke periode op zijn werk, corona en zat hij slecht in zijn vel, en ging weer twijfelen. Die twijfel vond ik heel moeilijk, zeker omdat hij eerst wel leek te willen. Maar hoe groot mijn wens ook was, ik heb altijd gezegd dat ik liever 1 kind mét hem wilde, dan door een tweede (misschien) onze relatie op het spel zetten. Daarnaast moet een kind wat mij betreft gewild zijn door beide ouders. Dus als hij niet zeker is, dan geen tweede. 

Uiteindelijk is de werksituatie veranderd, vriend tot rust gekomen en hebben we nu een baby van 3 maanden. Maar alleen omdat hij er toen echt 'ja' op kon zeggen.
Ik denk dat jouw vriend verstandig is door nu geen definitieve beslissing te nemen in een burn-out situatie, hoe moeilijk dat voor jou ook is. Het is niet een kwestie van 'even' ja of nee zeggen, het gaat wel om een kind en jullie gezin. Alhoewel ik snap dat de twijfel voor jou erg lastig is. 

Mayra schreef op 26-07-2021 om 16:06:

De overspannenheid komt uit het werk. Teveel taken in te weinig uren. Hij geeft steeds aan dat de kleine hem juist vrolijk maakt gelukkig. Aan de andere kant valt het hem wel tegen hoe weinig eigen vrije tijd je overhoudt met een kindje. Dat zal waarschijnlijk ook meespelen.

Niemand is zo druk als de ouders van een eerste kind. Die uitspraak hoorde ik eens en is deels waar... Nu hadden wij een heel makkelijk eerste kind en een wat onrustiger tweede kind maar toch. 

Het is wel zo dat de eerste de grootste verandering met zich meebrengt dat kan het voor hem misschien wel weer relativeren. ( tenzij je een tweeling krijgt  )

En ik zelf was ook 39 toen ik de eerste kreeg en 41 toen de tweede kwam. Dat was niet gepland, had ze liever eerder gehad maar mijn leven loopt zoals het loopt. 

Wij wilden graag een tweede( en eigenlijk ook nog wel een derde maar dat is niet meer gebeurd helaas) ook omdat we het leuker vonden voor onze eerste. Wel speelde er vaak door mijn hoofd: "wat nu als het kind niet gezond is"  maar ja dat houdt je toch. Garanties krijg je niet. Ik vraag me af of partner hier ook aan denkt.. hoe het voor het kind zal zijn, oudere ouders en dan ook geen broer of zus. Maar ja als je overspannen bent...

MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 17:33:

[..]

Ik zit meer op de lijn van Annej. De tijd is nu beperkt om nog een kind te krijgen, en het is geen ideaal moment, maar dingen hebben de neiging om wel weer op zijn plek te vallen. Niemand weet of ze als alleenstaande ouder eindigt met twee kinderen, maar dan heb je in elk geval die kinderen (en die zijn meestal bestendiger dan liefdesrelaties).

Nou lekker dan voor de man van to. Want dit klinkt toch echt alsof je kinderen belangrijker vindt dan een partner, zelfs een kind dat er nog niet eens is. En de man in de eerste plaats  een soort zaaddonor is. Als het kind er maar komt, de rest /hij/je relatie is ondergeschikt. 

Viva-amber schreef op 26-07-2021 om 16:02:

[..]

Ik ook. Ziekte en geen grote besluiten kunnen maken is een legitieme reden. Omstandigheden kunnen veranderen.

Ultimatums stellen maakt straks je gezin kapot. Stel het was andersom. Jij had ernstige zwangerschapscomplicaties of een postnatale depressie en hij zou zeggen: je zou in juli 2021 de knoop doorhakken: ik wil zo graag nog een 2de dat had je belooft.

Ik vind dit een heel mooie post. Overigens had hij ook bij voorbaat niet beloofd er twee te willen, maar daar in juni een knoop over door te hakken. Hij geeft nu toch ‘nee’ aan? Dan is het, hoe lastig ook, nu zaak om dat te accepteren en wie weet verandert de situatie in de komende maanden dusdanig dat het alsnog een ‘ja’ wordt. Dan nog is het natuurlijk de vraag of en wanneer een tweede lukt. Voorzichtig accepteren dat het ook weleens bij deze ene (en daar extra van genieten!) kan blijven, kan dus geen kwaad. 

Domiet schreef op 26-07-2021 om 15:35:

Tijd voor een gesprek en de gemaakte afspraak evalueren.

Aangeven dat jouw wens serieus is en dat jij nu stopt met anticonceptie. Ik zou ook aangeven dat jij zijn twijfels serieus neemt en dat hij vanaf nu voor de anticonceptie in de vorm van condooms mag zorgen. Dat het zijn keus is of hij condooms gebruikt bij elke vrijpartij, en dat dat jou niet uitmaakt maar dat jij niet verantwoordelijk bent voor de anti-conceptie omdat jij nog graag een kind wil.

En als het condoom scheurt mag hij natuurlijk ook een abortus afdwingen, die afspraak zou er dan bij moeten, en zij moet daar aan meewerken. Zoiets?

Een 'ongelukje' heb ik er zelf nooit van willen maken, dat ging mij te ver hoewel sommige vrouwen daar goede resultaten mee behaald hebben. Want vaak is het een soort koudwatervrees die blijkt mee te vallen als de spruit er eenmaal is. Maar toch. Uiteindelijk heb ik een periode op de wachtlijst voor KI gestaan tot ik mijn huidige ex tegenkwam.

MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 17:33:

[..]

Ik zit meer op de lijn van Annej. De tijd is nu beperkt om nog een kind te krijgen, en het is geen ideaal moment, maar dingen hebben de neiging om wel weer op zijn plek te vallen. Niemand weet of ze als alleenstaande ouder eindigt met twee kinderen, maar dan heb je in elk geval die kinderen (en die zijn meestal bestendiger dan liefdesrelaties).

Hoezo twee een burn-out? Legio vrouwen en mannen zijn kostwinner en hoofdverzorger. Dat gaat prima hoor.

Leuk voor dat kind. 

Maree schreef op 26-07-2021 om 18:41:

[..]

Leuk voor dat kind.

De kans dat het goed komt is veel groter. Iedereen wikt en weegt tegenwoordig en wil alle randvoorwaarden op meer dan ruim voldoende, waardoor je vruchtbare jaren dus gewoon voorbij gaan.

MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 18:45:

[..]

De kans dat het goed komt is veel groter. Iedereen wikt en weegt tegenwoordig en wil alle randvoorwaarden op meer dan ruim voldoende, waardoor je vruchtbare jaren dus gewoon voorbij gaan.

En zo is dat.

Ik vond het eerste kind veel intensiever dan de drie die daarna kwamen. Bij een kind ben je geneigd om daar al je aandacht aan te geven, bij meer kinderen hou je daar vanzelf mee op. Niet met aandacht geven natuurlijk, maar wel met jezelf helemaal in dienst van het kind stellen. Misschien doen jullie dat laatste teveel?

Twee vond ik ook best lastig. Nu nog, ze zijn nu jongvolwassen, en moet ik soms nog kiezen wie ik het eerste aandacht geef als ze tegelijk mijn aandacht vragen.
Alleen nu is het wat beter bespreekbaar.
Vroeger loste ik het op met bijvoorbeeld een opwindbaar schommelstoeltje voor dochter als baby, zij had na het werk altijd een jengeluurtje aan de borst en zoon had zijn bad nodig na een lange dag spelen, dus dan zette ik dochter in de deuropening van de badkamer en had ik net een halfuur mijn handen vrij voor zoon. Daarna gingen we op het grote bed lezen, dochter aan de borst.
Ex was vaak weg, had een periode veel avonddiensten, dus al vroeg stond ik er toch alleen voor.
Het was druk. Soms stond ik om drie uur 's nachts nog bedden op te maken-ook vanwege de huisstofmijt moest dat echt wel regelmatig- terwijl de wekker voor de eerste borstvoeding alweer om 6.00 uur ging.
Gelukkig had ik wekelijks een werkster, dat scheelde veel. En wasmachine en droger scheelt ook. Vriezer, magnetron.

AnneJ schreef op 26-07-2021 om 19:25:

Twee vond ik ook best lastig. Nu nog, ze zijn nu jongvolwassen, en moet ik soms nog kiezen wie ik het eerste aandacht geef als ze tegelijk mijn aandacht vragen.
Alleen nu is het wat beter bespreekbaar.
Vroeger loste ik het op met bijvoorbeeld een opwindbaar schommelstoeltje voor dochter als baby, zij had na het werk altijd een jengeluurtje aan de borst en zoon had zijn bad nodig na een lange dag spelen, dus dan zette ik dochter in de deuropening van de badkamer en had ik net een halfuur mijn handen vrij voor zoon. Daarna gingen we op het grote bed lezen, dochter aan de borst.
Ex was vaak weg, had een periode veel avonddiensten, dus al vroeg stond ik er toch alleen voor.
Het was druk. Soms stond ik om drie uur 's nachts nog bedden op te maken-ook vanwege de huisstofmijt moest dat echt wel regelmatig- terwijl de wekker voor de eerste borstvoeding alweer om 6.00 uur ging.
Gelukkig had ik wekelijks een werkster, dat scheelde veel. En wasmachine en droger scheelt ook. Vriezer, magnetron.

En vond je dat leuk? 

MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 18:45:

[..]

De kans dat het goed komt is veel groter. Iedereen wikt en weegt tegenwoordig en wil alle randvoorwaarden op meer dan ruim voldoende, waardoor je vruchtbare jaren dus gewoon voorbij gaan.

TO had er tien jaar geleden al over kunnen nadenken ipv nu een man met geestelijke problemen onder druk gaan zetten. 

Excuus als ik te grof klink maar ik erger me er echt aan dat er binnen een paar jaar snel een paar kinderen moeten komen en de gevoelens van die man er niet toe doen.