Onverwachts zwanger & single

Ik heb ooit -in goed overleg- een abortus ondergaan omdat met name de vader het op dat moment niet zag zitten. Ik had een kinderwens, maar was gerustgesteld met de gedachte dat het 'later' en 'ooit' nog zou gebeuren. Nu het 'later' is en het allemaal erg lastig blijkt te zijn heb ik daar spijt van. Ik ben pro choice etc en ik had direct na afloop absoluut geen spijt, maar ik was toentertijd blij dat ik zwanger was. Nu ik elke maand aan het hopen ben, behandelingen onderga en een zwangerschap uitblijft zie ik die kans die ik toen had in een ander licht. Zomaar ter overweging, zonder moralisme. Het groeit in jouw lichaam, jouw keuze. Veel sterkte!

Nick90 schreef op 03-10-2023 om 09:04:

[..]

Maar dat te makkelijk daarin zijn geld toch ook gewoon voor de vrouw? Die stond dan blijkbaar ook niet op condoomgebruik. En die kinderwens hoort daar geen excuus voor te zijn.

Ja het geldt voor allebei, daarom had ik er mensen van gemaakt ipv alleen mannen, en ben ik minder stellig over de alimentatie-eis. 

Koko67 schreef op 03-10-2023 om 09:14:

[..]

Als ik jou toestemming geef om in mijn auto zonder gordel mee te rijden en ik veroorzaak een ongeluk is het nog steeds jouw verantwoordelijkheid dat jij zwaar gewond bent.

Aangezien de gevolgen van de zwangerschap toch echt voor haar zijn gaat die vergelijking hier niet echt op.

Blijkbaar is het recht voor de vrouw en de plicht voor de man.  Voor mij weer even een goede reminder om mijn zoon nog maar eens extra op het hart te drukken om altijd condooms te gebruiken. Ook als het veilig kan met het oog op soa's. Ik heb het altijd als een gezamenlijke risico gezien en dus een gedeelde verantwoordelijkheid maar blijkbaar ben ik in de minderheid. 

Kimdekim schreef op 03-10-2023 om 09:35:

Blijkbaar is het recht voor de vrouw en de plicht voor de man. Voor mij weer even een goede reminder om mijn zoon nog maar eens extra op het hart te drukken om altijd condooms te gebruiken. Ook als het veilig kan met het oog op soa's. Ik heb het altijd als een gezamenlijke risico gezien en dus een gedeelde verantwoordelijkheid maar blijkbaar ben ik in de minderheid.

Ik ben dan samen met je de minderheid hoor. Er wordt hier altijd maar geroepen dat de man dan condooms moet gebruiken of zich moet laten steriliseren. Want condooms gaan nooit stuk en je laten steriliseren is logisch als je op je 18e seksueel actief wordt en op dat moment geen kinderen wil. Als je seks hebt en er is anticonceptie, in welke vorm dan ook, lijkt dat me voldoende voor beide partijen.

Kimdekim schreef op 03-10-2023 om 09:35:

Blijkbaar is het recht voor de vrouw en de plicht voor de man. Voor mij weer even een goede reminder om mijn zoon nog maar eens extra op het hart te drukken om altijd condooms te gebruiken. Ook als het veilig kan met het oog op soa's. Ik heb het altijd als een gezamenlijke risico gezien en dus een gedeelde verantwoordelijkheid maar blijkbaar ben ik in de minderheid.

Het ding is dat het niet veel uitmaakt wat mensen er van vinden, zo is het nu eenmaal wettelijk geregeld.

Dus als je als man wilt voorkomen dat een vrouw van die wet gebruik maakt, moet je dus gaan voor zo safe mogelijk en niet enkel vertrouwen op de anticonceptie bij haar.

Rrbovij, de informatie is deels al in de bovenstaande postings gegeven, maar ik zet de juridische ins en outs even op een rijtje. 

Als jij besluit om het kind te krijgen, dan heeft dat kind juridisch gezien alleen jou als ouder, tenzij iemand anders je kind erkent. De hoofdregel is dat de erkenning alleen gebeurt met toestemming van de moeder, maar als duidelijk is dat een man die wil erkennen ook werkelijk verwekker is van het kind, kan die man de erkenning ook afdwingen. 

Omgekeerd kan de moeder ook het vaderschap laten vaststellen van de man die het kind heeft verwekt, ook als die man dat niet wil. Daarbij kan dan ook meteen kinderalimentatie worden gevraagd. 

Dus: erkenning in principe alleen in overleg, maar voor zowel de biologische vader als voor de moeder geldt dat je een erkenning feitelijk via de rechter kunt afdwingen, maar alleen als de man de biologische vader is. Een erkenning met instemming van beide kanten kan ook als de man in kwestie niet de biologische vader is. 

Bij de erkenning kan ervoor gekozen worden dat het kind de achternaam van de vader krijgt. Kies je niet, dan houdt het kind de achternaam van de moeder. Die keus moet gebeuren bij de erkenning (het kan niet later alsnog), en geldt voor alle kinderen die deze twee ouders samen krijgen. 

Let op: een erkenning met jouw toestemming brengt in principe mee dat het ouderlijk gezag ook bij jullie beiden berust. Wil je dat niet, dan moet je dat samen bij de burgerlijke stand melden op het moment van de erkenning, of je moet gewoon die erkenning niet laten plaatsvinden. 

Door erkenning of gerechtelijke vaststelling van het vaderschap (op verzoek van de moeder) krijgt het kind naast een moeder ook een juridische vader, met de nodige gevolgen: de vader heeft recht op omgang, heeft een onderhoudsplicht, en er komt een afstammingsband tot stand tussen vader en kind.

Het is juridisch ook mogelijk om een onderhoudsbijdrage te vragen van een man die het kind heeft verwekt, zonder dat daarbij ook het juridische vaderschap wordt vastgesteld. Dat gebeurt niet vaak. 

De ervaring leert dat als een moeder vraagt om alimentatie, de vader of verwekker meestal vraagt om omgang en ook vaak om gedeeld ouderlijk gezag. Omgekeerd: als de man omgang vraagt, of toestemming voor erkenning, dan vraagt de moeder vaak alimentatie. Die dingen hebben officieel niks met elkaar te maken, maar de praktijk is dat het verzoek van de een meestal het tegenverzoek van de ander uitlokt. 

Tot zover de juridische ins en outs in een notendop. Mijn advies zou overigens zijn om met die vriend/verwekker te praten: wil hij een vaderrol, en zo ja, hoe moet die er dan uit zien. Zelf zou ik, als hij geen vaderrol wil, ook niet aandringen, maar dat is aan jou. Zelf zou ik in die situatie geen aanspraak maken op alimentatie, en ook absoluut geen gezamenlijk gezag willen. Of je kind wel of niet erkend wordt door de biologische vader is iets waar je gezamenlijk over na moet denken. Als het scenario wordt dat jij alle zorg draagt omdat de biologische vader geen rol voor zichzelf ziet, dan zou ik in geval van een erkenning in elk geval niet voor zijn achternaam kiezen.

Als jullie in overleg besluiten dat je kind wordt erkend, maar dat de vader verder geen of maar een hel kleine rol in het leven van je kind heeft, spreek dan bij de erkenning af dat er geen gezamenlijk gezag ontstaat. Want in de praktijk is gezamenlijk gezag heel onhandig als je geen band meer met de andere ouder hebt, omdat je voor veel dingen toestemming van die ouder nodig hebt. 

Erkenning kan overigens voor en na de geboorte plaatsvinden. En er zit geen tijdslimiet aan.

Sterkte met je afwegingen. Als je een heel sterke kinderwens hebt, zou ik denken dat je beter niet voor een abortus kunt kiezen, maar ga dan wel investeren in een netwerk. Dat kan ook een ingehuurd netwerk zijn, van een of meer vaste mensen die kunnen oppassen als jij een keer iets zonder kind moet doen, maar zorg hoe dan ook dat er wat in de steigers staat als het kind komt. 
Overigens hebben ook tweeoudergezinnen met jonge kinderen een netwerk nodig, alleen een alleenstaande ouder heeft het harder nodig. 

Gelebloem schreef op 03-10-2023 om 09:04:

Ik heb ooit -in goed overleg- een abortus ondergaan omdat met name de vader het op dat moment niet zag zitten. Ik had een kinderwens, maar was gerustgesteld met de gedachte dat het 'later' en 'ooit' nog zou gebeuren. Nu het 'later' is en het allemaal erg lastig blijkt te zijn heb ik daar spijt van. Ik ben pro choice etc en ik had direct na afloop absoluut geen spijt, maar ik was toentertijd blij dat ik zwanger was. Nu ik elke maand aan het hopen ben, behandelingen onderga en een zwangerschap uitblijft zie ik die kans die ik toen had in een ander licht. Zomaar ter overweging, zonder moralisme. Het groeit in jouw lichaam, jouw keuze. Veel sterkte!

Ik hoop dat jou gauw een kindje gegeven is Gelebloem. Met terugwerkende kracht spijt hebben is ontzettend naar. Ik had in mijn begin twintiger jaren ook een abortus ondergaan omdat de vader dat wilde. Later er jaren over gedaan om alsnog zwanger te geraken. Dan gaat het wringen om tussen hoop, vrees en spijt te leven.

Kimdekim schreef op 03-10-2023 om 09:35:

Blijkbaar is het recht voor de vrouw en de plicht voor de man. Voor mij weer even een goede reminder om mijn zoon nog maar eens extra op het hart te drukken om altijd condooms te gebruiken. Ook als het veilig kan met het oog op soa's. Ik heb het altijd als een gezamenlijke risico gezien en dus een gedeelde verantwoordelijkheid maar blijkbaar ben ik in de minderheid.

Maar als het voorkomen van een zwangerschap een gedeelde verantwoordelijkheid is, wat het natuurlijk is, is een zwangerschap en een eventueel kind dat toch ook?

Abortus is een recht, geen plicht. Dat is belangrijk omdat het de vrouw is die de zwangerschap moet beëindigen of uitdragen. En ook daarna zijn de grootste gevolgen voor haar. Het is haar lichaam en zij draagt de meest primaire verantwoordelijkheid van die keuze. Het is nog altijd ook een hele persoonlijke en gevoelsmatige kwestie wanneer er sprake is van ‘leven’. Ik ben zonder enige reserve voor (het recht op) abortus en heb helemaal niet het oordeel dat een vrouw die in een vroeg stadium een zwangerschap afbreekt haar kind ‘vermoordt’ of zoiets idioots maar evengoed is met een bevruchte eicel wel de grens overschreden van fictief leven (wat zou kunnen gebeuren) en echt leven (wat aan het gebeuren is). Ik ben daarom blij dat ik die keus nooit heb hoeven maken want ik zou het waarschijnlijk moeilijk hebben gevonden om de afwegingen tegenover elkaar te zetten. Het zijn zulke onvergelijkbare argumenten. Ik vind dat daar niet te gemakkelijk over gedaan kan worden, alsof het een of het ander duidelijk vanzelfsprekend zou zijn. Als je (m/v) niet in die situatie bent, sta je daar niet bij stil. Best logisch, maar als er wel een ongewenste zwangerschap tot stand is gekomen, lijkt wel alsof het normaal wordt gevonden dat mannen nog steeds zo’n simplistische kijk op de situatie hebben en dat vrouwen daar dus maar in mee moeten gaan. In mijn ogen werkt het zo niet en ‘mag’ het zo niet werken. De zwangerschap is ontstaan door het (niet) handelen van twee personen en die hebben allebei de complexiteit van de situatie onder ogen te zien. Daarbij is de man volgend aan de vrouw, zoals Daddygijs het helder uiteenzette.

Ook als een man alimentatie gaat betalen, is dat altijd nog maar peanuts vergeleken bij de tijdsinvestering die een vrouw in het kind moet gaan doen. In alle gevallen kan een man daar grotendeels vanaf zien, door het simpelweg niet te doen. Niemand kan zorg voor en omgang met een kind afdwingen. 

En ik vind het persoonlijk niet ‘passend’ (ik zocht naar een beter woord maar kon het niet zo gauw vinden) om een kind, een mens, jouw biologische kind, dat er eenmaal ís nog te bespreken en behandelen als iets wat te voorkomen was geweest en dus genegeerd ‘mag’ worden. Natuurlijk kan men, een vader, dat doen maar in mijn ogen is dat weinig eervol en respectvol als mens en naar dat kind: het bestaat, het is een levend mens en het is door die man verwekt. Het bestaat, leeft en je ‘kunt’ er niet meer over praten alsof het er net zo goed niet zou kunnen/hoeven zijn. Natuurlijk is iedere man, ieder mens, vrij om er andere normen en waarden op na te houden. Dit valt niet af te dwingen en dat zou ik ook niet willen. Maar ik vind het dus persoonlijk niet eervol om een zwangerschap en een daaruit voortkomend kind puur te blijven bekijken als ‘iets’ wat er niet had moeten zijn. Wat je er ook van vindt, hoe je je ook klem gezet voelt, een groeiend, levend kind is primair een mens en (ook) jouw kind en niet eerst en vooral een fout of een kutstreek van de moeder. Die nuance en diepte hoop ik dat mannen ook gaan zien en voelen naar dat biologisch verwante mens dat in de buik van een vrouw aan het groeien is en al dan niet ter wereld gaat komen. Als ze onverhoopt in die situatie komen. Wat inderdaad, ik ben het met jou eens, beter voorkomen kan worden! Dan krijg je al die dilemma’s niet! 

TO: ik hoop dat je voor jezelf de ‘juiste’ beslissing neemt. Ik zou niet lichtvaardig denken over een kind en zeker niet over het alleen opvoeden van een kind, al dan niet met een volledig afwezige, afwijzende of zelfs vijandige vader. Dat is geen kleinigheid voor een kind. Tegelijkertijd is het worst case scenario echt niet de enige mogelijke uitkomst. Als het haalbaar is, zou ik (ook) samen met de verwekker naar het FIOM gaan om het erover te hebben. Het is een van de belangrijkere beslissingen in je leven, zeker als je zou besluiten om het te laten komen. Neem die beslissing zorgvuldig en oprecht, voor alle betrokkenen! 

Mija schreef op 03-10-2023 om 11:37:

[..]

Maar als het voorkomen van een zwangerschap een gedeelde verantwoordelijkheid is, wat het natuurlijk is, is een zwangerschap en een eventueel kind dat toch ook?

Abortus is een recht, geen plicht. Dat is belangrijk omdat het de vrouw is die de zwangerschap moet beëindigen of uitdragen. En ook daarna zijn de grootste gevolgen voor haar. Het is haar lichaam en zij draagt de meest primaire verantwoordelijkheid van die keuze. Het is nog altijd ook een hele persoonlijke en gevoelsmatige kwestie wanneer er sprake is van ‘leven’. Ik ben zonder enige reserve voor (het recht op) abortus en heb helemaal niet het oordeel dat een vrouw die in een vroeg stadium een zwangerschap afbreekt haar kind ‘vermoordt’ of zoiets idioots maar evengoed is met een bevruchte eicel wel de grens overschreden van fictief leven (wat zou kunnen gebeuren) en echt leven (wat aan het gebeuren is). Ik ben daarom blij dat ik die keus nooit heb hoeven maken want ik zou het waarschijnlijk moeilijk hebben gevonden om de afwegingen tegenover elkaar te zetten. Het zijn zulke onvergelijkbare argumenten. Ik vind dat daar niet te gemakkelijk over gedaan kan worden, alsof het een of het ander duidelijk vanzelfsprekend zou zijn. Als je (m/v) niet in die situatie bent, sta je daar niet bij stil. Best logisch, maar als er wel een ongewenste zwangerschap tot stand is gekomen, lijkt wel alsof het normaal wordt gevonden dat mannen nog steeds zo’n simplistische kijk op de situatie hebben en dat vrouwen daar dus maar in mee moeten gaan. In mijn ogen werkt het zo niet en ‘mag’ het zo niet werken. De zwangerschap is ontstaan door het (niet) handelen van twee personen en die hebben allebei de complexiteit van de situatie onder ogen te zien. Daarbij is de man volgend aan de vrouw, zoals Daddygijs het helder uiteenzette.

Ook als een man alimentatie gaat betalen, is dat altijd nog maar peanuts vergeleken bij de tijdsinvestering die een vrouw in het kind moet gaan doen. In alle gevallen kan een man daar grotendeels vanaf zien, door het simpelweg niet te doen. Niemand kan zorg voor en omgang met een kind afdwingen.

En ik vind het persoonlijk niet ‘passend’ (ik zocht naar een beter woord maar kon het niet zo gauw vinden) om een kind, een mens, jouw biologische kind, dat er eenmaal ís nog te bespreken en behandelen als iets wat te voorkomen was geweest en dus genegeerd ‘mag’ worden. Natuurlijk kan men, een vader, dat doen maar in mijn ogen is dat weinig eervol en respectvol als mens en naar dat kind: het bestaat, het is een levend mens en het is door die man verwekt. Het bestaat, leeft en je ‘kunt’ er niet meer over praten alsof het er net zo goed niet zou kunnen/hoeven zijn. Natuurlijk is iedere man, ieder mens, vrij om er andere normen en waarden op na te houden. Dit valt niet af te dwingen en dat zou ik ook niet willen. Maar ik vind het dus persoonlijk niet eervol om een zwangerschap en een daaruit voortkomend kind puur te blijven bekijken als ‘iets’ wat er niet had moeten zijn. Wat je er ook van vindt, hoe je je ook klem gezet voelt, een groeiend, levend kind is primair een mens en (ook) jouw kind en niet eerst en vooral een fout of een kutstreek van de moeder. Die nuance en diepte hoop ik dat mannen ook gaan zien en voelen naar dat biologisch verwante mens dat in de buik van een vrouw aan het groeien is en al dan niet ter wereld gaat komen. Als ze onverhoopt in die situatie komen. Wat inderdaad, ik ben het met jou eens, beter voorkomen kan worden! Dan krijg je al die dilemma’s niet!

TO: ik hoop dat je voor jezelf de ‘juiste’ beslissing neemt. Ik zou niet lichtvaardig denken over een kind en zeker niet over het alleen opvoeden van een kind, al dan niet met een volledig afwezige, afwijzende of zelfs vijandige vader. Dat is geen kleinigheid voor een kind. Tegelijkertijd is het worst case scenario echt niet de enige mogelijke uitkomst. Als het haalbaar is, zou ik (ook) samen met de verwekker naar het FIOM gaan om het erover te hebben. Het is een van de belangrijkere beslissingen in je leven, zeker als je zou besluiten om het te laten komen. Neem die beslissing zorgvuldig en oprecht, voor alle betrokkenen!

Klopt en dus kan je de vader niet zomaar uit de vergelijking halen. 

elledoris schreef op 02-10-2023 om 23:18:

Waarom zou je als alleenstaande moeder eerst moeten kijken hoe 't met financiën en achtervang staat voordat je besluit het kind te houden?
Daar hoef je dus niet naar te kijken als je in een relatie zit? Alsof relaties altijd maar stand blijven houden? Kom nou. Er zijn genoeg moeders die in een relatie moeder werden en er uiteindelijk toch alleen voor staan (met, als het tegenzit, een ex partner die het alleen maar moeilijker maakt).
Volg je hart, je hebt een kinderwens en je bent onverwacht zwanger, gefeliciteerd!

Omwille van je kind misschien? 

Het vervullen van een kinderwens is toch niet zo eendimensionaal? Wat gun je dat kind, is dat aanwezig in je leven en/of kun je daar voor (gaan) zorgen? Natuurlijk komen er in het leven altijd onverwachte gebeurtenissen op je pad en het is zeker niet nodig idioot hoge eisen te stellen. Alleenstaand ouderschap is heus haalbaar en niet ethisch afkeurenswaardig of zoiets. Maar er blind van emotie en naïef voor de gevolgen in stappen, zonder nadenken over het leven dat je kind te wachten staat, dat lijkt me het andere uiterste. 

Ook hiervoor geldt: het wordt een echt mens met behoeften en verlangens. Als je leefsituatie erg ver afstaat van het tegemoet komen aan normale behoeften en verlangens van een kind, van wat jij een kind in het leven zou willen bieden, getuigt het van wijsheid om er goed over na te denken of en hoe je daar wel kan komen.

Kimdekim schreef op 03-10-2023 om 11:48:

[..]

Klopt en dus kan je de vader niet zomaar uit de vergelijking halen.

De vader haalt zichzelf als gesprekspartner uit de situatie door te verklaren dat er maar één uitkomst mogelijk is. Alleen als de verwekker open is voor de andere ervaring van zijn sekspartner, kan hij er serieus bij worden betrokken. Hij mag uiteraard zeggen er ervoor opkomen dat hij een zeer sterke voorkeur heeft voor een abortus. Maar hij ‘moet’ ook openstaan voor de optie dat dit voor de zwangere vrouw niet hetzelfde is. Alleen dan kun je met elkaar in gesprek hierover. 

Mija schreef op 03-10-2023 om 11:59:

[..]

De vader haalt zichzelf als gesprekspartner uit de situatie door te verklaren dat er maar één uitkomst mogelijk is. Alleen als de verwekker open is voor de andere ervaring van zijn sekspartner, kan hij er serieus bij worden betrokken. Hij mag uiteraard zeggen er ervoor opkomen dat hij een zeer sterke voorkeur heeft voor een abortus. Maar hij ‘moet’ ook openstaan voor de optie dat dit voor de zwangere vrouw niet hetzelfde is. Alleen dan kun je met elkaar in gesprek hierover.

Ja maar dan moet je dus wel in gesprek gaan.  

Kimdekim schreef op 03-10-2023 om 09:35:

Blijkbaar is het recht voor de vrouw en de plicht voor de man. Voor mij weer even een goede reminder om mijn zoon nog maar eens extra op het hart te drukken om altijd condooms te gebruiken. Ook als het veilig kan met het oog op soa's. Ik heb het altijd als een gezamenlijke risico gezien en dus een gedeelde verantwoordelijkheid maar blijkbaar ben ik in de minderheid.

Inderdaad gezamenlijk risico en gedeelde verantwoordelijkheid. Dus voor een eventuele baby zijn de man en de vrouw verantwoordelijk.