Mijn man stelt een eventueel 2e kind telkens maar uit
Ik weet niet zo goed waar te beginnen.
Mijn man en ik zijn al ruim 10 jaar samen en hebben een zoon van ruim 2. Ze hebben mij altijd verteld dat ik geen kinderen zou krijgen, maar het was echt een wonder toen ik zwanger bleek te zijn! Het kan dus toch! We hebben het altijd gehad over meerdere kinderen gehad mocht het lukken (ook eventueel via adoptie etc.)
Sinds dat onze zoon geboren is heb ik al kriebels (veel te vroeg natuurlijk om voor een 2e te gaan ), maar we hebben toen afgesproken dat we na de eerste verjaardag verder zouden kijken, wanneer we voor de 2e zouden gaan. Nu is onze zoon al even 2 en blijft hij het 'stoppen met de pil' maar uitstellen. Het wachten valt mij heel zwaar moet ik zeggen, dit omdat ik door mijn aandoening beter zo vroeg mogelijk kinderen kan krijgen. (De 1e zwangerschap was al vrij zwaar voor mijn lichaam) en ik ben bang dat ik als ik lang wacht, een zware (eventuele) 2e zwangerschap voor de boeg zou kunnen krijgen. Hij blijft bij onze omgeving terugkomen op het feit dat onze zoon een huilbaby in het begin was en hoe zwaar het toen voor hem was. Dus ik ben bang dat hij het eigenlijk niet durft te zeggen dat hij geen 2e meer wil. Ik heb het een aantal keer gevraagd en hij zei telkens dat hij "dat ooit wel wilde", dacht hij.
Ik heb zelf echt een wens voor een 2e kind als het (ons gegeven is!), maar ben bang dat ik de kans verkijk en de klok voor mij tikt langzaam door. Iedereen in de omgeving wordt stuk voor stuk zwanger (wat ik ze echt heel erg gun!) Maar bij ons blijft proberen ervoor al uit, waardoor ik wel eens echt verdrietig kan zijn. Wat vreselijk voelt tegenover andere mensen! Maar ik kan het ook niet kwijt bij hem hoe ik me hierover voel, omdat ik hem dan op jaag. Ik weet gewoon niet zo goed hoe hiermee om te gaan en hoop dat iemand zich kan herkennen in mijn gevoelens ookal voelt het echt alsof ik naar mens ben daardoor.
dus jullie laten allebei het achterste van je tong niet zien. Niet handig. En dan ook niet helemaal eerlijk om man dat te verwijten.
Kwetsbaar en open het gesprek in. Anders saboteer je je relatie nog.
Sterkte.
Ik denk dat argumenten niet zullen helpen. Zo helpen argumenten Kimberly92 niet om haar wens te laten varen: het is moeilijk om zwanger te worden, de zwangerschap is erg zwaar, de bevalling was erg zwaar, een baby is erg zwaar. Al die argumenten helpen niet om de knop om te zetten. Ik kan als argument toevoegen dat een tweede kind geen huilbaby hoef te zijn (ook ik stelde een tweede om die reden uit), maar dat zal niet overtuigen, want het is absoluut geen zekerheid.
Ik denk dat dat aan de andere kant ook zo zal gelden, want er is geen tijdstip te verbinden aan het moment waarop al die problemen niet meer zullen gelden. Dat Kimberley binnen een half jaar (en dus nog in het eerste zware jaar met de huilbaby) al begonnen is over een tweede, daardoor likt het alsof ze die klachten niet echt serieus neemt en daarmee als gesprekspartner over dit onderwerp ook niet echt meetelt.
Haar wens om zo snel mogelijk zwanger te worden wordt ook gemotiveerd met een klacht: het is moeilijk om zwanger te worden en mogelijk wordt een tweede zwangerschap nog zwaarder. Niet bepaald een uitnodiging om eraan te beginnen.
Als ik Kimberley was zou ik het laten rusten en nu eerst maar even laten zien hoeveel vreugde een kind brengt. Daarna kan de balans wellicht doorslaan naar een volgende poging.
Tsjor
"Misschien kan je je man ervan overtuigen dat het een goed idee is om te gaan proberen als oudste 2,5 is. Als nr 2 dan komt, zit er bijna 3,5 jaar tussen."
dit geldt misschien voor kerngezonde vrouwen met heel veel geluk. To moet eerst ontpillen en cyclus terugkrijgen, en daarna dan is de kans bij een normale vrouw maar 15 procent max op haar leeftijd per maand dat ze zwanger raakt, dus reken gemiddeld op 8 maanden proberen, laat staan bij TO. In deze berekening is zij binnen 3 maanden zwanger. Zo werkt het niet. Veel mensen en vooral mannen zien geen realistische berekening wanneer er een nieuwe baby ter aarde verschijnt als het al lukt.
Ik begrijp heel goed met al deze wetenschap dat to al na 6 maanden over nr 2 begon. Ik heb na kind 1 überhaupt nooit anticonceptie gebruikt omdat het 3,5 jaar duurde om kind 1 te krijgen dus liet de natuur op beloop.
To tijd voor een serieus gesprek. Laat je niet afschepen met "ik geef het wel een keer aan". Dat is niet concreet en jij hebt geen idee waar je aan toe bent. Begin eens met de vraag of hij überhaupt nog een kind wil. Beide antwoorden moet je accepteren. Dus als hij eigenlijk helemaal niet meer wil is dat ook ok. En moet je hem niet overhalen of gaan zeuren. Kinderen horen gewenst te zijn. De kans is best groot dat hij eigenlijk niet meer wil gezien alles wat er is voorgevallen. Jouw geschiedenis en dat de baby en kleine kinderen tijd gewoon niet leuk was. Niet iedereen is dol op kleine kinderen. En die periode kan jaren duren.
Wil hij wel een 2e dan is er geen reden om eindeloos te gaan wachten. Geef dat dan ook aan. Jij kunt medisch gezien niet wachten. Hij zal zich dan eroverheen moeten zetten en jullie gaan ervoor. Spreek af dat hij zich daarna kan laten steriliseren zodat jij geen hormonen meer krijgt en er nooit problemen ontstaan voor een 3e.
Het zou zomaar kunnen dat hij niet durft te zeggen dat hij geen tweede wil en jij durft niet te zeggen hoe groot je wens voor een tweede is. Zonder communicatie verlies je de verbinding en ga je je eenzaam voelen, of het lukt niet meer goed om je in de ander te verplaatsen. Als jullie beiden moeite hebben met communiceren is een relatietherapeut geen slecht idee. Jullie hebben allebei argumenten om er wel of niet voor te gaan, maar daar gaat het hier eigenlijk niet om. Het is nu belangrijker om je in elkaar in te leven op gevoelsniveau dan elkaar met argumenten te overtuigen. Als je elkaar beter begrijpt kun je gezamenlijk de opties afwegen. En voor jou misschien goed om je af te vragen wat belangrijker is: wat je wel hebt of wat je niet hebt. Sterkte, dit is geen makkelijke situatie.
Ik zou ook kijken naar het mogelijke leeftijdsverschil tussen de kinderen. Kijkend naar mijn eigen leeftijd en gezondheid toen ik de eerste had gekregen, heb ik toen voor mezelf het verschil dat ik nog graag zou willen op ongeveer 3 jaar ingeschat. Dat betekende dat als het niet zou lukken, ik niet voor ivf of andere zaken wilde gaan. De tweede zwangerschap was zwaar en ook het hebben van 2 kleine kinderen. Maar ze vermaakten elkaar ook. Nu ze groter zijn hebben ze veel aan en met elkaar. Ik ben zelf enig kind en ik wilde niet dat mijn eerste kind alleen zou blijven. Voor je man is het een paar jaar ongemak. Voor je kind is het het hele verdere leven alleen of met een broer/zus. Onze eerste was overigens ook een huilbaby. De tweede niet. Het is dus niet zo dat de volgende per se ook een huilbaby zal zijn.
De topictitel zegt het al. Hij stelt het uit in plaats van dat jullie het samen uitstellen. Heeft hij bedenkingen gekregen omdat het vaderschap tegenvalt? Want ik begrijp dat hij hiervoor wel meerdere kinderen wilde. En hoezo kan hij de pil uitstellen? Dat bepaal jij toch? Ga praten TO, desnoods met hulp van buitenaf.
Anna Cara schreef op 27-04-2024 om 09:47:
Ja, ik denk dat het voor jou een obsessie is geworden? (niet naar bedoeld). Jullie kindje is 2 en al 1,5 jaar gesprekken over tweede kind!Nu het pas leuker wordt voor papa met iets ouder kindje kan hij het leuke ook meer zien schat ik in. Niet voor niets beginnen de meeste ouders over wens voor tweede rond het 3de jaar van eerste kind.
Dit lijkt me geen algemene waarheid. In mijn omgeving zit er bij de meeste niet bijna 4 jaar of meer tussen.
Due-scimmie schreef op 27-04-2024 om 19:47:
[..]
Dit lijkt me geen algemene waarheid. In mijn omgeving zit er bij de meeste niet bijna 4 jaar of meer tussen.
En hoe oud is jouw omgeving?
Due-scimmie schreef op 27-04-2024 om 19:47:
[..]
Dit lijkt me geen algemene waarheid. In mijn omgeving zit er bij de meeste niet bijna 4 jaar of meer tussen.
Hier in de omgeving ook niet. Meestal ruim genomen 1,5 tot 3 jaar met een piek bij 2 tot 2,5 jaar. En bij de meesten die er wel 4 jaar of meer tussen hebben zitten, is dat vaak niet geheel een eigen keuze geweest, bijvoorbeeld door een miskraam (of meer), ziekte, ongeluk, echtscheiding (tweede leg met andere partner) of andere omstandigheden.
Kimberly92 schreef op 27-04-2024 om 09:32:
Dankjewel voor jullie reacties. Het zet me zeker aan het denken! Vooral om eens goed vanuit zijn kant te proberen te denken.
Ik heb meerdere malen geprobeerd duidelijkheid te krijgen wat hij graag wil, maar hij geeft aan dat hij 'het wel aangeeft wanneer het zover is'. Voor mij blijft in ieder geval onduidelijk wat hij wil. De ene keer is hij meer dan 50% 'ja, ik wil een 2e' en de andere keer weer niet. Dus dat zorgt bij mij soms wel voor wat emoties (laat ik niet zien, omdat ik hem dan zou pushen). Ik vind het zelf erg lastig om niet te weten waar ik aan toe ben, maar denk dat hij dat net zo goed niet weet... We kunnen elkaar hierin alleen dus echt niet in vinden jammer genoeg.
Ik probeer me vooral in te houden om mijn grote wens uit te spreken en doe alsof het niet bestaat, want het levert anders alleen maar spanningen op en ik wil graag als heel gezin bij elkaar blijven. Dat zorgt er alleen wel voor dat ik me alleen voel soms. Mijn hoop zakt alleen steeds verder weg (nu naar dik anderhalf jaar onduidelijkheid. En dan nog voelt heel egoïstisch om dat te zeggen vanuit mij. Ik mag al in mijn handjes klappen als hij er ooit nog een wil denk ik dan).
Ook de voor en nadelen zijn al bespoken. Wat als we er wel voor zouden gaan voor, of niet...? En hoe ziet de situatie eruit over minimaal waarschijnlijk 9/10 maanden (of langer dus mocht het überhaupt lukken) ( en o.a. rekening houdende met onze zoon en de ontwikkeling daarvan natuurlijk). Maar dat mijn lijf het niet meer aan zou kunnen hoe langer we wachten wil hij niets over horen. Verder geeft hij aan dat hij het eerste jaar vreselijk vond (logisch met een huilbaby denk ik), maar dat hij nu wel geniet van onze zoon (al erg zelfstandig voor zijn leeftijd).
Ik kan me gewoon niet zo goed bedenken wat ik over het hoofd zie. Heb ik dan zo een plaat voor mijn hoofd? Wil ik zo graag een 2e dat ik zijn beeld niet meer kan zien en ben ik echt egoïstisch hierin?
Heel eerlijk....ik vind jou absoluut niet egoïstisch, maar jou man wel.
Heel vreemd ook om zo over jou gevoelens heen te stappen door zo vaag te blijven. Hij weet heus wel hoe pijnlijk en verdrietig het is, om geconfronteerd te worden met verminderde vruchtbaarheid. En dat jullie van geluk mogen spreken met nr 1. En hij ziet best dat je verdrietig bent hierover en onzeker wordt hiervan.
Is hij expres zo vaag om zo forceren dat "het er straks niet meer inzit?'. Ik vind jou niet egoïstisch, maar hem gemeen.
Ik vind het een nare manier van doen. Het vervelende is ook, dat je nu misschien denkt dat je egoïst bent (dan zouden bijna alle vrouwen egoistisch zijn...), maar dat je wel wrok gaat krijgen, omdat door de houding van jou man aan jou basisvertrouwen in relatie en gezin, toekomstbeeld en geluk wordt kapot gemaakt.
Hij is gewoon heel erg raar bezig en gemeen.
Dus als jij vanwege aandoening NU moet beginnen, dan verdien je een duidelijk antwoord van hem. En ja, daar mag jij alles van vinden
Hoe zou hij het vinden als hij op een allerdaagse vraag steeds dat soort vage antwoorden zou krijgen? En dat van jou betreft dat ook nog eens een hele belangrijke levensvraag en heeft enorme consequenties voor jou toekomst.
Eigenlijk alleen maar een knuffel, want ik zou hier ook ontzettend verdrietig van worden, terrecht ook!
Campanula schreef op 27-04-2024 om 15:44:
De topictitel zegt het al. Hij stelt het uit in plaats van dat jullie het samen uitstellen.
Dit dus. Terwijl hij eerder aangaf meerdere kinderen te willen, maar nu het moeite kost ineens niet...
Is dit niet net zoiets als eenzijdig beslissen zwanger te worden door de pil te vergeten....
Even los van het kind dat je krijgt na een tweede zwangerschap.
Je zegt dat de zwangerschap van de eerste zwaar was, hoe was de bevalling? En hoe heeft hij dat ervaren?
Ik denk dan even aan vrouwen met een zware zwangerschap en mogelijk zware bevalling waarbij de moeder in gevaar is geweest. Kan het dan zijn dat hij bang is jou kwijt te raken als hij kiest voor een tweede kind?
Nick90 schreef op 27-04-2024 om 19:59:
[..]
En hoe oud is jouw omgeving?
Tussen de 30 en 40 
. Redelijk actueel denk ik zo als het om kinderwensen gaat. Bij de meeste zit er tussen 1,5 en 3 jaar tussen twee kinderen.
MamaE schreef op 27-04-2024 om 23:17:
[..]
Hier in de omgeving ook niet. Meestal ruim genomen 1,5 tot 3 jaar met een piek bij 2 tot 2,5 jaar. En bij de meesten die er wel 4 jaar of meer tussen hebben zitten, is dat vaak niet geheel een eigen keuze geweest, bijvoorbeeld door een miskraam (of meer), ziekte, ongeluk, echtscheiding (tweede leg met andere partner) of andere omstandigheden.
Ow ja dit dus precies eigenlijk.
