Mijn man stelt een eventueel 2e kind telkens maar uit
Ik weet niet zo goed waar te beginnen.
Mijn man en ik zijn al ruim 10 jaar samen en hebben een zoon van ruim 2. Ze hebben mij altijd verteld dat ik geen kinderen zou krijgen, maar het was echt een wonder toen ik zwanger bleek te zijn! Het kan dus toch! We hebben het altijd gehad over meerdere kinderen gehad mocht het lukken (ook eventueel via adoptie etc.)
Sinds dat onze zoon geboren is heb ik al kriebels (veel te vroeg natuurlijk om voor een 2e te gaan ), maar we hebben toen afgesproken dat we na de eerste verjaardag verder zouden kijken, wanneer we voor de 2e zouden gaan. Nu is onze zoon al even 2 en blijft hij het 'stoppen met de pil' maar uitstellen. Het wachten valt mij heel zwaar moet ik zeggen, dit omdat ik door mijn aandoening beter zo vroeg mogelijk kinderen kan krijgen. (De 1e zwangerschap was al vrij zwaar voor mijn lichaam) en ik ben bang dat ik als ik lang wacht, een zware (eventuele) 2e zwangerschap voor de boeg zou kunnen krijgen. Hij blijft bij onze omgeving terugkomen op het feit dat onze zoon een huilbaby in het begin was en hoe zwaar het toen voor hem was. Dus ik ben bang dat hij het eigenlijk niet durft te zeggen dat hij geen 2e meer wil. Ik heb het een aantal keer gevraagd en hij zei telkens dat hij "dat ooit wel wilde", dacht hij.
Ik heb zelf echt een wens voor een 2e kind als het (ons gegeven is!), maar ben bang dat ik de kans verkijk en de klok voor mij tikt langzaam door. Iedereen in de omgeving wordt stuk voor stuk zwanger (wat ik ze echt heel erg gun!) Maar bij ons blijft proberen ervoor al uit, waardoor ik wel eens echt verdrietig kan zijn. Wat vreselijk voelt tegenover andere mensen! Maar ik kan het ook niet kwijt bij hem hoe ik me hierover voel, omdat ik hem dan op jaag. Ik weet gewoon niet zo goed hoe hiermee om te gaan en hoop dat iemand zich kan herkennen in mijn gevoelens ookal voelt het echt alsof ik naar mens ben daardoor.
Kersje schreef op 28-04-2024 om 18:35:
[..]
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit ‘zuur’ klinkt/is, maar tóch zie ik dit heel anders. En ja, ook ik ben ‘ervaringsdeskundige’ want mijn laatste relatie is stukgelopen op mijn (onvervulde) kinderwens. Ik had/heb geen kinderen, hij (mijn ex) had er 1, wij scheelden 13 jaar in leeftijd.
Lang verhaal kort: ik neem hém niet kwalijk dat ik nooit moeder ben geworden, sterker nog, heb juist áltijd respect voor zijn ‘nee’ gehad, want voor een kind moet je beiden 100% kiezen!
Denk je nu werkelijk dat hij geen verdriet heeft gehad van waarom hij niet volmondig ‘ja’ kon zeggen, hij er niet ‘totaal’ voor kon gaan? Zijn verdriet was net zo groot en mocht er net zo zijn als dat van mij. Een nee weegt net zo zwaar als een ja als het gaat over kiezen voor nieuw leven. Ook tijdens therapie bij de psycholoog, waar wij beiden kwamen voor deze onvervulde kinderwens, kwam zijn angst mij te verliezen zwaar naar boven, het was ontzettend zwaar destijds. En ja, zelfs met mijn eigen verdriet en kindverlangen had ik zoveel respect voor zijn uiteindelijke ‘nee’. Want hoeveel ‘makkelijker’ was het voor hem als man geweest door mij ‘gewoon’ zwanger te maken?
Een (onvervulde) kinderwens is het allermoeilijkste dilemma binnen een relatie, want er is geen mogelijkheid een beetje water bij de wijn te doen, op geen enkele manier. Pijnlijk om sommige reacties hier te lezen over egoïsme etc. Duidelijk dat je je hier nooit mee gedeald hebt denk ik dan.
Soms is het leven helaas niet maakbaar en kun je leren ook blij en tevreden te zijn met hetgeen je wél hebt!
Had hij dan maar geen 6 jaar ja gezegd. Een nee had hij eerder eerlijk moeten zeggen. Het was geen eerlijk nee, het was geen verandering van gedachte, het was gelogen.
Het antwoord op je andere vraag is: ik dacht van wel, maar het is helaas niet te best zoals hij zich laat kennen. Ik hoop voor het kindje dat dat bijtrekt.
Max88 schreef op 28-04-2024 om 18:54:
[..]
Had hij dan maar geen 6 jaar ja gezegd. Een nee had hij eerder eerlijk moeten zeggen. Het was geen eerlijk nee, het was geen verandering van gedachte, het was gelogen.
Het antwoord op je andere vraag is: ik dacht van wel, maar het is helaas niet te best zoals hij zich laat kennen. Ik hoop voor het kindje dat dat bijtrekt.
Ja, hij had mss eerder ‘eerlijk’ moeten zijn, maar zoals je al in dit topic ziet is er weinig tot geen begrip voor een ‘nee’.
Je laatste alinea/antwoord begrijp ik niet zo goed eerlijk gezegd.
BritgetJones007 schreef op 28-04-2024 om 17:23:
[..]
.......hij is vooral onduidelijk en speelt met haar gevoel. Er valt niks te accepteren, want ze weet niks
Wat een onzin. Zij is ook niet transparant. Ze dansen beiden om de hete brij heen. Zij weet dat hij het nu ingewikkeld vindt en hij weet dat zij wel zou willen, maar ook niet precies hoe urgent dat nu kennelijk voelt
Kwetsbaar in gesprek. Met twijfels, wensen, angsten, hoop.
Het lijkt alsof zij vooral denkt aan het eindresultaat en hij misschien vooral aan het proces. En van beiden kun je niet voorspellen wat het gaat zijn.
ik vind het zoeken naar een schuldige hierin en die man meteen al beschuldigen echt niet constructief. Het is voor hen gewoon moeilijk en spannend om er over te praten. Om dan te roepen dat hij met haar speelt, vind ik echt veel te ver gaan. Hij kan gewoon bang zijn. Onzeker. En dat mag gewoon. Maar het is wel handig om toch dat gesprek aan te gaan. En iemand moet de stoute schoenen aantrekken en starten met het gesprek.
Doemijdieglazenbol schreef op 28-04-2024 om 20:18:
[..]
Wat een onzin. Zij is ook niet transparant. Ze dansen beiden om de hete brij heen. Zij weet dat hij het nu ingewikkeld vindt en hij weet dat zij wel zou willen, maar ook niet precies hoe urgent dat nu kennelijk voelt
Kwetsbaar in gesprek. Met twijfels, wensen, angsten, hoop.
Het lijkt alsof zij vooral denkt aan het eindresultaat en hij misschien vooral aan het proces. En van beiden kun je niet voorspellen wat het gaat zijn.
ik vind het zoeken naar een schuldige hierin en die man meteen al beschuldigen echt niet constructief. Het is voor hen gewoon moeilijk en spannend om er over te praten. Om dan te roepen dat hij met haar speelt, vind ik echt veel te ver gaan. Hij kan gewoon bang zijn. Onzeker. En dat mag gewoon. Maar het is wel handig om toch dat gesprek aan te gaan. En iemand moet de stoute schoenen aantrekken en starten met het gesprek.
Daar geloof ik niks van aan de hand van het verhaal van TO.
Hij voelt heus wel dat zij dolgraag wil, maar begripvol wil blijven, omdat zij doodsbang is voor zijn "nee'.
Vooral omdat zij aan tijd gebonden is door haar aandoening vind ik dit schofterig. Eigenlijk als hij het 'rekt', kan het dus maar zo zijn dat 'het' niet meer kan. Hij weet dus dat ze 'de tijd' niet heeft, en nog geeft hij geen duidelijkheid. Een en al onzekerheid en verdriet voor TO en dat kan ze niet eens kwijt bij hem. En dan geeft hij haar ook nog het gevoel of in ieder geval de twijfel of zij egoïstisch is....
Ik vind het supernaar voor haar.
En ik vind het ook weinig liefhebbend van hem.
Kersje schreef op 28-04-2024 om 18:35:
[..]
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit ‘zuur’ klinkt/is, maar tóch zie ik dit heel anders. En ja, ook ik ben ‘ervaringsdeskundige’ want mijn laatste relatie is stukgelopen op mijn (onvervulde) kinderwens. Ik had/heb geen kinderen, hij (mijn ex) had er 1, wij scheelden 13 jaar in leeftijd.
Lang verhaal kort: ik neem hém niet kwalijk dat ik nooit moeder ben geworden, sterker nog, heb juist áltijd respect voor zijn ‘nee’ gehad, want voor een kind moet je beiden 100% kiezen!
Denk je nu werkelijk dat hij geen verdriet heeft gehad van waarom hij niet volmondig ‘ja’ kon zeggen, hij er niet ‘totaal’ voor kon gaan? Zijn verdriet was net zo groot en mocht er net zo zijn als dat van mij. Een nee weegt net zo zwaar als een ja als het gaat over kiezen voor nieuw leven. Ook tijdens therapie bij de psycholoog, waar wij beiden kwamen voor deze onvervulde kinderwens, kwam zijn angst mij te verliezen zwaar naar boven, het was ontzettend zwaar destijds. En ja, zelfs met mijn eigen verdriet en kindverlangen had ik zoveel respect voor zijn uiteindelijke ‘nee’. Want hoeveel ‘makkelijker’ was het voor hem als man geweest door mij ‘gewoon’ zwanger te maken?
Een (onvervulde) kinderwens is het allermoeilijkste dilemma binnen een relatie, want er is geen mogelijkheid een beetje water bij de wijn te doen, op geen enkele manier. Pijnlijk om sommige reacties hier te lezen over egoïsme etc. Duidelijk dat je je hier nooit mee gedeald hebt denk ik dan.
Soms is het leven helaas niet maakbaar en kun je leren ook blij en tevreden te zijn met hetgeen je wél hebt!
Alleen jij bent ervaringsdeskundige voor wat betreft JOU specifieke situatie.
Ik denk dat iedereen zich zijn angst wel kan invoelen.
Maar dat is niet de situatie van TO....
Haar situatie komt heel anders over, echt heel anders.
Dus waar jou man heel zorgzaam overkomt, komt haar man dat niet over.
Gewoon wreed om iemand zo in onzekerheid te laten, zeker als je dat door je eigen partner wordt aangedaan...
"ik vind het zoeken naar een schuldige hierin en die man meteen al beschuldigen echt niet constructief."
er is ook eigenlijk geen schuldige in het verhaal maar iedereen is wel verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Sommige mensen vinden hun partner belangrijker dan hun kinderwens, anderen hun kinderwens belangrijker dan een partner. Dat moet TO helder hebben voor zichzelf anders kan ze geen effectieve stappen zetten.
De liefde die ik voel voor mijn kind daar kan geen vent tegenop. 1 miljard keer liever kinderen alleen dan met een vent die het niet weet en mijn eitjes laten verschrompelen of welke vent dan ook. (Maar als het beide kan dan graag beide natuurlijk.)
Kersje schreef op 28-04-2024 om 19:51:
[..]
Ja, hij had mss eerder ‘eerlijk’ moeten zijn, maar zoals je al in dit topic ziet is er weinig tot geen begrip voor een ‘nee’.
Je laatste alinea/antwoord begrijp ik niet zo goed eerlijk gezegd.
Met eerlijkheid had mijn dochter een kans gehad een keuze te maken/of niet. Nu wilde ze zijn kant opbuigen en werd ze aan de kant gezet.
Ivm privacy kan ik dat laatste niet verder uitleggen🙂
beschuldigend een open gesprek in gaan en hopen op een fijne uitkomst die beide ouders verbindt, lijkt me bijna onmogelijk.
BritgetJones007 schreef op 28-04-2024 om 21:01:
[..]
Alleen jij bent ervaringsdeskundige voor wat betreft JOU specifieke situatie.
Ik denk dat iedereen zich zijn angst wel kan invoelen.
Maar dat is niet de situatie van TO....
Haar situatie komt heel anders over, echt heel anders.
Dus waar jou man heel zorgzaam overkomt, komt haar man dat niet over.
Gewoon wreed om iemand zo in onzekerheid te laten, zeker als je dat door je eigen partner wordt aangedaan...
Dat iemand ervaringsdeskundige is voor de eigen situatie geldt voor iedereen hier. Ook voor jou. Alhoewel jij hier heel veel lijkt te weten over de situatie van TO, zonder dat je erbij bent geweest. Met grote stelligheid overigens.
Tsjor
tsjor schreef op 29-04-2024 om 01:02:
[..]
Dat iemand ervaringsdeskundige is voor de eigen situatie geldt voor iedereen hier. Ook voor jou. Alhoewel jij hier heel veel lijkt te weten over de situatie van TO, zonder dat je erbij bent geweest. Met grote stelligheid overigens.
Tsjor
Klopt inderdaad van die grote stelligheid.
Waarom? Omdat het haar partner betreft die op de hoogte is van haar situatie en haar situatie is al verdrietig zat om mee te moeten dealen in beginsel.
En dan is 'de manier' hoe hij ermee omgaat nou niet echt 'gevoelig met de situatie omgaan ' te noemen.
Daar heb ik wel een mening over ja
De reacties heb ik niet allemaal gelezen, maar na de eerste ben ik niet meer aan de pil gegaan. Toen we nog geen tweede wilden gebruikten we het condoom.
Toen we open stonden voor nummer twee was de stap dus makkelijk om het condoom achterwege te laten.
Ik zou dus als eerste stoppen met de hormonen.
maar over stoppen met de pil gesproken, dat kan je natuurlijk al doen om je cyclus alvast zonder hormonen te krijgen. Dat is alleen maar goed.
Dan vertel je hem wel dat je nu dus even andere voorbehoedsmiddelen nodig hebt de komende tijd, maar tegen die tijd is je lichaam er al wel klaar voor.
Dus nog niet serieus beginnen, maar wrl vast met de voorbereidingen. Dat kan je alvast doen...en misschien een check inplannen bij gynaecoloog, om te kijken hoe het er nu voor staat? Misschien geeft dat wat rust?
Max88 schreef op 28-04-2024 om 18:54:
[..]
Had hij dan maar geen 6 jaar ja gezegd. Een nee had hij eerder eerlijk moeten zeggen. Het was geen eerlijk nee, het was geen verandering van gedachte, het was gelogen.
Het antwoord op je andere vraag is: ik dacht van wel, maar het is helaas niet te best zoals hij zich laat kennen. Ik hoop voor het kindje dat dat bijtrekt.
Wat ontzettend verdrietig voor jou dochter, heel naar moet dat zijn. En ja, dat zegt wel iets over zijn karakter...
en ook dat TO aangeeft haar verdriet niet bij hem kwijt te kunnen, omdat ze hem dat opjaagd??? En dat zij zich een naar mens daardoor voelt?
Sorry, maar het komt gewoon echt raar over. Alsof hij hij haar dat gevoel geeft en dat komt over alsof hij speelt met haar gevoelens en de boel omdraait ofzo.
Maar TO: je bent geen naar mens en jou verdriet mag er gewoon zijn. En als dat van hem niet mag en hij je niet troost, dan is dat eigenlijk nog wel triester, dan het feit dat hij jou zo in onzekerheid laat over een 2de, ondanks verminderde vruchtbaarheid...
Eigenlijk alleen maar sterkte
en zoek hulp voor jezelf bij de huisarts voor mentale ondersteuning bij een psycholoog. Want dit is enorm verdrietig om alleen te moeten dragen, erg eenzaam ook binnen een relatie
