Ik zat net een kop koffie te drinken toen mijn telefoon ging. De school. Zo'n telefoontje waar je als ouder nooit op zit te wachten. Mijn hart sloeg een slag over, want eerlijk? Mijn zoon Finn is niet bepaald de makkelijkste leerling. Hij is een lieve jongen, maar soms iets te nieuwsgierig en tegendraads. Hij heeft al vaker een opmerking uitgelokt of iets uitgehaald. Dus ja, ik was voorbereid op het ergste, maar dit?
“Hallo, met de directeur. Kun je even langskomen? Het gaat om Finn en iets wat we in zijn tas hebben gevonden,” zei ze zonder veel uitleg. Mijn hart bonkte in mijn keel. Wat had hij nu weer gedaan?
Binnen tien minuten stond ik op school. De directeur wachtte me op bij de voordeur en zei ontzettend serieus: “Kom maar mee.” Finn zat in haar kantoor, met een rood hoofd en een stille blik op zijn schoenen gericht. De juf stond ernaast, er was een ongemakkelijk sfeertje.
“We hebben dit gevonden toen Finn zijn tas openmaakte,” zei de directeur terwijl ze een klein doorzichtig zakje op het bureau legde. Het zakje bevatte iets wits. Ik wist niet wat ik zag. Een plastic zakje. Met poeder. “We vermoeden dat dit drugs is,” zei ze er zachtjes bij.
Mijn hoofd tolde. Drugs? In Finn’s tas? Hoe dan? Hij is acht! Ik bleef naar het zakje staren, terwijl mijn zoon ongemakkelijk op zijn stoel wiebelde. De directeur en de juf keken me aan alsof ze niet wisten wat ze moesten zeggen.
Ik vroeg aan Finn hoe hij eraan kwam. “Ik vond het op het plein, mama. Het lag daar gewoon. Ik dacht dat het suiker was. Het zag er grappig uit,” zei hij nonchalant, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Natuurlijk had hij geen idee. Hij vond het gewoon en stopte het in zijn tas. Het klonk zo typisch Finn. Altijd nieuwsgierig, altijd iets vinden dat hij interessant vindt.
De directeur knikte en zei: “We denken ook niet dat Finn wist wat het was, maar we vonden het belangrijk om dit meteen met u te bespreken. De politie is al onderweg om het zakje mee te nemen.” Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Wat als hij dit had geopend? Wat als hij het had aangeraakt? Mijn hoofd ging alle kanten op.
Terwijl we wachtten op de politie, vertelde de juf dat ze het zakje vonden tijdens de pauze. Finn had zijn tas opengemaakt om zijn broodtrommel te pakken, en toen viel het zakje eruit. Een klasgenoot had het opgepakt en riep: “Juf, wat is dit?” De juf dacht eerst aan een grap, maar toen ze beter keek, wist ze dat dit iets serieus was.
De politie kwam aan en bevestigde dat het inderdaad drugs was. Het zakje werd meegenomen voor verder onderzoek. Waarschijnlijk was het afval, achtergelaten door iemand die totaal niet nadacht over de gevolgen. Of iemand had het verloren. Maar de gedachte dat dit op een schoolplein lag… daar krijg ik kippenvel van. Wie laat zoiets rondslingeren op een plek waar kinderen spelen?
Finn leek zich niet echt bewust van de ernst van de situatie en was vooral blij dat hij geen straf kreeg. Ik, aan de andere kant, kon de hele nacht niet slapen. Mijn gedachten bleven maar malen. Dit soort dingen horen gewoon niet te gebeuren, al helemaal niet op een plek waar je je kind veilig achterlaat.
Sinds die dag ben ik veel waakzamer. Finn heeft een flinke preek gekregen over niets zomaar oppakken van straat of waar dan ook. Het enige wat ik hoop is dat dit een wake-upcall is, niet alleen voor mij, maar ook voor anderen. Want dit wil je als ouder nooit meemaken.
