Het slaapgebrek begon al tijdens de zwangerschap. Vooral in het laatste trimester werd ik al vaak wakker om naar de wc te gaan of omdat ik niet lekker lag. Op zich vond ik dat niet heel vervelend, ik kon daarna immers meteen weer in mijn bed kruipen of mij simpelweg even omdraaien om vervolgens weer lekker verder te slapen.
Na mijn bevalling moesten we meteen aan de bak. Mijn borstvoeding kwam niet lekker op gang waardoor ik de eerste weken ook extra heb gekolfd in de nacht na het geven van een voeding. Dit was natuurlijk heel erg slopend voor ons beiden. Gelukkig was mijn vriend zo lief om met Jason in de ochtend eerder uit bed te gaan zodat ik nog een paar uurtjes kon slapen.
Om eerlijk te zijn had ik ook geen idee wat ik zou kunnen verwachten. Natuurlijk hoor je wel verhalen vanuit je omgeving hoe het kan zijn met een pasgeboren baby, maar je weet pas echt hoe het is zodra je er zelf middenin zit. Jason werd gemakkelijk om de twee uur wakker en als hij in een grote ontwikkeling zat (sprongetje, het is maar hoe je het wilt noemen) hadden we pech en werd hij om het uur wakker. Ik weet nog goed dat ik rond de 3-4 maanden er écht doorheen zat. Toen heb ik om hulp gevraagd bij mijn ouders terwijl de tranen over mijn wangen liepen.
Ik zat er echt bij als een zombie overdag en had het gevoel dat ik niet de moeder kon zijn die ik wilde. Dat voelde heel naar want je wilt de beste versie van jezelf zijn voor je kind.
Vanaf toen kwamen mijn ouders standaard iedere donderdag en dat is eigenlijk nog steeds zo. En die ene dag heeft zoveel verschil gemaakt.
In de avond ging ik ook vaak vroeg naar bed, samen met Jason. Hierdoor zag ik mijn vriend dan weer een stuk minder, ook niet echt gezellig. Gelukkig kunnen wij heel goed praten en zeiden we vaak: het is pittig, maar het is even niet anders. Ook dit gaat weer voorbij.
Natuurlijk hebben we weleens momenten gehad waarbij we kortaf reageerden, maar ik denk dat we dan allebei wisten dat het niet persoonlijk was. Slaaptekort doet veel met een mens, we namen het elkaar dan ook niet kwalijk.
Ondanks dat kon ik nog steeds erg genieten van alles. Dan zat ik doodmoe naast hem op de grond op het speelkleed en als hij dan naar mij lachte was mijn dag weer goed.
Vanaf het allereerste begin lag Jason bij ons op de kamer. In eerste instantie sliep hij in een wiegje, maar vanwege mijn bekken- en rugklachten schakelden we al snel over naar een co-sleeper. Dit maakte de nachten aanzienlijk gemakkelijker. Niet dat Jason ineens de hele nacht doorsliep, maar het betekende wel dat ik niet meer uit bed hoefde te stappen na een voeding. Ik kon hem gewoon naast me leggen, waarna hij rustig verder sliep.
Gedurende het eerste jaar gaf ik borstvoeding, wat soms behoorlijk uitputtend kon zijn. Maar tegelijkertijd waren deze momenten ook magisch. Het voelde alsof de hele wereld sliep, en het was alleen Jason en ik in onze eigen kleine bubbel.
Overdag waren zijn dutjes trouwens ook niet heel regelmatig of lang. Dan hoorde ik verhalen van moeders die vertelden dat hun kind dutjes deed van 2 uur of zelfs langer terwijl Jason met een beetje geluk een half uur sliep. Slapen als je kind slaapt ging voor ons dus niet op, omdat hij vaak maar zo kort sliep. Uiteindelijk heeft de draagzak heel erg geholpen. Hier sliep hij namelijk wél lang in. Soms 2 uur of zelfs 3 uur. Ook sliep hij gelukkig goed in de auto of wandelwagen.
Ook sliepen wij heel lang samen. Toen hij niet meer in de co-sleeper paste, hebben we zijn ledikant omgebouwd tot een grote co-sleeper. Later, toen hij begon te staan en klimmen werd dit natuurlijk gevaarlijk dus hebben we hem daarna bij ons in bed genomen, tussen ons in.
Als hij dan wakker werd konden we hem meteen een flesje water geven waarmee hij dan weer gemakkelijk in slaap viel.
Niet je kind in slaap voeden, niet je kind in slaap wiegen, als je samen slaapt gaat hij hieraan wennen, niet troosten want hij manipuleert je… Je leest zoveel verschillende tips om het slaapprobleem te doorbreken. En dan krijg je ook nog eens opmerkingen/ongevraagd advies vanuit de omgeving. Ik krijg daar echt de kriebels van. Ik heb er namelijk echt van genoten om samen met mijn kind te slapen en daarnaast ben ik ervan overtuigd dat een baby niet kan manipuleren. De enige manier waarop kleine kindjes kunnen communiceren in het begin is door te huilen. Dus wij hebben Jason altijd getroost en we hebben ondanks het vele commentaar van mensen en adviezen van slaapcoaches nooit aan slaaptraining gedaan.
Tot op de dag van vandaag sta ik hier nog steeds achter en ben ik heel blij dat we het zo gedaan hebben, want wat denk je? Het heeft dan misschien wel ruim een jaar geduurd maar Jason slaapt nu geregeld nachten door! ZONDER slaaptraining, ZONDER tranen maar juist door er voor hem te zijn als hij ons nodig had. Ik ben natuurlijk geen expert maar ik denk dat hij hierdoor slapen nu ziet als iets wat veilig en fijn is. Zo zullen wij zijn kamer later nooit gaan inzetten als straf. Dit is een omgeving die fijn, leuk en veilig mag voelen voor hem.
Ook al heb je hier misschien niet meteen iets aan, onthoud, het komt écht goed. Enkele goede adviezen die voor ons werkten:
- Gebruik een draagzak: Zo heb je je handen vrij en kun je toch wat klusjes doen in huis of even een stukje erop uit gaan overdag.
- Samen slapen: Ik ben fan en ik heb ondanks de gebroken nachten zó genoten van het samen slapen.
- Ga vroeg naar bed. Het is misschien niet zo gezellig, maar hierdoor kun je toch wat extra uurtjes pakken.
- Communiceer met je partner, vrienden en familie. Wees niet bang voor de reacties, vaak krijg je juist begrip vanuit de omgeving. Is dit er niet? Probeer het dan van je af te laten glijden. Uiteindelijk ben jij de ouder en dus ook degene met slaaptekort.
- Zoek gelijkgestemden. Het kan erg fijn zijn om bijvoorbeeld via Facebookgroepen lotgenoten te vinden om mee te praten over soortelijke situaties. Alleen al de herkenbaarheid kan verbindend werken en troost bieden.
- Volg jouw gevoel. De hele wereld heeft een mening... maar uiteindelijk is het belangrijk dat het voor jullie goed voelt.
En als laatst, het is zo cliché maar waar. Probeer ondanks het slaaptekort toch te genieten van alles. Het eerste jaar vliegt zo snel voorbij. Als ik vriendinnen zie met hun baby denk ik weleens: wat zou het fantastisch zijn om weer even terug te kunnen gaan in de tijd en dan neem ik die gebroken nachten voor lief! Want de dagen zijn lang, de nachten kort, maar wat is het toch prachtig om je kleintje te zien opgroeien!
