Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
14 februari 2020 door Sophie Kistemaker
Als Sophie's zoontje van 3 vraagt of hij alleen boven mag spelen, ziet Sophie dit als een mooie kans om even rustig de krant te lezen. Daar heeft ze inmiddels spijt van!
Het was mijn vrije dag. Daar heb ik er wekelijks twee van en dit was de eerste. De jongens (van 1 en 3 jaar) waren heerlijk aan het spelen en ik kon zowaar mijn krant lezen, een unicum. Gewoonlijk word ik elke minuut gestoord tijdens het lezen waardoor ik met veel moeite slechts enkele artikelen uit kan lezen, als ik dan nog weet waar ze over gingen. Waar hebben we de krant nog voor, vraag ik mijzelf regelmatig af.
Na 2 hele artikelen pakte de jongste iets af van de oudste. Allebei schreeuwen, dus ik probeerde het te sussen. Dit lukte voor even, totdat de oudste er klaar mee was. "Mama, mag ik op mijn eigen kamer spelen?" Hm.. een lastige vraag. Dit had hij nog nooit alleen gedaan, hij was immers pas 3 jaar. Maar nogmaals, ik wilde heel graag even doorlezen dus het leek mij eigenlijk wel een goed idee.
Hij was zichtbaar gelukkig met mijn goedkeuring en klom de trap op naar boven. Daar hoorde ik hem een beetje rommelen op zijn kamer. Gerustgesteld ging ik weer zitten en las verder. Na ongeveer een minuut of 10 klopte de oudste op de deur van de woonkamer. Ik moest lachen en zei: ’binnen!’. Het beeld dat ik toen zag heb ik de afgelopen dagen nog vaak voorbij zien komen. Mijn zoontje kwam binnen en had zijn eigen haar geknipt! Maar niet een beetje!! Hij was helemaal trots en glimlachte van oor tot oor. Het was een soort mengeling van kaal met lange plukken. Ik schrok en riep: "Wat heb jij nou gedaan?" Hij begon gelijk te huilen. En toen begon ik keihard te lachen! Toen wist hij het niet meer, was mama nou blij of boos? Het grappige is dat hij echt een hekel aan de kapper heeft. Elke knipbeurt bij de kapper lijkt het alsof zijn been zonder verdoving geamputeerd wordt. Hij vindt het verschrikkelijk. Dus toen ik zei dat we nu zeker naar de kapper moesten, begon hij nog harder te huilen! Hij wilde juist nooit meer naar de kapper en had het maar even zelf geknipt. Het is wel duidelijk dat hij er geen talent voor heeft. Heel even alleen boven spelen… Misschien moet ik toch maar mijn abonnement op de krant opzeggen. Dat komt wel weer.. als ik 60 ben.
woont samen met haar man Evert (34) en hun zoons van 3 en 1. Ze schrijft wekelijks herkenbare blogs over het wel en wee van het overleven van de tropenjaren met een jong gezin.