15 maart 2020 door Esther Steinebach
Heftige emoties van je kind
Voor mij een interessant vraagstuk omdat ik zelf over genoeg zelfkennis beschik dat emoties reguleren niet mijn sterkste kant is. Bovendien zag ik door de grote moeite die mijn kind had met het reguleren van zijn emoties dat ik in de opvoeding ook duidelijk iets niet handig deed.
Dit vind ik zo mooi aan het krijgen van een kind. Als je geen kinderen hebt dan kun je jaren doormodderen met disfunctionele patronen die zo automatisch gaan dat je jezelf er niet van bewust bent. Maar dan krijg je een kind en die spiegelt je precies op je eigen pijn. Omdat je kind je precies teruggeeft wat je uitstraalt zie je ineens de kanten van jezelf die je (on)bewust probeert weg te stoppen zodat je er niet mee hoeft te dealen.
Het gedrag van mijn kind nam een tijd lang extreme vormen aan. Gelukkig kan ik nu eindelijk zeggen dat dit beter/goed gaat. De tijden van extremiteiten zijn voorbij! (heftige woedeaanvallen, weglopen van huis, spijker doorslikken, grenzeloos gedrag) Dus aan alle wanhopige ouders van kinderen met extreem gedrag. In veel gevallen kan het echt nog goed komen!!!! Maar daar is wel een flinke dosis zelfreflectie en bewustwording voor nodig.
Ik denk dat veel ouders zijn opgegroeid in een niet klagen maar dragen cultuur. Altijd maar doorgaan, nooit stilstaan bij je gevoel en klaarstaan voor een ander. Als je huilt wordt er; SSSSSST! of Al klaar! geroepen en als je boos bent krijg je straf. Niet boos of verdrietig zijn maar gewoon doorgaan. Daar word je hard van! Op een gegeven moment voelt dit heel normaal en geef je dit, zonder dat je het doorhebt, door aan je kind.
Maar wat doet dit met een kind? Mijn kind mocht nooit huilen. Hij werd meteen afgeleid, gesust of gewiegd. Nu kan ik zien wat een schadelijke gevolgen dit kan hebben. Als je emoties hebt die je niet mag uiten dan bouwt het steeds verder op tot je, jawel, ONTPLOFT. En dit is nou precies wat er met onze zoon gebeurde. Iedere keer als hij een (heftige) emotie had deed ik er alles aan om het te stoppen. De spanning in zijn lijfje bouwde steeds verder op totdat het voor hem niet meer te houden was en dan ontplofte het eruit. Wat zich uitte in zeer extreem en grenzeloos gedrag.
Een interessante vraag is nu. Waarom deed ik dit? Ik dacht dat ik het beste deed voor mijn kind, zijn emoties stoppen zodat hij weer blij was. Maar niks is minder waar. Als ik echt eerlijk ben naar mezelf komt het door één hele egoïstische reden: ik deed het voor mijzelf! Zelf kon ik vroeger ook nooit huilen omdat er dan iemand boos of agressief kon worden. Die angst zat nog zo diep in mijn lijf dat bij het huilen van mijn kind ik die stress van vroeger voelde en dacht dat er iets ergs ging gebeuren. De intense stressreactie die ik zelf voelde was zo heftig dat ik DAAROM de emotie van mijn kind wilde stoppen. Niet omdat ik mijn kind wilde helpen, maar omdat ik mijzelf wilde helpen!
Sinds ik, dankzij mijn zoon, weet dat er bij mijzelf nog veel te helen valt, ben ik nu actief aan het werken aan mijn eigen emoties en triggers. En sinds ik beter kan omgaan met mijzelf, verdwijnen de gedragsproblemen van mijn zoon als sneeuw voor de zon. Tuurlijk is hij nog steeds avontuurlijk en energiek maar het is nu wel handelbaar en hij accepteert grenzen.
Ik denk dat wij als ouders de belangrijke taak hebben om ons kind emotioneel gezond te laten opgroeien. En dat wij ouders in een ideale wereld rustig kunnen blijven als ons kind heftig reageert. Door rustig te blijven ademhalen en niet in paniek te raken kan je kind ook weer rustig worden en weet het dat het bij jou echt zichzelf kan zijn en zich veilig kan voelen. Achteraf gezien natuurlijk logisch dat mijn zoon zijn gedrag steeds extremer werd. Als je moeder, degene die je veilige basis is en je gerust moet stellen, zelf in paniek raakt, dan moet dat verschrikkelijk angstig zijn voor een kind en is het logisch dat het zich gek gaat gedragen.
Ik geloof dat als wij als ouders geraakt (of getriggerd) worden door ons kind (of een ander) het niet iets zegt over je kind (of een ander) maar over jezelf. En dat je eigenlijk dus terugkrijgt waar je ZELF nog aan moet werken. Als het ons als ouders lukt om op een gezonde manier om te gaan met emoties dan zal het ons kind ook lukken!
