28 februari 2020 door Sophie Kistemaker
Het was een zaterdagochtend zoals de meeste zaterdagochtenden bij ons verlopen. We zaten aan de ontbijttafel, we aten croissantjes, een eitje en er waren al 2 bekers melk omgegaan. Kortom, niks bijzonders. De oudste was lief aan het spelen met Bob de Bouwer en zijn vrienden: Muck, Liftie, Scoop, je kent ze wel. De jongste zat nog in de kinderstoel zijn korstjes tussen onze houten tafel te duwen. Niemand snapt trouwens waarom wij een tafel hebben met groeven, ik eigenlijk ook niet. Het leek zo leuk, toen we nog geen kinderen hadden.
Nogmaals, een rustige zaterdagochtend dus, totdat mijn oudste een, tja hoe noem je dat? Nou, laten we het maar netjes houden, hij moest een ‘grote’ boodschap doen. Hij kondigt dit altijd luidkeels aan en vertelt het dan ook het liefst aan iedereen die dit (niet) wil horen. Hij riep het zelfs even naar boven, naar zijn vader die rustig aan het douchen was. Hij is sinds een jaar zindelijk (halleluja) en hij is er nog steeds trots op. Maar goed, ik keek op en zei dat hij rustig kon gaan zitten en mij mocht roepen als hij klaar was (dit doet hij overigens ook altijd luidkeels, heel fijn). Ik zette de jongste op de grond en begon met het opruimen van de tafel totdat ik bijzondere geluiden hoorde van de wc die ik daar normaal gesproken niet hoor.
Het waren ‘speelgeluiden’. ‘Lieverd ben je nu aan het spelen op de wc?’ ‘Euhm ja mama, ik ben even met Muck aan het spelen’. ‘Hè bah nee, pas nou maar op, straks..’ en ik had deze zin nog niet uitgesproken of ik hoorde: ‘MAMA!! Help!! Muck is in de wc gevallen!!!’ Zucht… nu maar hopen dat dit niet na de grote boodschap was. ‘Mama, er drijft een drol in Muck zijn laadbak’. Hoorde ik daar nu een vorm van trots in zijn stem? Ik liep er naar toe en keek in de pot. Inderdaad, de duik van Muck was niet op een goed moment gekomen, zeg maar.. ‘Hè hoe kan dit nou?’ mopperde ik. ‘Ok, hoe gaan we dit doen?’ ‘Zal ik hem er uit halen mama?’ vroeg de oudste. ‘Nee, laat me even denken’. Waarom heb ik nooit een schepnetje gekocht, dacht ik. Ik had toch moeten leren van de laatste keer dat de stoelgang van de jongste goed op gang kwam in bad. Ok, denk na. Mijn man was inmiddels door alle commotie ook naar beneden gekomen en gniffelde bij het aangezicht van Muck in de wc met een inhoud in zijn laadbak. ‘Heb je ook nog een idee hoe we dit er uit gaan halen?’ vroeg ik hem lichtelijk geïrriteerd. ‘Euhm.. nou, ik ga het niet doen.’ antwoordde hij. ‘Nee, dan moet ik het weer doen, ik moet hier ook altijd alles doen.’ mopperde ik verder. Er ontstond een kleine discussie. Wij hadden niet door dat ook de jongste inmiddels als een enthousiaste toeschouwer bij de pot was komen staan. Hij had zich er tussen gewurmd en keek ook in de pot aangezien wij dit allemaal deden. En voordat we het doorhadden greep zijn kleine mollige dreumeshandje Muck uit de pot, met inhoud! ‘AAAHH!’ schreeuwde de oudste, ‘hij heeft hem! Hij heeft ook de drol! ’ ‘AAHH!’ gilde ook ik. Snel trok ik Muck uit zijn handen voordat hij de laadklep even zou legen op de wc- vloer en gooide de inhoud terug in de pot. En nu? De jongste was toe aan de volgende grijpactie dus ik greep hem vast en liep met gestrekte armen en een gillende dreumes naar de kraan van de keuken. Snel pakte ik alle Dettol die ik kon vinden en smeerde beide handen in. Ondanks dat het slechts 1 handje betrof, heb ik beide handen en armen meerdere keren gewassen totdat ze een beetje rood begonnen te zien, het was voor het goede doel zeg maar. Daarna was ook Muck aan de beurt om een grondige Dettol reiniging te krijgen en die zette ik voor de zekerheid ook maar even in de vaatwasser. Dit leidde tot een grote teleurstelling van de oudste die graag weer verder wilde spelen met ZIJN Muck. Nadat ik was bekomen van alle toestand bedacht ik me gelijk één ding. Ik ga zo meteen eerst naar de dierenwinkel… voor een schepnetje!
