19 februari 2019 door Eveline Krabbendam
Er komt een monster! Iets wat Maren regelmatig roept, en dan met guitige ogen gaat ze zich ‘verstoppen’. Of ze doet de deur dicht, want dan kan het ‘monster’ niet komen. Maar wanneer is ze nou echt bang?
Een paar weken geleden heb ik Maren voorgelezen, welterusten gezegd, een kus gegeven en ineens zegt ze tegen mij: ‘Mama, je moet bij mij blijven.’ Op een toon die ik herken, niet verdrietig of angstig maar meer van ‘ik wil het, dus we doen het zo’. Maren wordt deze week 3 jaar en ik merk dat ze zich steeds meer bewust van zichzelf en anderen aan het worden is. Maar met die leeftijd is de eigen wil ook enorm aanwezig en ze kan maar al te goed duidelijk maken wat ze wel, en vooral niet wil.
Een pittige peuter dus, die duidelijk grenzen nodig heeft. De ene keer ben ik daar beter in dan de andere keer.. Het blijft afwegen, concessies doen, uitzonderingen maken. Of juist mijn poot stijfhouden. En als Maren dan zegt dat ik bij haar moet blijven denk ik automatisch; het heeft niks met bang zijn te maken, het is meer de gezelligheid of om de bedtijd uit te stellen.
Een paar dagen later als ik haar in bed heb gelegd wordt ze boos en gaat ze huilen. ‘Ik wil hier niet slapen!’ roept ze, en daar sta ik weer met mijn goede gedrag. Waar komt dit nu vandaan, ze heeft zo’n fijn kamertje en tot nu toe is er niks aan de hand geweest. Een stukje manipulatief gedrag, of toch echt angst? Ik blijf nog even bij haar, probeer haar gerust te stellen, lees nog een boekje, maar dan ga ik echt. Ze wordt nog wel even boos (ook zoiets bij die peuters, probeer je het beste te doen voor ze, worden ze alleen maar boos!), maar valt daarna wel in slaap.
Afgelopen week word ik ’s nachts wakker. In de regel is het dan mijn zoontje die honger heeft, maar nu hoor ik Maren. ‘Maaaaaaaaaamaaaaaaaaaa’ snikt ze. Als ik bij haar ben zegt ze dat ik bij haar moet slapen. Oef, dit is weer zoiets. Ik kruip bij haar in bed en ze gaat dicht tegen me aan liggen. Pakt mijn hand en slaat die om haar heen. Stiekem koester ik die momentjes ook wel weer, over een paar jaar gebeurt dit niet meer. Ze blijft wat draaien en wordt rustiger maar valt niet in slaap. Zelf kan ik zeker niet in slaap vallen in het peuterbed dus na een poosje ga ik weg. Tegen mijn verwachting in blijft ze stil en kennelijk valt ze daarna weer in slaap. De avond daarna gebeurt precies hetzelfde, maar daarna niet meer.
Wat speelt zich toch af in zo’n hoofdje? Ik vind het zo lastig te bepalen of dit echt angst is of niet. Ik wil dat namelijk graag serieus nemen en proberen al haar angsten te ontnemen. Maar als het een manier is om tijd te rekken, is dat niet de beste manier. Ze geeft ook niet aan waar ze dan bang voor is, dan zou ik er namelijk nog iets mee kunnen. Daarnaast maakt ze verder geen angstige indruk, ze is juist eerder opgeruimd en vrolijk. Dus voor nu denk ik dat ik het maar goed in de gaten moet houden en een gulden middenweg moet zoeken tussen geruststellen/aandacht en grenzen stellen, en wie weet is dit gewoon weer een van die beroemde fases die vanzelf weer overgaat.
