23 november 2001 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita zich afvraagt waarom ze is weggegaan uit Nederland, nu ze haar dagen moet slijten op een akelig flatje. Maar dan...
Ik zit hier heerlijk op mijn balkonnetje te genieten. Nienke en Danielle zitten binnen te verven, en Michelle slaapt. Beneden op straat is de zondagmarkt van Sabinillas in volle gang. Er wordt druk gesjacherd om het 'antiek', de geur van fruit vult de lucht, en op de achtergrond klinkt het eeuwige baila, baila.
Een beetje duf ben ik nog, van de neuten van gisteravond. Met kleine oogjes bekijk ik het schouwspel onder mij. Nog nagenietend van het haast onmogelijke dat gisteren gebeurd is.
Al weken zijn we op zoek naar een fatsoenlijk huis om te huren. Iets met een tuintje, zodat de kinderen lekker naar buiten kunnen rennen. Iets voor een redelijke prijs; geen ƒ 3000,- per week zoals in de zomermaanden. Iets waar we een jaar, of misschien wel langer, kunnen blijven zitten. En dan liefst met onze eigen spullen.
De moed zonk ons echter langzaam in de schoenen. Voor het meest aftandse townhouse in een afschuwelijke stadswijk durft men hier nog steeds ƒ 2500,- per maand te vragen...
Het klinkt blasé, maar ik word langzaam-aan gék in deze flat. Vijf mensen, opgepropt bij elkaar. Ik wil weer adem kunnen halen! Ik heb echt jankend op mijn bed gezeten. Ten einde raad. Hoe kan ik hier nou ooit aarden als ik niet eens een fatsoenlijke plek kan vinden om te wonen? Ik kwam hier voor de ruimte, ook voor mijn kinderen. En in plaats daarvan was ik tot een flat veroordeeld. Dat was toch niet de bedoeling.
Een vrijstaand huisje, met een tuin
Maar gisteren waren de goden ons goed gezind. We waren wat aan het rondrijden in de omgeving. Zomaar ineens besloten we een weggetje in te rijden waar wat huizen bij elkaar stonden. "Laten we hier gewoon eens vragen of ze wat weten, Oscar", zei ik. En verdomd als het niet waar is, er was een huis te huur. Een vrijstaand huisje, met een tuin. Achter het huis een schitterende boomgaard, met olijven, sinaasappels, vijgen... Wow!
Het is betaalbaar, op 10 minuten rijden van het dorp én – het is werkelijk niet te geloven – we kunnen onze eigen spullen erin zetten.
Ik zit me nog steeds te verbazen over de ongelooflijke mazzel die we gehad hebben. Het komt zomaar op je pad. Toeval bestaat niet, zeggen ze, hè? Nou, dan is het ons gegund!
