16 februari 2002 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Ik heb een boek geschreven, over mijn twee dochters Lisa-Xiu en Lin-Shi. Of eigenlijk: over wat mij overkwam toen ik hun moeder werd. Het besluit tot adoptie en de lange wachttijd van zo'n zes jaar, werden hiermee ingedikt tot een paar hoofdstukken. Maar dat doet juist recht aan het verlangen dat we al die tijd koesterden, en het verdriet dat ons soms overviel.
Ik heb het boek dan ook opgedragen aan mijn man Auke, en aan mijn twee meisjes, die het nu heel normaal vinden dat ze bijna paginagroot in een paar kranten hebben gestaan.
Het is fijn dat mijn dochters weten hoe ik me voelde toen ze er net waren, waar ik me zorgen over maakte. En het is natuurlijk heerlijk dat je onder het mom van 'werk' aan de meest uiteenlopende mensen vragen kan stellen waar je anders nooit mee zou durven aankomen.
En hoewel ik geprobeerd heb het boek zo te schrijven dat ook mensen die niet adopteren het met plezier kunnen lezen, had ik toch wel altijd de adoptie-ouders in spe in mijn achterhoofd, die zo hongerig kunnen zijn naar informatie. Uit ervaring weet ik dat zelfs overbodige statistieken je kunnen boeien. In mijn wachttijd printte ik bijvoorbeeld groei-statistieken uit van Chinese kinderen, die ik op het internet vond; net alsof ik er heel wat aan zou hebben.
Eén van de mensen die tijdens het schrijven steeds in mijn gedachten opdoemde, was de moeder van een adoptiemoeder, die vond dat gehandicapte kinderen maar beter in hun geboorteland konden sterven.
Zij zal mijn boek waarschijnlijk niet lezen, maar toch hoop ik vurig dat er misschien één opa of oma is die mijn boek leest en iets meer van adoptie zal begrijpen. En zijn of haar hart iets meer zal openstellen voor de nieuwe kleinkinderen, waar de ouders zo verschrikkelijk naar verlangen.
Sinds een paar dagen heb ik er nog een reden bij, om blij te zijn met het voltooien van mijn boek. De moeder van een klasgenootje van Lin zei totaal onverwachts tegen me: "Wat geweldig voor je dochters dat je hun zo een stuk extra verleden geeft. Ze missen toch al zo'n deel uit hun jeugd."
Kijk, daar had ik nou niet aan gedacht. Sommige mensen hoeven het niet eens te lezen. Die begrijpen haast beter dan ik wat de bedoeling is van mijn boek.
Besproken boek:
Dochters van ver - belevenissen van een adoptiemoeder
door: Dido Michielsen
uitg.: Archipel, 2005
ISBN 90 6305169 7
EUR 15,95
