1 juli 1997 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Verleden week werd mijn dochter één jaar en ik moest telkens aan haar moeder denken. De kleine zat verbaasd achter haar slagroomtaart met één kaars erop, griezelde van de nieuwe zandbak en vond het voor het eerst in haar fietszitje een stuk aangenamer. Ik weet niet hoe lang het duurt voordat een 'biologisch kind' als onvervreemdbaar eigen aanvoelt -- maar als je een baby krijgt die negen maanden oud is, dan kan je na negen weken nog de gedachte bekruipen dat het een geschenk is dat je nooit als iets vanzelfsprekends zult ervaren.
Iets dergelijks gebeurde ons de avond voordat we haar kregen. In het restaurant in de Chinese provincieplaats Hefei zat een dozijn Amerikanen met allemaal schattige Chinese peutertjes op schoot, die braaf hun bordje bami aten. East meets West, maar het was geen prettig gezicht. Het stralende geluk van de ouders had iets akeligs, alsof de hardnekkigheid van de kinderwens eindelijk tot een concreet resultaat had geleid. Wat naturlijk ook zo was. Een kindje gekocht, daar leek het nog het meeste op, en de moed zonk ons in de schoenen. Morgen zouden wij ook zo aan tafel zitten, trots, blij, het doel bereikt na al die lange jaren van spanning en wachten. Alsof het ons goed recht was.
De volgende avond bestelden wij room service, en had ik inderdaad een klein wurm op schoot dat bewusteloos van moeheid tegen me aanlag, ook al had ze geen flauw benul wie ik was. Zij zal haar moeder waarschijnlijk amper hebben gemist, eerder haar verzorgster in het kindertehuis. Maar ík denk vaak aan die onbekende moeder in China en al gaat het misschien wat ver om me schuldig te voelen, ik ben haar wel wat vérschuldigd. Ons meisje is vorige week jarig geweest. Ik wou maar dat je haar eventjes kon zien, denk ik dan, want volgens mij is ze wel gelukkig hier.
