Daar sta ik dan, in de brandende zon van Curaçao. In mijn linkerarm mijn baby en met de rechterhand probeer ik de was op te hangen. Ik heb in dit land haast geen supportnetwerk. Mijn vrouw is opgenomen met postnatale depressie. Op werk wordt de druk mij te veel, ik heb geen kracht meer om voor mijn partner te zorgen. En voor het vaderschap…. Ik kon voor mijn gevoel niet lager zinken dan dit. Ik voelde enorme wanhoop en eenzaamheid. Ik stelde mijzelf drie vragen. 1. Hoe ben ik hierin terecht gekomen? 2. Hoe kom ik eruit? En 3. wat wil ik zodra ik eruit ben? Ik was wanhopig en ik voelde mij verloren.
In 2011 viel ik flauw achter de computer. Beetje overwerkt dacht ik. Negeren en door bikkelen! Kort daarna ging ik zwaar door mijn rug en kon ik niks anders meer dan op bed of op de grond liggen. Zal wel aan het werk, mijn collega’s of de bedrijfscultuur of aan het Nederlandse weer liggen. In ieder geval niet aan mij! Ik besloot daarom in februari 2012 naar Curaçao te emigreren, hopende dat mijn problemen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen.
Ik heb nu wel geleerd dat waar je ook gaat, je je patronen gewoon met je meeneemt. Want ook daar ging ik richting burn-out. Het bedrijf dat een aantal jaar keihard groeide, kromp nu in eenzelfde tempo. Ik moest vele mensen ontslaan en de sfeer werd er niet beter op.
Thuis ging mijn relatie ook niet al te best, om het maar zacht uit te drukken. Ik wilde eigenlijk de relatie verbreken, maar toen raakte mijn vrouw zwanger. Dus zette ik alles op alles om de relatie te fixen. Ik had mezelf namelijk beloofd om niet net als mijn ouders ook te gaan scheiden. Dat zou mij toch niet gebeuren?! Tegelijkertijd werkte ik even hard om het bedrijf waar ik werkte van een faillissement te redden. Twee hopeloze missies.
De communicatie tussen mij en mijn ex-vrouw liep uiterst moeizaam. Wat wil je ook: zij in een postnatale depressie en ik (randje) burn-out. We hadden geregeld ruzie, helaas zelfs in het bijzijn van ons zoontje. Ik had maar een beperkt supportnetwerk en was ook te trots om hulp te vragen. Dus raakte ik in een isolement. Ik voelde me eenzaam en ik voelde alsof ik er alleen voor stond. Ik stond in de overlevingsstand. Ik had eerlijk gezegd op veel momenten geen plezier meer in het vaderschap. In die periodes was ik blij dat mijn zoontje op de opvang zat en ik keek op tegen de weekenden.
Ook op mijn werk zat ik verwikkeld in meerdere rechtszaken. Harder werken, werkte niet meer. Ik trok het niet meer. Dus trok ik de stekker er bij beiden uit. Ik was tijdens mijn kantoorbaan al begonnen met mijn eigen onderneming als Life Coach. Ik vond persoonlijke ontwikkeling machtig interessant en wist dat ik deze ervaring ooit zou kunnen gebruiken om anderen te helpen of te inspireren.
Wat me door deze periode heen heeft getrokken, is mijn honger naar persoonlijke ontwikkeling. Ik verslond boek na boek en keek veel YouTube video’s. Dat zou dan ook de eerste tip zijn voor andere ouders in burn-out. Voed je brein.
Grijp deze periode aan om aan jezelf te werken. Aangezien ik de enige constante factor was in mijn ellende, wist ik dat ik er zelf een aandeel in had. De vraag die nog steeds leidraad is in mijn eigen coachingpraktijk: “Wat doe jij dat dit gebeurt?” Ga op zoek naar wat jouw aandeel is in de scheiding en/of burn-out. Wat zijn jouw beperkende overtuigingen die je tegenhouden? Die van mij was onder andere “Als ik maar hard genoeg werk, krijg ik controle over mijn leven.”
Ik voelde mij te trots om om hulp te vragen. Ik was toch intelligent genoeg om dit zelf op te lossen? Ook was er schaamte: ik voelde alsof ik had gefaald als vader en partner. Hulp vragen was in mijn hoofd een bevestiging dat ik het niet kon. Pas toen ik mij kwetsbaar opstelde en hulp vroeg aan een psychologe, coach en aan mijn familie en vrienden, kon ik stappen maken.
Mensen die in een burn-out zitten, vertellen zichzelf vaak dat het allemaal meevalt, dat ze het zelf wel kunnen oplossen. Ze zeggen “Nog even dit projectje en dan wordt het rustiger.” Of “Nog even een maandje knallen en dan is het vakantie, dan rust ik wel uit.” Wat kunnen we onszelf voor de gek houden...
“Je kunt niet uit een lege theepot schenken.” Of “Eerst je eigen zuurstofmasker opzetten voordat je anderen helpt.” Clichés maar daarom niet minder waar. Je kunt geen goede ouder zijn vanuit de overlevingsstand. Goed voor jezelf zorgen is niet egoïstisch, je doet het voor je kind(eren). Zorg dat je zelf ontspant, sport, met vrienden afspreekt en leuke dingen doet. Pas dan heb je de mentale en fysieke energie om er te zijn voor je kinderen. Betreft tijd met je kinderen doorbrengen gaat het niet om kwantiteit maar om kwaliteit. Alleen maar thuis zitten en uitrusten is vaak niet de oplossing voor een burn-out. De muren komen op je af en je voelt je nutteloos en daardoor nog ellendiger. Ik ging weer naar de sportschool en tennissen. Die lichamelijke beweging deed me goed en zo kwam ik ook weer onder de mensen. Pak een stuk paper en trek een lijn in het midden. Links schrijf je de activiteiten en personen waar je energie van krijgt. Rechts de dingen en personen die je energie kosten. Ga elke dag meer doen van de linkerkant, en minder van de rechterkant.
Als je van dag tot dag leeft zonder plan, dan ben je overgeleverd aan de goden. Je leidt een reactief leven waarbij je vooral druk bent met andermans doelen dan die van jezelf. Wees dus proactief en maak een weekplanning: wat heeft deze week aandacht nodig? Werk, ouderschap, liefdesleven, gezondheid, familie, vrienden of huishouden? Plan de acties in je agenda. Vergeet niet je ontspanning ook in je agenda te zetten.
Een ervaring zoals een scheiding of een burn-out doet je wel even reflecteren op wat nou écht belangrijk is in het leven. Ik besloot dat ik vooral een leuke vader wilde zijn. Een gezond leven leiden zodat ik ook met mijn kleinkinderen kan spelen. En ik wilde mijn tijd besteden aan dingen die er voor mij toe doen. Oftewel leuk werk.
Hoe staat het er nu voor met mij? Ik ben nu 8 jaar fulltime alleenstaand vader. De moeder van mijn zoontje is bezig met een comeback en onze communicatie is niet rozengeur en maneschijn, maar wel beleefd. Ik zit over het algemeen goed in mijn vel. Ik werk weer fulltime en ik heb alweer 7 jaar mijn eigen bedrijf. Tuurlijk heb ik ook mijn ups en downs. Het belangrijkste is dat ik routines en methodes heb om steeds weer terug in het zadel te komen als ik van het paard afval.
