6 mei 2005 door Justine Pardoen
Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.
In deze aflevering, die deel uitmaakt van het moederdag-themanummer over seks, neemt Justine haar eigen seksleven onder de loep.
"Ik ga schrijven over seks", vertel ik mijn zusje. Zusje D. heeft twee kinderen, van 10 en 7. "Eh, wat bedoel je?", schrikt D. We vieren samen met onze kinderen mei-vakantie, zonder mannen. Een goede gelegenheid voor een goed gesprek, dacht ik zo. "Nou, seks en kinderen, eh... ik bedoel, over hoe het krijgen van kinderen invloed heeft op je seksleven." "Oh, dat!" Ze kijkt wazig. Ik kijk haar aan. Met mijn ogen vraag ik om haar verhaal. Ze zwijgt veelzeggend. "Vertel eens?" dring ik aan. "Nou, schrijf dan maar dat moeders altijd moe zijn." En daarmee moet ik het doen.
Ik draai me om naar mijn laptop en ga aan de slag. We hebben nooit gepraat over seks, D. en ik. En praten over seks die anders is geworden, of er niet meer is, is voor ons blijkbaar te intiem. Ik laat het maar zo. Als je te weinig seks hebt, word je chagrijnig. Daarin zijn vrouwen heus niet anders dan mannen. Maar praten over dat je te weinig goede seks hebt, is eigenlijk nog erger. Dan kun je niet eens meer verhullen dat je iets te kort komt.
Niet zo lang geleden vertelde ik aan mijn vriendin M. dat ik sinds mijn auto-ongeluk, vorig jaar, nauwelijks meer durfde te vrijen. In het begin kon ik me sowieso niet goed bewegen en alles deed pijn. Ik mag nog steeds niet sporten en ik blijf maar moe.
Ik durfde mijn eigen moedeloosheid niet goed onder ogen te zien en al die tijd had ik mijn gevoel verstopt. Vrijen had ik ondertussen misschien best weer eens kunnen proberen, maar ik deed het niet. Ik werkte, moest nog steeds veel slapen, en dan waren er nog de kinderen... Tijd voor iets anders was er gewoon niet en mijn behoeftes verdwenen in de ijskast.
Nadat ik klaar was met mijn klacht, keek vriendin M. me rustig aan, maar niet met de medelijdende blik die ik verwachtte. "Zeg, dat kun je niet maken, hoor!", riep ze stellig. "Doe niet zo lui, gewoon weer doen. Als je er je best niet voor doet, komt het nooit meer terug!"
En zo werkt het inderdaad. Ik wist het eigenlijk allang. Hoe minder je vrijt, hoe minder zin je hebt. Als je jezelf laat opdrogen, lijkt het alsof dat stukje van jezelf gewoon verdwijnt. M. had groot gelijk: hier moest ik me niet bij neerleggen. Ook tegenover mijn eigen kerel was het trouwens niet fair. Ik had hem te lang verwaarloosd. En mezelf erbij. Ik besloot het te veranderen.
Kinderen krijgen is net zoiets als een zwaar auto-ongeluk: het brengt een enorme schok teweeg in je bestaan. Het raakt je niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Alles wordt in één klap anders. Ineens ben je een stuk ouder. Je lijf reageert niet meer zoals je gewend was, het voelt anders en het ziet er anders uit. En hoezeer iedereen je ook gerust stelt "dat het allemaal wel weer goed komt", gerust ben je er niet op. En terecht. Je leert er hooguit mee leven, maar het wordt nooit meer zoals het was.
Je moet eerst rouwen om wat je kwijt bent; dat is nodig om verder te kunnen. Na een bevalling maakt het nieuwe leven dat je gebaard hebt, vrijwel altijd alles goed. Je offert met liefde je jonge ongeschonden lichaam op voor je kind. Toch kost het even tijd om aan je nieuwe lijf te wennen. En niemand vertelde er ooit bij dat het hele gedoe van zwanger zijn en baren ten koste zou kunnen gaan van je zorgeloze, bevredigende seksuele relatie. Pfff...
Nachten wakker liggen door een ziek kind, als werkende moeder de totale uitputting nabij, en dan ook nog je man horen klagen dat het huis er sinds de komst van de kinderen uitziet als een crèche...
Iedere vrouw weet dat de zorg voor een jong gezin funest is voor je seksleven. Na de boodschappen, de afwas, een beetje tv en de strijk, is je avond voorbij en duik je doodmoe je bed in. Op naar de volgende dag, die net zo veel van je vergt als de vorige en alwéér geen spannende romantische momenten met zich meebrengt. Niets gaat meer vanzelf.
"Moeders zijn altijd moe", zei mijn zus. En daarmee was voor haar even alles gezegd. Zouden vaders dat nou ook hebben? Ik heb er met mannen eigenlijk nog nooit over gepraat. Zijn die ook altijd moe? Is dat het? Of word je gewoon te veel vader en moeder voor elkaar? Hoe doen andere stellen dat?
Op het Forum van Ouders Online vertellen ouders elkaar regelmatig over de aantrekkelijkheid van een flirt buitenshuis. Eigenlijk is het niet eens zo gek dat vaders en moeders met jonge kinderen juist op hun werk tegen iemand aanlopen met wie ze flirten, op wie ze verliefd worden, of waar ze zelfs mee vreemdgaan. Het werk is – hoe hard je ook moet werken – toch een soort vakantie van thuis.
En ineens, daar buitenshuis, is er dan wél weer ruimte voor die gevoelens. Het is strelend, het is spannend, en je voelt je weer opleven. In elk opzicht. Heerlijk toch? Ja, maar je zet wel iets op het spel wat voor je kinderen van levensbelang is: een stabiel thuis met een vader en een moeder waar ze de nodige zekerheid aan kunnen ontlenen.
De tijd en aandacht die je voor elkaar had voordat er kinderen waren, heeft plaatsgemaakt voor iets anders. Iets heel waardevols: kinderen, voor wie je samen een veilig thuis maakt en bouwt aan een toekomst. Het is verleidelijk om het spannende buiten de deur te zoeken. Vreemd is sneller spannend.
Om het thuis bevredigend te houden, moet je dus aan de bak. Maar ik weet het inmiddels: zin maken werkt écht en het is absoluut de moeite waard. Er is niets fijner dan te ontdekken dat je met overtuiging kiest voor de vader van je kinderen en (ook in bed!) weet waarom je samen die kinderen ook alweer gemaakt hebt.
