22 juni 2021 door Vera Bijma
Kan iemand mij even stevig in mijn arm knijpen? Zeg me alsjeblieft dat ik gedroomd heb dat mijn zoontje een drumstel voor zijn verjaardag vraagt.
Uitgerekend dat waarvan ik hoopte dat het hem geen bal zou interesseren, vindt zoonlief natuurlijk geweldig: drummen. Nu dacht ik eerst nog: veel te duur zo’n drumstel, dus dat komt absoluut niet in aanmerking als verjaardagscadeau. Daar zal hij heel wat jaartjes voor moeten sparen. Maar dat was buiten mijn muziekliefhebbende echtgenoot gerekend. Die kwam meteen heel enthousiast met een foldertje van de muziekwinkel aanzetten dat hij nog ergens had liggen. En wat bleek: er bestaan ook kinderdrumstellen. Die een pak minder kosten.
Daar ging mijn prijsargument. En tja, het is ons enige kind, waar we bovendien lang naar uitgekeken hebben. Dan weiger je niet zo gemakkelijk iets dat hij echt héél graag wil. Daar kwam nog bij dat hij zwaar geschut inzette bij het meedelen van zijn verjaardagswens. Denk: grote bruine ogen met knipperende wimpers, een pruilmondje en zijn handjes in een pleasegebaar gevouwen.
‘Kijk je nog wel even naar de reviews op internet over dit drumstel?’ vroeg ik mijn echtgenoot in een laatste halfslachtige poging om het aankomende drumgeweld nog te kunnen tegenhouden. Maar hij vond geen negatieve ervaringen. En dus bestelde hij het felbegeerde muziekinstrument onder luid gejuich van de bijna-jarige. Ik troostte me dan maar met de gedachte dat zo’n relatief goedkoop kinderdrumstelletje vast ook een bescheiden kindergeluid zou produceren. Dat zouden mijn gevoelige oortjes waarschijnlijk nog wel kunnen verdragen.
En toen was het zover: er werd een grote doos bezorgd. ‘Ah, handig voor het oudpapier’, reageerde ik enthousiast. Er werden twee paar mannelijke wenkbrauwen opgetrokken. Vader en zoon konden niet wachten om de doos open te maken en het drumstel in elkaar te zetten. Wat kon hun die doos nou schelen! Het ene na het andere onderdeel kwam tevoorschijn. Aanvankelijk leek het ook voor mij een geweldig cadeau. Ze waren namelijk uren zoet met het monteren van alle trommels, bekkens en weet-ik-wat-allemaal. En dus had deze mama onverwachtse me-time. So far, so good.
Maar toen kwam onvermijdelijk het moment dat het drumstel gebruiksklaar in zoonliefs slaapkamer stond. En hij vol enthousiasme zijn verjaardagscadeau kon gaan uittesten. Nou, ik kan je wel vertellen: er komt geen kindergeluid uit. Allesbehalve. Het drumstel maakt zelfs zo’n kabaal, dat we zoonlief oordopjes hebben ingedaan om zijn gehoor te beschermen. Het begrip ‘trommelvlies’ krijgt ineens een heel andere betekenis.
Terwijl zoonlief enthousiast met zijn drumstokken de verschillende trommels te lijf gaat, kan ik niet anders dan mijn vingers in mijn oren stoppen. Het is gewoon echt te luid. Papa heeft de laatste oordopjes bemachtigd en glimlacht bemoedigend naar zijn zoon. Al snel ontpopt hij zich als muziekleraar en leert hem wat basisritmes. Ook ik ben heel blij dat zoonlief zo gelukkig is met zijn verjaardagscadeau. Maar mijn trommelvliezen dreunen net iets te hard mee op het geluid. En aangezien vader en zoon zo mooi samen spelen, besluit ik al snel met stille trom naar beneden te vertrekken. Bij deze nomineer ik die uitdrukking trouwens graag voor meest ongeloofwaardige uitdrukking ooit. Een trommel stil? Niet dus. Zelfs een kindertrommel niet.
