6 juli 2015 door Ben Kirssen
Dit is deel 3 van ons Dossier Pedofilie. Ben Kirssen, van Pedofilie.nl, reageert op het onderzoek van David Jacobson. Hij signaleert veel dichte deuren.
De meeste scripties worden geschreven omdat het moet. Als een proeve van bekwaamheid waarin je moet laten zien dat je informatie kunt ordenen. Als je conclusies ver genoeg afstaan van borrelpraat, krijg je een zes, een zeven of een acht. De scriptie Pedofiele jongeren van David Jacobson is anders. Iedere pagina is doordrenkt van maatschappelijke relevantie, vol van noodzaak en dwingend ongeduld.
"Welke problemen ondervinden jongeren met pedofiele gevoelens?" zo vraagt Jacobson zich af. Het is een verademing dat iemand dat vraagt: Wat kunnen we doen voor jonge pedofielen? Meestal zitten in dit soort vragen woorden opgesloten als 'tegen' en 'ter voorkoming van'. Hier niet. Deze vraag bevat het woordje 'voor'. Wat kunnen we doen vóór pedofiele jongeren.
De uitkomsten van het onderzoek laten een schrijnende armoede zien. Informatie voor jongeren met pedofiele gevoelens is er gewoonweg niet. Tot op de dag van vandaag is er niet één website voor jongeren die erkent dat jongeren ook wel eens pedofiel zouden kunnen zijn. Alsof niemand beseft dat op het vmbo, de havo, het vwo en het gymnasium pedofiele jongeren kunnen zitten. Ongeveer 20 jongens per school. Iedere middelbare school. Dus ook op die van uw kinderen. Het zou ook zomaar uw eigen kind kunnen zijn.
Waar gaan die jongeren heen met hun vragen en verwarring? Nergens, helaas. Er is geen informatie, noch hulp, gericht op jongeren met pedofiele gevoelens. Wat er wel is, is de algemene hulp, zoals dader-therapieën. Jacobson toont echter aan dat die therapieën door pedofielen juist als negatief worden ervaren. Het geheel is een treurigmakende opsomming van wat er niet is, of niet goed functioneert. Mijn eigen conclusie: die 7.500 tot 30.000 jongens waar het om gaat, laten we domweg in de steek.
Wat willen die pedofiele jongeren dan? Wat hebben ze van ons nodig? Perspectief!
Denk u eens in. Een jongen van 17. Pedofiel. Hij fantaseert over meisjes van 8 of over jongens van 12. Kranten, televisie, social media, zijn klasgenoten: overal hoort hij dat hij ziek is in zijn hoofd. Iedere dag weer. Dat alles op je 17e. Dan zinkt de moed je toch in de schoenen?
Ik spreek uit ervaring. Wat had ik dolgraag gelezen over pedofielen die hun leven op orde hadden. Mannen die een route hadden gevonden naar geluk, via de wegen van aanvaardbaar gedrag, en met ruimte voor hun diepe gevoelens. Wat had ik graag gehoord en bevestigd gezien dat pedofiel zijn niets zegt over hoe je bent, hoe je zelf het leven kan vormgeven. Dat het merendeel van de pedofielen kinderen geen kwaad doet. Dat leven zonder seks met kinderen, ook al droom je daar wel eens van, heel goed te doen is. Wat had ik dat allemaal graag gehoord toen ik 17 was.
Op Pedofilie.nl stellen zich regelmatig jongeren voor. Jongens in de tienerleeftijd, die het psychisch zwaar hebben, in hun eenzame strijd van acceptatie. Bijna allemaal zeggen ze nooit een kind te zullen misbruiken. Dat voornemen, en de leefregels die dat mogelijk maken, komen tot bloei door bevestiging en positieve interactie. Dat is de hulp waarover het hier gaat: het bieden van kennis en ervaringsverhalen. Kennis van professionals. En ervaring van pedofielen. Het is dat samenspel waar dit onderzoek op hamert. Het is mij uit het hart gegrepen.
De scriptie kwam bijna twee jaar geleden uit. Jacobson won er zelfs een scriptieprijs mee. Heeft dat iets kunnen veranderen? Kunnen pedofiele jongeren inmiddels ergens terecht? Ik ben bang dat er nauwelijks iets veranderd is. Er zijn duizenden jongeren met pedofiele gevoelens. Je hoort ze niet. Je ziet ze niet. Ze zien een dichte deur, en durven nauwelijks aan te kloppen.
Beste ouders, scholen, hulpverleners, en organisaties voor jongeren... doet u open? Er staan mensen aan de deur. "Hallo, ik ben Ben Kirssen van Pedofilie.nl. Aangenaam. En u bent?"
