'Vandaag is het alweer 13 oktober. Gisteren was ik alweer 40 weken zwanger en ben ik gestript. Maar het lijkt er nog niet op dat het vandaag gaat gebeuren. Samen met mijn dochter slaap ik lekker uit tot 09.00 uur. Ik bel mijn moeder, zusje en oma en vertel dat de harde buiken van gisteravond helaas niet hebben doorgezet. Met mijn vriend had ik dit 's ochtends al besproken.
Ik besluit de bedden maar te verschonen (hallo nesteldrang). Beneden doe ik dit in de wasmachine en maak ik een ontbijtje voor mijn dochter en mezelf. Ook doe ik nog de ramen beneden, stofzuig ik en neem ik alles af. Totdat ik om 11.30 uur weer de bekende buikpijn krijg. De hele zwangerschap vraag je jezelf af hoe een wee ook alweer voelt, maar nu ik het weer voel, weet ik het meteen. Ik ga snel naar de wc en daar verlies ik een beetje bloed. Ik krijg er kriebels van. Zou het dan vandaag eindelijk gebeuren?
Snel bel ik mijn vriend en mijn moeder, die al snel naar ons huis komen. Ondertussen heb ik al een paar keer een wee gehad en mijn moeder denkt ook echt dat het begonnen is. Ik besluit dat mijn vriend de verloskundige belt en dat ik ga douchen. Mijn moeder maakt de bedden op en is er voor onze dochter. Ik app snel mijn zusje die tot 12.30 uur moet werken (mijn zusje zou bij de bevalling zijn). De verloskundige vraagt of ze nog naar een overleg kan of dat ze moet komen. Ik kies voor het laatste.
Om 12.45 uur is de verloskundige er en wordt er gekeken hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Ik dacht zelf 3, maar het was al 5 cm. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, dus pakten we snel de vluchtkoffer en namen we afscheid van onze dochter. Onderweg in de auto hadden we het erg gezellig samen met mijn vriend en zusje. Door hun afleiding kon ik de weeën goed opvangen. Rond 13.30 uur kwamen we aan op de verloskamers. Ook de kraamverzorgster was er al. Er heerste een heel ontspannen sfeer. Ik vind het zowaar gezellig.
Ondanks dat het natuurlijk niet kietelt, zie ik er heel erg naar uit om eindelijk ons zoontje straks te ontmoeten. Om 13.55 uur neemt de druk toe en stap ik onder de douche. Helaas zijn deze niet erg warm, dus besluit ik maar weer naar het bed te gaan. Ik vraag de verloskundige om 14.45 uur of ze wil kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Dit is 9 cm. Rond 15.15 uur breken mijn vliezen. Het vruchtwater is niet helder, maar ook weer niet heel donker. Ik krijg daarna ook meteen persdrang en begin gelijk mee te persen. Op dat moment lig ik op mijn zij, maar dit ligt niet echt lekker, dus besluit ik naar mijn rug te draaien.
Om 15.53 uur wordt onze zoon Damian geboren. Mijn vriend pakt hem aan. Rond 16.00 uur komt ook de rest en kan ik eindelijk genieten. Op een paar hechtingen na ben ik er, als je naar zijn gewicht kijkt (4575 gram), goed vanaf gekomen. Om 18.05 uur mogen we het ziekenhuis verlaten en kunnen we naar huis, waar iedereen op ons zit te wachten. Vooral onze grote trotse zus kan niet wachten!
Dit was voor mij een hele fijne bevalling, na een best onzekere zwangerschap. In september 2020 had ik een miskraam en Damian was één van een tweeling, waarvan het andere kindje helaas met acht weken het hartje gestopt is. Na dus twee miskramen in een half jaar kon ik me geen mooier cadeau wensen dan een gezond zoontje en een hele mooie bevalling.
