1 januari 2000 door Joanna Sandberg
Mijn partner en ik wonen sinds anderhalf jaar samen en wij hebben allebei kinderen uit een eerdere relatie: hij een zoon van 3 jaar en ik twee zonen van 6 en 4 jaar.
Mijn kinderen worden in co-ouderschap opgevoed, zij leven de ene week bij hun vader en de andere week bij ons. Deze regeling werkt erg goed, ze waren ook erg jong toen wij gescheiden zijn. Mijn kinderen zitten goed in hun vel en lijken de nieuwe partners van hun ouders te accepteren.
Echter, het zoontje van mijn partner vertoont zeer vreemd gedrag waar ik mij geen raad mee weet. Hij heeft zijn ouders nooit bij elkaar meegemaakt, want zijn moeder besloot zwanger te raken om een aflopende relatie te redden. Dit pakte uiteraard verkeerd uit, en vanaf zijn geboorte is er een bezoekregeling: hij is om het weekend bij zijn vader.
Sinds wij samenwonen is hij bang voor mij, hij vermijdt mij en hangt vreselijk aan zijn vader, huilt erg veel en wil helemaal niets van mij weten. (Ik mag hem niet aanraken, hij zal niets van mij aannemen ook al heeft hij zo'n honger of dorst).
Als hij mij ziet zegt hij dat hij naar zijn moeder wil. Tegen mijn kinderen zegt hij dat ik dood moet. Hij is er ook van overtuigd dat als ik er niet meer ben dat zijn ouders dan bij elkaar komen.
Mijn partner heeft erg veel geduld met de situatie, hij is er van overtuigd dat het ooit beter zal gaan en heeft ook een paar keer zijn ex op het hart gedrukt dat zij positiever over mij moet gaan praten (dat was in het begin zeker niet het geval).
Ik voel mij in de weekenden, die ik natuurlijk het liefst zo harmonieus mogelijk met mijn eigen kinderen wil doorbrengen, vreselijk gespannen. Mijn partner en ik hebben een hele goede relatie, maar deze wordt nu erg onder druk gezet.
Mijn vraag is: hoe komt het dat een 3-jarig kind dergelijk gedrag vertoont?
U zit in een moeilijke positie. Het driejarig zoontje van uw partner wijst u op alle fronten af, en dat voelt heel naar en alleen. Echter, uw partner heeft gelijk; geduld en tijd kunnen er voor zorgen dat het over een tijd beter wordt.
Dit jongetje was anderhalf jaar toen jullie gingen samenwonen. U schrijft niet of u al contact met hem had voordat u met zijn vader ging samenwonen. Maar naar ik aanneem had hij zijn vader meestal voor zich alleen in de schaarse tijd waarin hij zijn vader zag.
Vanaf zijn geboorte is er een bezoekregeling waarbij hij om het weekend bij zijn vader is. Dit betekent dat hij een weekend in de twee weken contact heeft met zijn vader. Dat lijkt mij erg weinig om een veilige, vertrouwde relatie te ontwikkelen. Zo'n jong kind ervaart dan weinig continuïteit in de relatie met zijn vader.
Misschien was, en zeker sinds jullie samenwonen, is hij angstig om zijn vader te verliezen. Tenslotte zijn zijn vader en moeder niet meer bij elkaar, en grote kans dat hij het idee heeft (al of niet reëel) dat zijn vader zijn moeder heeft verlaten. Dus, waarom zou zijn vader ook niet hem verlaten. Hem in de steek laten omdat hij u, en uw kinderen heeft (tenslotte ziet zijn vader uw kinderen veel vaker).
Wanneer zijn moeder het moeilijk heeft met u, dan voelt haar zoontje dit aan. Hij is loyaal aan haar, en dit maakt het ook nog eens extra moeilijk voor hem om u wel aardig te vinden. Het is verstandig van uw partner om met zijn ex-vrouw te praten over haar houding ten opzichte van u. Hopenlijk lukt het haar, ten gunste van haar zoon, om haar attitude ten opzichte van u te veranderen.
Misschien helpt het u wanneer u zich realiseert dat dit jongetje u niet afwijst om uw persoon, maar om uw positie; de nieuwe partner van zijn vader, degene met wie zijn vader (wel) zijn leven deelt. Hij is bang om zijn vader te verliezen, en hij heeft extra steun, zorg en geduld nodig. Vooral van zijn vader, maar ook van zijn moeder, en van u.
Dit jongetje heeft daarnaast gewoon tijd nodig om aan u en de hele situatie te wennen. Maar hij kan niet wennen wanneer hij zo weinig bij zijn vader en u en uw kinderen is. Het is belangrijk dat er continuïteit in het contact komt, en daarvoor lijkt het mij noodzakelijk dat hij ook door de week een of twee dagen bij jullie is. Ook uw kinderen krijgen pas meer contact met hem wanneer hij er vaker is.
U kunt het beste voorlopig aardig en geduldig op de achtergrond blijven. En zodra dit jongetje u toelaat, kunt u leuke dingen met hem doen. De regels en het optreden, wanneer deze overtreden worden moet u maar aan uw partner overlaten, net zoals het naar bed brengen, zorgen dat hij eet, etcetera.
Het is veel gevraagd van u, want zoals u schrijft wilt u het liefst de weekenden zo harmonieus mogelijk met uw eigen kinderen doorbrengen en raakt u gespannen van de situatie. Ook komt uw relatie onder druk, schrijft u.
Het is belangrijk dat uw partner u duidelijk laat voelen dat hij u steunt in uw moeilijke positie. Ook is het van belang dat er geen splitsing komt in uw samengestelde gezin; u met uw (makkelijke) kinderen en uw partner met zijn (moeilijke) zoontje. Daarom is het goed als u en uw partner veel met elkaar praten over de situatie, en hij uw lastige positie erkent.
Uw partner kan de relatie met zijn zoon veiliger maken en ontwikkelen door een gedeelte van de tijd (bijvoorbeeld een zondagmiddag) exclusief met hem alleen door te brengen. U heeft dan de tijd voor u zelf.
Ik wens u veel sterke, geduld en vertrouwen.
