12 december 2003 door Henk Boeke
Onze dochter van 3 (bijna 4) is thuis aan het puzzelen met 30 stukje of meer, ze begint al met schrijven, ze herkent letters en cijfers, ze begint een beetje te lezen, en ze leert zichzelf vanalles. Het is net een spons; ze zuigt alles gewoon op.
Ook heeft ze een ongelofelijk goed geheugen. Ze herinnert zich dingen van haar eerste jaar, ze kan zich echt wel een uur of soms ook langer concentreren op iets, en als iets niet lukt, dan vraagt ze hoe het dan wel moet. Vervolgens doet ze het net zolang na tot ze het zelf kan.
Ze zat al met 4 à 5 maanden, liep met 9 maanden, en zei vanaf 4 maanden papa en mama tegen mijn man en mij (en tegen niemand anders). Ze maakte hele zinnen op haar eerste verjaardag en sprak zeer duidelijk tot dat ...
Tot dat ze naar de peuterschool ging. Daar is ze zo'n ander kind, echt een vervelend kind dat niet meedoet met de rest. Thuis tekent ze poppetjes met alles d'r op en d'r aan, maar op school krast ze alleen maar wat.
Als ik met haar erover praat, zegt ze dat ze zich niet anders voelt, maar wel groter en dat ze meer weet als de rest. Ze speelt wel met andere kinderen, maar alleen 1 op 1. Als er nog meer willen meedoen, stopt ze ermee.
Ze is de laatste tijd ook niet zo leergierig meer en heeft een houding van: "Het heeft toch geen zin. Wat heeft het voor nut?"
Ik ben nu best een beetje bezorgd hoe dat volgende maand op de basisschool gaat. Ze heeft zo veel in d'r mars, maar toont het alleen aan bekenden.
Mijn vraag is nu: hoe moeten wij hier mee omgaan? Of wat is de manier om haar weer enthousiast te krijgen?
Wat u beschrijft, klinkt als een ontwikkelingsvoorsprong. Sommige mensen gebruiken daar de term hoogbegaafd voor. Het probleem is inderdaad dat dit soort kinderen zich snel gaat vervelen op school, omdat ze niet voldoende uitgedaagd worden. Daardoor kan het gebeuren dat ze op school niets meer doen. Dat wordt onderpresteren genoemd.
We kunnen u de volgende dingen aanraden:
Vriendelijke groet en veel succes!
