20 februari 2004 door Sanderijn van der Doef
Ik ben een moeder van twee jonge kinderen: een zoon van bijna 4 en een dochtertje van 2. Vorige zomer hebben wij drie weken lang een gastkind uit Frankrijk op bezoek gehad; een jongetje van 7 jaar.
Pas deed ik een vreemde ontdekking. Ik deed de kinderen in bad en op een gegeven moment lag mijn dochtertje op haar buik, waarop mijn zoontje achter haar ging zitten en haar bij de billen beetgreep. In eerste instantie vond ik het niet zo erg, maar hij probeerde zijn plasser in haar billen te stoppen. Na lang vragen kwam er bij mijn zoontje uit dat het Franse jongetje dit ook steeds bij hem had geprobeerd.
Wat moet ik hier toch mee? Is het wel echt gelukt? Kan hij lichamelijke of geestelijke schade opgelopen hebben? En hoe ga ik vertellen dat ik liever niet wil dat hij dit bij zijn zusje doet?
Wat er precies gebeurd is, valt niet meer te achterhalen, maar het is heel goed mogelijk dat het Franse jongetje het gedrag dat u beschrijft (of een variant daarop) vorige zomer een paar keer heeft geprobeerd bij uw zoontje. Hieronder zal ik aangeven hoe u daar het beste mee om kunt gaan.
Om de gevolgen te kunnen inschatten, is het in ieder geval belangrijk om te weten of het wel of niet tegen de zin van uw zoontje is gebeurd. Misschien dat u daar eens voorzichtig met hem over zou kunnen praten.
Ik zeg "voorzichtig", omdat zo'n gesprek ook te veel nadruk kan leggen op een gebeurtenis die uw zoontje misschien al lang weer vergeten is.
Door datgene wat er gebeurd is te veel te benadrukken, kan uw zoontje de indruk krijgen dat er misschien wel iets heel ergs is gebeurd. Hij kan zich dan schuldig gaan voelen, en denken dat het zijn schuld is dat zijn moeder nu boos of verdrietig of uit haar doen is. Dat moet u zien te voorkomen, omdat het nu eenmaal zijn schuld niet is.
U kunt het onderwerp aankaarten tijdens een andere bezigheid, bijvoorbeeld als u eten kookt, of als u hem in bad doet, of als u hem aan het aankleden bent, etc. Zo'n gesprek, een beetje onopvallend en terloops gevoerd, legt niet te veel nadruk op het gebeuren, maar geeft wel de gelegenheid om te zien hoe uw zoontje reageert.
Trekt hij zich terug? Is hij geschrokken? Vindt hij het beschamend om erover te praten? Dan is het goed om verder te vragen naar wat er werkelijk is gebeurd en hoe hij zich daarbij voelde. Zo niet, dan kunt u het verder laten rusten.
Zoals u het vertelt, krijg ik niet de indruk dat het hele gebeuren hem zwaar heeft aangegrepen. Het zijn de spelletjes die kinderen van die leeftijd nu eenmaal kunnen spelen, en die echt niet altijd schadelijke gevolgen hoeven hebben. Vaak spelen kinderen zo'n spelletje omdat ze het allebei spannend vinden.
Nu uw zoon het ook wel eens met zijn zusje wil doen, is het uw taak om hem duidelijk te maken dat u dat niet wilt. Zijn zusje is namelijk nog te klein om te kunnen zeggen of ze het wel of geen leuk spelletje vindt. Leg hem uit dat u het niet goed vindt als hij dit bij zijn zusje doet. U hoeft daar verder geen groot punt van te maken. Nee is nee, dat is voldoende.
