Droomde je van nog een kindje? Maar mocht het niet zo zijn? Voor veel vrouwen is dit een groot verdriet: een onvervulde kinderwens. En daarbij horen vaak heftige gevoelens. Voor Inge en Leonie is dit precies wat er gebeurde. Ze delen hun verhalen en wat hen heeft geholpen om ermee om te gaan.
Inge: "Ik heb twee prachtige kinderen. En ik ben moeder van drie. Jarenlang hoopte ik elke maand opnieuw op een derde zwangerschap. Die ene lege stoel aan de eettafel. Overal zag ik zwangere vrouwen en gezinnen met drie kinderen. Het was elke keer heel pijnlijk om te zien en te voelen."
Leonie: "Mijn broertje kreeg een tweede kind. Net als mijn zusje, en mijn vriendinnen. En soms hun derde, vierde kind. En ik? Bij elke zwangerschapsaankondiging deed ik mijn best om echt blij voor ze te zijn. Net zo blij als bij hun eerste zwangerschappen. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk was ik blij voor hen. Misschien wel juist omdat ik ook zo graag een tweede wilde. Maar tegelijk was ik verdrietig. Misschien soms zelfs een beetje jaloers. Omdat mijn tweede maar niet kwam. En ik was bang. Zou een tweede ooit komen?"
Inge: "Mijn focus op een onvervulde kinderwens was mijn manier om de pijn niet te voelen. De pijn dat mijn droom van een groot gezin niet zou uitkomen. De teleurstelling die ik mezelf elke maand gaf met een negatieve test, was minder erg dan dat. Ik had liever valse hoop dan geen hoop."
Leonie: "Ik vond het moeilijk om mijn weg te vinden in al die emoties. Ondertussen ging het 'gewone' leven door, maar voelde het niet 'gewoon' door mijn grote verlangen. Ik probeerde altijd de schijn op te houden over hoe ik me echt voelde. Want ik had een kindje, dus ik had toch geen reden om verdrietig of bang te zijn? De dingen die ik tegen mezelf zei, hielpen me niet. En als ik niet zelf zo streng en onaardig naar mezelf was, dan zei iemand anders het wel: 'Gelukkig heb je een kind'. Daar kon ik zo boos van worden. Ja, dat klopt, ik heb een kind. Maar ik wilde zo graag meer kinderen. Ik voelde me zo onbegrepen en alleen."
Inge: "Ik werd uiteindelijk zwanger van een derde, maar helaas eindigde dit in een miskraam. Dit maakte me ontzettend verdrietig. Het betekende dat mijn droom van een derde kindje nooit zou uitkomen. Ik was van binnen heel boos, maar liet alleen mijn verdriet zien. Ik kon het niet meer alleen aan, dus ik zocht hulp. Mijn coach stelde voor om een kussen, dat mijn situatie symboliseerde, eens goed te slaan. Ik sloeg zo hard op dat kussen, ik voel nog steeds hoe intens dat was. Maar daarna voelde ik ook opluchting en rust. Mijn situatie veranderde niet, maar ik leerde het wel te accepteren."
Leonie: "Mijn partner en ik belandden in de medische molen, het ging niet vanzelf. Het is heel fijn dat deze mogelijkheden er zijn natuurlijk, en tegelijkertijd is het niet voor te stellen hoe zwaar het is om dit aan te gaan. En dan heb ik het niet alleen over het vruchtbaarheidstraject zelf, maar ook alle afwegingen die erbij komen kijken. Keuzes die we moesten maken en voelen. Vragen die we onszelf moesten stellen. Tot hoe ver wil je gaan? Wat kan en wil je nog aan? Wat betekent het voor je relatie? Dit kostte zoveel energie, en ondertussen ging het ‘gewone’ leven door.
Mijn tweede kindje? Die kwam niet. Het bleef bij mijn prachtige zoon, waar ik - uiteraard!- dolblij mee ben. Maar aannemen dat er geen verdere gezinsuitbreiding kwam, was een flinke klus en een zwaar proces. Ik zocht hulp want het ging niet meer. En ik kan inmiddels zeggen: het is echt oke zoals het is. En ik ben trots op hoe ik dit proces ben aangegaan, wat ik heb doorvoeld en wat dit me ook heeft gebracht.
Ik geniet van het leven, mijn zoon, en inmiddels een bonuszoon en pleegkind(eren). Ik heb geleerd dat er meer wegen zijn om invulling te geven aan een verlangen, anders dan het traditionele gezinsplaatje."
Worstel je ook met een onvervulde kinderwens? Deze workshop helpt je om het een plek te geven en ermee om te gaan
Toen Inge en Leonie elkaar ontmoetten, voelden ze een grote connectie en herkenning. Ze zijn beide door een zwaar proces heen gegaan. Ze merkten al snel: ‘hier moeten we samen wat mee doen’. Vanuit hun ervaringen en kennis, besloten ze een workshop te creëren voor ouders met een onvervulde kinderwens.
Inge: "Door onze workshop voor ouders die niet nog een kindje kunnen krijgen, kreeg mijn eigen ervaring meer betekenis. Dat ik als trainer en coach, en vroeger als huisarts, mensen kan helpen met iets dat ik zelf heb meegemaakt, is heel bijzonder. Ik leer van elke persoon die ik ontmoet: wat doet hun verhaal met mij? Zo gebruik ik mijn eigen ervaringen om anderen te helpen. Het gaat erom te leren leven met wat er is gebeurd. "
Leonie: "Toen ik Inge ontmoette tijdens een cursus, begrepen we elkaar meteen op een diep niveau. Het is mooi dat we nu samen deze workshop kunnen geven, vanuit ons vak én ervaringsdeskundigheid. We leren mensen dat het niet alleen gaat om dingen te begrijpen met je hoofd. Echte verbinding maak je door samen gevoelens te delen.
In onze workshop ligt de nadruk op het ervaren van deze gevoelens. We helpen je om de realiteit onder ogen te zien, zodat je jouw situatie kunt leren accepteren en nieuwe mogelijkheden kunt ontdekken. Dat brengt rust."
Meer informatie over de workshop vind je hier.
Inge is eigenaar van Hartlanders, een plek voor duurzame verandering. Waar je weer meer leert voelen, met beide benen stevig op de grond. We gaan verder dan alleen praten. We leggen bloot waar het stagneert en brengen in beweging wat vastzit. Zodat jij echt verder kan. Samen met Leonie geeft Inge de workshop ‘Wat als nog een kindje niet lukt’, voor ouders met een onvoltooide kinderwens.
Leonie is moeder in veel vormen (bio-, bonus- en pleegmoeder) en werkt als coach&trainer bij onder andere Hartlanders.
