27 mei 2005 door Ietje Heybroek
Mijn man heeft een dochter van 13 uit een vorige relatie. In principe is ze om de veertien dagen een weekend bij ons. Nu belt ze steeds op vrijdag op om te zeggen dat ze een feestje heeft of zo, en dat ze dus niet kan komen. Wij hebben haar al gezegd dat ze dat niet steeds kan doen, omdat papa en ik haar graag willen zien.
In hoeverre moeten mijn man en ik hieraan toegeven? Als we haar haar gang laten gaan, komt ze misschien nooit meer!
Wat u beschrijft, lijkt mij meer een algemeen puberteitsverschijnsel dan een specifiek stiefprobleem. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het wel lastig is. De vraag is dus: hoe kun je hier nu op een handige manier mee omgaan?
Hieronder zal ik iets meer vertellen over de puberteit, en wat dat voor dit geval betekent.
Pubers willen autonomie en zitten in een losmakingsproces. Ze willen ontdekken hoe ze hun eigen weg kunnen gaan, zonder te hoeven vragen wat hun moeder of hun vader ervan vindt. Daarnaast is de sociale druk (van vriendjes en vriendinnetjes) groot, en dus belangrijk voor ze.
Pubers zijn vooral bezig met zichzelf en hun vrienden. Ze vinden dat ouders stom en saai zijn. Maar aan de andere kant willen ze wel dat hun ouders van hen blijven houden.
Ook testen ze hun grenzen uit, wat tot pittige confrontaties kan leiden. De kunst is dan om enerzijds wel de grenzen aan te geven (en te handhaven), maar anderzijds ook begrip te tonen en de teugels niet ál te strak te houden. Want als je dat wel doet, gaan ze allerlei dingen stiekem doen. Je hebt dan geen idee meer wat je kinderen – of stiefkinderen – doen. Als ze iets niet mogen, zéggen ze gewoon dat ze het niet doen. Je zal de kinderen de kost moeten geven die zeggen dat ze niet roken maar het wel doen.
Uiteindelijk is het veel fijner als je weet wat je kind doet, ook al ben je daar eigenlijk op tegen, of ook al vind je het zelfs vreselijk.
Bij het losmakingsproces hoort onvermijdelijk dat je je kind gelegenheid geeft om zijn eigen fouten te maken. Het blijft natuurlijk wel belangrijk om daarover te praten.
Ik realiseer me heel goed dat het advies om te blijven praten gemakkelijker gezegd dan gedaan is, want het kenmerk van veel pubers is nu juist dat ze helemaal niet meer willen praten. En áls ze er al toe bereid zijn, zullen ze jouw mening ongetwijfeld stom vinden. "Hoezo om 1 uur thuiskomen. Dan begint het feest toch pas?"
Belangrijk is om het toch te blijven proberen, zodat je kinderen in ieder geval wéten waar je staat, en wat je mening is. Al was het alleen maar om duidelijk te maken dat je hen als persoon de moeite waard vindt. Bedenk overigens wel dat 'praten' een interactief proces is en geen eenrichtingsverkeer. Luister dus ook naar de mening van je kinderen.
Op Ouders Online is veel informatie beschikbaar over praten (of in sommige gevallen juist niet praten) met pubers. Zie onder andere:
Uw stiefdochter wil graag elke week uit, iets wat veel kinderen doen. Voor u en uw partner is dat niet leuk want dan zien jullie haar niet meer. Hieronder geef ik een paar suggesties hoe je daarmee om kunt gaan.
Uiteindelijk is het voor haar belangrijk dat u van haar blijft houden. Laat haar dat vooral merken en zeg het haar.
Veel succes!
